Ik heb er een half uur studie voor nodig, over meerdere websites, om uit te vissen wat de snelste weg is om in Werchter te gaan wandelen. Kies voor station Wezemaal, te bereiken met het boemeltje vanuit Antwerpen. De treinbegeleidster kan haar oren niet geloven als we onze plannen uit de doeken doen. Ik doe er met binnenpretjes een schepje bovenop. Grijze vogels zakken traag naar Brussels Airport als wij onze 2,6 km lopen tot het Meanderpad. Ja hoor, de vwf pijlen hangen er, mijn zoekwerk is niet voor niets geweest ! We stappen door het bosrijke gebied over de Soldatenbrug (Demer) gezelschap gehouden door een paar koekoeken. Zo hoort het ook volgens Linda, tijdens de tocht van Werchter hoor je de eerste koekoek. Een geïmproviseerd pad loodst ons door grasland naar het volgende wegeltje en voorbij de verscholen Meulderskapel. Zijn ter start al ruim 5 km gevorderd.
Het is er trouwens behoorlijk druk zo rond de klok van 10:00. Natuurlijk komen we er vele bekenden tegen, lang of minder lang al niet meer gezien. We gaan op pad langs de Sint-Janskerk richting Demer. Moeten obligaat langs de festivalweide, hoe zouden we anders weten dat we in Werchter geweest zijn ? Landelijk gaat het verder, ondermeer voorbij een prachtige hoeve met gracht. Pauzeren doen we in Wakkerzeel, binnen de ommuring van een hoeve. Komen er Nestor en Cowboy Luc tegen, ook Willy en ega uit Mortsel. Net als we vertrekkenklaar staan voegen Mieke & Roland zich bij ons, we zullen samen de lokale lus volmaken. Landelijk paadjes die ik ken van eerdere GR omzwervingen loodsen ons naar Wespelaar. Tot mijn verbazing duiken we er als terugweg het Haachts Broek in, mij volledig onbekend. Heerlijke slingerpaadjes langs ontelbare populieren laten de wandelaar genieten. Vlondertjes zorgen voor vochtige ondergrond zonder overlast. Aan de overkant van een steenweg wacht een weelderig groen dijkje hoog boven een gracht. Wat is dit een mooie etappe ! De laatste kilometer lopen we landelijk gelijk met daarstraks. Ik breng hem keuvelend met Christine & Noël door, mijn andere maatjes lopen een heel eind voor mij op.
Het kasseitje voorbij de dorpskerk lopen we weer onder ons beidjes. Dan gaat het Dijlekant op, half kassei, half beton. We slingeren ons een weg tot een onverhard pad door arend graan. Komen weer bij het water uit, Dijle of Demer, ik heb er geen idee van. Bij de Rotselaarse watermolen ‘likken’ we even aan de steenweg en duiken terug de akkers in. Verwilderd koolzaad zorgt er voor kleur, de donkere kerk van Rotselaar kijkt dreigend over het landschap uit. Aan zijn andere kant wacht de rustpost bij de verenigde jeugd. Ook hier maken wij een lokale lus. Ze stuurt ons voorbij brouwerij Mena de kerkwegels in. De Molenstraat zal ons naar de Dijle loodsen. Heerlijk zwerven we mee met zijn meanders tot de kerken van Putkapel en Wijgmaal achter een bocht verschijnen. Naar deze laatste stappen we. Bij een sporthal een rommelmarkt. We keren ze de rug toe en worden langs een kronkeltarmac richting Wijgmaalbroek en zijn fietspad geloodst. Leuk stukje groen dit tot de steenweg bij de molen waar we daarstraks ook al wandelden. Lopen een tweede keer het Pad door de Rekken tot de rustpost. Hoog tijd voor een Duvelke !
We volgen nog een paar kilometer het parkoers langs het landelijke De Bimmen. Bij Hellicht & Heikant gaan we rechtdoor, hebben ruim de tijd tot de trein maar ik hou er dan graag een stevig tempo op na. Onze terugreis verloopt dit keer vlekkeloos langs de voorgeschreven treinroute. We hebben ruim de tijd voor een dutje. Kijken tevreden terug op een herontdekte tocht met toch wel wat verbeterde accenten t.o.v. onze herinneren. Slechts drie dagen werken en we komen weer tot leven …
Een blik op het openbaar vervoer en zijn aanbod van dit weekend dwingt ons de wandelplannen te wijzigen. Het is lang geleden en we hebben er beiden zin in, lopen een deel van de Scherpenheuveltocht die de Bosgeuzen elk jaar inrichten. Met de trein tot Bouwel duurt nauwelijks een halfuur vanaf Antwerpen-Berchem, zelfs met omleiding. Dus zijn we nog maar een uurtje weg van thuis als we naar de start wandelen, gelegen in een cafeetje onderaf de autobaan bij Grobbendonk. Tonia, Eddy & gezellen zijn dan al onderweg.
Na de koffie maken ook wij rechtsomkeer terug voorbij De Lindekens en dan de bosstrookjes in van de Kempense Heuvelrug, zand en sparren dus. Aan de overkant van de spoorlijn even wat tarmac maar vervolgens een graspad aan de bosrand, een GR route volgend. De landelijke omgeving verderop geurt nadrukkelijk naar ‘beer’, de boer is druk in de weer. Bij de Kapelstraat blijken we intussen al in Herenthout aanbeland te zijn. We gaan er de steenweg volgen richting waterachtige grens van Noorderwijk & Morkhoven. Waden nu door akkers met koren in de aren al was het al juni. De natuur doet gek dit jaar. Na een kleine twee uur wandelen pauzeren we een eerste keer in het Schedelhof, letterlijk te nemen want een museum van dierlijke schedels. Toch wel iets speciaals dit.
We vervolgen onze weg langs paardenweiden. Bertheide noemen de tarmacjes die we doorkruisen tot een waterzuivering. Opvallend toch hoe de paardenbloem nu al uitgebloeid is en in de witte pluisbol staat. Langs velden met opschietende gewassen stappen we richting een landdijk. De Spoorwegstraat is intussen een fietspad tussen bomenrijen geworden. Bij het opsnuiven van nog meer landelijke geuren kiezen we voor de Neerstraat en verderop de Oude Zoerlebaan. Rechtdoor tarmacjes waar Linda het even moeilijk mee heeft want ze zit in een dipje. De verlossing van café De Lindeboom in Zoerle-Parwijs komt dan ook niks te vroeg. Koffie zwart, bestel ik aan de toog. Kan niet anders meneer zegt de garçon, wij hebben geen witte …
Na de zwarte stappen we door het dorp richting café De Kruk en dan het fietspad richting Herselt op tot even voorbij de Nete en De Snepkens. Een breed grintpad stuurt ons rechttoe naar Het Rot en de bewoning van Herselt. Door hooiland dat net wordt binnen gehaald gaat het dan naar de Kapittelberg. Betonbaantjes loodsen ons verder naar Vorstheide en zijn bossen, Varenwinkel ook. Het bekende natte stukje en we zijn bij de kerk van Wolfsdonk. Het cafeetje van de oude uitbaatster staat er te verkommeren, wij doen even verderop een terrasje.
De laatste etappe begint met een afwisseling van bewoning en sparrenbosjes. Even een eerste heuvel op en we mogen chalets bewonderen. Testeltse kerkwegen loodsen ons naar zijn centrum. Het zwerk wordt grijs als we de zandstenen dorpskerk rechts laten liggen. Moeten spoorbaan en Demer over om richting Spellehut te stappen. Duiken er een holle, klimmende weg in naar de Wezelbaan en nog meer buitenverblijven. Bij een open plek komt de basiliek in zicht. Wij weten dat het hier, tussen Zichem en Keiberg nog behoorlijk ‘potig’ kan zijn. De parkoersbouwer spaart ons echter, het is vrij makkelijk lopen tot het centrum van Scherpenheuvel. Even langs de befaamde ‘kraampjes’ en we kunnen uitrusten in de binnenkoer van De Pelgrim.
Onze terugreis verloopt niet vlekkeloos. De bus heeft net te veel vertraging om in Diest de trein te halen. We pikken dan maar een frietje mee. Reizen met de trein doen we over Aarschot, Leuven en Mechelen, een omleiding waarvan ze in Antwerpen geen flauw benul hadden ! Tja, we leven in de eeuw van de communicatie …
Linda’s knie lijkt nog niet sterk genoeg om Brabantse heuveltjes te trotseren. Ze geeft dan ook forfait voor onze tocht in Ottenburg en de bepijling die wij samen gepland hadden. Ik trek er ‘s zondags dus alleen op uit. Volg de wijze raad van Jefke en neem de trein tot Florival. Twee kilometer verder sta ik in de Burgemeesterstraat van Sint-Agatha-Rode en kan de job gestart worden. Moet even in het ritme komen, is alweer van vorig jaar geleden dat ik nog pijltjes aanbracht. Na een ruim uur sta ik onderaf het Rodebos in Terlanen bij het enige cafeetje van mijn route. Hoog tijd dus voor een pauze en een babbel met een wielertoerist die van zijn aperitief geniet voor de dis van moeder de vrouw. Komt Nestor daar aanzetten. Hij kijkt bedrukt van achter zijn zonnebril. De oogoperatie geeft nog niet het gewenste resultaat en geduld is niet zijn sterkste gave. Ik laat hem bij zijn pintje en vervolg mijn opdracht terug het Rodebos in. Ben aangenaam verrast bij de rustpost en het verlaten voetbalveld. Een zee van geel verblind er haast het zicht, paardenbloemen in de wei. Vast een leuk moment voor de wandelaars morgen. Tijdens het fatsoeneren van de lokale lus wordt ik aangesproken door een Duitse familie. Zij lijken interesse te hebben in de organisatie, ik maak volop reclame. Terug bij de rust zijn John en zijn dame de frigo’s aan het vullen. Onze gasten komen morgen vast niets te kort. Ik rep mij terug naar de trein, begeleid door de eerste koekoek van de toch nog steeds prille lente. Thuis gekomen stel ik Martin ons alternatief voor, Bornem, hij pikt gelijk in, is slechts een uurtje autorijden vanuit Roosendaal.
Just in time draaien we haast gelijktijdig de parking op bij het winkelcentrum in ‘Beurm’. Het zonnetje stemt ons vrolijk, het bekijken van het parkoers ook. Dit wordt vast een topper ! Roos is nadrukkelijk aanwezig in de startzaal. Blijken wandelaars uit Zoetermeer te zijn, toch wel ver weg van Klein-Brabant. Herman heeft al honger, valt aan op koffiekoek en koffie. Wij gaan op pad, dwars door de stille Bornemse straten richting ondertunneling van spoor- en expresweg. Voorbij het gemeentehuis ook, versiert met grote hazen in alle kleuren, Bornem leeft ! Bij het vroegere Nutricia, nu Friesland-Campina (nietwaar Martin) gaan de langste afstanden er vandoor. Langs Roddam en cafeetje St-Vadde gaat het richting Buitenland, gehuchtje met mooie oude gebouwen. Dan de Scheldedijk op, tarmac die we delen met horden wielertoeristen, snel en minder snel. We duiken naar beneden bij De Notelaer, gerestaureerd Hof van Plaisance lijkt het wel. Martin is in zomerse vakantiestemming. Hij stelt voor van een koffietje te genieten op het grasperk, iets waar wij volmondig mee instemmen.
De kortste route naar Wintam wordt nu aangesneden. Mogen in eerste instantie heerlijk over de kasseitjes van de Notelaersdreef dokkeren tot de rustpost in Hingene, die wij uiteraard overslaan. Nog meer kassei dan door de Nattenhaesdonck tot bij een kapel. Stille straatjes voeren ons naar centrum Wintam waar we onze tweede pauze nemen in het Gemeenschapshuis. Hebben nu een lokale lus te stappen. Vrijwel recht naar de dijk van het zeekanaal en dan linksop richting zeesluis. Grap wat met een dametje uit Sint-Niklaas die ik steevast verwar met een wandelaarster uit Niel, ze lijken ook zo fel op elkaar ! Pikken een stukje Scheldedijk mee ter hoogte van Rupelmonde en duiken dan opnieuw de kasseitjes van de Nattenhaesdonk in. Maken een omzwerving langs kruisen die de Boerenkrijg gedenken en het standbeeld van Donatus Kwik. Besluiten met de kasseitjes van Polderdam tot ons tweede terras onder de Wintamse kerktoren. Genieten er van een lekkere Paix Dieu in designglas, pittig dingetje dit blondje !
Linda’s paraplu blijkt intussen van eigenaar te zijn veranderd, is niet meer te vinden in de zaal waar ze hem anderhalf uur geleden achterliet. Ze is er niet blij mee ! Maar we gaan verder op pad bij een stralend lenteweertje. Lopen een kilometertje extra over de kanaaldijk en duiken dan onderaf bij Eikerheide. Aanvankelijk betonpaadjes en, hoe kan het hier ook anders, bloemkolen. Vanaf een plantenzaak krijgt de 30 km echter een prachtig extraatje. Heerlijke dreven in het groen met een ondergroei van bloeiend pannenkoekenkruid. Ik ken dit van eerdere knooppuntentochten, vooral Martin is in zijn nopjes. Een laantje parallel aan een diepe gracht voert ons terug de open ruimte in. Links de prachtige rood/groene bossen van d’Ursel, rechts het uitzicht tot de ranke kerktoren van Wintam. Heerlijk wandelen is dit ! We stappen natuurlijk door het park/bos en langs het kasteel d’Ursel, voorbij afspaning d’Oude Poort ook, waar ik niet bepaald nuchtere herinneringen aan heb. Tijd voor een laatste pauze in Hingene.
De parkoersbouwer trekt een laatste keer alle registers open en stuurt ons langs de Hingense vijvers en vervolgens een kasseitje op dwars door de weilanden. Aan de overkant van de expresweg volgen alleen nog wat straatjes dwars door Bornem om uit te lopen. We hebben een waarlijk prachtige tocht gelopen, echt mooi werk van Kadee. Geraken ook nog van buiten droog thuis, al staan er onderweg heel wat plassen. Dinsdag ben ik dan weer op pad om pijltjes te verwijderen rondom Rode. Kan ik mijn eigen werk kritisch evalueren en leren van schoonheidsfoutjes. In het Rodebos voor het eerst de lekkere geur van daslook. Als ik na afloop op de bus wacht komt een viertal wandelaars aanzetten. Blijkt ondermeer de voorzitter van de Herentalse Wandelclub te zijn, die knooppunten volgen. Eén dag te laat, kan ik niet nalaten fijntjes op te merken, het is maar een grapje …
