Ondanks de vermoeidheid van mijn tweede zesdaagse op rij zich nog laat gevoelen maak ik Linda toch zachtjes om 07:30 wakker. Martin verwacht ons in Geel-Bel. Op de autobaan spelen we een paar keer haasje-over, nemen ook een verschillende afrit en parkeren aan weerszijden van de startzaal. Zo zijn we hé ! Ondanks twee verschillende startplaatsen is het behoorlijk druk in de zaal. De Wilskens vormen ons ontvangstcomité. Na de koffie en de knuffel aan wandelmama Jeanneke gaan we op pad. Beginnen met een lokaal lusje van een kleine 7 km. Het voert ons voorbij de stemmige dorpskerk richting Bruul. Het landschap varieert van halfopen met weilanden tot paden midden de statige sparren. Even wat villa’s kijken ook nadat een omvangrijke groep joggers ons vrolijk lachend voorbij gelopen zijn. Een breed zandpad loodst ons langs opengemaakt terrein. Sparren moeten plaatsmaken voor het herstellen van stuifduinen, lezen we op het infobord. Dwars door de volgende bosstrook komen we bij het geïmproviseerde parkeerterrein en de intussen bomvolle zaal. Kunnen nog net een plaatsje bemachtigen om even te pauzeren.
Lopen nu de andere kant op, dwars door de stoppels van geoogst maïs. Een kort heuveltje op, koning spar domineert weer. Voorbij een jeugdhuis wacht opnieuw de open ruimte. Gaan zwerven door de Netevallei richting Scherpenbergen en De Hutten. Bekend terrein dit. Aan de overkant van een steenweg even wat ploeteren door zwarte smurrie. Pauzeren doen wij in de voetbalkantine van De Zonnekloppers. Gaan vervolgens toeren rond het Meerhoutse centrum. Landelijk langs Gebergte, zo vlak als een pannenkoek overigens, en door het nog jonge Fabiolabos (1991). Komen bij voetbalterreinen uit en stappen door een recente woonwijk stilaan richting Volkshuis en volgende rustpost. Onderweg kijken we verbaasd naar een grasveld vol margrietjes, half februari nota bene. De rustpost zit overvol en het is er veel te warm. We doen zowaar een terrasje in de blakende zon !
Hebben ook hier een lokaal lusje voor de boeg. Een kasseitje voert ons naar de Prinskensmolen en even verder een moderne watertoren. We lopen wat landelijke achterafjes, zelfs door een korte holle weg. Vanaf het kerkhof pikken we opnieuw de nieuwe wijk van daarstraks op en dan gaat het linea recta terug naar het Volkshuis. Gerda en Mon komen er, in ’s zondagse outfit, een pintje drinken. Waar is de tijd dat wij samen Waalse en andere Olat tochten onveilig maakten. Jammer toch dat zij er de brui aan gegeven hebben. Wij hebben nog een uurtje stappen voor de boeg. Achterafjes voeren ons terug naar de Grote Nete en het, inmiddels gesloten, café bij de watermolen. We duiken terug de bestoppelde maïsvelden in. Een breed halfverhard pad voert een laatste keer naar de Nete. Wij verlaten het water voor een donker sparrenbos. Een pad in de open ruimte en langs een gracht ligt er dan weer vettig bij. Kan Martin meteen zijn nieuwe sloffen ‘dopen’. Het is overigens heerlijk wandelen door het niemandsland van weilanden onder een heerlijk zonnetje. Er wacht nog een laatste strook spar en dan kan den Duvel aangesproken worden. Ook Eddy Wils trakteert zijn gasten op een rondje.
En dan is het weer tijd om, bij een prachtige zonsondergang, ons karretje op te zoeken. We zijn de laatste op de wei. Bij de rotonde van Geel Punt is het even zoeken naar de juiste insteek richting Antwerpen. Verder verloopt onze reis vlekkeloos. Hebben weer een leuke dag achter de rug, een aangenaam weerzien bij de Bavostappers ook. Volgende week trekken we denkelijk naar Kathy & Hans in Deinze en zijn prachtige Leie vallei. Tot dan …
