Opstootje op de trein deze ochtend. Twee ‘gekleurde’ passagiers die in Berchem opstappen blijken geen vervoerbewijs te hebben. De jonge begeleidster is kordaat. Uw reis eindigt in Morstel zegt ze. De ‘heren’ pruttelen tegen en krijgen te horen dat de ordediensten zullen opgeroepen worden. Die taal verstaan ze en stappen uit. Prachtig sober werk van de jonge dame, zo zien we het graag. Verder verloopt onze reis met het boemeltje tot Wezemaal volgens het boekje. We moeten een ruime 2 km stappen tot het Montfortcollege in Rotselaar, tocht die ik nog nooit wandelde. Halverwege, parallel aan de spoorbaan pikken wij het parkoers op … althans de laatste kilometer ervan. Een prachtige dreef loodst ons naar de startplaats, een monumentaal gebouw omringd door vijvers. Het is er behoorlijk druk.
De opdracht oogt stevig met drie etappes van 9 km. Maar eerst een aanloopje van een half uurtje wandelen. Dwars door een bedrijvenzone en dan in het groen langs de A2 snelweg. We lopen Wezemaal binnen langs tennisvelden en poeltjes met kwakende kikkers. De vierkante toren van Sint-Martinus doemt op, we bereiken de controlepost die we vandaag drie maal zullen aandoen.
Linda opteert om lus twee genaamd Wijngaardberg eerst te lopen. We stappen de bebouwing uit tot een fraaie kapel en mogen even verder, bij knooppunt 62, stevig klimmen, trappekes op van de Wijngaardberg. Op de top van het duin immer gerade aus langs appelen en peren. De kortere afstanden hebben ons al verlaten als we bij Stenenmuur een verdieping lager duiken de vallei in en parallel met de A2 lopend ter hoogte van het tankstation. What goes down must come up, denkt de parkoersmeester en hij stuurt ons door het bos terug de heuvel op. Stappen over van die heerlijke slingerpaadjes tot we weer in de open vlakte zijn. Delen het parkoers met mtb-ers maar dat valt best wel mee. De uitzichten zijn net als gisteren magistraal. Krijgen begeleiding van wat hemels gedruppel, maar veel meer dan plaagstoten stelt het niet voor. De holle afdaling van het Waterloospad lopen we opnieuw met de kortere afstanden. Onze gastheer gaat nu spelen met de bospaden onderaf de Wijngaardberg, stuurt ons meerdere keren op en neer langs fraaie beuk. Duiken tenslotte Wezemaal binnen bij de miniatuur Wesemeulen. Leek ons een lange 9 km zeggen wij tegen Roger. Het wordt ons tegengesproken door andere wandelaars. Tja, we zijn de heuveltjes niet meer gewend !
Lus 1, Beniksberg wordt dus onze tweede opdracht. Een wat langere aanloop aan de overkant van de A2 en dan voorbij de laatste huizen een kasseitje op. Tony en vooral Chris hebben het zwaar met de nijdige klim naar de top van het duin. Lopen dan weer een hele poos vlak over graspaden in het groen. Doorkijkjes laten steevast een prachtig landschap bewonderen. Een kort klimmend tarmacje en we zetten een lang, trage afdaling in langs de rand van de heuvel over zandpaden bestrooid met ijzerzandsteen in brokken. Witte bloemen vanuit de bomen zorgen bijwijlen voor een sneeuwtapijt. Linda heeft er zin in, schakelt een versnelling hoger, ik moet op de tanden bijten om te volgen. We duiken opnieuw de bebouwing in aan de overkant van de A2. Lopen een pad dat aantoont hoe zinloos geluidsmuren zijn en kunnen dan een laatste keer pauzeren. Nog 9 kilometer hebben we voor de boeg langs onder meer over de Middelberg.
Het Marktwegje loodst ons het centrum uit. Zodra we de bebouwing verlaten krijgen we regen en wind te verduren. Lopen gelukkig met de smurrie in de rug onderaf de Wijngaardberg. Wippen de steenweg over en gaan dan stevig klimmen langs tarmac richting villawijk. Het is er muisstil. We duiken tenslotte terug naar beneden, naar achterafjes en de huizen van de gewone burger. Zijn nog steeds in Wezemaal en pikken de kortere afstanden op. Het regent bij tussenpozen. Stappen door speelbos ‘t Waterdraakje, een alleraardigst biotoopje. Een paar straten verder bereiken we de spoorbaan en de laatste kilometer die we vanmorgen al liepen. Drinken ons Duvelke bij de organisatoren en keren langs dezelfde weg terug naar Wezemaal. Het is erg stil op de trein, we kunnen rustig een tukkie doen. ’s Avonds blijkt de computer nukkig te zijn, hij wil niet opstarten. Ga dan maar vroeg naar bed, ‘technieker’ Linda heeft morgen weer een kluif …
Vandaag reizen we nog eens met de trein. Vanaf Antwerpen-Centraal is Patje Kloek onze gezel. Is nauwelijks meer dan een halfuurtje tot Aarschot …als er niks fout loopt. Tussen Booischot en Begijnendijk rijden we echter stapvoets omdat een onverlaat een bareel in winkelhaak gereden heeft. Neen, de vertragingen zijn niet altijd de schuld van de NMBS. Een aantal wandelaars laten zich afhalen door de organisatie, wij hebben met dank aan Google Maps een extraatje van drie kilometer voorzien. Jefke muist er alleen vanonder, heeft nog een ander lusje op zijn stafkaarten ontdekt. De Papenakkerstraat blijkt een pracht van een donkere, diepliggende holle weg te zijn en onze eerste klim van de dag. We staan inderdaad binnen het halfuur in de zeer bekende startzaal te Gelrode. Het is er redelijk stil.
Patje vat zijn looptraining aan, wij wandelen aan een rustig tempo de heuvel op richting A2. Onder de snelweg door en dan verder door granenakkers afgezoomd met prachtige klaprozen. Het parkoers golft zachtjes, vanaf elke heuveltop mogen we genieten van fraaie vergezichten over het Hageland. Lopen langs Kraaikant onder meer door een donker paadje dat we niet kennen en zakken dan naar Nieuwrode en rustpost De Losting. Kunnen er ons een geïmproviseerd terras veroorloven, het is heerlijk lenteweer.
Vertrekken in een andere richting dan we gewend zijn, de Bennenberg op en de drukke steenweg over. Onverharde paden loodsen ons door het groen. Bij Grootveld gaan we een prachtig kasseitje op, holle weg met weelderige knalgroene varens aan beide kanten, heerlijk ! Donkere holle wegen en zelfs vlondertjes gaan we lopen rondom de Sint-Jansberg tot het Houwaarts Gat. Door de open velden nu tot de kerkwegels van Sint-Denijs Houwaart, stemmig kerkje met een rommelmarkt in zijn tuin. Het kleuterschooltje er net naast dopen wij om tot ‘bij Irène en Roger’ onze tweede rustpost van de dag. Opvallend hoeveel nieuwe stroken wij al liepen vandaag !
De lokale lus zetten we in bij wat hemelse dreiging. Lopen dan ook nog eens fout bij een doorsteekje tussen huizen. Correctie dus en dan het veld in richting Walenbos. Ik weet dat het hier erg nattig kan liggen maar dit jaar blijken alle paden er goed begaanbaar. Bij Motbroek verlaten we het bos, ruilen het in voor wat tarmac en graspaden langs graanakkers. Weer is het genieten van prachtige vergezichten. Bij de kapel OLV Roeselberg wordt de afdaling ingezet. Er wacht nog een strook Walenbos, leuke paden langs rossige waterloopjes. Veel ijzer in het grondwater waarschijnlijk. Nattige paden zijn beter begaanbaar gemaakt door het aanbrengen van stukjes boomstronken die echter op hun beurt wel eens glad kunnen zijn. We zijn algauw vijf kwartier onderweg voor nauwelijks 5,7 km. Ik jen er Roger wat mee maar je hoort ons niet klagen want dit is een prachtig parkoers.
Terug naar Nieuwrode nu. Langs weilanden en een bosrand over tarmac tot een drukke steenweg. Aan de overkant wachten vers gemaaide graspaden langs de waterkant. Ze zetten ons af bij het kasteel van Horst (de Rode Ridder). De parkoersmeester laat ons de burcht van alle kanten bewonderen en trekt dan weg langs waterloopje De Losting. Weer heerlijk flaneren door bos en wei. We denken alleen te wandelen maar worden plots ingehaald door Carine & Dirk. Lang geleden dat we die nog gezien hebben en keuvelend lopen we samen tot Nieuwrode, hebben heel wat te vertellen.
We posteren ons weer op ons terrasje van deze ochtend en slaan een praatje met een koppeltje met duidelijk Brusselse roots. We trekken alleen verder voor onze laatste etappe. Stilaan weer de heuvel op, stevig klimmend door een prachtige, donkere holle weg. Hebben nog een omzwerving door de akkers te goed tot de A2. ’t Hellegat laat ons nog eens genieten van een prachtige holle weg en dan wandelen we langs appelen en peren in wording. De laatste paar kilometer zijn nog behoorlijk pittig, bergop langs Klarenbos en stevig dalend langs de Groenenweg. C & D zijn ons dan al lang weer voorbij gestoven.
In de zaal zitten Hennie & Theo ons op te wachten, onze meisjes lijken wel twee zussen zo hartelijk gaan ze met elkaar om. De broertjes De Keyser worden ook onze tafelgenoten. We zijn het er allen over eens … dit was weer eens een schitterend parkoers vandaag. Van waar blijven zij toch al die nieuwe paden halen ? Een goede verstandhouding met Natuurpunt blijkt te helpen. Tja, we zijn weer eens bij de laatsten om de zaal te verlaten. Zullen pas om 21:00 thuis zijn. Het was genieten met een grote G.
Lekker tot 08 :00 geslapen, de boog moet niet altijd maximaal gespannen staan. Bus 290 laat op zich wachten en dus missen we de verbinding met bus 500 in Boom. Geen probleem even later kunnen we op pad met de 287. Side-seeing over Willebroek, Heindonk en Battel tot in Mechelen. Aldus treden wij dezer dagen in de voetsporen van wijlen Fikske uit Vosselaar, een bevlogen busreiziger. Mechelen station wordt ons vertrekpunt. Langs het Arsenaal, enkele winkelstraten en de Brusselpoort stappen we GR tot het Vrijbroekpark. Daar pikken we de knooppunten van Rivierenland op voor een tocht van zo’n 24 km tot Boom markt !
Maken een ruime lus door het prachtige Vrijbroekpark en zijn waterpartijen tot bij de fabrieken van Procter & Gamble. Duiken onder de E19 door richting Zenne en de Emelgemvijver . Is voor Linda onbekend terrein, ik leerde het kennen dankzij de grote Routepaden. Minneke vind het schitterend terwijl we de Zennedijk in alle rust volgen tot de achterkant van de grote plas. Vissers doen er stilletjes hun ding, hebben grote groene tenten opgeslagen van waaruit zij naar hun dobbers turen. We verlaten de GR-markeringen en ronden het water helemaal, goed voor zo’n 3 km wandelgenot. Lopen dan dwars door Hombeek, bij de spoorbaan en pikken wat achterafjes en vergezichten mee. Ik heb de route uitgezet met een minimum aan verharde wegen. Tussen punt 280 en 290 raken we even het spoor van de route bijster. Een koppel dat de omgekeerde weg blijkt te volgen heeft net als wij een markering gemist. Zo kom je nog eens iemand tegen ! We wijzen mekaar de te volgen weg en elkeen volgt zijn pad. Lopen dwars dor weidse akkers en weilanden al is de spoorbaan nooit ver weg. Rustig en stil dat het hier is, zonnig ook, heerlijk wandelweer. Op grondgebied Leest improviseren we een bankje bij een serre, zijn toch al twee-en-een-half uur onderweg.
Er volgen wat achterafjes waarbij we soms over het erf van bewoners lijken te lopen. Bij een waterloopje is de begroeiing echt wel uitbundig, Linda verdwijnt haast in het groen en de wilde bloemen. Groenten velden komen nu aan bod, wortelen, spinazie en uiteraard kolen. We raken een tweede keer het spoor bijster. Een markering lijkt verdwenen bij een nieuwbouw. Gelukkig hebben we de kaart bij en kunnen corrigeren richting grens Heffen/Leest. Zijn intussen steeds meer verbaasd over de veelheid aan onverharde wegels die in deze omgeving te bewandelen zijn. Een tweede bankje in de zon en we lopen opnieuw langs de spoorbaan. Dit is de eerste kilometer echt letterlijk te nemen tot we Blaasveld bereiken. Zijn nu op bekend terrein. Stappen de dreef van domeinbos ’t Broek in en lopen vervolgens langs die vele mooie plassen van datzelfde Broek. Ook hier roept de koekoek uitbundig het tijdsein.
Een laatste korte pauze, we stappen het Broek uit en passeren bij de kerk van Blaasveld het befaamde Broekventje. Het volgende strookje weilanden zet ons af bij Hazewinkel. We houden het eenvoudig en wandelen langs het fietspad tot de jachthaven van Klein-Willebroek en zijn tientallen prachtige boten. Hebben nog de Rupeldijk en het uitzicht over de skyline van Boom-City te goed. Een gezellige taverne en ons Duvelke dat hebben we nu wel verdient. Hebben een heerlijke driedaagse achter de rug , twee klassiekers en een toch wel verrassend mooie derde dag. Volgende tocht wordt denkelijk Gelrode maar dan wel met de trein.
