Wordt in station Leuven vanochtend aangesproken door een dametje van WSP, of ik de weg ken in Namen. Ja dus en ze reist met mij mee over Ottignies. Blijkt een praatvaar te zijn en ik hoef dus een uur lang niets te zeggen. De Spitants zijn zo vriendelijk pijltjes te hangen vanaf het Naamse station tot ‘salle de départ l’Arsenal’, klasse toch ! Prachtige ruime startzaal overigens met zijn vele houten balken. Le scanage werkt niet naar behoren en is schrijf dus manueel in. Ben in Denée verwittigd door een medewerkster van de club dat de tocht pittig is en dit is nu echt de reden waarom ik hier ben. Helaas, heb een slechte dag, ademhaling en benen voelen loom aan, wordt op slecht karakter. Vertrek na Jacqueline & Luc voor een eerste korte en vlakke etappe langs Samber & Maas met tussendoor wat kasseitjes van de nog slapende Naamse binnenstad. Naar La Plante gaat de reis, wereldberoemd bij de wandelaars.
Het echte werk kan beginnen. Pittig klimmen, aanvankelijk over tarmac maar dan de Tienne Maquet op, ‘gadou et cailloux’ er lijkt geen einde aan te komen. Hijgend en puffend, met het zweet dat van mijn verdoemenis loopt raak ik uiteindelijk boven. Gelukkig pauze nu, heerlijk vlak lopen door het beukenbos. Op en neer vervolgens, vals plat van tarmac en bosstrookjes, lekker. Duiken naar Malonne dan waar ik Jacqueline & Luc oppik voor een stevige tarmac klim naar de rustpost, mij onbekend. Het is er drukkend, ik pauzeer buiten, mijn versmalde zuurstofpijpen verteren de ijle lucht niet. Luc haakt af, beetje ziekjes, Martin komt aan. Ik vertrek op de lus van de 30 km die als ‘glissant’ wordt aangegeven.
Zak af dwars door de scholengemeenschap van Malonne naar de vallei van de Samber. De parkoersmeester ontbind dan zijn duivels. Meerdere keren op en neer midden schaarse bebouwing. Finaal het beukenbos in, trapsgewijs naar het hoogste punt van de omgeving. Net zoals daarstraks pauzeren over een ruime vlakke bosafstand. Een watertoren lijkt op een uit de kluiten gewassen champignon. Jacqueline blijkt plots achter mij te lopen, foutje gemaakt van meerdere kilometer. We zoeken onze weg door de schaarse pijlen. Ik moet mijn maatje laten gaan, heb kuitkrampen en dus dringend nood aan magnesium. Moeilijke dag dus. Daal behoedzaam af door een ‘cailloux’ pad tussen spar met een ondergroei van bruinbladige jonge berk. Zicht op de betonfabriek aan de Samber en dan steeds weer op en neer tussen de bewoning, zware tocht hoor. Plots sta ik voor een muur. Vettig pad, enkele centimeter ‘gadou’ en alleen maar bramen aan weerskanten. Hoe red ik dit ? Met kloppend hart meter voor meter vorderen door het ruige struikgewas … ik haal het ! Dit is toch wel op het randje voor een wandeltocht ! Kom uit bij de afdaling naar Malonne van daarstraks. Martin haalt mij in en we klimmen samen de 22 % naar de rustpost.
Beslissen de laatste 9 km samen te lopen. Het wordt een rustig maar vettig parkoers door bos en veld tot de Naamse Citadelle. Even kusjes uitwisselen met treinvrienden uit het Waasland en dan in een intussen miezerige avond stilaan afzakken naar de Samber en de finish. Martin moet een aantal keren op mij wachten, ik heb een slechte dag met krampen in kuiten en knieën. Samen een borreltje drinken, Maatjes IJsetrippers en Dirk begroeten. Hop naar het station en een vlotte reis terug naar Leuven. Deze tocht was echt mooi en even pittig als Denée in december. Ik had het zwaar maar ben echt wel tevreden.
