Een lieve medewerkster wacht ons op bij het aftandse station van Tienen. Er is nauwelijks iets verandert sinds ik hier voor het eerst kwam … zo’n 50 jaar geleden !
Ja, de roots van mijn ouders liggen hier, ik haal dan ook wat jeugdsentiment op tijdens het ritje tot de parochiezaal van Neerlinter. Het is er stil, te stil eigenlijk, maar wat wil je bij deze drukkende atmosfeer en wandelaar onvriendelijke weersvoorspellingen. Maar wij zijn paraat, gaan er weer voor ruim bemeten 30 km tegenaan. Paar jaar geleden trouwens dat we in de streek nog present tekenden, toen in Glabbeek aan de overkant van de steenweg Tienen – Diest.
De startplaats van vandaag heeft trouwens de twijfelachtige eer dat ik er ooit mijn eerste wandelpijl miste en de foute richting uit liep ! Niet vandaag dus want ik ben attent. Kerkwegels sturen ons … richting kerk en dan de weidse akkers in, langs peren, maïs en bieten. Heerlijke vergezichten overigens over het vruchtbare land. Er komen toch wel een paar straten aan te pas, een bosrand ook tot de volgende wegels en onze eerste keer pauze in Stok, geboorteplaats van mijn moeder. Kortenaken staat er op het naamsbord maar ik dacht dat dit vroeger een gehucht van Hoeleden was.
We hebben vanaf dit ‘terras’ twee lussen te goed. Spreken de parkoersbouwer tegen en gaan eerst voor 2x vanwege de langste afstand. Duiken de fruitgaarden in, appelen en peren, goed beladen bomen trouwens. Komen schuin op de splitsing in de Bredestraat uit die ons richting Ransberg voert. Even een graspad langs nog meer peren en dan over verwildert terrein, randje Heibos. Terug tarmac nu, bij een bewolkte hemel en in de absolute stilte, één hond niet te na gesproken. Prachtig pad langs een graanakker afgezoomd met frêle klaprozen, rozerood. Het Heibos wordt een feest op de terugweg. Heerlijk wandelen is het door zijn wat koelere laantjes. Linda legt er duchtig de pees op, is in haar element, ik klamp aan. Open terrein noemt Helstraat. Ze golft mee met het landschap tot de rustpost in Stok. Intussen kwamen we al Xavier en Luk tegen, tijdens de pauze ook Jacqueline. Weinig bekend volk vandaag maar wel de kwaliteit van zij die wij lachend ‘de heilige drievuldigheid’ dopen, voor de gelegenheid !
Het tweede lokale lusje van zo’n 5 km heeft weinig om het lijf. De heuvel af met een prachtig vergezicht tot wijk Herrebeek. Langdurig huisjes kijken dan tot de volgende veldweg. Vanaf de Paardenbeek met twijfels terug de helling op en weer binnen in Stok. Een bard met gitaar en zachte stem vermaakt er de medemens. Nog twee uur te gaan. De lucht wordt loodgrijs, we vrezen onweer. Stappen opnieuw door de fruitgaard van lus 1 (eigenlijk 2) en draaien dan weg richting Drieslinter. Hoog in de heuvel kunnen we genieten van prachtige vergezichten op het zuiden gericht. Gaan lekker kasseitjes dokkeren door de akkers. Keizerrijk noemt het hier, dankzij de oogsten van de boer zeker ! Bij een café gaat het een steenweg af voorbij een kapel, beetje saai. Dan terug een graspad op dwars door de akkers, op en neer. Stevig stukje dit, begeleid door wat hemels gedruppel. Linda draait de gashendel volledig open. Ik geef toe, zij is de sterkste vandaag. We pikken kortere afstanden op bij de Heirweg en denderen allen samen Drieslinter binnen en de laatste rustpost. Ook hier vinden wij het veel te stil.
Achter de huizen beginnen we aan onze laatste etappe. Iets voorbij Veldweg mogen we richting groen. Er wacht een prachtige strook door de natuur van de Grote Gete en langs de waterloop, stroomopwaarts. Mooie finale voor deze tocht alhoewel …
We wandelen toch naar Neerlinter … stevig bergop vanaf het water tot de zaal. Zal wel Tiense humor zijn … Tot slot een leuke babbel met onze chauffeuse, van harte bedankt Toekertjes, hebben een leuke uitstap gemaakt naar een toch niet zo evidente startlocatie.
