Een lieve medewerkster wacht ons op bij het aftandse station van Tienen. Er is nauwelijks iets verandert sinds ik hier voor het eerst kwam … zo’n 50 jaar geleden !

Ja, de roots van mijn ouders liggen hier, ik haal dan ook wat jeugdsentiment op tijdens het ritje tot de parochiezaal van Neerlinter. Het is er stil, te stil eigenlijk, maar wat wil je bij deze drukkende atmosfeer en wandelaar onvriendelijke weersvoorspellingen. Maar wij zijn paraat, gaan er weer voor ruim bemeten 30 km tegenaan. Paar jaar geleden trouwens dat we in de streek nog present tekenden, toen in Glabbeek aan de overkant van de steenweg Tienen – Diest.

De startplaats van vandaag heeft trouwens de twijfelachtige eer dat ik er ooit mijn eerste wandelpijl miste en de foute richting uit liep ! Niet vandaag dus want ik ben attent. Kerkwegels sturen ons … richting kerk en dan de weidse akkers in, langs peren, maïs en bieten. Heerlijke vergezichten overigens over het vruchtbare land. Er komen toch wel een paar straten aan te pas, een bosrand ook tot de volgende wegels en onze eerste keer pauze in Stok, geboorteplaats van mijn moeder. Kortenaken staat er op het naamsbord maar ik dacht dat dit vroeger een gehucht van Hoeleden was.

We hebben vanaf dit ‘terras’ twee lussen te goed. Spreken de parkoersbouwer tegen en gaan eerst voor 2x vanwege de langste afstand. Duiken de fruitgaarden in, appelen en peren, goed beladen bomen trouwens. Komen schuin op de splitsing in de Bredestraat uit die ons richting Ransberg voert. Even een graspad langs nog meer peren en dan over verwildert terrein, randje Heibos. Terug tarmac nu, bij een bewolkte hemel en in de absolute stilte, één hond niet te na gesproken. Prachtig pad langs een graanakker afgezoomd met frêle klaprozen, rozerood. Het Heibos wordt een feest op de terugweg. Heerlijk wandelen is het door zijn wat koelere laantjes. Linda legt er duchtig de pees op, is in haar element, ik klamp aan. Open terrein noemt Helstraat. Ze golft mee met het landschap tot de rustpost in Stok. Intussen kwamen we al Xavier en Luk tegen, tijdens de pauze ook Jacqueline. Weinig bekend volk vandaag maar wel de kwaliteit van zij die wij lachend ‘de heilige drievuldigheid’ dopen, voor de gelegenheid !

Het tweede lokale lusje van zo’n 5 km heeft weinig om het lijf. De heuvel af met een prachtig vergezicht tot wijk Herrebeek. Langdurig huisjes kijken dan tot de volgende veldweg. Vanaf de Paardenbeek met twijfels terug de helling op en weer binnen in Stok. Een bard met gitaar en zachte stem vermaakt er de medemens. Nog twee uur te gaan. De lucht wordt loodgrijs, we vrezen onweer. Stappen opnieuw door de fruitgaard van lus 1 (eigenlijk 2) en draaien dan weg richting Drieslinter. Hoog in de heuvel kunnen we genieten van prachtige vergezichten op het zuiden gericht. Gaan lekker kasseitjes dokkeren door de akkers. Keizerrijk noemt het hier, dankzij de oogsten van de boer zeker ! Bij een café gaat het een steenweg af voorbij een kapel, beetje saai. Dan terug een graspad op dwars door de akkers, op en neer. Stevig stukje dit, begeleid door wat hemels gedruppel. Linda draait de gashendel volledig open. Ik geef toe, zij is de sterkste vandaag. We pikken kortere afstanden op bij de Heirweg en denderen allen samen Drieslinter binnen en de laatste rustpost. Ook hier vinden wij het veel te stil.

Achter de huizen beginnen we aan onze laatste etappe. Iets voorbij Veldweg mogen we richting groen. Er wacht een prachtige strook door de natuur van de Grote Gete en langs de waterloop, stroomopwaarts. Mooie finale voor deze tocht alhoewel …

We wandelen toch naar Neerlinter … stevig bergop vanaf het water tot de zaal. Zal wel Tiense humor zijn … Tot slot een leuke babbel met onze chauffeuse, van harte bedankt Toekertjes, hebben een leuke uitstap gemaakt naar een toch niet zo evidente startlocatie. 

20-07-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Tijdens de verkenning van ‘onze Omloop’ konden we het zaterdag vrij droog houden. Zelfs een terrasje bij het zwembad van Overijse zat er in. Nathalie had blijkbaar grote dorst en dus lieten de mannen zich niet smeken om mee van een extra rondje te genieten. Voor de zondagse wandeling haak ik aanvankelijk af. Vanuit de zachte bedstee hoor ik de regen op het asfalt van onze straat kletteren. Als ik ten langen leste om 10:00 opsta is Linda niet naar de fitness. De hevigste buien zijn voor vandaag voorbij, zegt ze fijntjes. Het vrouwtje ter wille kies ik de dichtstbijzijnde tocht uit. De Vaartlandstappers weten ons vast wel nog eens te bekoren. Twintig minuutjes autorijden en bij de pinken zijnde parkeerwachters loodsen ons naar een net vrij gekomen plaatsje op een bedrijventerrein. Het is behoorlijk druk in ’t chalet van de lokale voetbalclub, zelfs Wilfried en Nathalie zijn er. Wij gaan nog voor de 30 km, iets wat zij niet zien zitten.

Alleen op pad dus, eerst voor een korte lus van 9,5 km, het parkoers achterstevoren, zo maar. Achterafjes loodsen ons door het stille, zondagse Tisselt tot nieuwe wijk Ziederijhof. Even verder kunnen we een fietspad op langs het Zeekanaal, richting Kapelle-op-den-Bos. Vissers doen hun ding, haast roerloos naar hun dobber turen als waren zij reigers. We duiken de akkers in, langs paden die ook bij knooppunten Rivierenland bekend zijn. Zwerven tussen maïs en bieten, rondom plassen ook richting cafeetje De Plekpot in Kapelle-Oost. We lopen gewoon door, over het rode fietspad langs een steenweg richting Leest. Bij Aland duiken we opnieuw de akkers in, bieten, graan en maïs. Het laatste al twee Linda’s hoog of daaromtrent. Onverhard word terug tarmac. Een fantasierijk pad tussen huizen en akkers zet ons tenslotte af bij de startlocatie. Cowboy Luk houdt er al mee op. Heeft de ochtendlijke buien niet te best verteerd, zo blijkt.

Wij versterken de innerlijke mens en gaan dan op pad voor het grotere werk. Door de bedrijvenzone en langs het kanaal richting Willebroek nu, van de Grote Brug tot de oude Vredesbrug, over de Oostdijk. In de verte priemt de woontoren van Boom. Vanaf de ruïnes van bedrijf Denayer is het slechts een paar stille straatjes ver tot een leuk parkje en de rustpost van Blaasveld. Ex-collega Marleen staat er in de bediening. De tijd tikt verrassend snel weg. We besluiten onze 30 km  in te korten tot 26km. Pikken zodoende de lokale lus van de 15 km op. Moeten uiteraard voorbij Het Broekventje bij de kerk van Blaasveld. Lopen het intussen klassieke parkoers langs de Kebbinglei naar het groen onder de spoorbaan door. Het lusje langs FC Blaasveld liepen we niet eerder. Het heerlijke stuk  Blaasvelds Broek langs de kapel kennen we uiteraard wel. De hoge bomen van de opeenvolgende dreven houden de stevige bui ‘van de grond’. In meer open gebied moet de plu wel worden boven gehaald. In het nat tippelen we heen en weer langs de spoorlijn en de Bezelaervelden. Extra lange etappe lijkt dit ons.

Na de laatste pauze verlaten we Blaasveld langs de Kattestraat en Vijvershof. Het is ‘kermis in d’ helle’ als we door nieuwe wijk Geerhoek wandelen. Regen en zonneschijn houden elkaar in evenwicht. Nat van hemelwater en zweet tegelijk zijn we. Door een villa straat lopen we richting Heffen. Onverhard wordt vettig. Aanvankelijk nog met gras onder de voetjes tot een hertenfarm. Wat een prachtige, met dons bezette geweien hebben die heren toch ! Zodra de paden echt door het maïs lopen wordt het schaatsen. Linda zoekt beschutting tussen twee rijen groen, je ziet ze niet meer lopen. Buien en zonneschijn zullen elkaar afwisselen tot de finish. In Klein-Brabant hoort daar uiteraard Duvel bij. Tja, samen met clubmaatjes Christine & Noel sluiten we de keet. Zoals verwacht weer goed werk van De Vaartlanders in een omgeving die toch niet zo evident wandelgebied is.     

13-07-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Lokeren = 9,5 mm hemel water, Hamme-Mille = 5,0 mm hemel water. Onze keuze is gauw gemaakt. Ik besluit wel met de auto naar onze Waalse gastheren te rijden. Het openbaar vervoer is er te schraal. Bij Vilvoorde zien we hoe brandweerlieden het dak van een auto lichten. De voorzetels van het wrak zijn bedekt met dekens. We sidderen. Even verderop, in Winksele is het weer zover, wij moeten er gelukkig niet langs. Tja, het wegdek ligt er nattig bij deze ochtend. Stellen zelf ook vast dat menig chauffeur roekeloos rijdt, niet te vatten. Vinden een parkeerplaatsje in een stille straat dichtbij het startlokaal, is hier geen sinecure maar we zijn vroeg van de partij. Worden wel geklopt door clubmaatje Ghislaine, die blijkbaar ook steeds minder slaap nodig heeft.

De vooropgestelde 30 km blijken er slechts 27,7 te zijn maar we weten dat daar bij A.M.I meer dan voldoende pit in zit. Lopen het dorp uit en gaan meteen zachtjes klimmen over een keienpad tussen akkers van bieten, boontjes en rijpend koren. Een holle weg van rosse kassei loodst ons naar het prachtige dorp Gottechain. We vergapen er ons aan schitterende vierkantshoeves. De parkoersmeester vindt iets dat ooit een pad geweest is om ons terug een verdieping lager bij wat koetjes af te zetten. Dan gaan we weer klimmen, bij een zonnig weertje, tussen akkers van graan en maïs. Grez-Doiceau ligt dan beneden in de vallei van Le Train en daar gaat het dus naartoe voor onze eerste pauze. Ik kan er niet weerstaan aan een spie rabarbertaart, bij Linda onbekend. Voorgangers uit Oost-Brabant voorspellen ons een prachtige en pittige lokale lus van 8,5 km. Zag ik op de kaart het woordje Biez niet, mij welbekend?

We doen het nochtans aanvankelijk rustig aan, langs riviertje Le Train en door zijn vallei richting Morsaint en een volgend kasseitje. Kalveren staan netjes op een rij als toeschouwers. Zij laten zich warempel tot een knuffel verleiden. Sentier de Bahayrmon nu. Hé, hé, wat een kuitenbijter is dit ! Eenmanspad, trapperig en voorzien van een soepele leuning. We duiken meteen terug de vallei in langs een tarmacje met een uniek vergezicht als toemaatje. Hobbelig kassei dan, door de velden, richting Domaine de Bercuit. Achterop komende wandelaars wuiven, blijken Jacqueline & Luc te zijn. Zij halen ons pas in boven een volgende joekel van een helling, tussen de villa’s deze keer. Gaan nu samen uitbollen over verhard en onverhard langs de Ry Mazarin en de Sentier des Bonniers tot de tweede pauze in het schooltje van Grez-Doiceau. Krijgen er tot onze niet geringe verrassing het gezelschap van Sabine & Freddy. Proberen ze, ondanks het late uur, nog weg te sturen op de 30 km maar ze laten zich niet vermurwen.

De parkoersmeester tovert nog een mooi strookje Le Train uit zijn hoed alvorens ons over fietspaden een verdieping hoger te sturen. De grotere afstanden duiken, vergezeld van hemels gedruppel de akkers in richting Archennes. Kasseitjes en tarmacjes loodsen ons langs een vlasveld en achterafjes richting spoor. We wandelen door het hoge groen in de richting Waver naar Leuven. Een meer dan pittige helling … de meesten vallen op hun stoel bij Turtles Field, de locale American Football adepten. Nestor maakt nu ook deel uit van het los/vaste gezelschap. In inderdaad los verband wandelen we een technisch stukje langs bosje en akker tot we een graan plateau bereiken. We stappen richting Bossut bij een stevig opzettende bries. Wandelen door het stille dorpje en dan terug de akkers in. Krijgen met wat meer hemelvocht af te rekenen, maar nog steeds doenbaar. Een pracht van een holle kasseiweg zet ons af bij een paar boerderijen. Brutus staat mistroostig op zijn eentje in het hoekje van een weiland, hij gunt ons geen blik waardig. Een patattenveld in bloei, we bereiken de bewoning van Hamme-Mille. De drukke steenweg, die we moeten oversteken ligt op zo’n 200 meter van de finish. Net genoeg om ons copieus te ‘begieten’, we zien er uit als verzopen mussen.

Bij een paar Chimay Blue verbroederen we gezellig met nog meer IJsetrippers, Peter, Dany & Viviane, mijn vroegere werkmakkers Ronny & Marina ook (Ibissers).

Vrolijk vatten wij de terugweg aan. Het zal een vermoeiende rit worden want worden getrakteerd op een heuse zondvloed vanaf Leuven tot Mechelen. We komen er veilig doorheen. Genieten thuis na van een prachtige tocht en de vele gezellige momenten met onze wandelvrienden. Tja, meer moet dat voor ons echt niet zijn.

06-07-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Mijn wandelweekend begint deze week al op donderdag. Reis met trein en Brusselse metro tot de rand van Zoniën. Ga pijltjes hangen in het grote bos. Het is zo drukkend warm dat zelfs het bladerdak van de magistrale beuken voor geen verkoeling meer zorgen. Halverwege mijn opdracht slaat de paniek toe. Ik beschik over slechts drie rolletjes plakband waar ik reken er vier nodig te hebben ! Communicatiestoornis met de materiaalmeester. Heb gelukkig voldoende lint in de tas deze keer. Mag wel niet van de groene jongens maar in geval van nood mag en moet iedereen dopen. Zal vanavond het bestuur informeren wat en hoe. Keer toch wel met frustratie huiswaarts, markering à la Bilast is niet echt mijn ding.

Zaterdagochtend leggen we hetzelfde traject af met het openbaar vervoer. Jefke reist mee tot Brussel-Centraal en neemt dan de trein tot station Bosvoorde. Een alternatief dat ongeveer even ver van het parkoers verwijderd is, zo’n 4 km. Bij een miezerig zwerk stappen we door de Brusselse parken en vanaf ‘Le Repos des Chasseurs’ het Zoniënwoud binnen. Ken hier de paden als mijn broekzak, ben er geboren en getogen. Bij een kruispunt van in onbruik geraakte tarmacjes hangen mijn eerste pijltjes er nog steeds, vort met de geit. We dokkeren over de kasseitjes van het Molenpad tot het keerpunt richting kapelletje van Welriekende. Daar net voorbij, in de blokhut pauzeren we een eerste keer bij Christine. Roland weet te vertellen dat Dany, niet tot zijn grootste jolijt, mijn linten door pijltjes vervangen heeft. Grr, ik vind het hele verhaal storend, is niet wat ik als service wil leveren. Uiteraard merken de wandelaars er niks van en dat is maar goed ook.

Wij lopen verder richting aankomst. Uiteraard nog steeds door het Zoniënwoud. Langs de Mezendreef richting Leonard kruispunt en dan parallel de snelweg tot een kasseitje. Het zal ons onder het drukke verkeer doorloodsen naar stille groene dreven die ons afzetten in Jezus-Eik en zijn Bosuil. Het is er eigenlijk veel te rustig. Concurrentie van De Parkvrienden, koning voetbal en koppige weergoden doen onze tocht geen goed. Linda wordt door Wilfried gehuldigd als clubkampioene. Kan ik met een draagtas verder over het parkoers sjokken vandaag ! We lopen nu het lusje richting Tervuren, zonder arboretum voor één keer maar met nog steeds veel prachtig groen. Wat straatjes van Overijse en we kunnen genieten van een lokaal gestookt druppelke. Zitten zowaar alleen op het terras bij de wijnboer.

Zoeken meteen terug de overkant van de snelweg op en de enige echte Willeriekende dreef. Zo snel als maar mogelijk is stuurt Wilfried ons terug het woud in, voor een rustig paadje parallel het tarmac. Zo komen we terug bij de blokhut aan waar JP, Ludo & Marion zowaar op een zonnig terrasje van hun Duvelke zitten te genieten. Wij laten ons uiteraard niet smeken. Hebben dezelfde smaak als onze clubmaatjes, en onze voorzitter trouwens. Geertrui en Jan komen ook langs, kunnen we onze discussie over ‘Drunen of geen Drunen’ vrolijk verder zetten. Zij moeten richting aankomst, met strakke pas om straks niets van het voetbal te missen. Wij hebben nog een deel van de lokale lus te goed. Zijn nog maar net weer op pad als de hemelsluizen opnieuw open gaan, met een respectabel volume deze keer. Lopen nu het mooiste stuk van het parkoers met diep ingesneden paden zoals het Bunzingenpad en het Dennenvoetpad. Ik merk dat Dany zijn werk vanochtend grondig gedaan heeft, geen lintje meer te bespeuren. Bij de Tamboerdreef besluit ik het parkoers te verlaten. We zetten er koers naar het kerkhof van Bosvoorde en vervolgens de parken van Tenreuken en het metrostation van Hermann-Debroux. Hebben zodoende denkelijk wel 30 km in de benen.

De terugreis verloopt erg vlot, de meesten zitten nu voor hun televisie of ergens een groot scherm. Maken op de trein nog eens een incident mee met een buitenlander zonder geld. Persoon in kwestie, met paspoort, wordt geboekt in de computer van de begeleider en daarmee is de kous af. De man kan een monkellach nauwelijks onderdrukken. Waarom kopen wij Vlamingen eigenlijk een ticket als we reizen ?    

05-07-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Vandaag organiseren de Kleitrappers hun jaarlijkse grote tocht. Hadden wij net als vele wandelaars al een tijdje onze bedenkingen bij hun ‘woekerprijzen’, het onverwachte ontslag van parkoersmeester Jean-Marie doet mij afstand nemen. Gelukkig hebben wij een meer dan waardig alternatief met de parkoersmeester ‘van euver ’t woater’ die met Olympic Deurne in het Kempense Vorselaar organiseert. Geef toe, een merkwaardige combinatie. Het weerbericht oogt niet te best maar toch wagen we het er op om tuf-tuf tot Herentals en verder te rijden. Het is rustig in de startzaal, we zijn dan ook erg vroeg voor de slechts 30 km die we wensen te stappen vandaag.

Negeren dus de lokale lus van 12 km straal, iets wat wij vorige keer anders deden. Zetten nu gelijk koers door de straten van Guldenpad tot de eerste boszone. Noeste marathonlopers zoals Dré Janssens gaan ons voor door het bronsgroen eikenhout. Spar gaat langzaam over in beuk tot we bij kasteel Schrans Devries Grobbendonk bereiken. Moeten helaas de paraplu bovenhalen om door stille straten en een eerste keer langs de Nete de rustpost op te zoeken. Vroeger dan voorspelt deze nattigheid.

Moeten van hieraf twee lussen lopen, de eerste bijna 10 km lang. Bij nauwelijks aflatende regen doorkruisen we nogal wat straten alvorens opnieuw het groen te vinden. Worden grintpaden en achterafjes richting Vliegenzwam en Pulle. Snijden ongewild een hoekje af, een wandelaar voor ons volgend. Na de Pulse bebouwing volgt Lovenhoek en zijn fietspad langs de bosrand, tussen bos en paardenwei dus. Stappen door het landelijke Pullaard met de plu als onze beste vriend. Mogen dan weer het dichte gemengde bos in en zijn heerlijke, maar toch wel natte paadjes. Bij het Grobbendonkse kerkhof komen we het groen uit. Het is zowaar even droog. In de zaal zit Martin te pronken. Vinden elkaar ook zonder afspraken en toestanden, zegt ie glunderend.

Uiteraard trekken wij samen verder. Mogen meteen de dijk van de Kleine Nete opzoeken. Toch jammer van dat teveel aan hemels vocht. Ruilen de natuurlijke waterloop in voor het ‘menselijke’ Albertkanaal en dit tot Eisterlee. Duiken dan de volgende bosstrook in voor heerlijk Kempens wandelgenot. Veel straten komen er niet meer aan te pas tot onze laatste pauze in centrum Grobbendonk. Intussen hebben we al lang begrepen dat we het omgekeerde parkoers lopen van voor een paar jaar. Ja, waarom ook niet, goed is goed, wat de richting ook weze. Mogen zowaar bij een stralend zonnetje Grobbendonk uit wandelen. Duiken een laatste keer de Kempense bossen in, aanvankelijk met wat chalets. Bij Niemandshoek is het uit met de pret. Enkele straten loodsen ons naar de rand van de Vorselaarse kasteeldreven. We vangen er een glimp van op en … kunnen dan aan de Duvel. Waardevol alternatief voor De Kleitrappers merkt Martin op die hier voor het eerst was. Stille wenk nu de Kleitrappers op deze datum de langere afstanden vaarwel zeggen …    

29-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

 Het kappersbezoek beperkt ook vandaag onze actieradius. Parkeren doen we in een straat voorbij een verbodsteken. Schoonheidsfoutje van Ibis dat op onze vraag meteen wordt gecorrigeerd. Klasse hoor ! In de nog koele, vochtige en erg ruime tent bij ’t Onzent weet Francois (Aartselaar) ons te vertellen dat het parkoers bestaat uit 3 lussen. Hoort zo te zijn voor een benefiet wandeltocht.

Wij beslissen met het grotere werk van net geen 8 km van wal te steken. Duiken bij het Schemelberthof al meteen de grintpaden en akkers in. Maïs, stilaan geel rijpend graan en uiteraard groenten van de streek vormen het decor. Bij Dewolf steken we de steenweg naar Dendermonde over. Het loopt niet vlotjes, er is erg weinig zuurstof in de lucht, iets waar ik uiteraard nogal hinder van ondervind met mijn smallere ‘pijpjes’. We gaan tarmacjes lopen en fietspaden richting Breendonk. Dappere helpers brengen in een weide alles in gereedheid voor de zondagse jumping. Er volgt een tweede strook door de weidse akkers alvorens bij Hoogheide opnieuw straten aan te snijden. De lus blijft variëren tussen verhard en bebouwing enerzijds, grintpaden en groentevelden anderzijds. Vanaf de Steentjesstraat is het een boogscheut tot de tent en onze eerste pauze. Linda mist haar wekelijks soepje, als er maar koffie is ben ik al ruim tevreden.

De tweede etappe van ruim 6 km stuurt ons aanvankelijk naar Walsingen en zijn quasi permanente chalet bewoning. Groenteboeren planten machinaal winterprei. Een nattig, beetje duister achterafje loodst ons naar het tarmacje van Manege Hippos. Paarden steken nieuwsgierig de koppen naar buiten uit hun dug-out. Blijken volgens de waarschuwing zelfs aan geparkeerde auto’s te knabbelen. PK dus. Nog meer groentevelden loodsen ons naar de rand van wijk Fabiolapark in Kalfort. We keren haar meteen de rug toe. Gaan een heel mooi stukje groen lopen dat ons afzet bij de vijver van het Fort Liezele. Loze vissertjes doen er hun ding, grote gezinnen ganzen dobberen op het stille water. De lange omzwerving rond de plas zet ons af bij Hof Ten Broeck. Dan gaat het dwars door het centrum van Liezele terug naar de tent. We doen er een terrasje met een Duvelke in het gezelschap van de Gondeliers uit het Hollandse Giessendam. Ambiance verzekert als één van hun leden luidkeels verkondigd dat hij niet ‘oud’ is alleen maar ‘belegen’. Belgische gasten geloven hun oren niet, moeten even ‘schakelen’ en dan uiteraard lachen.

Vrolijk beginnen we aan de laatste etappe, over de Molenbeek naar het Liezelse centrum. De Calsterveldweg stuurt ons terug de akkers in. We kunnen ettelijke kilometers genieten van groen en onverhard langs ondermeer de Margrietstraat en zijn aanpalend maïs. Lopen randje Lippelo en een uitschieter van Lippelobos. Vervolgen onze weg aan de overkant van de steenweg langs rustige tarmacjes rondom Hof Ter Bollen en zijn enorme kasteelmuur. Dit is toch wel de mooiste etappe. Bij de Steentjesstraat pikken we terug het gezamenlijke parkoers op. Pauzeren wederom bij ’t Onzent. Het is nog te vroeg om huiswaarts te keren en dus lopen we de laatste lus een tweede keer. Zijn net op tijd terug om de Gondeliers uit te wuiven. Net als we vertrekken valt de eerste malse bui, we waren de weergeesten te vlug af vandaag.

28-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Gisteren verkende ik met het vaste groepje IJsetrippers onze tocht van Jezus-Eik. Kwestie van de pijltjes op de juiste plaats te hangen. Linda bleef thuis wachten op de computerdokter, de patiënt moest dringend gereanimeerd worden. Het lukte wonderwel.

Vandaag gaan we dus terug samen op pad. Wij nemen deel aan De Vijf van Klein-Brabant, een eersteling deze samenwerking. Zijn te gast in de Kollebloem bij de Wandelvrienden Puurs. Zoals steeds meer voorkomt de laatste tijd bestaat de 30 km uit een korte en een lange lus. De korte etappe bedraagt iets meer dan 8 km. Door stille straten in het toch wel helemaal vernieuwd centrum van Puurs gaat het naar de monumentale kerk. Bij de verlaten spoorweg de splitsing. We moeten de eerste keer naar links. Steken een endje verder de Vliet over en stappen dan de akkers in rondom de Sint-Pietersburcht. Keen langs de steenweg op onze stappen terug tot de blauw geschilderde, dikbuikige watertoren. Weten dat we nu verwend zullen worden. Domein Tekbroek dus, het wulpse groen rondom de diep ingesneden Vliet. Even een strookje akkers en de onvermijdelijke Puurse bloemkolen. De parkoersmeester weet van wanten en loodst ons door prachtige dreven vanaf … de Torendreef. Boerenmerries met elk een veulen weten ons te vertederen. Bij Hof Tenbroeck loodst Linda een tiental onoplettende wandelaars naar het juiste pad. We rondden de vijvers van het Fort van Liezele. Dan gaat het rechttoe, rechtaan door akkers en stille straten terug naar De Kollebloem. Knappe lus die de parkoersmeester hier uit zijn hoge hoed toverde.

Na het soepje en de koffie reppen we ons terug naar de kerk. Rechtsaf deze keer, even verderop door het snel groeiende maïs tot de expresweg. Bij houtzagerij Peleman zoeken we zijn overkant op. Zijn op grondgebied Eikevliet. Rechtover chique restaurant Eyckerhof weet ik een heerlijk kasseitje liggen. De parkoersmeester is mijn maatje, we gaan heerlijk dokkeren door het zonovergoten groen tot een oude hoeve, nog steeds in bedrijf. Dan volgen prachtige paden onverhard door weilanden en waterpartijen. Annie uit Niel wandelt met ons mee langs een gracht afgezoomd met populieren. Even een open stukje met uitzicht op het bos van d’Ursel en de kerktoren van Wintam. Onze gastheer voert ons terug het natte bos in. Nog een paar mooie dreven en we bereiken de bebouwing. Een kort stukje fietspad en we zijn halfweg de 30 km. Magistraal wat we tot nog toe onder de sloffen geschoven kregen.

Door stille straten zoeken we de grens van Wintam met Hingene op. Een rustig tarmacje loodst ons langs een groen gracht tot een kapel. Dan gaan we weer heerlijk kasseitjes dokkeren richting Hingene. Bovenbroekweg doet wat ie beloofd, een volgend nat bos in waar het heerlijk wandelen is. Worden afgezet op een goedliggend kasseitje dat naar d’Oude Poort voert. Nemen er geen pauze, bijten door straatjes volgend rondom domein d’Ursel. Even wat open veld, weidse akkers en dan gaan we de Astridlaan op om terug naar Wintam te wandelen. Onder de kerktoren weten we een leuk café met dito terras. Gaan er genieten van een overheerlijke Paix Dieu, ook bij Martin welbekend.

Na het natje stappen we richting rustpost en lopen gelijk door het smalle Spiessensstraatje in. Het zet ons af bij weidse akkers die we linea recta doorkruisen. Zodoende bereiken we de rand van Eikevliet en volgen even de Eikse Amer tot verlaten staminee Den Dam. Achterom wacht een pracht van een landdijk met weidse uitzichten over het moois van Klein-Brabant. We draaien weg van het groen en gaan straten lopen om aan de spoorbaan uit te komen. Lopen er simpelweg parallel mee naar Puurs. Duiken onder de sporen door, genietend van de prachtige muurtekeningen. Nog een paar straatjes, een aarden steeg … den Duvel komt in zicht. We krijgen het gezelschap van M&M en zowaar Bart (van Katrien). Niet te verwonderen dus dat we pas rond 17:30 ons karretje opzoeken, net op tijd thuis voor het voetbal. Knappe tocht overigens van de Wandelvrienden, de eerste helft magistraal, daarna wat minder constant van niveau. De 1400 wandelaars zullen best wel tevreden naar huis terug gegaan zijn.        

22-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Vandaag wandelen we bij De Broertjes want zo noemen wij De Gasthofstappers en elke wandelaar begrijpt waarom. De eerste etappe, na de koffie, loodst ons meteen voorbij de dorpskerk, waar ons karretje staat, het groen in van de Clingse Bossen. Een breed wandelpad stuurt ons naar een in onbruik geraakt station, de oude spoorweg naar Hulst en verder. Wij volgen hem in de andere richting zijnde Sint-Niklaas. Moeten maar mee tot de eerstvolgende bebouwing van ’t Kalf en zijn schooltje. Klassiek deze rustpost.

Wij volgen braafjes de consignes van de parkoersmeester en zullen hier een ruime lus van meer dan 9 km lopen. Achteraf bekeken was het misschien slimmer de nieuwe Hollandse lus te lopen, verder op het parkoers, maar we waren vanmorgen even niet bij de les. We wandelen het dorp uit, stappen over betonbaantjes samen met wielertoeristen de polder in. Kieviten maken duidelijk dat we te dicht bij hun nesten naderen. De gewassen variëren van polderpatat tot peer. De Plasstraat stuurt ons langs een gracht met ontluikende gele plomp. Groenendijk e.a. sturen ons door het landelijke gebied met nauwelijks menselijke aanwezigheid. Bij het Sint-Jacobsgat een leuke strook natuur langs een plas. Daarna gaat het onderaf de tarmacjes door het krekengebied van Saleghem. Een laatste rechte weg dwars door de polder en we zijn weer op ’t Kalf. Pff, het heeft pijn gedaan !

Bij het terug optrekken even een babbel met Jeroen & Kristel. Hun jonge snaak traint stilaan extra kilometers. Een kasseitje loodst ons naar het Stropersbos. Het is er opvallend stil. We stappen langs de bebouwing van Koestraat & Papenstraat, voorbij de nette Prompkapel ook. Moeten de drukke steenweg over en wandelen verder via Voorthoek, een vijver en het Preekenekeplei tot de rustpost van de Hellestraat. Tijd voor een soepje in de kleuterschool. We duiken vervolgens het gemengde bos/weiland gebied in dat ik ken van de Reynaertroute. Het wordt een heerlijke omzwerving in het groen langs ondermeer de Korte Dweerstraat. Haast ongemerkt lopen wij langs chalets bij de Lekestraat Nederland binnen. Een klinkerstraat duidt er ook op. Leuke rustpost overigens in Heikant met een schitterende fruittaart waar we geen van beiden kunnen aan weerstaan. Geertrui en Jan voegen zich bij ons. Ook zij zijn best tevreden over het parkoers.

We verlaten het dorp zoals we gekomen waren, duiken de Wilde Landen in. Bosrand, rietkraag, plassen, leuk allemaal. Plots staan we op een punt waar we al eerder liepen, rechtsomkeer dus. Ja, poortje gemist al was de markering een dubbeltje op zijn kant. Steenweg over nu en door de bossen van Sint-Jansteen. Onbekend terrein tot we het waterwinningsgebied herkennen. Heerlijk wandelen toch in dit prachtig gebied  met ondermeer een strook tussen Linda-hoge varens. Bij een vijver met schitterende lelies pikken we Moveloken op. Wordt een gezellig babbel tot de volgende rustpost. Daar ga ik weer in discussie met Jan over ‘to be or not to be’ in Waalwijk & Drunen. Moet de eerste keer in mijn leven zijn dat iemand mij een pint betaald omdat ik ongelijk heb ! En zeggen dat ik mijn gelijk bij de volgende ontmoeting kan bewijzen ! Tweewerf Santé !

De Gasthofstappers weten intussen van geen ophouden. Zij sturen ons terug de Clingse bossen in. Eerst even dollen met Stroboer Ludo die geniet van terras geneugten en we beginnen eraan. Het Kabouterpad komt uitgebreid aan bod. We lopen vrolijk de zaal binnen … recht naar de Klingse Kalsei. Genieten er uitgebreid van samen met clubmaatjes Christine & Noel, Geertrui en Jan ook. Feliciteren De Broertjes met hun prestatie vandaag, De Gasthofstappers dat is ‘top niveau’ ! 

15-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

We waren er in hun begindagen al eens te gast. Lieten ons toen geen al te goede indruk na. Vandaag proberen we het opnieuw bij de Rode Lopers, met de trein tot Herentals en dan met een groepje de bus op tot Olen dorp. Startlocatie Teunenberg is een hangar midden het groen van een verlaten militaire site en met ruime parkeerplaats. De parkoerstekening wordt bij meerdere ons bekende wandelaars met vraagtekens ontvangen. We zien wel.

Uiteraard beginnen we met een korte omzwerving door het inmiddels groen militair domein, alhoewel over oude betonbaantjes. Stappen vervolgens langs en onder de E313 door naar het molenpad en uiteraard de molen van Olen. Verderop volgt een sluis over het Albertkanaal. De parkoersmeester wisselt netjes de kanaaldijk met mooie groene stukjes af. Weg van het water volgen weilanden en bosjes elkaar vrolijk op. Leuke etappe van zo’n uurtje wandelen tot de kantine van SK Hezewijk in Buul. We praten er even bij met Wannes (Meret).

De breed uitgesponnen eerste lus, 9 km lang, begint met een strookje letterlijk door het maïs. We dokkeren vervolgens over een kasseitje richting Gerheze, grondgebied Herentals. Het Hezepad stuurt ons langs een bosje met hoge varens alvorens meer open landschap aan te bieden. Bij Doffen (tiens ons welbekend !) gaan we even de spoorbaan volgen. In OLV-Olen bemerken we heel wat stormschade, afgeknapte takken tot halve bomen toe. Het Ukkenpaadje loodst ons naar een sparrenbos. Vervolgens stappen we door een woonwijk langs heel wat achterafjes, kwestie van het asfalt te vermijden. Een wilgenpad loodst ons stilaan terug naar Hezewijk en zijn rustpost. Niet onaardig deze lange etappe.

De zaal loopt vol met bekenden, we nemen onze tijd voor gezellig babbelen onder wandelaars. Gaan dan toch op pad voor de tweede lus. Aanvankelijk nogal wat straten rond Schietboom. Dan mogen we lekker slingeren door een sparrenbos. Open landschap en beton vervolgens bij de in het groen verstopte Kapel van Meeren. In opbouw zijnde windmolens trekken onze aandacht. Voorbij Arcelor Mittal wacht het Albertkanaal. We duiken achteraf, tussen water en groen enerzijds, bedrijven anderzijds. Menig dartel konijntje houdt er ons gezelschap. Bij de brug van Hoogbuul gaan we het tarmac op langs bebouwing. Zijn één bosstrook verder voor de laatste keer te gast bij SK Hezewijk, in de haast verlaten kantine nu.

Een keienpad loodst ons terug naar het kanaal, wij moeten naar zijn overkant. Lopen wat straten van Oevel rond de E313 tot de volgende bosstrook wenkt. Heerlijk wandelen wordt het nu, over smalle bospaadjes tot bij en langs de E313. Het groen sluit aan bij domein Teutenberg en dus kunnen we kilometerslang zwerven door het heerlijke bos. Ter aankomst doen we een terrasje met ondermeer Waaslanders Geertrui & Jan. Een discussie mondt er uit in een weddingschap … wordt vervolgd.

Rijden blij gezind terug naar huis, de Rode Lopers hebben vandaag flink wat goede punten verdiend, dit was een leuke tocht.  

14-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Na aangename tochten te Werchter en Berg strijken wij voor de derde keer in de regio tussen Brussel, Mechelen en Leuven neer. We starten in het centrum van Haacht vandaag, letterlijk Onder De Toren. Gelukkig is er een winkelcentrum en zeer ruime parkeergelegenheid op zondagmorgen. Blijkbaar heeft de tocht een stevige reputatie want we komen meteen veel bekenden tegen waaronder Rudy & Rik, Schorrestapper Jos en zijn vrouwtje ook.

De 33 km zullen we vol maken middels een korte en een lange lus. We beginnen er aan met een korte etappe van 7,5 km. Voor de deur van de startzaal een kraam met regenjassen, de juiste man op de juiste plaats zo zal blijken. We stappen landelijke wegels in op ons eentje. Nevels sieren velden en bossen, opwarming van de aarde na de hevige neerslag van gisterenavond en deze nacht. Het donkere zwerk is fraai maar voorspelt weinig goeds. In de velden opvallend veel aanplant van pompoenen. We zijn hier ettelijke maanden te vroeg ! Na het aanschouwen van een snel wegvluchtende Hooglander klimmen we een Dijkje op. Slingeren stroomopwaarts langs een waterloop, denkelijk de diepliggende Dijle. Het begint stilaan te druppelen als we de Oude Hansbrug bereiken. Aan de overkant wacht een Antitankgracht, die wij hier niet vermoedden. Krijgen er een prachtig stuk natuur cadeau, langs weilanden, bosjes en vele vijvers. Ooit moet hier, in de 14^e eeuw, het Kasteel van Roost gestaan hebben. Pikken de kleinere afstanden op midden de velden en zetten allen samen terug koers naar de monumentale kerk en de startzaal. Tijd om de innerlijke mens wat te versterken.

Net na Jeanine en nagenietend van de stevige knuffel die we steevast van Maggy krijgen, beginnen we aan het grotere werk. Na regen komt zonneschijn, ook vandaag dus. Het wordt een warme dag. Moeten een tijdje huisjes kijken tot we het groen van Spet bereiken. Vettige paadjes langs weilanden en populieren tot de spoorbaan. Aan de overkant, we zijn ondertussen in Wespelaar beland, de (te) lange rechte straat Heike genaamd. De Hollestraat brengt verlossing. We mogen terug het groen in dat overgaat van weiland naar nat bos, heerlijk. Moeten terug het spoor over om allen te samen koers te zetten naar de rustpost bij de sportaccommodaties van Wespelaar. CM deelt er gratis aardbeien uit.

Net als we ons terug in beweging zetten komt er een befaamd trio aanlopen. Jeune Premier Hugo straalt als altijd, Leuvenaar Marc en de derde musketier uit Deurne (Diest) staan er lachend bij. De zon schijnt altijd waar Hugo op het appel is. Vrolijk zetten we onze weg verder over tarmacjes door de akkers en weilanden. Er valt verder geen mens te bekennen, alleen een paar huifkarren getrokken door stoere Brabanders dwarsen ons pad. Even pikken we terug de kortere afstanden op. Komen nog maar eens tot de vaststelling dat wandelaars niet altijd even pienter zijn. Ik voorzie twijfelaars van uitleg bij de splitsing, krijg een vriendelijk dank U terug. Wij zetten koers naar Wakkerzeel. Passeren de gerestaureerde gebouwen waar Werchter rust had en dokkeren over de kasseien tot kerk en rustpost. Pfff, het is bloedheet en de kilometers lijken ons goed gemeten.

Na de verfrissing trekken we ons schoorvoetend terug op gang, langs steegjes voorbij de dorpskerk. Terug de weidse akkers in, nu met jonge biet en drogend hooi. De paden variëren van asfalt, over kiezel tot aangestampte aarde. Stilaan gaat het richting Scharent. Wel een groene omgeving maar langdurig asfalt en bebouwing. Zware kost bij de hoge temperaturen. Ik ben dan ook maar wat blij terug het lommer en het hoge gras van de Antitankgracht te kunnen opzoeken. Plof op een bankje neer, mijn versmalde zuurstofpijpjes spelen mij parten. Lang kunnen we niet blijven zitten, insecten vinden ons een te lekkere hap. Nu is het wel echt genieten met een lange strook langs het groenige water en verweerde muren. Dan duiken we het Haachts Broek in. Heerlijk zwerven door het weelderige groen. Waar nodig is ons pad voorzien van vlonders. Bij het fietspad aan de bosrand weet ik de rustpost nabij. In de gelagzaal is de temperatuur draaglijk, kunnen we de hoofden even terug op koelstand zetten.

Zoals wij het hoopten start de laatste etappe met heerlijke eenmanspaadjes door het prachtige Broek. We lopen het domein uit bij de eerste Haachtse bebouwing. Het is heet in de Poverstraat, we vorderen wat langzamer. Zoeken een laatste keer de velden op parallel met een gracht lopend. Toch is het een beproeving, deze laatste paar kilometer tot de aankomst. Gelukkig draaien ventilators eindeloze rondjes in de zaal. Kunnen we recupereren terwijl we met werkmakker Ronald een paar Duvelkes temmen. We zetten Ronald bij hem thuis in Vilvoorde af. In Hemiksem vinden we zijn gsm op de achterbank van ons karretje. Wordt en dagje zonder voor hem …       

08-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Met de weersvoorspelling als leidraad kiest Linda gedecideerd voor de bossen van de Brabantse Wal. Terwijl wij onze koffie slurpen komt ook Martin aangewandeld. Wordt dus een triootje vandaag. Ter Duinen ligt midden de bossen en dat is mooi meegenomen als startlocatie. Voorbij een groene plas gaan we meteen de zandpaden op. Rododendrons waren erg vroeg in bloei dit jaar en dus rest er van hun paarse kleur niet veel meer. Gezellig keuvelend stappen we het bos uit bij Hoogerheide. Zoeken de bosrand op met het weidse uitzicht over de Noordoostpolder met ondermeer de koeltorens van Doel als achtergrond. Stappen door enkele stille straten bij Calfven en pikken dat het fietspad met de witte paaltjes op, dat ons naar de bewoning van Ossendrecht terug brengt. De ganse groep loopt er fout alhoewel een pijl linksaf wel degelijk zichtbaar was aangebracht … de mens als kuddedier dus. Blijven in de bossen lopen nu langs een prachtig ven met kikkerzang en veelkleurige lelies, schitterend dit. Even wat verweerd beton tussen sparren en dan het klassieke heuveltje over, tussen linten als waren we crossers. Rustpost Hoeks bij het Puts Meuleke kennen we zo stilaan uit het hoofd. Dat we twee uur deden over de eerste 9 km zijn we van de Krabben ook gewend.

Ik laat mij verleiden door een reuzengrote koffiekoek, het culinaire uithangbord bij uitstek van deze streek. Mijn maatjes houden het sober. Na de pauze gaan we een klinkerpad op tussen paardenweiden. Het is er verdomd warm, voor allen wennen. Stappen door akkers van groenten, wortelen en ajuin, een paar fruitgaarden ook. Lopen richting België de volgende zanderige bosstrook in. Martin twijfelt even, komt toch met ons mee voor de 36 km. Duiken steeds dieper de sparrenbossen in, langs een militaire omheining ook. Her en der grote plassen, waar we steeds langs kunnen zonder natte voeten. Machsike Hadass, lees ik op een naambord. We zijn in Putte bij de Joodse begraafplaatsen. Duiken opnieuw de bossen van Groote Meer in en worden afgezet bij camping De Heusche Bollaert, ons ook bekend van de wintertocht alhier. Officieel hebben we 17 km op de teller, volgens mede wandelaars al ruim 3 km meer. De organisatie krabt wel erg gul de metertjes bij elkaar !

Martin vraagt of we de extra lus aanvatten. We knikken allebei van ja. Mijn zuurstoftoevoer is nog steeds op peil. We wandelen linea recta over de Oude Postbaan richting dorp. Moeten door het centrum om bij het Moretusbos en de parkomgeving van het lokale kasteel te geraken. Prachtige rode beuk staat er hier ! Het kasteel zelf blijkt voorbehouden voor de stoere rakkers die de marathon lopen. We keren eerder terug, de open ruimte in en terug naar de drukke steenweg. Langs een boontjesveld bereiken we opnieuw het laantje dat naar de camping voert. We zijn er intussen de enige wandelaars. Hebben nog zo’n 13 km voor de boeg.

De warmte begint zo stilaan zijn tol te eisen. Elk om beurt hebben we ons zwak moment of kunnen juist het tempo aangeven, een grappige ervaring. Graspaden door licht glooiend sparrenbos voert ons naar de open ruimte. Ik had er een beetje op gerekend en wordt op mijn wenken bediend … daar is de zandbak ! Kroop de zon eerder geregeld achter de wolken, hier geeft ze van jetje. Stevige kost is dit maar een oh zo mooie omgeving. Met een zucht van verlichting duiken we terug de lommerrijke bossen in van de Staartse Heide. Het wordt nog en hele omzwerving tot het Putse Meuleke. Lopen er ook nog een beetje zinloos lusje achterom bij vele villa’s en ploffen finaal op onze stoelen neer bij Hoeks.

Een helper biedt ons bereidwillig een gemotoriseerde lift aan. Bedanken vriendelijk maar gedecideerd, ook de laatste 5,5 km zullen we vol maken ook al is het dan reeds 16:30. We lopen aan de overkant van de steenweg meteen weer de bossen in. Door prachtige valleien met hoog felgroen gras en donkere sparren. Stappen naar een meer open vennengebied en langs de hier moerassige Groote Meer. Bij een steenweg stel ik mij vragen, tijdsgewijs moet de finish vlakbij zijn, geografisch zijn we nog ver weg. Linda & Martin lijken vleugels te hebben, ik sjok achter hen aan. Ook een paar mede wandelaars slepen zich voort. Groene Papegaai noemt de eerstvolgende straat. Dit snappen wij helemaal niet, vrezen van het parkoers geraakt te zijn. De tijd tikt ongenadig de minuten weg. Tot onze opluchting duikt de poort van de achteringang van het domein voor ons op. Nog tien minuutjes en we kunnen ons haast laten vallen in de terrasstoelen. Liepen 1h25 over 5, 5 km ! Een team Hollandse dametjes zitten er te mopperen over de zandbak en de lengte van het parkoers. Martin & ik maken er een spelletje van om ze voor de gek te houden. Dan smaakt de Duvel eens zo goed !

Op een drafje rijden we terug naar huis. Een ommetje bij een rotonde net voor Zandvliet blijkt de, niet gesignaleerde, juiste weg naar de A12 te zijn. Op de Antwerpse ring gebeurde weer eens een zwaar ongeval, interventie van brandweer incluis. Wij raken er netjes langs, maar het geeft toch een slecht gevoel. Een hapje eten, het is zo weer bedtijd, morgen gaan we er terug tegenaan.

07-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Linda heeft er zin in, we reizen af naar het Pajottenland. De ochtendlijke buschauffeur waarschuwt ons voor een wielerwedstrijd in Gooik maar daar hebben we tijdens de heenreis nog geen hinder van. Het is opvallend stil in de startzaal, wat ons verbaasd. Daar zal snel verandering in komen. Het is een heuse stoet wandelaars die parkoersmeester Jef volgt de weidse akkers in, zachtjes klimmend tussen het koren. Bij een kapel bouw ik een extraatje in van ruim 2 km. Eigenzinnig als altijd zal Jef later lachend opmerken. Toch vind ik het een goed idee van mezelf. We lopen wat hoger op de heuvel, netjes met de vallei mee over een oude trambedding. Het uitzicht in noordelijke richting is er prachtig. Net voor de kerk van Oetingen duiken we terug onderaf langs Turkeye. Een verweerd smal tarmacje loodst ons door het ontluikend maïs. Dan komt kassei uitgebreid aan bod. Wielertoeristen rijden ons hijgend tegemoet, wij mogen dalen tot een schooltje in Lieferinge, onze eerste gezellig drukke rustpost.

Voorbij de dorpskerk herken ik meteen een eerder gelopen Grote Routepad. Tegelbaantjes lopen langs zich vergapende runderen richting prachtige hoeve Vreckom. Net Bokrijk zegt een meestappende West-Vlaamse, het fototoestel in aanslag. En we lopen door, over vlakke landelijke wegen met ondermeer uitzicht op hoog gras in zaad. Steken bij Kleine Rij de baan die Ninove met Geraardsbergen verbindt over. Een paar straten en we lopen weer door de weidse akkers. Voorbij Peyenbeek offreert Jef ons een heerlijk rustig en haast vlak landelijk parkoers. Hier kan je perfect onthaasten van de drukke werkweken. Vanaf de voetbalkantine van Eendracht Winnik loodsen achterafjes ons tot de kerk van Denderwindeke. Hoog tijd voor een tweede pauze, gezeten in het zonnetje. Annie & Willy (Kessel) gaan ons de rest van het parkoers voor.

Jef stuurt ons door het hoge gras langs weilanden en wilgen de dorpskern rond. Het begrip ‘pad’ daar heeft hij soms zo zijn eigen invulling voor. Op grotere hoogte wandelen we over stoffige paden, randje Meerbeke door de bietenakkers. Kunnen we nogmaals genieten van die hemelse Pajotten uitzichten. Rotte kassei nu, we dokkeren richting bewoning en een kasteel in Neigem. Trappekes op om de beentjes even rust te gunnen bij soep en koffie. Er wacht een lus van ruime 8 km.

We zetten koers naar de kapel van Bevingen, landelijk. Dan gaan we zachtjes klimmen door een holle weg in het Neigembos. Daslook laat ons snuiven. Was Jef tot nog toe clement, nu ontbindt hij zijn duivels. Geen meter vlak krijgen we nog. Een technische afdaling, genietend van het uitzicht tot Ninove en verder. Een nat pad omhoog net achter een woning. Even pauzeren en dan een erg technische duik door het hoge gras langs tweekleurige dennen. Een heuse kuitenbreker. En nog is het niet gedaan. Berchembos dient zich aan en dan moeten we door de ‘put’, met de steilste kant als klim. Gelukkig ligt het hier droog. Puffend slepen we ons uit het groen. Vorderen voorzichtig over het kreupele pad langs geel kleurende weilanden, boterbloemen. De Neerstraat, hoog in de akkers zorgt even voor verpozing. We duiken opnieuw het Neigembos in waar de anemonen in het zaad staan. Trapperig naar beneden nu, door de holle weg tot een grintpad door de weilanden. Een stevige voetmassage tot de kapel van Bevingen en dan door de akkers ‘recht’ naar de rustpost. Kilometertje extra, zegt Willy over deze etappe.

We vertikken het de trap op te lopen, vinden twee stoelen op de binnenkoer beneden. Slokje drinken, even de beentjes strekken en hop … de klim van Prindaal. Langs de bosrand terug het landelijke tarmac opzoeken. De vorige etappe heeft mij pijn gedaan, ik vorder niet vlot meer. Ben verwondert dat we niet langs de Woestijnkapel liepen tot ik de eerstvolgende helling herken. Als door een wesp gestoken neem ik de hindernis met Linda  in mijn schaduw, niet begrijpend waar mijn energie plots vandaan komt. Jef heeft mij gekieteld met deze late beproeving. Terug naar af meteen om langs Ekelendries nog eens klimmen. Krijgen een prachtig zuidwaarts uitzicht tot Kester cadeau. In de volgende vallei pikken we de kortere afstanden op. Vorderen even traag over smalle kasseitjes met gras en maaisel overwoekert. Zijn blij terug weg te mogen van de meute. Jef heeft tussen de weilanden nog iets gevonden dat op een pad lijkt. Ook onze Waaslandse vriendin zal dit prachtig vinden. Door de patattenvelden naar de steenweg en dan linea recta naar het zonnige terras ter aankomst. Een mens zou er ver Duveld moe van worden. Met het lekkere glas gerstenat in de hand  kijken we toe hoe ene Marianne Vos dames fietsles geeft.

Helaas laat hierdoor ook de bus op zich wachten. Medewandelaar Gilbert weet raad bij de gemiste aansluiting in Leerbeek. We rijden mee tot station Halle. Kopen vliegensvlug een ‘enkel’ ticket tot Brussel. Halen er netjes dezelfde geplande trein !

Are we good ! Een woordje van dank aan Jef en Kornuiten voor weer eens een andere visie op het prachtige Pajottenland. Wij hebben nog een afspraak met jullie in Halle tijdens de nazomertocht !      

01-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

De overkant van de snelweg lijkt wel Oranje. Met hele horden caravans trekken onze Noorderburen al naar het zonnige zuiden. Wij rijden noordoostwaarts, naar onze wandelvrienden in Waalwijk. De nieuwe startlocatie Buurthuis Zanddonk blijkt tal van voordelen te hebben. Ruimere parkeer mogelijkheden, makkelijker te bereiken en een modern gebouw. We zullen de Crispijnstraat natuurlijk nooit vergeten maar dit is toch ook wel goed.

Het is ons te stil in de startzaal overigens, denkelijk te veel concurrentie deze Hemelvaartsdagen. We lopen door wijken van recente signatuur richting ringweg en de Eikeldijk op, die langs sport accommodaties naar Kaatsheuvel voert. Vlakbij de Efteling wacht het eerste poortje, de toegang tot de Loonse en Drunense Duinen. Maken een  heerlijke omzwerving door het zanderige bos tot het monument uit de Grote Oorlog. De langere afstanden worden over de brug van de brede weg tussen Tilburg en Den Bosch gestuurd. We stappen nu echt wel naar de Efteling en zijn joelende jeugd. Lopen langs het pretpark en het nieuwe bungalowpark Bosrijk dat er prachtig en luxueus uitziet. Bij camping Bernehoeve even wat tarmac tot de Duikse Hoef en een golfterrein. 30 & 40 km worden een graspad opgestuurd, tussen ontluikend maïs en een bramenberm. Huis ter Heide lezen we bij het betreden van de volgende boszone. Voor ons compleet onbekend terrein, al wandelden we dan al zo dikwijls in deze omgeving. We gaan heerlijk slingeren, over smalle paadjes in het groen. Dan volgt een lange strook bosrand en weiden. De eerstvolgende steenweg voert recht naar dorp De Moer. Mogen er gezellig een terrasje doen bij ’t Maoske, onder de kerktoren. Krijgen er het gezelschap van hele horden vrouwelijke wielertoeristes. Het mannelijke oog krijgt er waar voor zijn geld, voor elk wat wils !

Maar er moet nog gewandeld worden, we zijn nog maar 13 km gevorderd. Duiken opnieuw Huis Ter Heide in. Hooglanders liggen hovaardig op ons wandelpad. We lopen er voorzichtig langs, rekening houdend met een erg jong kalfje. Geen foto’s in deze omgeving om de dieren niet onnodig te laten schrikken. Weer genieten we van de fraaie bossen met ondermeer een strook lage dennen. Bij de Duikse Hoef wacht opnieuw landelijk tarmac alvorens door terug frisgroen opschietend hooiland te mogen wandelen. Merkwaardig hoe de randen van de velden worden omgeploegd om denkelijk andere gewassen te laten gedijen. Bij de eerste huizen staat de eerste camperrust opgesteld van de dag. Lijkpad noemt dit hier luguber. Wij houden er een vrolijk onderonsje met de helpers van dienst en Iris met haar wandelmaatje.

Het bosstrookje na de koffie voert naar de drukke steenweg, die nog verbreed wordt ter ere van koning auto. Aan de overkant wachten zandpaden met berk en spar. Plukken heide ook in de meer open stroken. Komen bij een grote vijver uit die wij snel herkennen als het ‘hondenzwembad’. Dan weten we de laatste rustpost nabij, ter ere van Tony Goethart. En dan willen wij daar graag soep bij, genietend van de kunstige bloemstukjes op tafel. Velen weten ook de ijsjesventer te waarderen, die gouden zaken doet. De laatste etappe begint met de dreef richting Plantloon. Zijn prachtige lanen zijn mijn favoriet in de omgeving, heerlijk genieten is dit. Vanaf de speeltuin worden Iris en maatje onze wandelpartners. De Waalwijkse boulevard lopen wij samen gezellig keuvelend af. Duvel kennen ze hier niet, wij houden het bij Oud Bruin terwijl wij op televisie de Ronde van Italië volgen. Rijden blij gezind terug naar huis, het was weer eens ‘af’ bij onze vrienden Waalwijkers. Tot de winterserie dan maar weer …    

31-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Vandaag zetten we onze stappen in het onbekende. Vele wandelaars roemen de organisaties van de Witloofstappers, een vrij recente vereniging. Mijn werkmaatje zal voor de ‘après marche’ zorgen, en dus wordt die vast ook wel verDuveld goed. De buschauffeur, met Hollands accent, weet ons vanaf station Haacht feilloos aan de juiste bushalte af te zetten. Het is behoorlijk druk in de sporthal, de startlocatie. De catering is weelderig, inclusief streekproducten. De parkoersuitleg voorbeeldig. Dit wordt vast een leuke tocht.

We moeten meteen de drukke steenweg terug over, zoeken het Kaasdaverspad op. Een zee van vuurrode klaprozen kleurt een graanakker, prachtig ! De eerste lus stuurt ons richting Bekersveld en zijn graspad. We volgen even een bosrand met uitzicht over in bloei staand en dus rossig gras. Het gebulder van vliegtuigen geeft aan dat we dicht bij Zaventem wandelen. We duiken met z’n allen het natte, donkere bos is waar de lekkere geur van verwelkende daslook onze neuzen prikkelt. De 30 km vervolgt zijn weg langs de Boektestraat, mij bekend van een eerdere Grote Route omzwerving. Het Steenokkerzeelse Snisselsbos wordt aangedaan. Dan moeten we wat tarmacjes lopen om terug te keren naar het Hellebos. We duiken in het natte groen langs, hoe kan het ook anders, het Hellestraatje. Pikken de kortere afstanden terug op om samen van het donkere bos te genieten. Komen Jeannine tegen op familie uitstap. Als ik het goed voor heb minstens een drie geslacht. Weer pikken we de bosrand op alvorens onze eerdere eerste honderden meters in omgekeerde richting af te leggen. Hebben er in de sporthal al een kleine 10 km opzitten. Een prachtige etappe trouwens.

Het Kaasdaverspad wordt na de koffie een tweede keer aangedaan. Nu voert de Watermolenweg ons verder het groen in. Alhoewel, pluis van populieren geven een donzig wit effect. Opnieuw is de daslook van de partij. Obligaat moeten we ook een strookje Haachtsesteenweg lopen. Dan duiken we langs een zanderige kiezelweg, de Leliebaan, de akkers in. Vliegtuigen zakken boven onze hoofden richting Brusselse trots, zijn controletoren komt in de verte tussen de bomen piepen. Wij blijven verrassend in het groen lopen, weliswaar meestal over betonpaadjes. Komen in een dorpje aan dat Humelgem blijkt te noemen. Er staat een heus kasteel met strakke architectuur en een pracht van een pastoorswoning. Blijkt parochiecentrum St-Katharina te zijn inclusief een mooie zaal waarvan één glazen wand begroeit met wijnranken. Zijn zowat halverwege onze tocht en genieten nog steeds van het gebodene.

Langs de pastoriemuur lopen de langere afstanden weg. Stappen warempel onder een landingsbaan door en langs het fameuze 127bis. Aan de overkant van de steenweg duiken we Nossegemse velden in hoog in de zachte heuvels. In de verte de VRT toren, het Schumangebouw en de ‘frietketels’ van Verbrande Brug. Gaan zwerven tussen akkers van graan en pattaten, tussen luchthaven en spoorbaan. Lopen even door de bebouwing van Nossegem en langs zijn station. Dan stuurt een betonpaadje ons hoog boven het spoor langs de weidse akkers. De boer ploegde duidelijk voort want ons pad is bezaaid met ontluikende patat en graan. Het uitzicht is fenomenaal, zelfs de Mechelse Romboutstoren komt in het vizier. We wandelen letterlijk parallel met een landingsbaan, kunnen de belettering op de vliegtuigen lezen. Turkish Airlines is de eerste, zelfs hier dus … Koersen tenslotte terug Humelgem in waar we Brusselaar (Czech ?) Stefan ontmoeten. Blij dat we hem nog eens tegen komen met zijn heel eigen mimiek.

De laatste pauze nemen we op de binnenkoer van de parochiezaal, het is heerlijk zonnig weer. De parkoersbouwer bedient ons op onze wenken. Hij stuurt ons terug de velden in langs de landingsbaan. Hier wandel je niet zonder een beetje vliegtuigspotter te zijn ! Weg van de stalen vogels volgen we Buurtweg 11 door de weidse akkers. Voor het eerst zien wij maïs die gezaaid is onder wit plastiek, bizar. We slingeren ons een weg door het boerenland, aanvankelijk richting Nederokkerzeel. Het zevenkerkenpunt zal mijn maatje later vertellen. De Molenwegel is dan weer een uitvinding van onze parkoersmeester. Stappen letterlijk door de akkers richting eerste bebouwing. Maar we mogen nog eens door het hoge gras en eindigen met een strookje Torfbroekbos. En dan, dan was er Duvel … ter ere van Jeanne & Gust, de pas geboren petekinderen van mijn werkmakker. Een eerste bus laten we rijden, de tweede is maar net op tijd voor de trein. In september organiseren de Witloofstappers terug een tocht sluit Linda veelbetekenend onze wandeldag af … afgesproken Ronald ?

29-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Linda voert de zaterdagtocht in Kinderdijk van onze planning af. Ze heeft nog steeds een aversie van de lange rechte stukken dijk die we er ooit liepen. Omwille van het karige aanbod kiest ze nog eens voor de Grote Route van Brussel tot Huldenberg. Ce que femme veux, Dieu le veut en ik loop netjes in het gareel met haar mee. Vind het zelf ook wel een leuke tocht met de verschillende wijken van Brussel gevolgd door de lange omzwerving door Zoniën. Bij Sint-Rochus vervangen we steevast de Duvel door Omer, gezeten in het zonnetje op het terras. Sporen over Leuven terug naar huis. Ik kruip vroeg in bed, ben nog steeds niet echt fit.

Zondagochtend slapen we noodgedwongen wat langer dan gewoonlijk. Het verplichte nummer in de nieuwe Hemiksemse feestzaal vervullen we met een groet aan de enige echte Vlaamse Leeuw. Klauwen bewust met hem mee. Vervolgens rijden we naar het Klein-Brabantse Sint-Amands, de dertiger die het dichtst bij huis is. Het is al behoorlijk druk in de ruime sporthal. Het verplichte nummer en het mooie weer hebben de wandelaars duidelijk vroeg uit de bedstee gelokt deze ochtend. De parkoerstekening toont niet mijn favoriete kant voor de streek. Drie keer rusten in Oppuurs, dat worden veel velden. Wandelen in Sint-Amands is onverbrekelijk verbonden met de oude spoorbaan. Daar beginnen we dus ook mee. Hij is fel overwoekert, denkelijk rijdt zelfs het toeristisch zomertreintje er niet meer. Bij de lage watertoren stappen we de velden in. Prei en venkel, later de onvermijdelijke bloemkolen. Een lange, rechte betonweg delen we met horden wielertoeristen. We slaan er ons veilig doorheen. Aan de overkant van een steenweg wacht een fietspad door de akkers … van bloemkolen. Na een uurtje stappen bereiken we een eerste keer Oppuurs. Tot onze verbazing is het vrij rustig in het zaaltje. We praten wat bij met Rik (Bornem), bespreken de te volgen route met het openbaar vervoer tot Kampenhout volgende donderdag.

Samen met de 18 km maakt de 30 km een extra lokale lus. We delen nu de veldwegen met MTB’ers, niet erg talrijk aanwezig. Er hangt een vreemde geur over een preiveld, erg biologisch lijkt ons deze teelt niet. Wandelen over rustige tarmacjes bij Achterheide met de monumentale kerktoren van Puurs op de achtergrond. Zo ver moeten we vandaag niet. Keren op onze stappen terug langs de kapel van Overheide en de schapenhouderij van de Calsterhoeve. Ons tweede wandeluurtje zit er op. Onze maatjes uit Borgerhout zitten hun bookes op te smikkelen, we zullen de rest van de rit zo ongeveer gelijk lopen.

Voorbij voetbalterreinen en de oude spoorbaan trekken we weg, weer de akkers in. Alleen 24 & 30 km lopen hier en dus zien we nog nauwelijks wandelaars. We maken een ommetje door het landelijke ’t Hoogste. Blijven vertedert staan bij moeder eend met een kolonie van 13 ukkepukjes die dapper door de gracht peddelen. Zijn vast nog maar pas uit het ei. De omzwerving loodst ons naar het Fort van Bornem, zijn taverne en zonnig terras. Ik laat mij verleiden tot een Coninckske van ’t vat. Nog twee etappes te gaan. De parkoersmeester loodst ons langs de Koestal naar de Bornemse kinderboerderij, vermaard voor zijn rijstpap. Kunnen door een prachtige dreef langs een droog liggende gracht richting golfterrein wandelen. Dan trekken we opnieuw de velden in met Puurs op de achtergrond. Onder de voeten wisselen tarmac, zand en kiezels elkaar voortdurend af. Grote mensen amuseren zich met modelvliegtuigjes. Langs Heir lopen we richting oude spoorbaan. Even later zijn we weer in Oppuurs voor onze laatste pauze. Leentje & Mark tekenen ook present, zijn op familie uitstap.

Het laatste uurtje begint met een lange rechte lijn langs de oude spoorbaan. Bij De Waggel lopen we in een brede bocht rond Sint-Amands, langs een tarmacje afgezoomd met wilgen. Bij De Ster gaan we de Scheldedijk op, genietend van prachtige uitzichten over Sint-Amands en Mariekerke, Het meer beboste Oost-Vlaanderen aan de overkant. Het is behoorlijk druk op de Kaai, terrasjesweer. Fietsers laveren handig tussen de vele wandelaars door. Duiken weg van het water door een steegje met weelderige vlierbomen in bloei. Langs Dam gaat het dan terug naar de sporthal. Het is tijd voor ons wekelijks Duveltje. Kwik sloot af met om en bij de 1.900 wandelaars, een mooi cijfer toch …

25-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Niet te geloven ! Om 07:00 ’s morgens vertrekken we van thuis in korte broek en T-shirt. Net na de ijsheiligen is het dus plots zomer. Lag onze planning sowieso voor dit weekend al lang vast (Luc !), de vrijdagavond gelezen parkoersbeschrijving van Eddy doet mij likkebaarden. We kunnen denkelijk een richting uit waar we geen van beiden in jaren nog geweest zijn.

In de startzaal krijg ik de bevestiging van wat ik vermoedde, dit wordt een leuke wandeldag. Het doet mij wat nog eens ik KTA1 te starten. Hier was ik ooit voor het eerst helper, toen nog bij VOS, hier tapte Linda ook ooit mee. Het zijn zo van die dingen die je bijblijven. Maar we gaan vandaag alleen maar stappen. Ik kies voor de ruime stadslus, een extraatje breiend aan de voorgeschreven 30 km. Moeten over de mooi nieuwe Demerbrug terug naar het station, de spoorbrug en de steenweg over, lekker klimmen over een zandweg bij Fort Leopold. Ooit brak ik hier mijn enkel door van de fiets te vallen ! Het pittig klimmetje voert ons hoog boven de fortruïnes. Verderop krijgen we ook nog een bomenkwekerij te bewonderen, met heel wat materiaal klaar voor transport en dus een tweede leven. Even de steenweg van ‘’t Schunaar’ op nu, om terug te keren langs het spoorwegje dat Tessenderlo Chemie met het NMBS netwerk verbindt. We pikken een heerlijk paadje langs de Demer op, wieren zwevend met de snelle stroming van het water mee. Kikkers houden er ‘bal populaire’. Bij de Schaffense Poort verlaten we de rivier. Kiezen aan de overkant van de steenweg voor een eigenwijs doorsteekje naar het prachtige Begijnhof, kerk nog steeds in de steigers. De rustpost bij de Halve Maan is vlakbij. Ik jen er Eddy wat met een opmerking over zijn parkoerstekening. We kennen elkaar ook al zoveel jaren, hij weet heus wel hoe deze gabber te lezen.

Was onze eerste etappe slechts 6 km lang, nu komt het grotere werk met een heuse 10 km. We krijgen trouwens het gezelschap van een meute Noorderburen, WIOS uit Nijmegen op busuitstap en warempel in bewondering voor de Diesterse windmolen bij de Halve Maan. Moet je Hollander voor zijn ! We wandelen voorbij de weelderig overwoekerde ruïne van zandstenen Sint-Jan en dan het Warandepark binnen. Vast wel pittiger dan de Zevenheuvelentocht, dit stukje. Aan de overkant van deze heuvel doorkruisen we het Diesterse stadscentrum, langs winkelstraat, stadhuis en kaai (in herwerking). Dan gaat het onderaf het Citadelbos. Eddy houdt zich in, het blijft relatief vlak. De Zichemseweg voert ons de Oranjestad uit. We duiken verderop langs een holle weg richting Demer en zijn kikkerpoelen. Wandelen heerlijk stroomafwaarts met de rivier mee, genietend van het prachtige groene uitzicht en de vele vlierstruiken in bloei. Weg van het water versiert Eddy een prachtig extraatje door het hoge gras en langs dorre rietstengels. Dan gaan we klimmen, door een donkere holle weg naar zonovergoten hooivelden. We zijn op de Vinkenberg. Krijgen bij dit stralend weer een fenomenaal uitzicht cadeau vanaf de Basiliek van Scherpenheuvel, over het donkere kerkje van Pastoor Munte, tot de witte abdij van Averbode op de heuvel ver weg. Tussenin allemaal ‘den boerenbuiten’ en koetjes in de wei. Heerlijk ! Even terug een stukje steenweg en dan het fietspad op richting Maagdentoren in de steigers. De meeste bankjes zijn bezet door wandelaars die een extra pauze inlassen. Wij stappen monter door tot bij de Heren van Zichem. Zoals Eddy het aangaf, een fraai vernieuwde zaal achter het gelijknamig café. Hoog tijd voor een stevige kom soep !

We hebben een lokale lus van 8 km voor de boeg. Passeren het voetbalveld van M J (Marie-Jeanne) Zichem en klimmen traag de heuvel op langs de onverharde Capellekensvoetweg, nauwelijks de naam ‘pad’ waardig. Krijgen opnieuw een prachtig uitzicht richting basiliek cadeau. Voor ons loopt een jonger koppel waarvan de juffrouw het knap lastig lijkt te hebben om in het tempo te blijven. Toch wrijft ze de blote bast van haar kompaan liefdevol in met zonnecrème. Het zal mij later de opmerking ontlokken : Liefde is … smeer mijne rug eens in. We wandelen richting Keiberg langs akkers en bossen, zo veel mogelijk over onverhard. De zomerse warmte is draaglijk. Na de Steenweg op Messelbroek volgen paadjes langs chalets tot we stilaan weer de Demer en zijn poelen vol kwakende kikkers bereiken. Deze keer gaat het stroomopwaarts tot de watermolen van Zichem. We hebben er een ommetje rond de dorpskern te goed. Voor ons wordt er meteen rechtsaf gegaan, het parkoers met een kilometer inkortend. Postkaarten, denken wij dan boos !

 De zaal ligt er nu al wat verlaten bij, de Heren van Zichem en Dames van Paal kunnen stilaan aan opruimen denken. Na een drankje lopen we een tweede keer door de stille straten van Pastoor Munte zaliger. Breedestraat voetweg wordt ons volgend licht klimmend pad door het Zichems Veld. De zon verschuilt zich achter sluierwolken, wij zijn er niet rouwig om. Vermijden aldus het warmste van de dag. Onze volgende weg noemt heel toepasselijk Alleenstaande Huizen. We keren de basiliek de rug toe, trekken het open veld in. Het parkoers loopt lekker op en neer tussen Demer en de kerk van Kaggevinne. Bij een bosje zakken we echt wel naar de Demervallei. Volgen een prachtig pad door puur natuur, de pluis vliegt ons om de oren, zorgt voor een wit tapijt ook. Een laatste klim, een stille straat hoog in de heuvel, een laatste keer naar de vallei middels een holle weg die we vanmorgen ook al liepen. Langs de Kluisbergstraat, naast een bruine gracht gaat het naar achterafjes in Diest. Onze tocht zit er op. Bij een Duvelke kunnen we Eddy feliciteren met zijn prachtig nieuw parkoers. Kunnen ook even bijpraten met oude clubmakkers van VOS. Dan is het hoog tijd voor de trein. De NMBS weet blijkbaar van de warmte. Hebben 10 minuten vertraging bij het vertrek uit Diest. Dit loopt op tot 30 minuten in Aarschot. De begeleidster is een ijzervreetster. Ze jaagt jonge mensen met een kind van minder dan één jaar zonder pardon uit de 1^ste klasse wagon, terwijl de rest van de trein afgeladen vol zit. U bent een lomperik, zegt de boze vader terecht. Gelukkig vermaakt het kindje zich met de mede passagiers en eindigt onze mooie dag toch nog vrolijk.      

18-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Rommel in mijn rugzak in de goed beklante startzaal van Zelden Rust. Ben verdorie thuis mijn fototoestel vergeten ! Zal mij een groot deel van de dag een paria voelen zonder mijn derde oog. Stel trouwens tot mijn verbazing vast dat we de startzaal drie keer zullen aandoen tijdens deze 28 km. Ook hier dus denkelijk een besparingsronde op helpers en vaste kosten. Maar we kennen de mogelijkheden van de omgeving, zijn al enkele jaren vaste klant, het moet kunnen. Het busvolk van Oostham zal vast ook wel zijn gading vinden in het gezellige stadje en het groen er rondom.

Het eerste lusje van ruim zes kilometer stuurt ons meteen naar de beboste landdijk. Daarna gaat het buitenkant stadswallen over pas gemaaid gras en onder mooi groene populieren. Op het water een commune van ganzen. Niet minder dan zes kroostrijke gezinnen dobberen samen gezellig op het nat. Schattig ! We blijven onderaf en buiten de stadpoorten wandelen tot bij het standbeeld van Reynaert ‘de pelgrim’. Dan gaan we de wallen op, Luc (Zelzate) achterna, slingerend langs de restanten van wat ooit bolwerken waren. Heerlijk wandelen in het groen is het hier, tot voorbij de stadsmolen. Krijgen ook een fraai uitzicht over schitterende treurwilgen cadeau. Draaien dan van de wallen weg richting prachtig aangelegde Vismarkt en de winkelstraten. Een ommetje rond kerk en stadhuis voert ons naar de Bagijnepoort. Een paar straten verder bereiken we terug het startlokaal. Bij de koffie zal het ons benieuwen wat de tweede lus te bieden zal hebben, zijn al uitgebreid bediend geweest.

We mogen terug de landdijk op, weg van de stad deze keer. Heerlijk lang rechtuit wandelen in het groen. Het voert ons naar de Zeildijk, een tarmacje langs de ‘poorters van buiten’. Een stoompluim aan de horizon verraad de ligging van Doel. Schuddebeurs is de merkwaardige naam van het gehuchtje waar we nu doorlopen. Tarmac, linea recta terug naar de hoofdgemeente die we bij de Zandstraat bereiken. Voorbij het zorgcentrum weten we nog een mooie vijver liggen, die kan de parkoersbouwer natuurlijk niet negeren. Langs de Poorterslaan gaat het, door de stille wijk, terug naar de start. Iets minder deze tweede lus, en iets minder gaat het ook met mij. Ik sjok achter Linda aan, op slecht karakter zeg maar, soms een nuttige eigenschap.

We lopen een derde keer het landdijkje op. Gaan dan linksaf over het fietspad met de koeltorens van Doel prominent aanwezig. Geen bloemenbedden in de akkers dit jaar, wel overvloedig de polderpatat. We pikken Lucien op, die er een dagvullende uitstap van maakt en bij elkeen zijn klappeke doet. Zo kennen we hem al twintig jaar ! Gaan de oude spoorbaan op, nu een prachtig groen biotoop. Wel opletten waar je de voetjes neerzet tussen de vele vermolmde spoorweg dwarsliggers. Aan de overkant van een drukke baan wachten de Clingse Bossen en zijn water win gebieden. De Gasthofstappers zijn er in groep aan de wandel. Bij Clinge verlaten we het bos. Moeten een eindje langs een klinkerstraat door het dorp tot rustpost Sint-Bernardus. Nemen onderweg even de tijd voor een babbeltje met onze Jakke en zijn ‘madame’.

De terugweg gaat weer over de klinkerstraat tot de Bischoppendreef, recht naar de Clingse Bossen. Maken nog een heerlijke omzwerving door het groen tot Kapellebrug. Jammer dat we nu de steenweg volgen langs de bosrand tot hockeyclub Rapide. Ik sleep mij door het warme land. We stappen langs de buitenplassen, zijn treurwilgen en een familie zwanen tot de Gentse Poort. Verlaten er het parkoers, er is geen Duvel in de startzaal ! Op de Grote Markt vinden we een rustig hoekje op een lommerrijk terrasje. Nemen bij het nuttigen van het koele Klein Brabantse vocht ruim de tijd voor het ‘mensen kijken’. Mannekes, hier wordt je honderd jaar … als je blijft ademen. Zo rond de klok van vijven stappen we terug naar de wallen en vervolledigen onze tocht met de laatste twee kilometer. De startzaal ligt er al verlaten bij. Even de Duvel uitlaten en hupsakee naar koning auto.

Het wordt een rustige terugreis over de expresweg en A12. Ondanks mijn totale fysische offday toch een mooie, zonnige, zomerse tocht gewandeld, vlij mij dus tevreden in de echtelijke sponde

17-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Ik had eerder deze week Jeanneke van Herentals nog eens aan telefoon. Ze klonk prima, eigenlijk met de fijne vraagjes en bemerkingen zoals ik haar altijd gekend heb. De bloeddruk is onder controle, ze begint haar draai te vinden in haar nieuwe leefwereld. De bingo activiteit dat vindt ze maar niks, maar het wekelijks turnlesje was haar zeer bevallen. En nog steeds kan er een dagelijkse wandeling vanaf. Ze is dan ook nauwelijks enkele honderden meter verhuisd tot de service flat waar ze nu verblijft. Ja, ik had er een goed gevoel bij.

Intussen is het al weer zo’n zes maanden geleden dat ik nog eens GR wandelde. Vandaag pik ik de draad terug op. Reis rustig en vlotjes tot bij Mieke Pap. Roodgeel loodst mij voorbij de dorpskiosk meteen de bebouwing uit. Bij een fris windje, de ijsheiligen weet je wel, stap ik over betonwegels langs ontluikend maïs en koetjes in de wei. Een aanloopje tot het echte parkoers van de Streek-gr der Kempen. Onverhard nu, over graspaadjes, langs een diepe beek ook. Duik het nog jonge bos in met donkere spar op de achtergrond. Dan wordt het parkoers terug landelijk bij Overbroek. Wissel voortdurend af tussen bosjes en akkers, brede zandpaden ook. Wandel meer dan een uur tot de Kapel van Rovert. Er zijn bankjes en dus is het tijd voor een boterham. Erg leuk trouwens, deze eerste etappe.

Passeer een grenspaal en de Rovertsche Leij. Law 11 en het Brabantse Vennenpad voegen zich bij de route. Komen helemaal uit Eindhoven aangelopen, deze laatste Peter ! Bij huis nummer drie, alleenstaand in het groen, duik ik de bossen in. Weelderig, beter kan ik de omgeving niet omschrijven. Rododendrons in bloei zorgen voor het gelijkvloers, de verdiepingen er boven bestaan uit spar en hoge loofbomen. En het feest gaat gewoon door. Mag lekker mee slingeren langs riviertje de Rovertsche Leij, omgekeerd van wat Meester Leo ons deze winter voorschotelde. De paadjes liggen er vettig bij, heb al mijn aandacht nodig om niet weg te glijden in de zwarte blubber. Ben toch opmerkzaam genoeg om de splitsing van routes niet te missen. Wuif die van Eindhoven uit. Het landschap wordt droger. Prachtige dreven met een mix van gewone en rode beuk loodsen mij langs bosrand en maïsvelden. Aan de overkant van een steenweg wacht een breed grintpad. Lijkt ook wel een sluipweg te zijn vanuit Nieuwkerk. Daar gaat het parkoers inderdaad naartoe, voorbij de Rooms katholieke kapel. Ik knuffel twee paarden die er met geveinsde schroom om vragen en doorploeter dan een zandbad. Passeer het zeer bekende ven de Halve Maan en stap richting Regte Heide. Loop niet echt de open ruimte in, blijf aan de rand met uitzicht tot de woontorens van Tilburg. Er zijn nogal wat bomen gekapt, merktekens zijn verdwenen. Dankzij Leo en de plannetjes van GR red ik het tot Het Ooievaarsnest. Pik er gelukkig opnieuw geelrood op voor een ruime omzwerving door een zalig bos met een prachtige ondergroei van frisgroene varens. Ben helemaal niet verbaasd bij de grenspaal op de Poppelsche Leij en bij Radio Paloma uit te komen. Waar is de tijd dat Herr Franz en zijn ‘drinking’ team hier de wandelaars vanuit Tilburg zaten op te wachten !

Ik trek nu het open veld in, kan daarbij kiezen tussen een onverharde paardenweg of  het hardere fietspad. Ik wissen zo’n beetje af tussen de twee, strategische de bochten in het parkoers afsnijdend. Geniet van een weldadig zonnetje, net warm genoeg en de gekke capriolen van meerdere kieviten. Passeer de villawijk van Aarle. Ook hier staan heel wat ‘stulpjes’ te koop aangeboden. Geen spek naar de bek van de simpele werkmens. Ik ontwaar nog een leuk geplaatst bankje. Heb er uitzicht over rood bloeiend gras, de zoveelste grenspaal vandaag, en een klomp die de smokkelaarroute aangeeft. Hoog tijd voor nog een boterhammetje, heb er zowat 20 km opzitten en nog anderhalf uur voor de boeg tot de bus.

Gesterkt loop ik het fietspad verder af tot Klein en Groot Bedaf, grondgebied Baarle-Nassau. Een stukje steenweg en dan een oerdegelijk Hollands klinkerpad langs hoeves met kozijnen in de traditionele groen kleur geschilderd. Wordt een zandweg opgestuurd tussen weidse akkers. Typisch Hollands een paar kilometer lang rechtdoor lopen tot de eerste dorpsbewoning. Wordt door het hoge gras gestuurd tot aan de echte dorpsrand. Wandel door de Kapelstraat e.a. met die grappige markeringen die telkens weer een grensovergang aangeven. Knotsgek eigenlijk. Moet mij reppen langs de Belgische en Hollandse kerk, busje komt zo. Heb gelukkig ruim de tijd voor elke overstap want wordt telkens weer geconfronteerd met druk verkeer en vertragingen. Ruim twaalf uur nadat ik vanmorgen vertrok ben ik weer thuis. Best tevreden over de omzwerving door Leo’s Land. De volgende etappe voert mij naar Meer, een beetje ‘tricky’ wat het openbaar vervoer betreft.

15-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Vanaf metrostation Hermann-Debroux hangen de ‘marche’ pijlen overdadig, haast om de 20 meter langs de boulevard tot het Sint-Lutgardiscollege. Het is er erg stil, te stil naar mijn smaak al zijn de IJsetrippers talrijk vertegenwoordigd en broederlijk aan één tafel verzameld. Le Pied de Mortier valt binnen met een volle bus volk, eindelijk wat ambiance in de keet.  Het parkoers is fel aangepast door de opvolger van Jan, die trouwens present is. Ik zit met vraagtekens, het zal me benieuwen.

Na een hartelijke begroeting van Katrien trekken we er op uit voor onze 30 km zondagse wandeling. Klassiek door het stadscentrum naar het parkje van Bergoje. Omdat de 5 km er een lokale lus maakt, laten we aanvankelijk het Rood Klooster links liggen. Moeten een eindje de Waverse Steenweg op en pikken pas terug met het groen in bij de tweede kloostervijver. Onder de brug door dan en de kasseitjes van Drijborren op. We delen Zoniën met veel joggers en … muggen ! Gaan langdurig zachtjes klimmen langs de Diependelleweg en het onvolprezen en oh zo mooie Varensvoetpad, ingebed tussen heuvels van varens en ranke beuk. Tamboerdreef wordt Wolvendreef nadat we mee door een paardentunnel gelopen zijn. Stilaan wandelen we het bos uit bij de Willeriekende Dreef. Storen ons aan het feit dat Wabo zijn wandellinten heel onzorgvuldig heeft verwijderd. Kan niet vrienden ! De parkoersmeester laat ons wat villa’s bewonderen op grondgebied Overijse alvorens koers te zetten naar de kerk van Jezus-Eik. Onder zijn kerktoren, in het verloederde ‘salle paroissiale’ mogen we een eerste keer pauzeren. Is wel nuttig na 1:40 stappen over zogenaamde 8 km.

Voorbij de Bosuil stappen we meteen terug het Zoniënwoud in, meteen op grondgebied Tervuren ook. De parkoersbouwer heeft zo zijn eigen wegen al komt de Kleineflosdelleweg ons zeer bekend voor natuurlijk. We lopen een heel eind aan de rand van de bebouwing maar nog steeds in bos, de geur van daslook nadrukkelijk in beide neusgaten. Dan volgt een pracht van een grasvallei, de Koninklijke Schenking zoals we ze zelden bewandelen. Het volgende kaarsrechte bospad ligt er vettig en ruim bepoederd met pas afgevallen blad bij. Herinneringen aan de stormachtige dagen eerder deze week. Een dreef van heerlijke rode beuk zet ons af bij ‘rotte’ kassei. We missen er een foeterende Herman al kan Linda er ook wat van. De parkoersmeester kent zijn vak. Hij loodst ons over alleraardigste wilgenpaadjes tot bij het centrum van Tervuren en zijn prachtige kerk. Langs het Hof van Melijn lopen we weer de bebouwing uit. We stappen de drukke steenweg over en wandelen verder door Oppemse achterafjes tot de tweede rustpost in een sporthal. Weer ruim bemeten deze 8 km.

Zijn net op tijd binnen om een heuse ‘drasj national’ te vermijden. Doen een ‘klappeke’ met Luc (Kessel-Lo) en Xavier en denken met medelijden aan Jean & Liliane die op de lokale lus nu vast de weergoden trotseren. Wij zetten onze weg verder, terug richting Brussel. Steegjes zetten ons af bij een brug over de hoofdstedelijke ring. Dan volgt de ellenlange Oppemlaan tot in centrum Stokkel. Het lijkt vervelend maar is het niet. Na de lange bosetappes is het leuk wandelen tussen huizen en met prachtige rood gebladerde bomen. Een parkje, de oude spoordijk die van … Oudergem komt, we duiken onderaf naar de Dumontlaan. Door de oudere, grijze sociale woonwijken stappen we naar de klassieke rustpost Malou. Hebben er dan 21 km opzitten en zijn zeer te spreken over het parkoers. Ik geef Kathy en Hans mee dat wat nu volgt mij een raadsel is, lijkt op een grote lus door de bebouwing van de beide Woluwes.

We beginnen met het OLV-straatje en de Lenneke Marekapel, de Woluwebeek ook, goed zo. Stappen dan de drukke steenweg over voor een stevige klim door de moderne buildings van de Jardins Saint-Lambert, ik hou mijn wandelhart vast. Blijkt dat tussen de vele moderne woontorens door een pracht van een wild gelaten groen pad loopt. De parkoersmeester maakt er dankbaar gebruik van tot ons groot jolijt. Er steekt een stevige wind op als we het bos/park van Roodebeek bereiken. Leuke strook dit, ook al dankzij het korte bezoekje aan de gelijknamige vogel- en dierentuin. Dan gaan we straten lopen, erg pittig op en neer. Solleveld, Windmolenberg, de kerken van Sint-Lambrechts en Sint-Pieters. Het lijkt allemaal een beetje doelloos en vooral langdradig. Nog maar eens ‘ à l’elastique’ tot controle Aperitivo, waar we Club Standard zien kastijden.

Hebben nog een drietal kilometer voor de boeg. Linea recta naar het Park van Woluwe nu, met zijn vele waterpartijen en jonkies van watervogels. Merkwaardige moderne kunst ook en zowaar een eekhoorntje dat voor onze voeten loopt. De spoorbaan op dan, nu toeristisch wandelpad tot een doorsteekje langs prachtige nieuwbouw. Bij Hertoginnendal weten we de finish vlakbij. Er wordt druk nagekaart bij Duvel, Leffe en Chimay Blue. Denkelijk een parkoers met 10 tot 15 % extra kilometers. Ons hoor je niet klagen, Jan en de Police de Bruxelles, hebben meer dan waardige opvolgers gevonden in La Bruegelienne en hun bevlogen parkoersmeester. Een tocht die volgend jaar zeker weer op ons programma staat wegens meer dan geslaagde vernieuwing.

11-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Zo’n dertigtal dapperen beantwoorden de oproep van Kim en zakken af naar het station van Dendermonde. Meer bepaald de plaatselijke Panos waar gastvrouw Sarah ons charmant ontvangt en nog wat warmte geeft, ook al met een bakje koffie tot we ons in het avontuur storten. Storten is vrij letterlijk te nemen want het water valt gestaag uit de grijze hemel. Na 100 meter heb ik het al begrepen, nota’s nemen wordt onmogelijk vandaag, het zal van mijn stilaan vermolmde grijze massa moeten komen om een verslag te pennen. Kim loodst ons uiteraard voorbij het beeld van de Vier Heemskinderen en door het Pionierspark. Dan gaat het naar zijn tweede hobby, het spoor. Langs de vele ijzeren wegen die Dendermonde rijk is tot het perron van Sint-Gillis.  Zijn reputatie eer aandoende zorgt onze gastheer voor zo veel mogelijk onverhard, langs patatten en zowaar wilde paddenstoelen. Bij het volgende station is de eerste wagenrust, letterlijk want de koffer van onze Kim’s auto doet dienst als ‘dagwinkel’ met cola en snoepjes. We kunnen schuilen onder de fietsrekken van station Lebbeke. Even op adem komen van het vele hemelnat.

Fffiiet, daar gaan we weer. Het stramien blijft hetzelfde. Bakken hemelwater en we ploegen ons waar mogelijk door het natuurlijke of door de mens bewerkte groen. Spoorbanen zijn nooit ver weg, soms moeten enkele straten overwonnen worden. Een intussen kletsnatte bende bereikt de Leirekensweg, fietspad tussen Aalst en Opwijk. De hemelsluizen trekken stilaan dicht, wandelen wordt wat aangenamer. Toch zijn we blij onder de Opwijkse kerktoren in een cafeetje onze boterham en schuimend vocht te kunnen verorberen. De vaste stamgasten kijken verstoord. Wie zijn die bende slordige onverlaten die hun zaterdagse pint komen verstoren. Ze snappen het blijkbaar allemaal niet zo goed.

Heb medelijden met de verkleumde marktkramers die nauwelijks kooplustigen zien bij de uitgeregende jaarlijkse lokale bloemenmarkt. Ben zelf ook een beetje ongerust voor de derde etappe van 12 km. Zat de vorige 8 km niet lekker in het ritme. Maar zie, ik pik snel op terwijl we door steegjes en Opwijkse straten verder trekken. Dit wordt de mooiste etappe beloofd Kim mij. Spoedig zal blijken dat hij mij niks op de mouw spelt. Leuke veldwegen langs bewerkte akkers en bosranden. De eerste glooiingen in het parkoers ook, we naderen stilaan Brussel. Af en toe trekt de groep op een lint voor weer eens een smal paadje onder frisgroene bomen of de modder van bonkige veldwegen. Kim trekt alle registers open en loodst ons door een fraaie bosstrook, klimmend ook. Een groepje met ondermeer Paul en mezelf verachterd stilaan. Bij een rood licht in centrum Asse zijn we het spoor van de hoofdmacht bijster. Geen nood, één van Kim’s helpers loodst ons naar de rustpost. Prachtig ouderwets cafeetje trouwens met authentieke toogmeubelen. Hoog tijd om uitgebreid van een Duvelke te genieten en ik kan dit zowaar op een terras, bij een pleintje in Asse waarvan ik het bestaan niet kende.

Net als enkele anderen neem ik afscheid van de hoofdmeute en rep mij naar het station van Asse. Bij het opstappen van de trein stroomt het water weer over onze hoofden. In gedachten zijn we bij de ruim 20 dapperen die doorzetten tot het bittere einde. Zo’n 10 minuutjes later zijn wij terug in Dendermonde, hebben wij 5 uur over gestapt nota bene. Op weg naar huis, in Zele kom ik een mede treinslaafje tegen. Samen sporen wij naar Antwerpen, mij verontschuldigend voor mijn uitzicht als modderduivel. Weten we weer wat vertellen aan ons clubje maandagochtend. Linda pikt mij op in Berchem. Ik kijk terug op een leuke wandeling, Kim doet dat echt wel goed. In Lier hoop ik er opnieuw bij te zijn, met echt wandelweer dan.

10-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken