We hoorden het donderdag veel wandelaars zeggen : dit weekend bosrijke parkoersen vanwege de aangekondigde hitte. Ook wij kiezen om diep in het groen te duiken. Op het perron in Leuven komen we JPD tegen die even komt uitbuiken van opeenvolgende communiefeesten. Summiere rugzakcontrole bij aankomst in de kazerne, Onze Jongens veinzen alertheid. In de zaal onze gastheren Nadine & François met het ganse team helpers al druk in de weer. Het parkoers bestaat uit twee delen, kortere ‘stadslus’ en het langere werk door het Meerdaalwoud, al vermoed ik enige wijzingen in het parkoers.
Wij merken meteen ook dat het parkoers bestaat uit 4 etappes waarbij je je afstand telkens zelf kan kiezen, ongeveer 7 of 9 km. Daar kunnen we nog ons voordeel mee doen ! We starten met 8,6 km. Vanaf de kazerne en langs een kerk een verdieping lager tussen de bewoning door tot de Abdij van Park. Prachtig gerestaureerde open bebouwing en uitzicht op de Phillips building. We draaien weg van de stad en zakken over een zandpad tot schitterende vijvers. Er is heerlijk veel jong grut te zien op het water met zelfs een kroost jonge zwanen. Voorbij het water gaan we linksom weg van de kortere afstanden. Het parkoers wordt golvend en landelijk langs akkers tussen Leuven en de A2 bij Haasrode. We stappen voorbij het Sint-Albertus College en zoeken finaal opnieuw het militair domein op. Nog een heerlijke strook onverharde paadjes in het groen en we tonen onze stempelkaart bij de vriendelijke bewakers. Een mooi begin van de reeds warme dag.
Voor de tweede etappe kiezen we 8,9 km (zijn nog dapper). Voorbij het militaire kerkhof van dezelfde signatuur als in de Westhoek duiken we het arboretum van het Heverleebos in. Heerlijk wandelen door dreven van onder meer rode beuk. Tunneltje onder de autobaan door en de Herendreef in, genieten tot we bij bebouwing uitkomen. Volgen de voetwegels 42 & 43 langs een lieflijk kerkje en duiken langs een kasseitje onderaf tot de spoorbaan Leuven – Waver. Is helemaal uit de richting van de rustpost die we de vorige jaren hadden. Lopen een heel eind langs den ijzeren weg, soms over technische paadjes met nogal wat boomwortels. Rustpost in wat ik mij herinner als een klooster recht tegenover de voetbalterreinen van wijlen Oud-Heverlee (opgegaan in OHL). Het begint mij te dagen.
Yvette & Aubert (Borgerhout) gaan ons voor op de lokale lus. Chrissie is er al van weergekeerd en beveelt ze ons aan. De inspanningen van gisteren en de warmte van vandaag beginnen pijn te doen. We kiezen voor 7,7 km i.p.v. 8,9. Breed gezwaai als wij net terug vertrekken. Komen Sabine & Freddy aangestapt. Even bijpraten en wij raden hen de stadslus aan. Zij plannen echter slechts 20 km gezien de warmte, maar daar is Sabine niet helemaal van overtuigd. We duiken de vallei van de Dijle in, aan de overkant van de spoorbaan. Rand van een kasseitje richting kerk van Korbeek-Dijle, maar net ervoor … de Dijle dus hé. Heerlijk wandelen stroomopwaarts langs de rivier. Soms badend in de zon, dan weer verscholen tussen het groen langs een donkere gracht. Waar de Ijse zich in de Dijle gooit de splitsing. Wij gaan niet mee naar het kasteel van Neerijse maar volgen de rivier. Weilanden zijn een gele zee van boterbloempjes, vlier staat in volle bloei en enkele jonge knapen spelen voor De Witte in het koele water. Schitterende wandelomgeving. Moeten opnieuw de spoorbaan over en klimmen langs voetweg 38 hoog het bos in. Een strookje rosse kassei, we staan plots bij het Spaans Dak en de Zoete Waters ! Had ik helemaal niet verwacht. Korte stratenloop nu en dan pintje drinken met onze Borgerrocco’s. Komen Sabine & Freddy binnen ! De leidster vond 20 km wat dunnetjes, wil echt van de hele Leuvense omgeving proeven. En de moderne man … hij volgt zijn vrouw.
Wij zijn als laatsten weg voor de vierde etappe en kiezen terug voor kort zijnde 6,4 km. Even bakken en braden tot de velden van OHL, we duiken het Meerdaalwoud in. Aanvankelijk sparren met een ondergroei van jong loof. Verderop heerlijke dreven van beuk. Aan de overkant van een drukke steenweg (naar Hamme-Mille) de Damendreef. We doen het rustig aan, zijn toch wel moe. Onze omzwerving door de heerlijke bossen bekronen we met een Duvels terrasje dankzij Yvette & Aubert. Freddy volgt nog steeds Sabine en maakt een cirkelbeweging met de hand. Wij zijn benieuwd hun bevindingen later ergens te horen. Intussen zijn wij meer dan tevreden. Onze Jongens zorgden vandaag voor een heuse toptocht. Catering en bepijling waren perfect in orde. De variatie in het parkoers en het idee om telkens twee afstanden per etappe aan te bieden knap bedacht. Wij vertellen het François en enkele andere helpers – CHAPEAU !
De spoorwegen plannen gelijktijdig twee werven op de lijn Antwerpen – Poperinge. De reistijd naar Ieper wordt dus met één tot twee uur verlengd ! Geen driedaagse dus voor ons dit jaar. Gezien de voorspelde hittegolf zoek ik een bosrijk parkoers uit. Kom zodoende bij de GR12 die we zullen volgen vanaf de Ollandse grens tot bij de Koekenstad. Vlotte busreizen met de 290 en 720, nu nog want vanaf volgende week is dat feestje ook voorbij. De Antwerpse Leien worden doorgeknipt ter hoogte van Opera en dit voor 18 maanden.
Uurtje langer geslapen en toch al om 9:15 op stap vanaf de Moretuslei in Putte. Eén dreef verder ligt het Ravenhof en pikken we de eerste rood/witte markeringen op. Een paar straten met gekortwiekte en dus nog kale platanen, we stappen naar de anti-tank gracht. Mogen al meteen een paar kilometer langs het water lopen. De omgeving ligt bezaaid met oude bunkers, rododendrons staan prachtig in bloei en zwermen muggetjes dansen boven het nat. We ruilen het water in voor het Kapelse Mastenbos. Als je de vaste route volgt heb je 8 km zegt een jongeman met hond behulpzaam. Wij leggen hem uit dat we op weg zijn naar Schoten zo’n 25 km verder. Zijn mond valt open van verbazing. Ik hou mij bij acht zegt ie lachend. Joggers kruisen aanvankelijk ons pad op de zanderige heide. De eerste frêle libellen zweven over het groen. Het is heerlijk stappen. Onze bosstrook eindigt waar de landhuizen beginnen. We zijn in Kapellen en hooguit een hond blaft ons tegen van achter zijn hek, verder geen mens te bespeuren. We dwarsen de spoorbaan Antwerpen – Essen en vervolgen langs de Franselei. Vergapen ons aan de vele ‘stulpjes’ en missen zodoende een afslag bij een onooglijk bospad. Nou ja pad, er valt nog weinig van te merken en de stukken bos staan te koop. Zal wel de laatste keer zijn dat we deze doorgang kunnen gebruiken. Nog even villa’s lopen in het groen, stilaan daagt puur natuur op. Een zeer korte rechts – linkse missen we allebei, grr niet goed bezig ! Zijn nu op het Brasschaatse Schietveld. Zand baggeren in de open ruimte en heel aandachtig wandelen wat de markeringen betreft. Gelukkig tamelijk snel weer onder groen en uit de hitte. We maken een ruime omzwerving door de bossen die we ook kennen van de Stroboerentochten. Intussen geen bankje te bespeuren, we lopen steeds maar door tot het deels ingestorte Fort van Brasschaat. Opnieuw anti tank en ik weet een skatersplein zijn. Kunnen we na een kleine drie uur stappen eindelijk een pauze nemen en de schoofzak aanspreken. Een prachtparkoers is het intussen wel.
Terug op pad voor onze tweede helft. Strook anti tank en dan een nog jong ogende dreef tot het militaire kamp van Brasschaat en zijn officierswoningen. 30°C geeft de thermometer aan hartje Maria-ter-Heide. Wij dokkeren over een kasseitje richting De Inslag. Heerlijk genieten van prachtige dreven rode en gewone beuk. Na een drie kwartier drankpauze. De warmte begint in de kleren te kruipen. Ruilen het bos in voor enkele straten. In een nieuwe wijk is de markering weg maar met de tekst bij de hand lopen we deze keer foutloos. Stappen door volkse Brasschaatse straten (ze bestaan !) en langs een uitgedroogde beek tot het kasteel. Wijken af van het parkoers want weten hier cafeetje De Remise zijn met een geïmproviseerd terras. 2€ voor nen Duvel, zelfs de meeste wandelclubs hanteren deze prijzen niet meer.
Het kost ons allebei moeite maar we willen de laatste 6 km ook nog rond maken. Duiken het Peerdsbos in en volgen de slingers van de Mikse Beek. Ontwaren heel wat zwarte vlinders die fluo-groen oplichten in het zonlicht. Een prachtig schouwspel. Verlaten het prachtige beukenbos voor de brug over spoorbaan en autoweg (naar Breda). Al is het dan 7 jaar geleden, ik herinner mij dat we net voor park Vordenstein linksaf moeten, een onooglijk baantje in. Vreemd, de markeringen sturen ons Vordenstein in. We gaan zwerven, aanvankelijk in het bosrijke deel met ondergroei van frêle varens. Vervolgens door het meer open arboretum. Ik snap er niks meer van. Verlaten het park bij de kapel en stappen verder langs flatgebouwen van Schoten. Wij begrijpen dat we zodoende nooit aan De Zeurt zullen geraken maar verderop naar een kanaal wandelen. De tijd tikt weg en dus stoppen we bij en bushalte. Bus is net weg, moeten een halfuur wachten in de blakende zon.
Op de Rooseveltplaats drinken we er altijd eentje in dezelfde zaak. Busje komt zo … busje komt niet ? Toch wel, met 20 minuten vertraging wegens ongeval op zijn route. In Hoboken belt de chauffeur met dispatching. Stuurinrichting en wielen werken niet meer samen zoals het hoort. Einde rit dus en een tiental minuutjes wachten op de volgende. Thuis gekomen met zo’n uur vertraging blijkt dat de GR12 route bij Antwerpen hertekend is sinds … 07/05/2017 ! Het mag allemaal niet te simpel zijn hé, dan is het ook niet leuk meer …
Op het busperron in Leuven nemen we een wandelaar op sleeptouw die afreisde naar … de rustpost van vorig jaar ! Een mailtje naar de Globetrotters volstond nochtans om de juiste bushalte 1,7 km van rustpost Motbroek te vinden. Startplaats Houwaart is op zon- en feestdagen niet bereikbaar met het openbaar vervoer. Vanaf Sint-Joris-Winge dus een eerste heuveltje verorberen en we zijn in de oude voetbalkantine waar het al behoorlijk druk is. Overleg met gastheer Jo die adviseert eerst de lokale lus van 8 km te wandelen. Inschrijven konden we overigens ook hier doen wat altijd handig is, onderweg durf je dat al eens vergeten.
Zo gezegd zo gedaan, dokkeren een eerste paadje af tot de splitsing en kiezen dan voor de ‘kapel van Stokskes’ zijnde OLV Roeselberg. Nog wat zakken en dan voorzichtig de drukke Tiense steenweg over. Meteen weer stevig klimmen naar het Troostembergbos, de toon is gezet. Mogen genieten van een heerlijke, vlakke en koele beukendreef. Een kasseitje zet ons af in Sint-Pieters-Rode, niet ver van het kasteel van Horst. Wij gaan de andere kant uit, betonbaantje richting Holsbeekse Dries. Een gepijlde fietsroute doet net het omgekeerde, voorzichtigheid is dus geboden. Weg van beton en samen met een GR route kiezen we voor half verhard tussen bosrand en fruitbomen. Passeren daarbij de Gempemolen waar een motards route halt houdt. Vlaanderen is massaal op pad vandaag. Een kasseitje stuurt ons een verdiep hoger de velden in langs fruitbomen en graangewassen. Opnieuw de drukke baan over bij een fruitboer die gouden zaken doet. We krijgen nu een parel van een holle weg cadeau met grote stroken uitgesleten ijzerzandsteen als muren. Moeten nog verder klimmen langs een golfterrein tot de rustpost Motbroek.
Dachten wij eerst dat de lokale lus van 6 km een gewone verkorting was van de 8 km, dit blijkt niet te kloppen. We gaan dus weer op pad langs Roeselberg en Tiense steenweg. Er heeft een stevig ongeval plaats gehad met minstens 4 wagens en bij twee is een airbag afgegaan. Op het eerste gezicht geen ernstig gewonden en de politie doet de nodige vaststellingen. Vanaf de Troostemberg volgen we een andere route. Het is heerlijk wandelen langs de bosrand en vervolgens het koele groen van de Bensberg. We ruilen het in voor golvend beton tot bij onze fruitboer van daarstraks en lopen dan weer gelijk. Hebben zodoende al 14 leuke kilometer op de teller staan als we een zonnig terrasje doen in Motbroek.
Moeten nu dus richting startzaal. Spitse afdaling langs Kerkvoetpad nummer 44, gras, keien ijzerzandsteen en boomwortels, technisch dus. We gaan uitgebreid flaneren door het natte Walenbos. Boomstronkjes op maat gezaagd zorgen voor een vlonderpad. Stappen onder meer langs een bruin/rosse beek. Toch hebben wij het hier nog nooit zo droog geweten. Dikwijls liepen we tot de enkels in de modder, nu hebben we zelfs geen vuile schoenen. Binnen het uur zijn we in Houwaart en kunnen een terrasje doen in de verwilderde tuin van wat een pastorie lijkt.
Het is heerlijk weer, geen wolkje aan de lucht en nauwelijks wind. Hebben nu een lusje van 4 km voor de boeg. Stukje steenweg lopen en dan achter de huizen de akkers in met uitzicht op de Hagelandse heuvels waar wijnranken de aandacht opeisen. De Globetrotters sturen ons een niet te steile holle weg in, wel weer bezaait met roestige stukken steen. Toch wel technisch voor een kleine afstand. Komen op het plateau van de Sint-Jansberg uit en mogen genieten van de fantastische vergezichten die tot ver voorbij Motbroek reiken. Langs een smal graspaadje terug de vallei in en we stappen door de gewassen van het Houwaertsgat tot de startzaal. De mooiste lus van allemaal, zegt Yvan uit Landen.
We zitten goed in de tijden en laten ons een eerste Duvelke smaken. Nog een kleine 6 km te stappen. Wandelen lange tijd door de vallei, meestal onverhard langs onder andere een weiland vol margrieten en stilaan verkleurende gerst. Duiken warempel opnieuw het Walenbos in, dit hadden wij niet verwacht ! De eerste stroken zijn nattig, moerassig maar nog steeds goed begaanbaar. Geleidelijk wordt het terrein droger. Lopen hier met z’n tweetjes te genieten van het weelderige, aangenaam zachte groen. Wordt anders bij een pittige klim, tussen de bewoning van Motbroek is het warm, zeg maar heet. Nog een laatste klimmetje tussen weilanden en we zijn bij de rustpost. De laatste wandelaars richting Houwaart vertrekken net. Marie-Louise en het team helpers, die al aan het opruimen zijn, leggen hun laatste gasten echt in de watten. Hebben een gezellige babbel goed voorzien van natje en droogje, waarvoor onze waardering en hartelijke dank. Opgewekt stappen wij terug naar de bus. Hebben een heerlijke wandeldag achter de rug met echt alles er op en er aan. Op een drukke trein worden we nog eens op de realiteit van elke dag gedrukt. Voor jongere generaties geldt blijkbaar alleen maar de regel ‘ikke en de rest kan stikke’. Zijn de mensen van onze leeftijd dan echt het einde van de beschaving ?
Kijk Uit, zo noemt de tocht die ik vandaag wandel. De naam verwijst naar een gehucht van Kalmthout maar blijkt in praktijk een tweede betekenis te hebben. Pijlen met gele ondergrond in het zomerse groen, je dient voortdurend alert te zijn om het juiste pad niet bijster te geraken. Kijk uit dus ! Overigens makkelijk bereikbaar voor mij, de stoptrein vanaf station Heymisse doet er zo’n drie kwartier over tot station Heide en dan rol je figuurlijk de startzaal binnen. 84 meter volgens Google Maps. En dat voor € 11,00 heen en terug.
Het parkoers bestaat uit 4 keer 6 kilometer waarvan één pauze in de start. De administratieve plichtplegingen, een knuffel aan Corrie en weg ben ik. De eerste kilometer verloopt inderdaad stroef (zie hoger), daarna treedt gewenning op. Ik ben verbaasd vast te stellen dat Heide een heus winkelcentrum en een winkelstraat herbergt. Krijg vervolgens groene dreven onder de sloffen geschoven langs wat oudere villa’s en uiteraard in bloei staande rododendrons. Een eerste frisgroene jonge bosstrook wordt ons ook niet onthouden. Opvallend hoe droog het zanderige land er bij ligt. Hertendreef dan, langs statige landhuizen. Zouden hier Belgen wonen of alleen maar noordelijke belastingvermijders ? Sommige bewoners zeggen vriendelijk goedemorgen, anderen laten duidelijk blijken dat de sjofele passanten niet echt welkom zijn. Dwars door het winkelcentrum tenslotte, vrijwel uitsluitend Hollandse zacht prijzende ketens, aan de overkant van ’t spoor ben ik weer bij de start.
De innerlijke mens versterken en ‘vort met de bok’. Langs de Vredelaan en verder door weer andere villawijken tot bij het Keienhof. Bij de Putsesteenweg de obligate wegenwerken en dan waarvoor ik gekomen ben … de Kalmthoutse Heide. Heerlijk dwalen door sparrenbossen met een ondergroei van frêle berk. Her en der een kikkerpoeltje en het roze van de rodo’s. Kom bij een groot ven uit, je voelt er de koelte van het water. Terug de bossen in, aanvankelijk moerassig met veel berk, verderop duistere spar. Zwerf verder tussen het wit van begot nog winters ogende grassen en zwarte sparren, nu met een ondergroei van varens. Bij Heihoeve de steenweg over en even verder in Kinderwelzijn de rustpost. Halven dans.
Neem een wat langere pauze en trek mij terug op gang voor de langste lus van 6,7 km. Willy & Marij hebben uiteraard een etappe voorsprong, Sylveer ook voor zijn thuismatch. Een halfverhard fietspad loodst mij naar de open ruimte. Het uitzicht doet mij denken aan de omgeving van Lierop (Olat). We lopen een tijdje rechtdoor over een zandweg langs de bosrand en kiezen dan resoluut voor de open vlakte. Zand baggeren dus en gelukkig staat er een verkoelende wind. Ik meen enkele krekels te horen, is jaren geleden dat ik dit geluid nog mocht waarnemen. Zand wordt gras en we lopen langs de tegenoverliggende oever dan daarstraks van het grote ven. Duiken vervolgens nog eens de zandbak in en stappen de halfverharde weg terug tot de rustpost.
Pauzeer deze keer kort want mik naar de trein van 15:48. De terugweg wordt aanvankelijk huisjes kijken in het groen langs … de Kijkuitstraat. Dan mogen we een laatste keer genieten van het zomers geurende bos. Slingerpaden en brede halfverharde banen lossen mekaar regelmatig af. Inderdaad, kijk uit om steeds pijlen en linten te vinden. Uitbollen langs enkele straten van de gegoede burgerij. Jack (Schelle) geniet van zijn Duvelke en ik heb ook nog de tijd voor het gouden drankje. Samen stappen we naar het perron. Net als vanochtend in het gezelschap van een bonte bende jonge kinderen, ik kwam ze vandaag wel vijf keer tegen. Bedenk dat de Vlamingen er duidelijk in de minderheid zijn. Red het Vlaamse ras Joke, we worden in het hoekje gedrumd door de bonte soorten.
