Met alle respect voor onze vrienden Pinguïns maar de Nationale Wandelgekte is niet aan ons besteed. Net als Rudy & Sylveer kiezen wij voor het Waals Brabantse Archennes waar altijd een leuk parkoers wordt aangeboden. Er wordt trouwens opvallend veel Nederlands gesproken in de kleine startzaal. Het parkoers oogt anders dan anders, zelfs een uitloper van Ottenburg wordt aangedaan.
Starten doen we langs de uit de kluiten gewassen kerk, althans voor zulk een klein dorp. We dokkeren over kasseitjes en langs een eerste prachtig geel koolzaadveld richting drukke Waverse steenweg. Vervolgen door akkers en weidse vergezichten over het golvend land. Geel van het bloeiende koolzaad voert de boventoon, tarwe is nog kort van was en donkergroen. Bij riviertje Le Pisselet weten wij het, stappen naar het piepklein zaaltje van Grez. Vermits we treintje lopen over de smalle paden zal er zeker geen plaats zijn om even te verpozen. We hebben trouwens slechts 3,8 km op de teller staan en lopen dan ook gelijk door. Passeren de Eglise Saint-Pierre en beklimmen een eerste holle weg die ons naar Le Bois de Bercuit loodst. Zeg maar het ‘Brasschaat’ van Waals-Brabant. Vlakke tarmacjes lopen langs landhuizen en het golfparkoers. Wat volgt is een pittige afdaling in een beukenbos en nog een passage langs het schitterend en geurend koolzaad. Wel plaats in het zaaltje nu en tijd voor de boterham.
Net als we opnieuw willen vertrekken komt een bekend duo uit de bocht. Immer goedlachse Sabine & Freddy uit het verre Ingelmunster. Krijg meteen een compliment voor mijn herwonnen slankere stroomlijn. Een gezellige babbel volgt, die verderop zijn vervolg zal krijgen. Wij moeten nu een kasseibaantje op en meteen weer dalen, langs een wijk in aanbouw, richting Waverse Steenweg. Aan zijn overkant dokkeren we richting treinstation van Gastuche. Stappen over de Dijlebrug (la Dyle Romane) een prachtige dreef van platanen in. Draaien rond een stevig bolle akker, net bewerkt en dus kaal. Dan stilaan klimmen richting dorpspomp en Losweg, we zijn in Ottenburg. Prachtige afdaling door een beukenbos. Een open grasplek ziet geel van de paardenbloemen. Een tarmacje loodst ons terug over de Dijle en recht naar het treinstation van Florival, zo’n twee kilometer van Archennes. Pauze in café Au Val Fleuri, terrasje doen in de zon. Zo denken Freddy & Sabine er ook over.
De 30 km gaat nu zijn eigen weg. We volgen een eind de spoorbaan richting Pécrot. Duiken dan onderaf en keren op onze stappen terug langs weilanden en populieren door de groene Dijlevallei. Klimmen vervolgens een tarmacje tot Wijmingen en zijn kampeerterrein. Stappen tot de steenweg bij het Rodebos. Jammer genoeg kiest de parkoersmeester hier niet voor bos en veld maar voor tarmac tot een diepe holle weg net na VK Rode. Mogen even dokkeren over van die heerlijke rosse kassei. Daarna helaas alleen maar tarmac langs de Ferme du Grand Pré en tot de étangs de Pécrot. Worden er begroet door een vriendelijke dame die een gezellig tweetalig praatje komt slaan. We krijgen ook een waarschuwing mee voor verderop, er blijkt een heikel punt te liggen waar meerdere wandelaars fout gelopen zijn.
Onze pauze loopt uit tot een halfuur omdat Sabine & Freddy en een koppeltje uit Kluisbergen ons gezelschap houden. Met de treinuren in gedachte gaan we weer op pad. Lopen één zijde van de vijver en daarna een prachtig nat biotoop tot het beruchte poortje bij ‘de voetbal’. Onder de spoorbaan door en vervolgens stevig klimmen, holle tarmacweg. Helaas geen pijlen meer we draaien met vier in het rond. Ik probeer het noodnummer maar bots op een antwoordapparaat. Heb terreinkennis en neem een Vlaming die hier voor het eerst komt mee op sleeptouw naar rechts. De Flandriens die achter ons aankomen zijn goed voorzien van elektronica en vinden vast hun weg wel. Na enkele honderden meter hangen de geelzwarte kleinoden er weer. Ze loodsen ons door een frisgroen bos naar de immense open akkers van Bossut. Heerlijk zonnig weer, een zacht briesje zorgt voor verkoeling, wat kan een wandelaar zich meer wensen. Afdaling dan, tussen bos en akkers. De kerktoren van Archennes komt tussen de bomen piepen. Wij passen het parkoers een beetje aan, willen persé om 17:00 binnen zijn en de minuten tikken genadeloos weg. Met een Chimay Blue in de hand waarschuw ik 4 leden van A.M.I. voor het probleem in Pécrot. Zij hebben helaas geen oren naar mijn verhaal. Hun wijsheid zit blijkbaar al in de kan. Onze Flandriens bereiken gelukkig tien minuutjes na ons ook de finish. Eind goed al goed, zij hadden de organisatie wel kunnen bereiken.
Een tiental wandelaars zitten er op bus 52 komende van Brugge, slechts eentje heeft weet van een omleiding waardoor de halte Zerkegem Kerk niet wordt bediend. Ik loods mijn maatjes op het juiste pad. Onder hen Fillie (Hoboken) en Marcel & Annie (Lokeren). We zijn benieuwd wat het tweede bezoek aan deze tocht ons zal brengen, de tekening oogt totaal verschillend van onze eerste doortocht. Zijn vrij snel het dorp uit, de weidse akkers tegemoet. Paardenbloemen vormen witte velden van nog net geen pluis. Gaspeldoorn staat flink in bloei. Kouter blijkt het hier te noemen en wij lopen lange tijd rechtdoor door akkers van bloemenkwekers en zelfs ontluikende spinazie. Passeren vervolgens een molen zonder wieken en zijn fraai molenhuis. Stappen voorbij een bomenkwekerij en enkele schattige stokoude hoeves, nog steeds in bedrijf. Het Maskobos biedt ons een prachtige dreef aan en we horen de eerste koekoek van het jaar luidkeels de maat slaan. Na een uurtje onze eerste pauze in een tuinbouwbedrijf, genietend van het gratis drankje aangeboden door onze gastheren.
Terug op pad dan. Doorkruisen heel wat Jabbeekse straten en worden bijna van onze sokken gereden op een zebrapad door een chauffeur zonder manieren. De weidse vlakte in dan. Her en der een hoeve, nogal wat knotwilgen maar ook de E40 en een immense communicatietoren. Beetje beangstigend deze laatste, big brother is watching you ! Bereiken grondgebied Ettelgem en stappen door het groen aan de rand van natuurgebied Hoge Dijken tot de rustpost in een beeldhouwersatelier. Leuk zitten tussen de monumentale werkstukken van de Meester.
We hebben twee lussen voor de boeg. De eerste stuurt ons dwars het stille dorp richting brug onder de snelweg. We hopen op beterschap maar die komt er niet. We dwalen ettelijke kilometers door de straten van Oudenburg en zijn sportterreinen waar jongeren leren voor Eden Hazard. Passeren dan maar de tijd door een gezellige babbel met een koppel uit Wervik. Bij een oud Mariakapelletje passen we een trucje toe. Weten dat beide lussen door Ettelgem moeten tot aan dit punt. Vertrekken dan maar meteen op de tweede, kortere lus. Deze loodst ons door de polders tussen de twee takken van de E40 door (Calais & Oostende). Langs de Paddegatstraat bereiken we opnieuw onze beeldhouwer. Snappen niet waarom het Oudenburgse klooster, aangegeven op de parkoers tekening, niet werd aangedaan.
Nog een klein uurtje tot de finish. Krijgen meteen het hoogtepunt van de tocht aangeboden. Puur natuur rond de Roksemput en zijn watervogels. Schitterend biotoop dat zijn vervolg krijgt over landelijke wegen, langs akkers en hooiland. Eindigen doen we met enkele honderden meter steenweg. Tijd voor een Kasteelbiertje, het moet niet altijd Duvel zijn. Krijgen intussen de bevestiging van een fout in de uitpijling t.o.v. de parkoerstekening. Jammer, we zijn zodoende een denkelijk leuk strookje onthouden.
28.04.2017 StreekGR Kempen tussen Oostmalle en Zandhoven
Van 23 Juni 2015 is het geleden dat ik nog GR wandelde. Geen tijd, geen goesting, een beetje van beiden. Vandaag pik ik de draad weer op bij het busstation van Oostmalle. Duik meteen een stenen poortje in van bosdomein De Renesse. Het heeft flink geregend vannacht, paadjes en grassen liggen er nat bij maar goed begaanbaar. Ik geniet van een fris maar heerlijk lenteweertje. Passeer koetshuis en kasteel, een in bescherming genomen monumentale beuk ook. Mooie dreven, gras en grind, loodsen mij naar een steenweg en een zwarte metalen poort aan zijn overkant. De eerste blaadjes rode beuk komen stilaan tevoorschijn. Nattige ondergrond is omgetoverd tot Finse piste. Passeer een ronde plas met eilandje en vervolg door halfopen terrein, bos en weilanden. Salphen noemt het hier, een verzameling van verspreid liggende hoeves al dan niet omgebouwd tot riante gezinswoning. In een berm groeien wilde meiklokjes. Een koppel vandalen op leeftijd moet ze zo nodig plukken, foei. Stilaan gaat het landschap over in weidse akkers. Een tweedekker oefent vanaf het nabije vliegveldje blijkbaar ‘touch & go’, vliegt steeds weer hetzelfde rondje. Ik pauzeer bij de kapel van Vossenbos. Krijg het gezelschap van een stel uit Breda, cache-jagers. Even later worden ze gevolgd door een koppel uit Den Haag. Ook deze tak van de wandelsport blijkt enorm populair te zijn.
Ik vervolg mijn weg door het open land, de vallei van de Visbeek, richting de verweerde wandelpaal van Ginhoven. Bewoonde wereld stilaan en dus tarmacjes lopen tussen boerenbedrijven. Bij een Mariakapel kan ik schuilen onder een grote den voor een stevige plensbui, de enige vandaag. Dwars door Zoersel nu langs sportterreinen, de kerk en de lokalen van de jeugdbeweging. Daarna volgt een schitterende omzwerving door het natte Zoerselbos tot het kasteel Zoerselhof. Er volgt nog meer groen en zalige rust. Graspaden loodsen mij door gevarieerde bossen tot het … Boshuis. Hupsakee de brug over de autobaan en terug het boerenland in. Parallel met de snelweg ( met file vanwege defecte vrachtwagen) over lange rechte wegen. Finaal bereik ik de bebouwing van Zandhoven. Wandel voorbij de gegoede burgerij langs stille straten en achterafjes tot de dorpskerk. Er hangen warempel wandelpijlen. Denkelijk voor de Scherpenheuveltocht die hier morgen passeert. Rep mij naar de halte want busje komt zo. De rit naar station Berchem is er eentje met veel fileleed. De verwachte 40 minuten worden er aldus snel 70. Geen nood, treintjes naar Hemiksem kennen geen file en ik ben voor de beoogde 18:00 terug thuis. Was een leuke erg groen en stille tocht vandaag. Ben nog 30 km van eindpunt Herentals verwijdert, programma voor de komende paar weken.
