Het is lang geleden maar het is nog eens zo ver, we gaan een weekendje wandelend Nederen. Rudy (Hove) houdt ons vanmorgen gezelschap vanaf Antwerpen-Berchem. In Brugge zit de bus richting Breskens meteen afgeladen vol met wandelaars en dit ondanks de concurrentie van IML Blankenberge. Allen hebben we één doel, de Ridderstraat in Sluis. Onze gastheren, Voor De Wind, pijlen netjes de weg naar de startlocatie. Ondanks een ‘pelouse’ en een aangebouwde tent is de ruimte veel te klein voor het hoofdzakelijk Belgische wandelgild. Aan koffie geraken blijkt al evenmin mogelijk, het is er een heuse overrompeling. We komen ook Claire en de onfortuinlijke Jean-Pierre nog eens tegen. Blij dat we ze nog eens zien, voelen mee met pechvogel JP die er het beste van maakt en toch nog steeds aan de wandel is, gelukkig maar.

Zoals wel meer de laatste tijd valt het parkoers uiteen in een korte en een lange lus. We pikken eerst het stadslusje van 4300 meter mee. Een pauw toont ons meteen al zijn mooiste voor- … en achterkant. Dan gaan we een landdijkje op, zijn boorden overwoekerd door het in bloei staande pannenkoekenkruid. Al is de wind dan zuur, de zon doet moeite om ons te verwarmen. Het plattegrond van de dijk doet ons fel aan Hulst denken, al is de bebouwing hier minder uitgesproken, ja komt er zelfs wat weiland voor. We passeren de Westpoort en stappen over de Parmabrug, de vaart naar Damme dwarsend. Een ooievaar zit verscholen hoog boven ons in zijn nest, vast wel te broeden. Lopen een minimum aan stads- en winkelstraatjes alvorens onze lus vol te maken. Er kan nu wel een soepje en een koffie af, een babbel met Lydie’s wandelclubje ook.

We gaan op pad voor het grotere werk. Weer een andere landdijk op tegen de zure wind in. De polder doorkruisen we stappend over een assepiste. De parkoersbouwer probeert ons zo veel mogelijk van drukke verkeersaders weg te houden. We duiken onderaf nog meer de weidse akkers in, langs een heus grenspad aan de zwart-witte markeringspalen te zien. Bereiken zo Retranchement en de rustpost in een tentje op een gemaaid grasland. Het is er behoorlijk druk, we vinden een paar stoelen bij Rudy & Rik (Bornem).

De 30 km heeft er een lange omzwerving van zo’n 13 km voor de boeg. Een schelpenpaadje, ons welbekend, loodst ons langs een kanaal de ‘seaside’ tegemoet. Kort klimmetje na een brugje en daar ligt de Zwinmonding is zijn volle glorie. Het is extreem laag tij en er zijn nauwelijks vogels te bespeuren. Zal wel aan het broedseizoen liggen, denken we dan. Hoog boven het prachtige biotoop wandelen vinden wij nog altijd uniek. We stappen tot Cadzand-bad en gaan er de zeelijn volgen tot vrijwel voorbij de bebouwing. In de verte blinken de torens van Vlissingen en liggen een paar zeeschepen voor anker. Moeten terug de polder in richting Cadzand-dorp. We worden over een fietspad tot bij windmolen ‘Nooit Gedacht’ gebracht. Pauzeren op het terras van cafeetje ‘In De Buitenlust – 1909’. Zijn er haast moederziel alleen. Vinden het intussen onwaarschijnlijk hoe meerdere wandelaars rechtdoor lopen bij het kruispunt, het naar onze smaak duidelijk neergezette ‘rustpost’ bord straal voorbij lopend.

Wandelen na de verfrissing even richting dorp en vervolgens door een woonwijk van recente signatuur. Maar dan gaat het rechttoe, rechtaan opnieuw de polder in over hoofdzakelijk grintpaden. Opvallend veel ontluikende biet in de zandgrond. Waar het even kan duikt de parkoersbouwer een natuurgebiedje en dus een graspad in. Het zal ons afzetten bij een merkwaardig slanke molen in Retranchement. De laatste pauze wenkt in een haast verlaten rustpost.

Mogen de Wallenroute volgen nu, rondom het dorp en aanvankelijk over grintpaadjes. Bebloemde struiken geuren er heerlijk. Killedijk wordt puur beton tot Fort Berchem dat verwijst naar Spaanse Linies uit vroegere tijden. Er rest niets meer van dan een grasheuvel omringd door een gracht. Zeedijk, zegt het naambord, ook uit vervlogen tijden waarschijnlijk, want nu een landelijk fietspad, wel kaarsrecht. Hij zet ons af bij de brede Provinciale weg en de Zwinbrug uit 1952. Een laatste slingerpad door de akkers, zijn tekening doet ook denken aan vroegere wallen. We hebben de finish bereikt. Lopen gelijk door, de stad in en zijn drukke winkelstraten, op zoek naar een terras dicht bij de bushalte. Bezondigen ons ruim een uur aan ‘mensen kijken’ met opvallend veel honden in buggy’s. Het lijkt een nieuwe rage te zijn. Reizen tevreden terug af naar het binnenland. Was misschien een tocht met twee gezichten, wallen en polder, maar de organisatie haalde uit het landschap wat er in zat, een hele verdienste toch.