Met alle respect voor onze vrienden Pinguïns maar de Nationale Wandelgekte is niet aan ons besteed. Net als Rudy & Sylveer kiezen wij voor het Waals Brabantse Archennes waar altijd een leuk parkoers wordt aangeboden. Er wordt trouwens opvallend veel Nederlands gesproken in de kleine startzaal. Het parkoers oogt anders dan anders, zelfs een uitloper van Ottenburg wordt aangedaan.
Starten doen we langs de uit de kluiten gewassen kerk, althans voor zulk een klein dorp. We dokkeren over kasseitjes en langs een eerste prachtig geel koolzaadveld richting drukke Waverse steenweg. Vervolgen door akkers en weidse vergezichten over het golvend land. Geel van het bloeiende koolzaad voert de boventoon, tarwe is nog kort van was en donkergroen. Bij riviertje Le Pisselet weten wij het, stappen naar het piepklein zaaltje van Grez. Vermits we treintje lopen over de smalle paden zal er zeker geen plaats zijn om even te verpozen. We hebben trouwens slechts 3,8 km op de teller staan en lopen dan ook gelijk door. Passeren de Eglise Saint-Pierre en beklimmen een eerste holle weg die ons naar Le Bois de Bercuit loodst. Zeg maar het ‘Brasschaat’ van Waals-Brabant. Vlakke tarmacjes lopen langs landhuizen en het golfparkoers. Wat volgt is een pittige afdaling in een beukenbos en nog een passage langs het schitterend en geurend koolzaad. Wel plaats in het zaaltje nu en tijd voor de boterham.
Net als we opnieuw willen vertrekken komt een bekend duo uit de bocht. Immer goedlachse Sabine & Freddy uit het verre Ingelmunster. Krijg meteen een compliment voor mijn herwonnen slankere stroomlijn. Een gezellige babbel volgt, die verderop zijn vervolg zal krijgen. Wij moeten nu een kasseibaantje op en meteen weer dalen, langs een wijk in aanbouw, richting Waverse Steenweg. Aan zijn overkant dokkeren we richting treinstation van Gastuche. Stappen over de Dijlebrug (la Dyle Romane) een prachtige dreef van platanen in. Draaien rond een stevig bolle akker, net bewerkt en dus kaal. Dan stilaan klimmen richting dorpspomp en Losweg, we zijn in Ottenburg. Prachtige afdaling door een beukenbos. Een open grasplek ziet geel van de paardenbloemen. Een tarmacje loodst ons terug over de Dijle en recht naar het treinstation van Florival, zo’n twee kilometer van Archennes. Pauze in café Au Val Fleuri, terrasje doen in de zon. Zo denken Freddy & Sabine er ook over.
De 30 km gaat nu zijn eigen weg. We volgen een eind de spoorbaan richting Pécrot. Duiken dan onderaf en keren op onze stappen terug langs weilanden en populieren door de groene Dijlevallei. Klimmen vervolgens een tarmacje tot Wijmingen en zijn kampeerterrein. Stappen tot de steenweg bij het Rodebos. Jammer genoeg kiest de parkoersmeester hier niet voor bos en veld maar voor tarmac tot een diepe holle weg net na VK Rode. Mogen even dokkeren over van die heerlijke rosse kassei. Daarna helaas alleen maar tarmac langs de Ferme du Grand Pré en tot de étangs de Pécrot. Worden er begroet door een vriendelijke dame die een gezellig tweetalig praatje komt slaan. We krijgen ook een waarschuwing mee voor verderop, er blijkt een heikel punt te liggen waar meerdere wandelaars fout gelopen zijn.
Onze pauze loopt uit tot een halfuur omdat Sabine & Freddy en een koppeltje uit Kluisbergen ons gezelschap houden. Met de treinuren in gedachte gaan we weer op pad. Lopen één zijde van de vijver en daarna een prachtig nat biotoop tot het beruchte poortje bij ‘de voetbal’. Onder de spoorbaan door en vervolgens stevig klimmen, holle tarmacweg. Helaas geen pijlen meer we draaien met vier in het rond. Ik probeer het noodnummer maar bots op een antwoordapparaat. Heb terreinkennis en neem een Vlaming die hier voor het eerst komt mee op sleeptouw naar rechts. De Flandriens die achter ons aankomen zijn goed voorzien van elektronica en vinden vast hun weg wel. Na enkele honderden meter hangen de geelzwarte kleinoden er weer. Ze loodsen ons door een frisgroen bos naar de immense open akkers van Bossut. Heerlijk zonnig weer, een zacht briesje zorgt voor verkoeling, wat kan een wandelaar zich meer wensen. Afdaling dan, tussen bos en akkers. De kerktoren van Archennes komt tussen de bomen piepen. Wij passen het parkoers een beetje aan, willen persé om 17:00 binnen zijn en de minuten tikken genadeloos weg. Met een Chimay Blue in de hand waarschuw ik 4 leden van A.M.I. voor het probleem in Pécrot. Zij hebben helaas geen oren naar mijn verhaal. Hun wijsheid zit blijkbaar al in de kan. Onze Flandriens bereiken gelukkig tien minuutjes na ons ook de finish. Eind goed al goed, zij hadden de organisatie wel kunnen bereiken.
|