Eén autoritje en vier treinritten, meer hebben we niet nodig om onze bestemming te bereiken vandaag. Over Antwerpen-Berchem, Antwerpen-Centraal, Roosendaal en Tilburg komen we netjes volgens het boekje in Boxtel aan. Het kan dus nog, service geleverd door de spoorvreters der Lage Landen ! Meteen bij het station genummerde wandelpijltjes, zal straks bij het huiswaarts keren ruime tijdswinst opleveren. Door stille straten slingeren we richting Dommel en even verder het ruime startlokaal in het Jacob-Roelandslyceum. De container met materiaal van de organisatoren staat gewoontegetrouw voor de deur. Eigenlijk zijn we hier kind aan huis al lijkt de groep helpers ons wel gewijzigd sinds ons laatste optreden zo’n twee jaar geleden. Volledig vernieuwd parkoers zegt het dametje bij de inschrijftafel. In ben popelend om het te ontdekken.
Beginnen vrij klassiek aan deze tien-tien-tien tocht. Recht naar het domein Stapelen met zijn waterpartijen en prachtige rode beuken. Dan onder de spoorbanen door langs wat ik de ‘koetjestunnel’ noem. Vervolgens door een bedrijvenzone, we weten dat het één keer nauwelijks anders kan. Maar dan dient het eerste eikenlaantje langs akkers en weilanden zich al aan. Het voert ons naar rivier de Beerze. Vanaf de oever die we volgen heerlijk kuieren langs het water met z’n tientallen leliebladeren. Dan volgt de eerste echte bosstrook, nog steeds parallel met de rivier die blijkbaar een facelift heeft ondergaan. Lijkt mij de aanleg van een overstromingsgebied net voor ie de bebouwing bereikt. De langere afstanden mogen vervolgens de open ruimte in. Wat men hier de heide noemt is eigenlijk hoofdzakelijk droog pijpenstrootje en wat verspreidde boompjes in soms grillige vormen. Koekoek en specht laten zich nadrukkelijk horen. Een kudde wilde paarden laat zich de kop op hol brengen, denkelijk door enkele fietsers. Ze rennen vervaarlijk af en aan de brede wandelweg, komen even verder toch tot rust. Jongere wandelaars kijken ons bezorgd aan, we stellen ze gerust, gewoon doorlopen maar. We passeren enkele stroken bewerkt land, ontluikend zomergraan. Stappen nog eens de Beerze over en volgen brede paden langs diepe, roestbruine grachten. Een kudde runderen, die wij hier vorige jaren al ontmoetten, houdt ons van op afstand in de gaten. Pauzeren doen we aan de rand van de weg, bij een omgebouwde werfwagen. De Keistampers verzorgen hun gasten tot in de puntjes. Er blijkt een fietstoer voorbij te komen, de 100 km van Tilburg. Aan de overkant van de weg zit een kroostrijke familie ganzen in het moeras.
Het tweede tientje begint bij het dal van de Beerze. We lopen langs de rand van een prachtig moerassig biotoop, met tal van waterplanten, vennetjes en tal van onzichtbare vogels die hun hoogste lied ten gehore geven. Paradijselijk is dit ! De parkoersmeester zorgt voor een pauze over landelijk tarmac en de typisch Brabantse hoeves, de kozijnen steevast groen geschilderd. We duiken een tweede keer het dal van de Beerze in, rondden eigenlijk het gebied vanaf de rustpost. Dan volgen graspaden, dijken eigenlijk, tussen akkerland en Beerze moerassen. Een langgerekte waterpartij met brede rietkraag ligt er stralend bij. We lopen weg van het water nu. Zoeken zandpaden op langs berk en haast zomers geurende spar. Waden door halfopen puur natuur stilaan naar het gebied met gele stekels van daarstraks. Mogen er nu uitgebreid van genieten langs kuddes runderen en paarden, tot rust gekomen bij drinkplaatsen. Schitterend toch dit heide- en vennengebied waar geen bebouwing te bespeuren valt. Alle afstanden, tenminste vanaf de 20 km komen samen. Wij krijgen het gezelschap van Hein uit Bladel. Stappen keuvelend de woongemeenschap van Roond binnen op weg naar onze tweede wagenrust op een pas gemaaide weide. Het is er nog behoorlijk druk. Elkeen geniet met volle teugen van het geïmproviseerde terras in de zon. We horen cijfers van 1.800 wandelaars gespreid over de twee dagen, een voltreffer voor deze regio.
Leveren onze startkaarten in bij iemand van de organisatie en beginnen aan onze laatste etappe. Klassiek nu langs het Mari Klijnpad en verderop ondermeer het Groot Hulsven. Opvallend weinig kikkergekwaak toch en helemaal geen kreisende meeuwen meer. Het was hier ooit anders. Er wordt ook gewerkt. Grote happen gewas zijn verdwenen, tot herstel van de oorspronkelijke begroeiing begrijpen wij. Vonden de ‘ersatz’ anders ook wel mooi de vorige jaren. Duiken dieper de bossen in met zijn ondergroei van ‘klokkebeesen’ en dennen de jonge vingers fier rechtop. Brede zandpaden loodsen ons naar Het Loo (dierencentrum). We zoeken de rand van ontluikende maïsvelden op tot ons volgend riviertje zijnde de Kleine AA. Weer zo’n heerlijk biotoop om volgen. De kleinere afstanden lopen een eind met ons mee. Worden met pendelbusjes aan en af de laatste rustpost gevoerd zodat ook zij natuur kunnen lopen. Een fantastisch initiatief van de Keistampers ! Stappen dwars door het gemillimeterde weiland van een kudde jonge paarden. Zij gunnen de tweevoeters geen blik waardig. Even wat asfalt en dan onze laatste waterpartij, het Smalwater. We zijn terug in Boxtel. Steken twee ‘ting-ting-ting’, drukke spoorwegen over en gaan op zoek naar een cafeetje, wat niet zo evident is als een Vlaming denkt. Toch raken we aan een Tripel Karmeliet alvorens de terugreis aan te vatten. In Roosendaal doen we er elk nog royaal een Duveltje bij aan € 6.00 het stuk, woekerprijzen !
Kijken terug op een fantastische wandeldag. De Keistampers staat al jaren borg voor één van de mooiste wandeltochten uit de Lage Landen en dat was vandaag niet anders. Een pijnlijke linkervoet neem ik er dan maar voor lief bij. Dinsdag komt het verhaal van Peter Heesakkers die met stijgende bezorgdheid op ons wachtte in het lyceum. Hij zette blijkbaar de organisatie in rep en roer tot iemand onze startkaarten te voorschijn toverde. Ja, de rust keerde weer over Boxtel …
Het is lang geleden maar het is nog eens zo ver, we gaan een weekendje wandelend Nederen. Rudy (Hove) houdt ons vanmorgen gezelschap vanaf Antwerpen-Berchem. In Brugge zit de bus richting Breskens meteen afgeladen vol met wandelaars en dit ondanks de concurrentie van IML Blankenberge. Allen hebben we één doel, de Ridderstraat in Sluis. Onze gastheren, Voor De Wind, pijlen netjes de weg naar de startlocatie. Ondanks een ‘pelouse’ en een aangebouwde tent is de ruimte veel te klein voor het hoofdzakelijk Belgische wandelgild. Aan koffie geraken blijkt al evenmin mogelijk, het is er een heuse overrompeling. We komen ook Claire en de onfortuinlijke Jean-Pierre nog eens tegen. Blij dat we ze nog eens zien, voelen mee met pechvogel JP die er het beste van maakt en toch nog steeds aan de wandel is, gelukkig maar.
Zoals wel meer de laatste tijd valt het parkoers uiteen in een korte en een lange lus. We pikken eerst het stadslusje van 4300 meter mee. Een pauw toont ons meteen al zijn mooiste voor- … en achterkant. Dan gaan we een landdijkje op, zijn boorden overwoekerd door het in bloei staande pannenkoekenkruid. Al is de wind dan zuur, de zon doet moeite om ons te verwarmen. Het plattegrond van de dijk doet ons fel aan Hulst denken, al is de bebouwing hier minder uitgesproken, ja komt er zelfs wat weiland voor. We passeren de Westpoort en stappen over de Parmabrug, de vaart naar Damme dwarsend. Een ooievaar zit verscholen hoog boven ons in zijn nest, vast wel te broeden. Lopen een minimum aan stads- en winkelstraatjes alvorens onze lus vol te maken. Er kan nu wel een soepje en een koffie af, een babbel met Lydie’s wandelclubje ook.
We gaan op pad voor het grotere werk. Weer een andere landdijk op tegen de zure wind in. De polder doorkruisen we stappend over een assepiste. De parkoersbouwer probeert ons zo veel mogelijk van drukke verkeersaders weg te houden. We duiken onderaf nog meer de weidse akkers in, langs een heus grenspad aan de zwart-witte markeringspalen te zien. Bereiken zo Retranchement en de rustpost in een tentje op een gemaaid grasland. Het is er behoorlijk druk, we vinden een paar stoelen bij Rudy & Rik (Bornem).
De 30 km heeft er een lange omzwerving van zo’n 13 km voor de boeg. Een schelpenpaadje, ons welbekend, loodst ons langs een kanaal de ‘seaside’ tegemoet. Kort klimmetje na een brugje en daar ligt de Zwinmonding is zijn volle glorie. Het is extreem laag tij en er zijn nauwelijks vogels te bespeuren. Zal wel aan het broedseizoen liggen, denken we dan. Hoog boven het prachtige biotoop wandelen vinden wij nog altijd uniek. We stappen tot Cadzand-bad en gaan er de zeelijn volgen tot vrijwel voorbij de bebouwing. In de verte blinken de torens van Vlissingen en liggen een paar zeeschepen voor anker. Moeten terug de polder in richting Cadzand-dorp. We worden over een fietspad tot bij windmolen ‘Nooit Gedacht’ gebracht. Pauzeren op het terras van cafeetje ‘In De Buitenlust – 1909’. Zijn er haast moederziel alleen. Vinden het intussen onwaarschijnlijk hoe meerdere wandelaars rechtdoor lopen bij het kruispunt, het naar onze smaak duidelijk neergezette ‘rustpost’ bord straal voorbij lopend.
Wandelen na de verfrissing even richting dorp en vervolgens door een woonwijk van recente signatuur. Maar dan gaat het rechttoe, rechtaan opnieuw de polder in over hoofdzakelijk grintpaden. Opvallend veel ontluikende biet in de zandgrond. Waar het even kan duikt de parkoersbouwer een natuurgebiedje en dus een graspad in. Het zal ons afzetten bij een merkwaardig slanke molen in Retranchement. De laatste pauze wenkt in een haast verlaten rustpost.
Mogen de Wallenroute volgen nu, rondom het dorp en aanvankelijk over grintpaadjes. Bebloemde struiken geuren er heerlijk. Killedijk wordt puur beton tot Fort Berchem dat verwijst naar Spaanse Linies uit vroegere tijden. Er rest niets meer van dan een grasheuvel omringd door een gracht. Zeedijk, zegt het naambord, ook uit vervlogen tijden waarschijnlijk, want nu een landelijk fietspad, wel kaarsrecht. Hij zet ons af bij de brede Provinciale weg en de Zwinbrug uit 1952. Een laatste slingerpad door de akkers, zijn tekening doet ook denken aan vroegere wallen. We hebben de finish bereikt. Lopen gelijk door, de stad in en zijn drukke winkelstraten, op zoek naar een terras dicht bij de bushalte. Bezondigen ons ruim een uur aan ‘mensen kijken’ met opvallend veel honden in buggy’s. Het lijkt een nieuwe rage te zijn. Reizen tevreden terug af naar het binnenland. Was misschien een tocht met twee gezichten, wallen en polder, maar de organisatie haalde uit het landschap wat er in zat, een hele verdienste toch.
Wegeniswerken maken het reizen met het openbaar vervoer richting Poederlee een tijdrovende belevenis. Dus halen we de auto van stal, hij is door vadertje staat weer voor een jaartje vergund. Het is behoorlijk mistig onderweg, gelukkig met toch voldoende zichtbaarheid. Parkeerwachters wijzen ons een veilig plaatsje aan in een nieuwbouwwijk nauwelijks een paar honderden meter van het Mollenhof, onze uitvalsbasis vandaag. Hebben 36 km bij de Zandstappers voor de boeg.
We starten langs de dorpskerk en aanpalende kroeg ‘in de hemel’. Draven door een andere recente woonwijk richting eerste zandpad en sparrenbosje. Wandelen verderop langs de Boskapel en door landelijk gebied richting voetbal terrein van KFC Lille. Onderweg staan de rododendrons al in bloei, toch ook erg vroeg voor hun doen. Paardenbloemen in pluis kleuren weilanden melkwit. De zon breekt stilaan door de mistlaag heen, het wordt een mooie dag. Halfopen landelijke Kempen loodst ons naar de Visbeekvallei en zijn wat nattere bossen. We passeren een paar langgerekte vijvers in puur natuur. Brede rechte zandpaden duiken op. Linda meent de omgeving te herkennen, is hier beter thuis dan ik. Plots staan we voor voetbalkantine De Kroon. Natuurlijk, Herentalse Wandelclub had hier vroeger steevast pauze tijdens hun Driekoningentocht ! We sluiten aan bij Agnes & Willy (Grashoppers) onder zeil voor ons koffietje en een gezellige babbel. Hebben 7,7 leuke kilometer op de teller staan.
We lopen terug richting Poederlee, meestal door bossen met een prachtige ondergroei van frisgroene varens. Passeren de kapel van Zittaart en helgroene, pas geoogste hooivelden. Je ruikt er de adrenaline die de boer het korte gras heeft toegediend ter motivatie voor een tweede oogst later deze zomer. Tarmacjes sturen ons nu richting Heggekapel. Geen wandeling in Poederlee zonder deze trekpleister ! Een strookje bos nog en we gaan de open ruimte in op grondgebied Vorselaar. Zandpatat is er op rijen gepoot, snakt naar hemels water om te ontluiken. Een bruggetje loodst ons bij een waterval over riviertje de AA. Ettelijke honderden meter verder duiken we terug de Kempense sparrenbossen in. Zodra de afstanden 28 km en meer zich afscheiden zijn we plots alleen. We ruiken die heerlijke zomerse harsgeur voor het eerst, nog subtiel, maar je wordt er toch vrolijk van. Ik heb nochtans een mindere dag, zal het ganse parkoers achter Linda aan sjokken, ‘op slecht karakter’ zeg maar. De parkoersmeester verrast ons nog eens met een lusje langs de Kastanjehoeve en de bosrand. Op de akkers komt het eerste maïs voorzichtig piepen. Na 16 km onze tweede rustpost. Tentje bij de woning van een medewerker. Achter het huis liggen prachtige vijvers i.p.v. een tuin, echt wel mooi. Veel bekend volk overigens, de stoere rakkers van de 50km zoals daar zijn Jacqueline & Wannes, Marij & Willy, Nadia ook.
Wij hebben een ruime lus achterstand op deze vroege vogels. Na een blik op de villa’s van de Mereldreef duiken we de bossen in. Het wordt een lange omzwerving door het stille groen doorsneden met droge grachten. Ons totaal onbekend dit gemengd bos en we genieten dan ook met volle teugen. Deze parkoersmeester verrast ons danig vandaag en dat is natuurlijk leuk. Even raken we aan de Nete, duiken meteen terug het groen in. Een open plek is dicht begroeid met brem in volle bloei, een zee van geel tussen het donkere groen van vele sparren. Een schitterend gezicht. Nog een paar straatjes en we zijn weer bij onze gastheer. Zijn er alleen en dus kan er een gezellige babbel met de helpers af. De gulle gastvrijheid van de Kempen.
Pikken opnieuw de villawijk op zowat parallel met de vorige etappe. Rododendrons en azalea’s zorgen uitbundig voor kleur. Graspaden in bos dan, altijd heerlijk wandelen. Van die plezierige slingerpaadjes ook, zoals ik het graag heb. Even een wijkje met boompjes in het rode blad. Een achterafje voert ons naar de volgende bosstrook en brede grintpaden. We lopen er een ruim vierkant. Een specht timmert er lustig op los. We krijgen hem niet te zien al zit ie dan vlakbij. Het zwerk wordt donker, loodgrijs, er hangt onweer in de lucht. Maar voorlopig houden we het droog. Bij een uniek heuveltje in het parkoers komen we ons aller Herman tegen. De benen willen niet goed mee vandaag, zo blijkt. Bij de rustpost, midden in het bos, vraagt hij een lift naar het station. Ook hij heeft zijn dagje niet !
De eerste hemelse druppels kruipen in het zand als we aan onze laatste etappe beginnen. Zo lang we in het sparrenbos lopen geen probleem. Moeten echter de open ruimte in met zijn weidse akkers. De regenjassen worden boven gehaald. Er staat gelukkig geen wind en het is niet meer dan een mals buitje dat toch wel een halfuurtje zal aanhouden. De parkoersmeester stuurt ons Den Haert in. Hij laat ons heerlijk slingeren door het bosrijke, wat wilde biotoopje, een beauty. Dan daagt de AA op die we volgen tot een steenweg. Merkwaardig, links van ons schijnt de zon, rechts ziet de lucht donkergrijs, haast zwart. Toch kan het regengerief opgeborgen worden, we houden het droog tot de finish. Nog een paar achterafjes en dan is het tijd voor Duvel. Clubmaatjes Christine & Noel komen ook even gedag zeggen. Ook zij genoten van het fraaie parkoers dat de Zandstappers ons vandaag voorschotelden. We spreken af … tot zaterdag in Sluis !
