Het is onwezenlijk hoe onze leefwereld van de ene op de andere dag omslaat. Sinds vorige dinsdag zit ik zowat alleen op de trein naar en van het werk. In de kantoren nog twee mensen, Rita in het magazijn en ik voor customer service. Alle anderen moeten van thuis werken. Klantenbezoek, cursussen, trainingen, alles is de eerstkomende weken afgeschaft. Een enorm kostenplaatje. Daarbij gaven onze klanten, tandartsen en tandlabo’s aan de deuren te sluiten tot minimum 5 april, geen inkomsten meer dus. Ook is iedereen het er over eens, deze lockdown zal nog zeker tot einde april duren. Barre tijden dus, ik kan gelukkig stoppen met werken wanneer ik wil en met pensioen gaan maar voor jonge mensen dagen doemscenario’s op.
Nu er geen officiële wandeltochten meer zijn hebben wij ook Beneluxwandelen even in ruststatus geplaatst. Hierdoor had ik plots een vrije zondag en besloot na 7 (!) weken toch nog eens te wandelen. Mijn keuze viel op een Demertocht en ik spoorde met een alweer vrijwel lege trein naar Diest. Er is trouwens geen ticket controle meer uit vrees voor het virus. Dacht ik meteen van het station langs het water te kunnen lopen dan had ik het mis. Moet een paar kilometer langs straten tot voorbij de ontboste heuvel van Meulstee. Maar dan begin ik er aan, heerlijk mee stroomafwaarts de meanders volgen van de Oost-Brabantse bruine rivier. Ik ben er niet alleen, fietsers, joggers en andere wandelaars kruisen mijn pad. Niet echt veel maar ze zijn er wel om te genieten van een zonnige dag, zei het met een schrale oostenwind. Het is een aardig eind wandelen tot de Maagdentoren en dus Zichem opduiken. Ik heb verrassend goede benen en stap gezwind door, er is toch nergens geen staminee open. Traditiegetrouw liggen de akkers er hier overstroomd bij, is elk jaar zo. Kan netjes langs het water blijven lopen tot Testelt. Even langs de spoorbaan en dan … geen doorgang meer en ik weet niet wat te doen, links of rechts houden. Gelukkig staat er een groot aanwijzingsbord van knooppunten. Ik zie het meteen, ga de rechteroever verlaten en 700 meter langs een steenweg lopen tot knooppunt 261. Ben meteen weer op de linkeroever deze keer en ga verder met mijn zwerftocht. Het waterpeil is laag wat recent duidelijk anders is geweest aan de moddersporen op de oevers te zien. De natuur ontluikt, wilgen zijn fel groen, ‘katjes’ onder mijn zolen geuren heerlijk, gele mosterd staat zowaar weer in bloei. Ik geniet hier toch wel van. Wulps wentelt de Demer zich door het open landschap en ik speel mee. Nauwelijks een huis te zien. Het is toch wel een langere strook dan ik dacht tot Langdorp, Lang-Dorp dus. Zijn kerkje in de steigers komt finaal in het vizier, maar eerst moet ik nog even weglopen langs een laatste meander.
Ben iets meer dan vier uur onderweg en neem een eerste pauze op een bankje. Merkwaardig hoe de mensen ver uit elkaars buurt gaan zitten. De schrik voor corona zit er duidelijk in. Ik heb nog drie kilometer voor de boeg tot Aarschot, gewoon rechttoe rechtaan maar steeds langs het water tot de monumentale kerk en het begijnhof. Heb geluk, moet maar een kwartiertje wachten op de trein die mij terug naar Leuven brengt. Ben heel tevreden over mijn wandeldag al vertrok ik vanochtend met lood in de schoenen. Als de weergoden het toelaten plan ik volgende zondag een andere rivier, heb nog wel wat ideetjes.
