Mijn zondagse trip begint al op donderdag. Heb de opdracht op mij genomen drie afstanden van pijltjes te voorzien, 18 km, 7 km en 4 km. Zal in totaal denkelijk zo’n 25 km wandelen zijn, gespreid over 2 dagen. Tja, ik doe het graag hé ! Reis dus op donderdag met de trein van Hemiksem over Brussel-Noord tot Hoeilaart, met nauwelijks wat vertraging. Het zwerk is wel niet echt aangenaam, beetje mistig maar al stappend krijg ik het algauw warm. Verwarming en water zijn in orde voor zondag, wuift de klusjesman van de startschool mij uit. Ik ga vrolijk op pad door park en straatjes richting Zoniën (Groenendaal) bij de groen kroosvijvers. Vanaf de splitsing 18/7 km ben ik aangewezen op mijn Google Maps verkenning. Lukt mij wonderwel, zelfs dwars door het Hoeilaartse centrum. De tweede etappe loodst mij vanaf de voornoemde splitsing richting Jezus-Eik. Bij een ‘drietand’ in bos slaat de twijfel toe. Herinner mij alleen nog dat ik een modderstrook moet vinden. Na twee pogingen heb ik het juiste pad te pakken en loop de etappe netjes uit. Bus, metro en trein brengen mij na het Duvelke in De Bosuil terug naar huis. Vrijdag hervat ik in Jezus-Eik. Ken de omloop daar veel beter en stap dus de lokale lus en de terugweg naar Hoeilaart ook in kortere tijd af. Laat ons hopen dat mijn werkstuk van vandalen gespaard blijft.
Zondag spreken we af met Martin omstreeks 08:30. Ons maatje zit al aan het ontbijt als we Den Bosuil binnen komen. Scouting jeugd ruimt er nog steeds op van de vorige fuifavond, Roland bekijkt het gebeuren met argusogen. Met pijl en lint in de vestzak gaan we op pad. Hebben met voorzitter Wilfried afgesproken de laatste 12 km eerst te lopen als parkoerscontrole. Zoniën ziet er fantastisch uit. Oker spant de kroon waar niet verdrongen door immer groene spar. Gezellig keuvelend lopen we met z’n drietjes te genieten. Na de tweede koffie vatten we de terugweg naar Hoeilaart aan. Een verharde etappe ja, maar ook met kasseitjes en prachtige vergezichten bij Koedaal. Een Limousin stier stelt zich strategisch op, laat zijn ijdelheid door de vele wandelaars bewonderen. Rond de middag zijn we in de startzaal. Nemen er ruim de tijd voor babbels met de vele werkende clubmaatjes. Wensen langs deze weg Jack en Lisette een spoedig herstel en veel doorzettingsvermogen.
Terug op pad dan, langs het Gemeentepark en Zoniën in richting Groenendaal, dan rechtsweg de heuvel op naar Welriekende en zijn blokhut. Pauzeren bij den John en Christine, terrasje doen eigenlijk. Ondanks het redelijk late uur willen we toch de volle afstand lopen en pikken de lus van 24/30 km mee. Diep het Zoniënwoud in dus tussen de driehoek van gemeenten Hoeilaart, Bosvoorde & Oudergem. Golvende, slingerende fietspaden, verweerde rechtlijnige tarmacjes waar nu nog nauwelijks een auto komt, prachtige diepliggende voetpaden ook. Op de hoogtes voert oker en haast horizontaal zonlicht de boventoon, zelden het woud zo mooi gezien als vandaag. Christine wacht ons op voor een laatste pauze, de schat.
We hebben nog ruim een uur te gaan tot Juzekes-Eik. Dwalen daarbij nogmaals door het woud richting Leonard kruispunt en dan met een ommetje tot de Willeriekende dreef, de juiste naam voor deze omgeving. De Ijsetrippers zitten haast door hun voorraad Duvel heen, zo verdient de cafébaas ook nog iets aan ons.
Maandag is stakingsdag in Belgenland en dus halen we koning auto al om 06:00 uur van stal. De drukte op de E19 valt mee en we bereiken Jezus-Eik omstreeks 07:00 in het donker. Moeten een halfuurtje wachten tot de klaarte in de lucht komt om pijltjes te verwijderen. Linda heeft er zin in. Met breekmes en plasticzak in aanslag is ze mij ruim de baas. Lopen de volledige afstand van zo’n 25 km binnen de 7 uur, twee café pauzes in Hoeilaart inbegrepen. Een schitterend einde van ons weekend wandelen meteen, met een gezonde vermoeidheid ook. Dinsdag gaat Linda’s pootje ‘in de plaaster’. Moet dat nog wel, vragen wij ons af, het lukt nu ook al wonderwel.
Vorige maandag werd Lindake chirurgisch onder handen genomen. De gebroken en fout vergroeide pols moest worden gecorrigeerd. De volledige behandeling verliep vlekkeloos en het personeel van AZ Bornem verdient een dikke pluim voor de fantastische opvang van de patiënte. Een heuse aanrader, deze verpleeginstelling. Intussen recupereert Linda voorbeeldig. Ze heeft nauwelijks pijn ondanks een implantaat van zo’n 15 cm in de linker voorarm. Wandelen en zelfs fietsen kan al. Het is ook een taaie tante hé ! Wij dus met de bus op reis zaterdagochtend. Tussen twee ritjes in laten we ons ‘oep de Rooseveldploats’ verleiden tot een heuse verwenkoffie. Vanaf het Moretusplantsoen stappen we door het Belgische Putte richting Nederlandse buur. Wandelen zodoende de laatste kilometer van de Krabbentocht als eerste, de Grensstraat tot de startschool. Laatste tocht van de Wandelende Krabben onder de vlag van Aktivia trouwens. We krijgen dan ook een prachtige, kleurrijke folder aangeboden met omschrijving van de tochten van 2015. Zullen trouwens ook nog steeds te vinden zijn in de kalender van Beneluxwandelen.eu.
Veel bekende Vlamingen aan de start, Tiny & Dany, de Hobohemmers Linda & Charles, Willy en vrouwtje uit Mortsel en ga zo maar door. Een kennerspubliek dus. Het parkoers lijkt klassiek en begint ook zo met de lange rechte lijnen van de zanderige Oude Postbaan tot de Ossendrechtse Heide. Het weer is stralend, zonnig. De vennetjes en het geel wordende pijpenstrootje liggen er prachtig bij. Schitterend deze open natuur. Na wat zand baggeren ruilen we het in voor sparrenbossen. Lekker wandelend en genietend gaat het naar de camping van Heusche Bollaert en zijn onvermijdelijke snert. Traditie in het winterse Nederland die wij nooit afslaan.
De langere afstanden duiken meteen weer de bossen in van Groote Meer. Een fraaie dreef loodst ons terug naar Putte en het Joodse kerkhof Machsike Hadass. Aan de overkant van de steenweg naar Hoogerheide wacht nog meer bos en onvermijdelijk de hoge draad van de militaire afspanning. We doorkruisen kort een open terrein met heideduinen, duiken dan de Stoppelbergen in. Ik vermoed grondgebied Stabroek & Zandvliet, opvallend meer bos tijdens deze etappe dan de vorige jaren. Loofbomen kleuren prachtig oker, nog versterkt door het invallende zonlicht. Opnieuw de open ruimte nu met paardenweiden en preivelden, uitzicht op de Antwerpse haven ook. Krulkolen worden manueel geoogst. We pikken onze Waaslanders uit Nieuwerkerken op en stappen dwars door een erf en langs een paar straten tot de klassieke rustpost Hoeks, bij het Puts Meuleke.
De Sint met vele Zwarte Pieten zijn er op bezoek, hier wordt de traditie gerespecteerd. Jammer dat één van de medewerksters het nodig vind ons aan te porren door te lopen al is het dan nog maar 14:30 en hebben we nog slechts 12 km voor de boeg. Doet mij onwillekeurig denken aan het ‘tang-tang’ verhaal in Vlissingen van jaren geleden. Wij laten het niet aan ons hart komen, lopen vrolijk verder langs enkele velden terug richting bos. Passeren eerst een ondergroei van rododendrons in de knop en stappen vervolgens door wit & groen, pijpenstrootje en spar. Een eindje langs de bosrand, afgeplagde heide ook en dan volgt de zandbak. Hoog op het duin genieten we van een magistraal vergezicht alvorens de zware piste aan te pakken. Ze voert ons naar het sparrenbos van daarstraks en de laatste pauze bij de camping. Het is er al erg stil, Nederlanders zijn vroege starters.
Lopen nu een paar steenwegjes geborduurd met eik en vervolgens achter een voetbalveld door. Aan de overkant van de steenweg wacht dra het Moretusbos, een landdijkje, een maison de plaisance en het Ravenhof. Net als tijdens de tweede etappe een opvallend geslaagde vernieuwing aan het ons bekende parkoers. Waait er een verfrissende wind door de Krabben geledingen ? Pal op de grens zit onze tocht er op. Aan de Belgische kant van de gemeente genieten wij heerlijk van ons wekelijks Duvelke en zoeken dan terug bus 720 op. Prachtige tocht, schitterende zonnige dag en Linda zonder ook maar enige hinder in de arm. Natuurlijk zien wij er beiden stralend uit !
