Op het busperron in Leuven nemen we een wandelaar op sleeptouw die afreisde naar … de rustpost van vorig jaar ! Een mailtje naar de Globetrotters volstond nochtans om de juiste bushalte 1,7 km van rustpost Motbroek te vinden. Startplaats Houwaart is op zon- en feestdagen niet bereikbaar met het openbaar vervoer. Vanaf Sint-Joris-Winge dus een eerste heuveltje verorberen en we zijn in de oude voetbalkantine waar het al behoorlijk druk is. Overleg met gastheer Jo die adviseert eerst de lokale lus van 8 km te wandelen. Inschrijven konden we overigens ook hier doen wat altijd handig is, onderweg durf je dat al eens vergeten.

Zo gezegd zo gedaan, dokkeren een eerste paadje af tot de splitsing en kiezen dan voor de ‘kapel van Stokskes’ zijnde OLV Roeselberg. Nog wat zakken en dan voorzichtig de drukke Tiense steenweg over. Meteen weer stevig klimmen naar het Troostembergbos, de toon is gezet. Mogen genieten van een heerlijke, vlakke en koele beukendreef. Een kasseitje zet ons af in Sint-Pieters-Rode, niet ver van het kasteel van Horst. Wij gaan de andere kant uit, betonbaantje richting Holsbeekse Dries. Een gepijlde fietsroute doet net het omgekeerde, voorzichtigheid is dus geboden. Weg van beton en samen met een GR route kiezen we voor half verhard tussen bosrand en fruitbomen. Passeren daarbij de Gempemolen waar een motards route halt houdt. Vlaanderen is massaal op pad vandaag. Een kasseitje stuurt ons een verdiep hoger de velden in langs fruitbomen en graangewassen. Opnieuw de drukke baan over bij een fruitboer die gouden zaken doet. We krijgen nu een parel van een holle weg cadeau met grote stroken uitgesleten ijzerzandsteen als muren. Moeten nog verder klimmen langs een golfterrein tot de rustpost Motbroek.

Dachten wij eerst dat de lokale lus van 6 km een gewone verkorting was van de 8 km, dit blijkt niet te kloppen. We gaan dus weer op pad langs Roeselberg en Tiense steenweg. Er heeft een stevig ongeval plaats gehad met minstens 4 wagens en bij twee is een airbag afgegaan. Op het eerste gezicht geen ernstig gewonden en de politie doet de nodige vaststellingen. Vanaf de Troostemberg volgen we een andere route. Het is heerlijk wandelen langs de bosrand en vervolgens het koele groen van de Bensberg. We ruilen het in voor golvend beton tot bij onze fruitboer van daarstraks en lopen dan weer gelijk. Hebben zodoende al 14 leuke kilometer op de teller staan als we een zonnig terrasje doen in Motbroek.

Moeten nu dus richting startzaal. Spitse afdaling langs Kerkvoetpad nummer 44, gras, keien ijzerzandsteen en boomwortels, technisch dus. We gaan uitgebreid flaneren door het natte Walenbos. Boomstronkjes op maat gezaagd zorgen voor een vlonderpad. Stappen onder meer langs een bruin/rosse beek. Toch hebben wij het hier nog nooit zo droog geweten. Dikwijls liepen we tot de enkels in de modder, nu hebben we zelfs geen vuile schoenen. Binnen het uur zijn we in Houwaart en kunnen een terrasje doen in de verwilderde tuin van wat een pastorie lijkt.

Het is heerlijk weer, geen wolkje aan de lucht en nauwelijks wind. Hebben nu een lusje van 4 km voor de boeg. Stukje steenweg lopen en dan achter de huizen de akkers in met uitzicht op de Hagelandse heuvels waar wijnranken de aandacht opeisen. De Globetrotters sturen ons een niet te steile holle weg in, wel weer bezaait met roestige stukken steen. Toch wel technisch voor een kleine afstand. Komen op het plateau van de Sint-Jansberg uit en mogen genieten van de fantastische vergezichten die tot ver voorbij Motbroek reiken. Langs een smal graspaadje terug de vallei in en we stappen door de gewassen van het Houwaertsgat tot de startzaal. De mooiste lus van allemaal, zegt Yvan uit Landen.

We zitten goed in de tijden en laten ons een eerste Duvelke smaken. Nog een kleine 6 km te stappen. Wandelen lange tijd door de vallei, meestal onverhard langs onder andere een weiland vol margrieten en stilaan verkleurende gerst. Duiken warempel opnieuw het Walenbos in, dit hadden wij niet verwacht ! De eerste stroken zijn nattig, moerassig maar nog steeds goed begaanbaar. Geleidelijk wordt het terrein droger. Lopen hier met z’n tweetjes te genieten van het weelderige, aangenaam zachte groen. Wordt anders bij een pittige klim, tussen de bewoning van Motbroek is het warm, zeg maar heet. Nog een laatste klimmetje tussen weilanden en we zijn bij de rustpost. De laatste wandelaars richting Houwaart vertrekken net. Marie-Louise en het team helpers, die al aan het opruimen zijn, leggen hun laatste gasten echt in de watten. Hebben een gezellige babbel goed voorzien van natje en droogje, waarvoor onze waardering en hartelijke dank. Opgewekt stappen wij terug naar de bus. Hebben een heerlijke wandeldag achter de rug met echt alles er op en er aan. Op een drukke trein worden we nog eens op de realiteit van elke dag gedrukt. Voor jongere generaties geldt blijkbaar alleen maar de regel ‘ikke en de rest kan stikke’. Zijn de mensen van onze leeftijd dan echt het einde van de beschaving ?