Linda’s knie lijkt nog niet sterk genoeg om Brabantse heuveltjes te trotseren. Ze geeft dan ook forfait voor onze tocht in Ottenburg en de bepijling die wij samen gepland hadden. Ik trek er ‘s zondags dus alleen op uit. Volg de wijze raad van Jefke en neem de trein tot Florival. Twee kilometer verder sta ik in de Burgemeesterstraat van Sint-Agatha-Rode en kan de job gestart worden. Moet even in het ritme komen, is alweer van vorig jaar geleden dat ik nog pijltjes aanbracht. Na een ruim uur sta ik onderaf het Rodebos in Terlanen bij het enige cafeetje van mijn route. Hoog tijd dus voor een pauze en een babbel met een wielertoerist die van zijn aperitief geniet voor de dis van moeder de vrouw. Komt Nestor daar aanzetten. Hij kijkt bedrukt van achter zijn zonnebril. De oogoperatie geeft nog niet het gewenste resultaat en geduld is niet zijn sterkste gave. Ik laat hem bij zijn pintje en vervolg mijn opdracht terug het Rodebos in. Ben aangenaam verrast bij de rustpost en het verlaten voetbalveld. Een zee van geel verblind er haast het zicht, paardenbloemen in de wei. Vast een leuk moment voor de wandelaars morgen. Tijdens het fatsoeneren van de lokale lus wordt ik aangesproken door een Duitse familie. Zij lijken interesse te hebben in de organisatie, ik maak volop reclame. Terug bij de rust zijn John en zijn dame de frigo’s aan het vullen. Onze gasten komen morgen vast niets te kort. Ik rep mij terug naar de trein, begeleid door de eerste koekoek van de toch nog steeds prille lente. Thuis gekomen stel ik Martin ons alternatief voor, Bornem, hij pikt gelijk in, is slechts een uurtje autorijden vanuit Roosendaal.
Just in time draaien we haast gelijktijdig de parking op bij het winkelcentrum in ‘Beurm’. Het zonnetje stemt ons vrolijk, het bekijken van het parkoers ook. Dit wordt vast een topper ! Roos is nadrukkelijk aanwezig in de startzaal. Blijken wandelaars uit Zoetermeer te zijn, toch wel ver weg van Klein-Brabant. Herman heeft al honger, valt aan op koffiekoek en koffie. Wij gaan op pad, dwars door de stille Bornemse straten richting ondertunneling van spoor- en expresweg. Voorbij het gemeentehuis ook, versiert met grote hazen in alle kleuren, Bornem leeft ! Bij het vroegere Nutricia, nu Friesland-Campina (nietwaar Martin) gaan de langste afstanden er vandoor. Langs Roddam en cafeetje St-Vadde gaat het richting Buitenland, gehuchtje met mooie oude gebouwen. Dan de Scheldedijk op, tarmac die we delen met horden wielertoeristen, snel en minder snel. We duiken naar beneden bij De Notelaer, gerestaureerd Hof van Plaisance lijkt het wel. Martin is in zomerse vakantiestemming. Hij stelt voor van een koffietje te genieten op het grasperk, iets waar wij volmondig mee instemmen.
De kortste route naar Wintam wordt nu aangesneden. Mogen in eerste instantie heerlijk over de kasseitjes van de Notelaersdreef dokkeren tot de rustpost in Hingene, die wij uiteraard overslaan. Nog meer kassei dan door de Nattenhaesdonck tot bij een kapel. Stille straatjes voeren ons naar centrum Wintam waar we onze tweede pauze nemen in het Gemeenschapshuis. Hebben nu een lokale lus te stappen. Vrijwel recht naar de dijk van het zeekanaal en dan linksop richting zeesluis. Grap wat met een dametje uit Sint-Niklaas die ik steevast verwar met een wandelaarster uit Niel, ze lijken ook zo fel op elkaar ! Pikken een stukje Scheldedijk mee ter hoogte van Rupelmonde en duiken dan opnieuw de kasseitjes van de Nattenhaesdonk in. Maken een omzwerving langs kruisen die de Boerenkrijg gedenken en het standbeeld van Donatus Kwik. Besluiten met de kasseitjes van Polderdam tot ons tweede terras onder de Wintamse kerktoren. Genieten er van een lekkere Paix Dieu in designglas, pittig dingetje dit blondje !
Linda’s paraplu blijkt intussen van eigenaar te zijn veranderd, is niet meer te vinden in de zaal waar ze hem anderhalf uur geleden achterliet. Ze is er niet blij mee ! Maar we gaan verder op pad bij een stralend lenteweertje. Lopen een kilometertje extra over de kanaaldijk en duiken dan onderaf bij Eikerheide. Aanvankelijk betonpaadjes en, hoe kan het hier ook anders, bloemkolen. Vanaf een plantenzaak krijgt de 30 km echter een prachtig extraatje. Heerlijke dreven in het groen met een ondergroei van bloeiend pannenkoekenkruid. Ik ken dit van eerdere knooppuntentochten, vooral Martin is in zijn nopjes. Een laantje parallel aan een diepe gracht voert ons terug de open ruimte in. Links de prachtige rood/groene bossen van d’Ursel, rechts het uitzicht tot de ranke kerktoren van Wintam. Heerlijk wandelen is dit ! We stappen natuurlijk door het park/bos en langs het kasteel d’Ursel, voorbij afspaning d’Oude Poort ook, waar ik niet bepaald nuchtere herinneringen aan heb. Tijd voor een laatste pauze in Hingene.
De parkoersbouwer trekt een laatste keer alle registers open en stuurt ons langs de Hingense vijvers en vervolgens een kasseitje op dwars door de weilanden. Aan de overkant van de expresweg volgen alleen nog wat straatjes dwars door Bornem om uit te lopen. We hebben een waarlijk prachtige tocht gelopen, echt mooi werk van Kadee. Geraken ook nog van buiten droog thuis, al staan er onderweg heel wat plassen. Dinsdag ben ik dan weer op pad om pijltjes te verwijderen rondom Rode. Kan ik mijn eigen werk kritisch evalueren en leren van schoonheidsfoutjes. In het Rodebos voor het eerst de lekkere geur van daslook. Als ik na afloop op de bus wacht komt een viertal wandelaars aanzetten. Blijkt ondermeer de voorzitter van de Herentalse Wandelclub te zijn, die knooppunten volgen. Eén dag te laat, kan ik niet nalaten fijntjes op te merken, het is maar een grapje …
Om 07:00 nippen wij al aan onze koffie bij de Antwerpse Rooseveltplaats. Telkens weer komen we er een vrouwtje van onze leeftijd tegen die gelijk met ons twee Duvels ‘soldaat’ maakt. Ieder zijn smaak natuurlijk ! Op de bus aanvankelijk weinig wandelaars, al krijgen wij wel het gezelschap van Mathieu, merkwaardig genoeg zonder schoofzak. Daar blijken Ludo en de Stroboeren voor gezorgd te hebben vandaag.
We laten een eerste lus van de marathon voor wat ze is en komen aldus bij ruim 33 km uit. Ons voorbeeld zal gevolgd worden door ons maatje uit Polderstad en door Lucien. Achterom de startzaal op pad dus en even de 30 km volgen. Stappen langs bruine grachten naar de overkant van de Bredabaan. Daar wacht domeinbos De Inslag en voor ons de markering van de 42 km. Een prachtig eerste extraatje trouwens met massaal aanwezige rode beuk al flink in het blad. Schitterend ! Door de grote poort stappen we het Park van Brasschaat binnen. Op de vijver een drietal zwarte zwanen, in de bomen een timmerman van dienst. De omzwerving door het bos/park loodst ons naar de Miksebaan waar we opnieuw de bruine gracht oppikken. De parkoersbouwer laat ons de laatste jaren genieten van de achterliggende E10 plas en zijn glimmende berken. Voorbij bazige ganzen wacht de eerste rustpost en Mathieu, nu met schoofzak en plichtsbewust met de stempel in de hand.
We gaan voor een lusje rond de eigenlijke E10 plas en zijn nieuw aangelegde oever. Terug onder de tgv-lijn door dan en dezelfde gracht van daarstraks oppikkend. Voor even maar, we moeten terug naar het Park van Brasschaat en dwars door kinderboerderij Het Mikse Erf. Jonge kinderen hebben er pret met hun viervoetige leeftijdsgenoten, lammeren en geitjes. Voor ons komt Den Inslag terug aan bod. Een paar straten ook en een Speelbos tot de Kerkedreef. Rusten doen we in café Bellevue onder de dorpstoren. Komen er Willy uit het verre Koekelare tegen, op wie de leeftijd geen vat schijnt te krijgen. Ook Patje Kloek en broer Gerald, waarbij deze laatste een ‘pipse’ indruk op ons maakt. Patje blijkt dan weer aan relatieve rust toe te zijn na een vinnige omzwerving in de Loirestreek.
Wij stappen richting watertoren en vervolgens over slingerpaadjes door jong bos parallel met een steenweg. Leuk maar anders dan anders, merken wij op. Aan de overkant van de drukke weg dan weer klassiek over kasseitjes dokkeren, over klinkers ook langs chalets in het groen. Rudy (Hove) is al op de terugweg van zijn 20 km. Wij lopen rechtdoor door de Rodedreef, langs massaal aanwezige rododendrons in de knop ook. Open gebied tenslotte langs weer een andere watertoren en vele weilanden tot de rustpost in duivenlokaal Gooreind. Maak gauw een foto, zegt Willy, voor de op de muur geschilderde beestjes gaan vliegen ! Patje Moens en zijn Denise vallen ook binnen. Zijn zeer te spreken over deze hen nog onbekende tocht. En wij verwachten nog meer en beter, geef ik mee.
Vreemde ervaring dan ook als we na de eerstvolgende rododendrons de Leemdreef en zijn villa’s indraaien. Stappen voorbij de bedrijvenzone van de Franse Weg recht naar het fietspad aan de rand van het militair domein en naar de rustpost in het café te Kalmthout. Geen zandbak dus en dat vinden wij niet normaal voor deze parkoersbouwer. Er is vast iets mis met de vergunningen, bedenken wij. Maar niet getreurd, het is heerlijk zonnen en we hebben vast een spetterende finale te goed.
Toch volgen we weer langer dan ons lief is het fietspad bij de bosrand na het Mastenpad. Slingeren voorbij een groene plas nog even door de bossen en gaan dan weer de villa’s van Kapellen opzoeken bij ondermeer de Esdoornlaan. Komen zo bij de legerbarakken uit waar we andere jaren de zandbak verlieten. Eén voordeel, Linda kan niet zo makkelijk verloren lopen deze keer ! De finale die we voor ogen hadden krijgen we wel. Volgen het GR-pad door de prachtige, stille bossen. Nog nooit lagen de anders natte, vettige paden er zo droog bij als dit jaar. Maar het blijft natuurlijk even heerlijk wandelen. Bij de ruïnes van een fort bemerken we een reiger in wel erg horizontale houding. Colette zal morgen een foto van het beest maken op dezelfde plaats en in dezelfde houding ! Nog even zwerven langs die prachtige grachten, de finish wenkt. Toch even de parkoersbouwer interpelleren. Ja hoor, problemen met de vergunningen, hadden we het niet gedacht !
Uiteraard was dit weer een mooie tocht. Maar gewoontedieren als we zijn hebben we onze zandbak gemist. Bij het naar de bus stappen blijkt Ludo in de wagen te zitten … voor het geval Linda niet ter aankomst moest zijn komen opdagen, geeft het met een kwinkslag mee. Ja, dit verhaal zal ons nog jaren achtervolgen en zo hoort het ook.
De bus komt op perron 10 in Aarschot. Helaas … ik tel er slechts 9 ! Toch even aan het NMBS personeel vragen. De man weet zowaar raad. De halte blijkt enkele honderden meter te zijn verschoven wegens wegenwerken. Een juffertje op hakken loopt met ons mee, tik-tik-tik-tik en net op tijd voor de bus richting Turnhout. Overvolle bus overigens want ook Bobbejaanland ligt op de route en het is Paasvakantie. Bij de kerk van Herselt stappen we af en kunnen een deel van het wandelparkoers in omgekeerde volgorde aflopen tot een mooi gerenoveerde voetbalkantine. Clubmaatje Roger en Schelse haas Rudy wijzen ons hierbij de weg.
Komen uiteraard ook Peter tegen, alomtegenwoordig op wandelroutes.
Onze gastheren (en dames) hebben twee lussen uitgezet en uiteraard gaan wij voor de volle afstand van 29 km. Het korte lusje van 8,4 km stuurt ons terug van waar we kwamen, de kerk van Herselt, voorbij de Sint-Servaaskapel. Aan de overkant van steenwegen wachten het Orgelstraatje en verderop Het Rot. Tarmac gaat over in een veldweg afgezoomd met een zee van madeliefjes. Bij Vuldershoek duiken we dan weer de sparrenbossen binnen, de Kempense zandgrond weet je wel. Keren min of meer op onze stappen terug om bij wijnbouwer Ten Kapittelberg de volgende sparrenzone met een bezoekje te vereren. Langs steeds groener wordend kreupelhout en een heuse krater gaat het richting dikbuikige watertoren. Terug een steenweg over en dan langs de Dieperstraat de weilanden in. Hier liepen we dit jaar al eerder, weten de startzaal vlakbij. Leuk opwarmertje deze etappe.
Na de koffie gaan we een andere richting uit. Een breed zand/grintpad op parallel met de steenweg naar Olen. Zullen trouwens de drukke baan veilig langs het fietspad volgen tot voorbij de rotonde van sporthal Snepkens. Bij het naambord Zoerle-Parwijs meteen naar rechts, pikken die onvolprezen Netepaden op. Langdorp laat ons de keuze tussen Netedijk of puur natuur. Wij gaan voor het tweede. Wordt heerlijk slingeren over graspaden door het haast wulpse groen, langs bruine grachten ook. Schitterend wandelen is het in Rothoek en de Kwarekken. Bij het waterzuiveringstation hebben we deze etappe ook weer gehad. Steken bij het kasteel De Merode de drukke baan naar Westerlo over. Voorbij wat kermiskramen wacht de klassieke rustpost Onder De Toren, letterlijk dan bij de kerk van Bergom.
Peter en Rudy beloven ons een magistrale lus. We zijn er helemaal klaar voor, gesterkt door een lekker soepje. De Hoogdreef stuurt ons voorbij het merkwaardige kerkhof van Bergom, met zijn zerken in cirkels rond een kruisbeeld, de natuur in. Op een T gaat het linksaf voor de langere afstanden, een breed zandpad langs weilanden op. Citroentjes dartelen door het zonnige zwerk als was het putteke zomer. Na het brugje over de Nete, bij kasteel De Merode, meteen naar rechts over de dijk. Paardenbloemen zorgen er massaal voor kleur. Bij de volgende brug laten we de Nete en Westerlo achter ons. Passeren een monumentale, wat vervallen hoeve, nog steeds in bedrijf. Tussen weilanden door maken we een landelijk lusje dat we denkelijk nooit eerder liepen. Plots staan we bij domein Varenbroek. Wordt een heerlijke omzwerving door het natte gebied, langs de gracht volgestouwd met snel opschietende lissen. Randje Veerle stappen we dan weer door halfopen gebied met een lekker windje als verkoelende gezel. Een laatste pluk sparrenbos, een laantje waar de 15 km mee inpikt. Bij Het Dreefhuys weten we de rustpost vlakbij.
Duiken na de laatste pauze vrij snel terug de bossen in bij Kipdorp. Wandelen richting camping Dry Eycken. Vervolgen langs chalets in de bossen om terug Herselt te bereiken bij het Veerepad. Nog een paar straten langs De Veste en deze erg leuke tocht zit er ook weer op. Hebben ruim de tijd om van ons Duvelke te genieten en vervolgens blij gezind terug bus en trein op te zoeken. Een mens herleeft tijdens zo’n mooi snipperdagen.
Zondagmorgen en Linda is alweer paraat. Binnen het kwartier rijden krijgen we een plaatsje aangeboden in bedrijvenzone Krekelenberg op de grens van Boom met Niel. De Schorrestappers organiseren er hun Pompierkestocht, uiteraard in de kazerne en met de medewerking van de spuitgasten. Komen er weer heel wat bekenden tegen waaronder Lucien (Kruibeke), Rudy (Edegem) en nieuwbakken Antwerpenaar Jerome. Deze laatste met de fiets zoals het een Noorderling past.
De langste afstanden (tot 28 km) worden via de bedrijven weggestuurd naar de overkant van de spoorbaan, voorbij café De Wandeling. Even tussen Boomse woontorens door, vervolgens over de snelweg A12, het park van Boom wacht. Vreemd hoe drie duo’s zich verslikken in dezelfde pijl bij de tennisterreinen. Hij is nochtans vakkundig op een paal aangebracht en wijst naar links en niet rechtdoor. Samen met Legion Flanders en zijn maatje uit Schelle maken we een lange zwerftocht door het prachtige park. Bij de waterkant al meerdere nesten jonkies, altijd een vertederend zicht. Terug aan de overkant van de snelweg gaat het achterom het Boomse station richting Belgica scheepswerf en verderop Noeveren met zijn steenbakkerij archeologie. Hier pauzeren we een eerste keer in zaal De Koophandel na breed uitgesponnen 6,7 km.
Linda’s knie doet het goed en we vervolgen monter onze weg. Dwars door Noeveren, langs de kerk van Hellegat en Kim’s Place op de Rupeldijk. We duiken de onvolprezen Walenhoek in langs de bosrijke zone. Op de eerste vijver zowaar een broedende fuut, toch wel zelden zo zichtbaar. Bij de gemeentelijke sporthal zijn we meteen in Niel. Doorkruisen het dorp tot rustpost Den Tighel in het centrum. Menigeen doet er al een terrasje, al vinden wij het toch nog wat frisjes.
Hebben een lange lus van 8,0 kilometer voor de boeg. Meteen de Rupeldijk op net voorbij het Nielse rusthuis. Aan de overkant van het water de kerk van Wintam en de gelijknamige zeesluis. Waar het even kan duiken we het Niels Broek in. De slingerpaadjes in het moerassige terrein zijn verrassend goed begaanbaar. Dit is genieten ! Waar de 21 kilometer weggaat, moeten wij terug de Rupeldijk op tot bij het Tolhuis. Weg van het water nu en het brede beton van Laardijk opzoekend tot de Boerenkrijgkapel, allemaal grondgebied Schelle. Wat komt dit parkoers ons bekend voor, vermoeden er de hand van A. nadrukkelijk in. Dokkeren over de keien van een verlaten spoorbaan verder tot de steenweg naar Niel. Biesaerdeweg is voor ons een nieuw paadje, daarna wordt het weer routine in onze omzwerving van de weilanden die Broeklei noemen. We pikken de 21 km weer op en koersen allen samen naar het rusthuis en zijn park. Zijn één platanenlaantje van Den Tighel verwijderd.
Het is nog vroeg en dus lopen we de verkorting van de 21 km, zijnde 4,3 km als extraatje. Na de laatste pauze in Den Tighel gaat het dan richting watertoren en opnieuw de kiezelige spoorbaan, voetmassage. Bij de nog in gebruik zijnde spoorbaan en d’Aa Statie van Niel krijgt de 28 km nog een extraatje. Gaan wat achterafjes lopen in de wijken van Niel & Schelle. Een lusje door paardenweiden zet ons af bij de Pierstraat. Even verder bereiken we opnieuw de spoorbaan en duiken opnieuw Walenhoek binnen. Wordt een pracht van een omzwerving langs de vele vijvers, oude kleiputten. Een gebied dat je nooit beu wordt ! Bij het uitkomen van de natuur wacht het kasseitje voorbij een voetbalterrein en een laatste strookje natuur bij ’t Geleeg. We presteren het fout te lopen op nauwelijks 200 meter van de meet. Zijn toch net op tijd binnen om die andere meet te zien … in Roubaix. Bij onze Duvelkes praten we na met een wandelaar van Police de Jette. Eh ja … we hebben de tent nog eens gesloten.
Ik voel mij hondsmoe op vrijdagavond. Besluit onze reisplannen voor dit weekend op te bergen. Wat langer slapen en dichtbij huis wandelen wordt de boodschap. Vanmorgen dient Linda dan ook nog eens de handdoek te gooien wegens een dikke knie waar ze geen kracht kan op zetten. Ze brengt mij met de wagen naar Battel bij Mechelen. Deze tocht van de Vaartlandstappers wandelden wij nog nooit al is de omgeving ons natuurlijk niet onbekend. Veel bekenden in de startzaal onder de kerktoren met onder andere Linda (Nijlen), Cois (Aartselaar), Lisette & Johan (Meerhout) en clubmaatje Roger. Het parkoers blijkt uit drie lussen te bestaan variërend van 6 tot 13 km.
Ik volg gedwee de adviezen van de parkoersbouwer en start met de kortste afstand. Door nog stille straten zet ik koers naar de Dijle-oever, de rivier gehuld in een dicht mist. Brr, het is nog frisjes. We worden over een grasdijk in wording gestuurd, er zijn grote infrastructuur werken aan de gang, Sigma plan genaamd. Kievitten laten zich horen dollend over een aanzet tot vijver. Zo bereiken we het kanaal dat Leuven en Mechelen met de Rupel verbindt. Even een heen-en-weertje tot rustpost op boot Wilford. Ik keer zonder stoppen op mijn stappen terug. Wandel een heel eind langs het water, langs vele aangemeerde bootjes van allerlei slag. Deze oever doet dienst als museum. Seringen staan in bloei waar ik tussen de huizen een bosje in duik. Even verder ben ik weer aan koffie toe. Sla intussen een babbeltje met Rik (Bornem) over het wedervaren van de treinreiziger in het algemeen en wandelaars die wij niet meer tegen komen de laatste tijd.
Ga op pad voor lus 2, zo’n 8,5 km lang. Moet Battelbrug over en de andere oever van het kanaal volgen, in dezelfde richting als daarstraks. De zon komt piepen, de pullover kan uit. Voorbij een voetbalterreintje duik ik de natuur in. Kan zwerven over een graspad in de open ruimte. De parkoersmeester stuurt ons onderaf de Zenne door een gelukkig droog liggende beek. Risicovol dit strookje in de tocht opnemen. Maar de beloning is navenant. We duiken de vettige paadjes van natuurgebied Den Battelaer in. Heb net geen natte voeten al is het even schaatsen door de zwarte blubber. Aan de overkant van de steenweg naar Willebroek wacht het groen van Vorendonk. Stille tarmacjes voorbij een manege en langs populieren in het frisgroene blad loodsen mij richting Leest. Rechttoe, rechtaan nu langs een steenweg tot een witte wijk en opnieuw Battelbrug. De tweede opdracht zit er op. Even bij babbelen met clubmaatjes Ghislaine, Cowboy Luk en Jack. Linda (Nijlen) waarschuwt dat op de grote lus de rustpost niet is aangegeven. Luk blijkt dan weer fout gelopen te zijn. Een verwittigd wandelaar is er twee waard.
Ik stap opnieuw voorbij Den Biechtstoel. Zijn terras doet gouden zaken aan zonnekloppende wandelaars. Terug over Battelbrug en vervolgens een stille straat in, de Oude Leestsebaan. Duik Robbroek in, vooral bestaande uit weilanden en knotwilgen. We wandelen letterlijk door de wei en langs grachtjes tot op grondgebied Hombeek. Ik weet, de lange Stuivenbergbaan is even saai maar vrijwel de enige oplossing om onder de E19 door te komen. Wandel vlotjes voorbij de splitsing van lus 3 & 4, die Luk denkelijk miste en zo naar het Mechelse park Vrijbroek. Heerlijk wandelen is het hier langs vele waterpartijen en stille laantjes. Sommigen vormen een roos tapijt van afvallende bloemetjes Japanse kerselaar. Het wordt een lange omzwerving. Het advies van Linda indachtig stop ik bij het eerste cafeetje ’t Park net als menig ander wandelaar. Na een lekker drankje vervolg ik mijn weg langs de tweede uitspanning met ruimer terras en … bord ‘rustpost’. Nog niet goed wakker vanmorgen Linda ? Ik loop uiteraard gelijk door, dwars door de rozentuin. Heel wat kleur al, maar nog geen rozen. Stap vervolgens langs prachtige kastanjes, hun kaarsen fier rechtop. Bij het Vissershuis verlaat ik het park en loop door een stil laantje richting Stuivenbergvaart met zicht op de Brusselpoort. Verlaat vrij snel het water en ga zwerven langs achterafjes met uitzicht op tuintjes en ‘bergplaatsen’. Loop dan langs recente woningen van meer gegoede burgers. Bij patattenvelden komen lus 3 & 4 weer samen. We stappen allen naar de vaart, onder de E19 door en recht naar de finish.
Linda komt er ‘just in time’ aan en we genieten samen van een paar Duvelkes. Het gaat beter met de knie na wat losfietsen, meldt ze triomfantelijk. Ik heb een best aangename tocht achter de rug. Morgen is een andere dag.
Ik ga woensdag in Nieuwpoort wandelen, wist Rudy (de facteur) ons vorige zaterdag te vertellen. Het deed bij ons een ideetje rijpen. Ik neem een snipperdag (ja, nog één) en dinsdagavond zetten wij de routeplanner in werking. Tekenen een parkoers uit van De Panne tot Nieuwpoort. Nemen om 07:00 de werkmensen trein in Hemiksem. Een kwartiertje later zitten wij op de De Panne via Brussel Luchthaven. Drie uur duurt de reis maar het kan ons allerminst deren, we gaan wandelen ! Eén factor hebben we over het hoofd gezien. Het is Paasvakantie en dus opent Plopsaland zijn deuren, het laatste halfuur reizen we tussen het onrustige grut dat elk station weer vraagt – zijn we er al mama ? Maar zie, vanaf het eindpunt keert de rust weer en gaan we op pad. Het is even zoeken naar knooppunt 12 bij Moeder Lambik onder de watertoren. De houten wegwijzers staan er wel maar de nummerplaatjes zijn niet meer volledig. Waakzaamheid is dus geboden. Het zwerk is intussen stralend blauw, de temperatuur aangenaam, tussen fris en zacht, we hebben er zin in. Het Artiestenpad voert ons tussen duinen en polder door naar verdere bebouwing. We duiken dra het Kerkepannebos in met zijn bomen overwoekert door klimop. Verderop volgen die heerlijk Noordduinen, de stekelige zandplanten stilaan in het blad. Een familie ezels gunt ons nauwelijks een blik waardig. We bereiken de Zuiderabdijmolen in Koksijde en gaan vervolgens wat villaatjes bewonderen tot de monumentale kerk van dezelfde gemeente. Stappen dan het drukkere centrum in en zoeken de zeedijk op voor een eerste pauze na zowat 8 km wandelplezier. Hoog tijd voor een soepje en een ‘stutte’.
De tweede etappe hebben we gepland als strandroute. Het water is terugtrekkend zodat we lekker kunnen wandelen op het nog natte zand, vordert vlotjes. Duiken vervolgens terug de duinen in voor een paar kilometer stevig zand baggeren rondom Ter Yde. Pittig stukje dit. Berggeit toont zich een prima zandkliever en ik kan nauwelijks aanklampen, heb niet echt mijn dagje. Ter hoogte van het vroegere Pays de Charleroi verlaten we de zandbak en stappen twee tarmacjes ver tot Sunparks en cafeetje Paldy. Hoog tijd voor een tweede pauze na 15 km. Nu volgt de lange Louisweg, tarmacje voorbij Ter Duinen en langs majestueuze villa’s tot de IJzermonding in Nieuwpoort. Vanaf de Jachthaven stappen we over de houten dijk richting binnenland. Het is er niet echt druk ondanks de vakantie periode – wat te fris voor de modale toerist ? We maken een ommetje van een kilometer door de jachthaven en zoeken dan de vismijn op. Even vragen waar de startzaal is van WTC Nieuwpoort, blijkt in de mijn zelf te zijn. Het is te laat om nog in te schrijven voor de wandeltocht, dan sponsoren we maar middels twee Duvelkes. Babbelen wat bij met Rudy die het een mooie tocht vond.
Besluiten een extraatje aan onze dag te breien en lopen nog 4 km langs het wandelparkoers richting Lombardsijde. Bekijken een baggerboot die behendig rechtsomkeer maakt op de IJzer. Stappen dan voorbij het standbeeld van Albert I richting Jachthaven. Verderop ligt de oude kazerne van het Belgische Leger. Er net voor stuurt een kaarsrecht tarmacje ons naar de steenweg en aan de overkant naar het dorpscentrum. Komen net op tijd bij een cafeetje aan om Herr Kittel een magistrale spurt te zien ‘placeren’. Hij staat alleen op de finishfoto. Een Duvelke later nemen we de overvolle tram tot Oostende. Een spiesje warme zeevruchten en we kunnen de trein op, terug naar Hemiksem. Hebben genoten van een prachtige, zonnige dag aan ’t Zeitje, voor herhaling vatbaar.
Ik ben nog maar net uit bed als Linda al op pad gaat, op zoek naar wandelpijlen en andere indicatoren. Ze komt triomfantelijk terug naar binnen. De parkoersmeester van Alcatel Bell hing net splitsingsborden op aan café ’t Nief Perdje (nu ’t Keverke genaamd), zo’n 100 meter van ons echtelijk dak. Wordt dus onze start en eindmeet vandaag. De 30 km maakt er een extra lus van 7 km door Hemiksem en daar beginnen we mee, netjes door onze straat lopend. Oranje pijlen op oranje verkeersborden, we hebben het er in eerste instantie moeilijk mee. Stappen rechtdoor richting Callebeek tot het eerste bosje. Gaan we uiteraard verkennen, het al hoog opgeschoten ‘pannenkoekenkruid’ tot aan de enkels. Vervolgens de Scheldedijk op, genietend van een heerlijk zonnige lente ochtend, wandelend tot de Sint-Bernardus abdij, ons gemeentehuis. Zwerven door zijn tuinen tot randje Schelle en de monding van de Vliet. Stroomopwaarts de diep ingesneden beek volgend nu tot de kerk van Schelle en zijn scheve toren, prachtig toch ! Aan de overkant van de steenweg de Bosstraat, de brandweer kazerne en het zwemdok. Paardenkastanje staat zowaar al in bloei, de kaarsen fier rechtop. Een zachte Finse piste loodst ons tot de oude watertoren en dan lopen we binnendoor langs straatjes waar we anders nooit komen tot de Hemiksemse gemeenteplaats. Pauzeren doen we thuis in de keuken met de koelkast inhoud binnen handbereik.
Jacqueline gaat er net vandoor, de lus op, als wij onze tweede etappe aanvatten. Langs de Putteman gaat het door nog steeds stille straten richting Mastbos, zigeunerkamp en Macadammeke. Draaien deze keer rechtsop rond de vijvers van Fort VIII en duiken dan het park Zorgvliedt binnen. Ook het kleinere Hobokense parkje komt aan bod. Dan volgen stille straten naar de spoorbaan en even verder rustpost De Schorren, een uit de kluiten gewassen buurthuis. Zijn al zowat halfweg onze daguitstap. Na de koffie lopen we het kleine lusje van zo’n 3 km. Linea recta station van Hoboken-Polder, ons verwonderend over twee poezen met drie poten. Duiken het groen van Polderstad binnen en genieten er van in twee lusjes rondom bedrijf Procap, gespecialiseerd in de productie van doppen voor petflessen. Moet kunnen. Slaan de pauze bij De Schorren over, lopen gelijk door naar start en finish. Polderstad en zijn groen komen nu uitgebreid aan bod. Het hemelse gedruppel nemen we er maar voor lief bij. Kowalski paarden storen zich niet aan de tweevoeters, blijven midden op de wandelweg staan en laten zich zowaar gewillig aaien. De 30 km krijgt nog een extraatje langs een verweerd spoor. De natuur heeft de mens hier haast volledig terug verdrongen, Natuurpunt zorgt voor bewandelbare paden. Bij het verlaten van het groen gaan we de kassei op van Nafta- en benzineweg, de oude petro-haven van Antwerpen. Hoe groot kan een contrast zijn ! Q8 en BP hebben hier nog kleine productie eenheden aan de rand van het moeras. Voorbij de Scheldedijk dokkeren we een eerste keer de kasseitjes van Nele & Patrache op. De parkoersmeester kent zijn vak en wisselt af met onverharde bospaden en zowaar een prachtige vijver. We duiken binnen in de Jachtclub, startplaats van dienst en doen een terrasje bij een lekkere Ommeganck.
Het is nog te vroeg om naar huis te wandelen en dus beslissen we de 6 km mee te pikken. Terug het kasseitje op dus en even door de wijken van Polderstad. Zullen twee keer bij De Schorren passeren zonder stoppen, behalve om even Linda (Nijlen) te plagen. Toch wel een mooie groene lus door de Polder voor de kleinste afstanden vandaag. Na een tweede Ommeganck op het toch wel winderige terras is het tijd om naar huis te wandelen. Bepijling is er niet meer en dus doen we ons eigen ding. Lopen langs Maccabi en tot Fort VIII nog wel ongeveer het parkoers maar kiezen dan opnieuw voor Macadammeke en Mastbos, waar een fazantenhaan over zijn harem van 4 ‘pullen’ regeert. Wat binnendoortjes tot de Lindelei en ’t Keverke, we zijn vroeg thuis vandaag. Hebben heerlijk genoten van toch weer een prachtige Alcatel tocht die meer dan 1.000 wandelaars mocht begroeten. Meer dan verdiend wat ons betreft.
Na het kappersbezoek reppen we ons oostwaarts. Ons autootje rijdt opnieuw haast geluidloos nu de band met fout vervangen is, geen schudden en beven meer. Krijgen centrum Kasterlee een parkeerplaats aangeboden op een braakliggend terrein dicht bij de startlocatie. Hans & Kathy zijn al onderweg voor hun extra lus van de marathon. In de startzaal nog meer bekenden met Tiny & Dany, Rudy de postbode en zowaar cowboy Luk. Deze laatste op praktijkles voor een cursus wandel initiator. Heb ik in een vorig leven ook nog gedaan samen met Jules, onze gastheer van vandaag. Heb er helaas nooit iets mee aangevangen.
Gezien het nog redelijk vroege uur kiezen we voor 35 km en moeten zodoende onze vrienden uit Deinze achterna. Aan de overkant van de steenweg naar Geel wandelen we voorbij de lokale voetbalhelden richting Oosteneind. Lopen langs bosjes en weilanden meestal onverhard tot bij de Nete die we een tijdje volgen. Keren terug naar centrum Kasterlee langs Keeses molen die blijkbaar maar niet gerestaureerd geraakt. Onderaf het Kabouterbos gaat het dan terug naar de startzaal. Hebben een leuk opwarmertje van 5 km gelopen. Tot onze niet geringe verbazing voert Colette een team van een zestal Waalse wandelaars aan met zelfs ‘pater fotographe’ Claude in de rangen. Het doet ons echt plezier ze hier te mogen begroeten.
Door stille Kastelse straten volgen we hen richting nieuwe expresweg ten noorden van de gemeente. Langs pril groen stappen we voorbij een KMO zone en dra volgt de eerste bosstrook bij Hazenberg. We lopen hier haast moederziel alleen. In de wijk Lage Rielen wordt een paartje dat 50 jaar getrouwd is bloemrijk gevierd, leuk toch ! Onverharde paden slingeren ons langs weilanden waar de paardenbloem in alle glorie floreert. De eerste patatten steken ook in de bewerkte akkers. Bij Hoge Rielen wacht de tweede pauze bij een voetbalterreintje. Hebben er een kleine 13 km opzitten.
De zon breekt door de wolken als we een fietspad opgaan dat voorbij een moeras overgaat in onverhard. Onbekend terrein voor ons, dit uitgestrekte landelijke gebied doorsneden met grachtjes. Tot bij ‘Volkers’, daar weet ik het plots, we lopen het omgekeerde Sniederspad richting Grote Caliebeek en de kazerne van ‘onze jongens’ in Tielen. Prachtig stukje overigens, deze strook langs de beek en even verder visvijvers. Wandelen achterom de Gailly kazerne richting jonge, moerassige bos en zijn vlonders met ‘kiekendraad’ overspannen. Nog een strook door de velden en we zijn weer bij de rustpost van Hoge Rielen. Jefke zit er van een Duvelke te genieten. Hij loopt een alternatief parkoers richting Tielen station.
Betonbaantjes loodsen ons nu rondom het Tielense vakantie domein richting Rielenkapel en gehucht Zandhoef. We stappen richting dezelfde expresweg van daarstraks … die we ook meteen weer achter ons laten. Langs een moestuin in wording stappen we de bossen van Rulheyde binnen. Er wacht ons dat prachtige paadje langs een diep ingesneden beek. Dacht Linda eerst aan inkorten ze heeft weer moed gevat en we blijven op het voorgeschreven 35 km parkoers. Brede zand- en grintpaden worden nu ons deel tot we weer in de bewoonde wereld aankomen van ’t Goor en zijn rustpost bij de Lindekeshoeve.
Hebben nog een kleine 5 km voor de boeg. Deze wordt opgevuld door die typisch Kempense bossen. Beetje heuvelend deze keer met afwisseling tussen naaldbomen en statige beuk. De drukke baan is hier ondertunnelt en dus ploeteren we ons een weggetje over zijn zanderige rug. Dra komt de scholengemeenschap in zicht en wacht ook voor ons … den Duvel. Even een hilarisch moment als een wandelaar prompt van zijn stoel valt. Heeft duidelijk wat te veel van het sterke vocht genoten. Wandelaars helpen hem naar huis waar hij zal kunnen recupereren. Bij de laatsten zoeken ook wij ons karretje weer op. Het was nog maar eens lekker wandelen bij Jules en de Pompoenen, bedankt voor de goede zorgen.
Er kan bij mij eindelijk nog eens een snipperdagje af om met Linda te gaan wandelen. Van onze voordeur tot Herentals station is nauwelijks een uurtje reizen. Toch hebben we er dan al twee treinritjes opzitten. Ons eerste wandeluurtje wordt ingevuld door de Streek-GR van de Kempen. Los door de Looyse stad tot standbeeld ‘Potteke Vol’ en het kasseitje in het begijnhof. Strookje bos nu tot de vistrap op de Kleine Nete. Vervolgens langs ziekenhuis en watertoren naar de volgende groene strook. De klim van de kruisweg tot de Toeristentoren die liepen we al tientallen keren. Het is opletten voor de markering maar we komen er feilloos doorheen en stappen monter door de Kempense bossen in noordelijke richting. Denken we toch … want we spelen de roodgele markering even kwijt. Kunnen ze invullen met de pijlen van de Herentalse Wandelclub, onze gastheren voor vandaag. Zij blijken trouwens verderop netjes aan het handje van de GR route te lopen. Het terrein wordt meer open, landerijen eigenlijk, doorkruist door zandpaden. We stappen middels een bruggetje over rivier de AA. Duiken verderop de Kempense sparrenbossen in tot de Heggekapel en zijn bidweg. Startzaal De Kouter ligt dan vlakbij, we zijn anderhalf uur onderweg.
Uit informatie die we onderweg van wandelaars oppikten hebben we al een kleine helft van de 10 km lus afgelegd. De tweede helft sparen we op voor de terugweg. Rest dus twee lussen van respectievelijk 7 en 5 km, zoals door de parkoersmeester aangeboden. Wij pikken er eerst de 7 km uit. Na de dorpsachterafjes stuurt onze gastheer ons richting Heikant en Lille. Elke hoeve heeft hier zijn naam, Willaerthoeve, Hessehoeve etc.. Blijven vertedert in het landelijke staan bij een pasgeboren kalf. Schattig toch, die prille natuur ! Na de akkers en weilanden volgen stille straten, de werkmens is niet thuis. Landelijke lentegeur prikkelt onze reukorganen. Bij de dorpskerk van Poederlee weten wij de pauze vlakbij. Wegenwerkers zijn vriendelijk maar we hinderen elkaar, ik meld het aan de organisatie, die meteen op pad gaat voor de nodige aanpassingen aan het parkoers.
Hoog tijd voor een soepje. Komt Jeroen daar niet aan, heeft net als ik een goed gekozen snipperdagje. We gaan samen op pad tot de splitsing van 5 en 7 km. Bij Schrieken ‘genieten’ we nog eens van de landelijke geuren. Leuk kort lusje trouwens met heel wat groen en onverhard. Het kan hier.
Tijd voor de terugweg met de groeten van Jo en Lowie. Bij haast zomerse temperaturen stappen wel langs het voetbalterrein richting sparrenbossen. Het terrein gaat over in tarmac en landelijk. Bij een steenweg zoeken we rivier de AA op. Ruilen hem in voor jong bos, Den Haert genaamd. Op de velden laat de boer zijn beer los. Ploegend door de diepe voren getrokken door zijn tractor houden wij de adem in. Paadjes langs rossige grachten sturen ons het open land in. Tarmacjes volgen langs enkele huizen tot het volgende bos. Ik herken plots de GR route van Lichtaart naar Herentals en dus pikken wij deze op. Kruisen nog een paar keer de wandelroute maar volharden langs de spoorbaan en de chalets van het Hermelijnpad in onze boosheid. Komt dus goed. We ‘pakken’ de bulten rond de Toeristentoren, dalen af bij de Kruisweg en doen een terrasje in centrum Herentals. Omstreeks 18:00 zijn we terug in Hemiksem na een heerlijke haast zomerse wandeldag.
Zomeruur of niet, wij laten ons door bus en premetro reeds om 07:00 afzetten op Linkeroever. ‘de parking’ zeggen rasechte Antwerpenaren oneerbiedig en de Stroboeren zullen ook vandaag hun ongelijk bewijzen. De temperatuur scheelt met vorig jaar zo’n 20 °C, de dikke sneeuwvacht is vervangen door prachtig in bloei staande paasbloemen. Van een contrast gesproken. Ondanks het vroege uur heerst er een gezellige drukte in de ruime startzaal. Wij gaan vandaag nog eens uitrukken voor een marathon. Ik heb er zin in na een dagje binnen zitten tijdens de open deur dagen van de baas.
De langste afstanden zonderen zich al meteen na de koffie af van de anderen. We stappen voorbij de flats van de Charles Decosterlaan en andere brede wegen richting Van Eedeplein en zijn Sint-Annatunnel. Voor het eerst mogen we tijdens deze tocht 31 meter onder ’t Scheld door wandelen tot bij de rommelmarkt van Sint-Jansvliet. Kiezen er voor de nog stille Kloosterstraat en zijn antiek- en meubilair winkeltjes tot bij de Vlaamse Kaai. Uiteraard geen foorkramer te bespeuren en de restaurantjes zijn ook nog gesloten. Linea recta lopen we naar en voorbij de Waterpoort. Dokkeren langs de kasseitjes van de oude Schelde kaaien tot de andere, kleinere voetgangerstunnel. Trappekes af en door de witte pijp met het geronk van koning auto die door de Kennedytunnel raast als achtergrond. Jef ‘sneus’ uit Wilrijk komt met de fiets, is op weg naar de start. We nemen samen de lift tot de begane grond bij ’t Galgenweel. Blijkbaar lopen heel wat wandelaars hier fout wegens een 1x en 2x. Misschien wat dun bepijld maar voor ons wel duidelijk. Gewoon de steenweg af tot de eerste huizen van Sint-Anneke en dan door stille straatjes tot de eerste rustpost. We hebben een lekkere aanloop van zo’n zeven kilometer in de kuiten.
De tweede etappe loodst ons over de Blancefloerlaan en zijn weelderige paasbloemen. Langs wat volkstuintjes gaat het naar korfbalclub Sikopi, waar de kortere afstanden rust hebben. Samen gaan we de erg ruime hondenweide op richting Middenvijver. Patje en zijn Denise stappen met de clubmaatjes een kortere afstand vandaag. Hangen een verhaal op van de zware tocht in Treignes gisteren, met afpijling en kilometers die erg relatief waren. Het zal ons later bevestigd worden door Kathy & Hans. De Middenvijver dus, één van de meest recente parkcreaties van ’t Stad. Vorig jaar in de sneeuw, nu met een reeds broedend waterkieken. ’t Kan verkeren. Bij ‘de Frut’ (Gazet van Antwerpen) pikken we de brede steenweg op die ons aan de overkant van de expresweg afzet. Bij een fitness centrum gaan we met z’n allen ’t Rot in. Voor slechts een klein stukje dit jaar want de parkoersmeester stuurt ons over het Vredespad, langs pril bloeiende fruitgaarden, richting Zwijndrecht. Een prachtig ommetje langs kerselaars in witte bloei, we bereiken De Trechter en de tweede pauze na net 15 km wandelgenot.
Heel veel bekenden hier met zelfs een ruime delegatie uit Waalwijk en dat vinden wij super leuk. Na het soepje en de boterham vervolgen wij onze weg door een witte wijk en een steenweg langs nog meer zurig geurende fruitbloesems. We stappen over een landdijkje voorbij de terminus van tram 3. Weten dat deze etappe wat minder zal zijn. De Fortstraat slingert zich tussen spoorbanen door de polder, grondgebied Melsele. Opmerkelijk veel paardenbloemen zorgen voor een helgele achtergrond. Snelstapper Rudy raast ons voorbij. Wij volgen hem langs vele achterafjes door recent gebouwde wijken van Zwijndrecht, nieuw voor ons. Bij het station kunnen we een terrasje doen in café Borrelbabbel, uitnodiging waar alle wandelaars gretig op ingaan. We zijn net over halfweg.
Moeten nu langs burgerhuizen met allen platte daken tot bij het sportcomplex van Turk Sport. Kunnen vervolgens opnieuw genieten van een strookje natuur tot de spoorweg die Antwerpen met het westen verbindt. Trappekes op en trappekes af, we lopen traditiegetrouw naar de bedrijfsgebouwen van de Baarbeek. Twee tunnels veder wacht een waterzuiveringcentrale en het Burchts Weel. De langere afstanden maken er een lange omzwerving langs schorren en slikken, de getijden van de Schelde ter wille. Pauzeren doen we zoals altijd in de hondenclub. Het aangeboden Patrache biertje vindt er gretig aftrek. Wij wachten nog een beetje voor het sterke vocht, hebben nog 13 km voor de boeg.
Stappen opnieuw het Burchts Weel binnen, kuierend over een zandpaadje met opvallende duinplanten, messcherpe doornen incluis. Achter het hoekje wacht een verweerd betonbaantje langs het prachtige Galgenweel. Het uitzicht over de witte bebouwing van St-Anneke en de torens van de Koekenstad is er fenomenaal. Telkens weer is dit mateloos genieten ! We stappen terug tot de GVA en wandelen nog een stukje Middenvijver en hondenweide. Dolen nog wat door de straten aan de overkant van de Blancefloer en pauzeren een laatste keer onder de moderne kerktoren.
Linda mag dan wel moe zijn, ze zal de volle afstand uitlopen op karakter. Ik heb verrassend veel energie vandaag, van de rugpijn is niks meer te merken. Zoeken nu meteen de Scheldedijk en zijn kasseitjes op in de buurt van de Sint-Annatunnel. Kunnen nog eens genieten van het magistrale uitzicht over Boerentoren, OLV toren, MAS en andere. Zelf lopen we gewoon rechtdoor langs de jachthaven tot de windmolen. Linksom wacht het Sint-Annastrand. De terrasjes zijn er beter bezet dan de opgespoten zandbank. We laten het gewoel achter ons en lopen door tot clubhuis Sint-Anneke met uitzicht op de petrochemie aan de overkant van ’t water. Terugkeren doen we door een strookje Sint-Annabos tot een immense speeltuin ingepalmd door de gekleurde medemens en zijn barbecue stellen. Nog even en we bereiken de finish … waar we nog net de laatste Duvelkes kunnen inpikken. 3653 wandelaars, tja die hebben dorst bij zo’n prachtig lenteweertje.
Bij wijze van afscheid weet voorzitter Ludo ons te vertellen dat hij zo blij is dat we samen huiswaarts keren. Laat ons hopen dat hij zulks binnen een maand in Maria-ter-Heide ook kan zeggen …
Ondanks een paar regenbuitjes verliep de verkenning van de IJsetrippers Paasmaandagtocht vanuit Ottenburg in de beste stemming. Gewoontegetrouw is Nathalie het centrum van de plaagstootjes. Ze laat het zich welgevallen met giechelende lach en geveinsde verontwaardiging.
Vandaag zijn we terug gewoon te gast bij wandelvrienden. Ondanks lichte rugklachten kies ik voor Paradijske Bertem. Lang geleden, makkelijk bereikbaar en altijd leuk. Vanaf Berchem station is Jefke onze gezel en dan worden er heel wat nieuwtjes uitgewisseld. Het wat aftandse startzaaltje is goed beklant met ondermeer heel wat IJsetrippers onder aanvoering van Lydie. Is haast een thuismatch voor ze.
De 30 km bestaat uit twee lussen. Wij vatten eerst deze van ruim 9 km aan. Eén straat ver dienen de eerste golvende akkers zich al aan. Witte bloesems zorgen voor kleur, het is fris maar zonnig deze ochtend. Kort door een recente woonwijk, we zoeken de eerste kinderkopjes op. Prachtige holle weg meteen, stevig klimmend tot de radar bakens van luchthaven Zaventem. Op het plateau prachtige vergezichten bestaande uit akkers en plukken bos. Voorbij een speeltuin in en van puur natuur lopen we langs een beukenbos met bloeiende anemoontjes. Hun hartjes zijn nog gesloten, het is een te frisse ochtend voor uitbundigheid. Wij vinden het heerlijk verderop door akkers te wandelen, als een gras corridor tussen stroken donker bos. Ruiters remmen hun beestjes en stappen rustig de wandelaars voorbij, joggers vormen een kleurrijke bende, sportend Vlaanderen is hier wel degelijk actief. Vele zangvogels zorgen voor een spetterend lenteconcert, wij zijn in onze nopjes. Het parkoers golft pittig op en neer. Bij Bovenberg even een paar woningen, dan wenkt het bos terug en voorbij een steenweg randje Veltem het volgende kasseibaantje. We stappen stevig door voorbij de Watertoren en het Boshuisje. Krijgen nog een schitterend vergezicht cadeau bij het uitkomen van het bos. Stilaan dalen we terug af naar de vallei en de startzaal. Prachtig toch deze lus rondom Bertembos !
Na de koffie trekken we met de andere afstanden mee. Meteen weer de rosse kassei omhoog van een holle weg. What goes up must come down, denk Piet, en hij stuurt ons meteen terug de vallei in. We moeten onder de E40 door en gaan dan een half betonbaantje lopen richting stemmig dorpskerkje. Wilgenbeemden en helder, klaterend riviertje de Voer liggen op ons te wachten. Stroomopwaarts gaat de reis tot het kasseitje bij het prachtige kasteel van Leefdaal. Wandelaars die hier voor het eerst komen staan vol bewondering voor het monumentale gebouw. We lopen door de dreef die kasteel en kerk verbindt, even verder wacht de rust in een zaaltje dat wij niet kennen, het Pallekeshof.
Claire & Roland weten te vertellen dat de lokale lus de moeite loont, we hadden niet anders verwacht. De Nollekensstraat is een betonbaantje dat ons tergend traag klimmend hoog in de heuvels voert. Het keerpunt biedt meteen het zoveelste fantastische vergezicht over de Brabantse heuvels. Door een deels holle weg zakken we naar de Voer … om meteen weer te klimmen tot het kapelletje van Puttebos. We zijn in Vossem, er komt weer kassei aan te pas. Twee wandelaars voor ons lijken het zwaar te hebben in de holle weg. Meteen het sein voor Linda om ‘vol gas’ te geven. Moet de eerste keer zijn in tien jaar dat ze mij klopt op dit terrein ! Lachend monsteren we vanaf de top het vergezicht dat reikt tot de Leuvense woontorens. Over onverhard golvend terrein zetten we onze weg verder door de zonovergoten akkers. Bij de Voer weten we de rustpost nabij. Het is er al erg rustig rond de klok van 15:00.
De laatste etappe loodst ons dwars door de Leefdaalse dorpskern. Een holle kiezelweg zet ons af in de akkers. Als een slang slingeren de wandelaars zich door de nog maar deels bewerkte velden. Het is een lekker weertje, zonnig, koel, ideaal wandelweer. Stilaan komen er donkere wolken opzetten, het lijkt niet meer dan een plagende dreiging. In de verte ligt enerzijds Leuven, aan de andere kant de militaire mast van Duisburg en de Bertemse radars. We duiken onder de autobaan door bij de splitsing E40/A2. Mogen dan een laatste keer het kroosrijk en helder water van de Voer volgen. Een kort en nijdig klimmetje brengt ons naar de finish. Ja ik haal er mijn gram ! Met clubmaatjes uit het Brusselse drinken we een glas en dan … komt busje zo, al laat het op zich wachten. Tijdens de terugrit langs Gasthuisberg, hevige regen en hagel. Pakken ijs druipen van de ruiten, je voelt de koude binnen komen. We zijn net op tijd voor het moderne boemeltje terug naar de Koekenstad. Hebben vandaag een prachtige tocht gelopen – ja het was Paradijske wandelen in Bertem !
We zijn naar onze normen vroeg op pad vandaag. Ik wil toch nog eens zo graag 40 lopen bij Adje. Vanaf Turnhout volgen we netjes de oranje omleidingspijlen over Oud-Turnhout naar Retie … om na een kwartiertje weer op de brug in Turnhout uit te komen ! Verdomde rot Belgische signalisatie ! Ik rij door naar Kasterlee, pik er de N123 op die ons over Retie en Postel naar Weebosch loodst. De kerkklok slaat er net 08:00 als we een verdoken parkeerplaatsje vinden.
Hennietje vormt ons ontvangstcomité. Zij brieft over wie er zoal weg is op de 50 & 60 km. Haar eigen Theo natuurlijk, maar ook de Wilskes, Jacqueline en zowaar Colette & Alain uit het verre Waalse Durbuy. Mijn pr activiteiten lonen, ben benieuwd naar hun reactie later op de dag. Klokslag 08:30 gaan we op pad. Het eerste tarmacje loodst ons meteen het dorp uit langs typische streekboerderijen naar de eerste berken & sparren. De zandgrond ligt er opvallend droog bij. Stormschade is duidelijk zichtbaar. De Kempen noemt dit gebied hier. Enkele ‘bumps’ loodsen ons naar een open plek met rustende heide en droog strootjesgras, altijd een lust voor het oog. Vrij snel bereiken we de eerste wagenrust, zeg maar tentrust. De legendarische Olat boterhammetjes gaan vlot van de hand. Ik geef even uitleg aan dametjes uit Diepenbeek die hier voor het eerst lopen. Wij zijn weer thuis !
De tweede etappe loodst ons naar de Cartierheide. Lopen met een weidse boog om het open terrein waar meeuwen in de verte krijsend ‘bal populair’ houden. Ik ben dol op die prachtige vergezichten met wuivende gele gras, glimmend witte berken en donkergroene grillige naaldbomen. Stilaan stappen we richting E34 bij afrit Reusel. Lopen parallel met de snelweg en merken een ziekenwagen op het zandparkoers. Een medewandelaar heeft hartfalen. Wij kennen hem niet, hij lijkt mij stabiel en rustig, we laten het medische team zijn werk doen en lopen stilletjes door. Zijn toch wel onder de indruk, een beetje van de kaart. Wandelen verder door de bossen met opvallend veel jonge den en fel groene mossen tot de tweede pauze, tevens de soeppost. Een Olat wandeling die smaakt altijd …
De langere afstanden nemen de brug over de autobaan, we lopen er even parallel mee. Stappen vervolgens door het bos rond een vakantiepark. Tussen bos en grasland wordt de route verder gezet. Even wat bebouwing en dan wacht het dijkje langs de Goorloop. Wij delen Adje’s voorliefde voor waterloopjes. Landgoed Ten Vorsel komt nu aan bod, nog meer hooiland en bossen met spar en jonge den prominent aanwezig. Ook de ‘klokkebeesen’ staan al volop in het frisse groen. Bij een langgerekt ven moeten we een fietspad op. Hardlopers doen er hun ding over 21 km in omgekeerde richting. Jong en oud geeft ook bij deze sporters het beste van zichzelf, zwoegend of soepel, elk naar eigen inzicht en vermogen. Anderhalve kilometer verder zijn we weer alleen in het groen. Er daagt een uitkijktoren voor ons op. De eerste caférust wenkt, wordt een terrasje voor ons samen met Anneke en Rudy van wijlen het Palmclubke.
We zullen een eindje samen lopen tot 30 en 40 km uiteen gaan bij weer zo’n prachtige open ruimte met hoge gele grassen en afgeplagde percelen. Voorbij de Reuselse kei, eeuwenoud, passeren we akkers en hoeves. Steken de Postelsedijk over en lopen winters ogende bossen in. Moeten rond de moerassen van de Reuselse Moeren. Dat doen we aanvankelijk door een gracht te volgen, daarna ook een strook steenweg in aanleg, in grintvorm eigenlijk. Even enkele meter Olat pad, lees zompige grond, dan wordt het weer zachte, onverharde ondergrond langs schrikdraad. Linda vind de vooropgestelde 9 km extra lang, ik merk niets bijzonders. Adje stuurt ons letterlijk door de boer zijnen akker richting rustpost bij de Postelsche Hofstee. We spreken er een laatste keer de Olat ‘bammetjes’ aan.
Een strookje steenweg loodst ons terug over de snelweg. Zo snel mogelijk kiest Ad voor een karrenspoor, door bosbouwers getrokken in de sparrenbossen. Het zet ons af bij een monument uit WO II verwijzend naar een gevallen Lancaster 1. We trekken de weidse akkers in over stoffige paden. Stroken bos begrenzen de vergezichten. De volgende bosstrook zet ons af bij een café pal op de grens. We doen er een, zei het fris, terrasje. Moeten lachen met het mini thuishondje dat zijn territorium beheert en beheerst als een grootmeester tegen alle mogelijke indringers die veel groter zijn dan zij. De loebassen wijken zowaar ! Het laatste uurtje wandelplezier blijft bosrijk, met talrijke ‘bumps’ om de laatste jus uit de kuiten te persen. Met een merkwaardige natuur speeltuin ook. Bij een voetbalveld weten we de strijd gestreden. Een paar drukke straatjes en we staan bij kerk en zaal. Hennie wordt ons maatje, geduldig wachtend op Theo. Zijn verbaasd ook Iris nog eens te kunnen ontmoeten, uiteraard de Wilskes maar ook Bea & Jerome, onze nieuwbakken Antwerpenaren. Zouden ze wat heimwee hebben ? Colette & Alain vallen binnen, krijgen ons in de mot en zijn wild enthousiast. In geuren en kleuren bewieroken zij de organisatie, parkoers, markering en catering. Ja, dit vonden zij een voltreffer. Mijn dag is goed, Olat heeft er weer wat vriendjes bij die vast en zeker hun verhaal gaan vertellen in Wallonië. Voldaan rijden we terug naar huis, zonder omleidingen die volgens Rudy pas morgen maandag van kracht gaan. Olat, het blijft een feest !!
De veelvuldige werken aan het spoor maken onze keuze moeilijk. Finaal gaan we voor een makkelijke oplossing zijnde Oostkamp en de startzaal 1 km van het station. Google Maps leert ons dat we richting Moerbrugge en zijn kanaal dienen te stappen en niet naar Oostkamp zelf. Onze Turnhoutse gezel op de trein zweert bij station Brugge en bus 20. Wij kiezen voor Gent-St-Pieters, een Einstein koffietje en het boemeltje over Aalter. Het witte duo uit Holsbeek deelt onze mening. Vanaf station Oostkamp trouwens meteen marspijlen, tien minuutjes en we staan in het kleine startzaaltje van Cultureel Centrum Zuidleie.
Kennen al een paar jaar de andere tocht van deze organisatie maar dit wordt nieuw. Langs Lettenburg stappen we over slingertarmac het polderlandschap in. Wilgen zuigen het overtollige water uit de landbouwgrond. De boer parfumeert zijn akkers, de meeuwen kunnen er genieten van een uitgebreid ontbijt. Bij de kapel van Beverhout gaan we onverhard. Lange rechte dreven loodsen ons door het graasland. Dra volgen ook grachten en een vettige strook tussen verdroogd riet. Verrassend mooie strook parkoers in de Assebroekse Meersen. Rond de kerk stappen we een alleraardigste bidweg. Steken het kerkplein met zijn vele paasbloemen over. Even verder, midden een werf ligt zaal Patria. Het eerste wandeluurtje wist ons zeer te bekoren. Lut is er zonder Luc, die de administratie van de Globetrotters probeert onder controle te houden. Antwerpse Ivo en Marleen hebben een lusje voorsprong op ons, zijn zeer te spreken over het geboden en we kennen ze als betrouwbare waardemeters.
Stille werkmanstraatjes loodsen ons naar onverharde achterafjes. We komen uit bij Gemeneweide Zuid. De naamgeving doet oude gemeenschappelijke weilanden voor het vee vermoeden. De parkoersmeester geeft ons gelijk. Bij een frêle zonnetje zwerven we over graspaden door weilanden, langs wilgen en waterpartijtjes. Heel leuk biotoop dit. Er volgt een uitgedund speelbos, enkele villa’s ook. De volgende onverharde dreef zet ons af in de polder, bij landduin Schobbejakshoogte en Domein Ryckevelde. Langs akkers in bewerking zoeken we opnieuw zaal Patria op, net voorbij een mooi opgeschilderd kapelletje. Ik heb er zin in, ondanks de vermoeidheid van drukke werkweken. Stel Linda voor de lus een tweede keer te lopen, idee waar zij volmondig mee instemt.
Temperatuur en klimaat zijn echt ideaal voor een stevige wandeling, wij genieten met volle teugen van het mooie werk van de bevlogen parkoersmeester. Terug in Patria is ook autochtoon ‘speedy’ Monique aanwezig. Ze zal een tijdje voor ons uit lopen. De terugkeer loodst ons gedeeltelijk over een eerder gelopen GR-pad richting half verharde fietspad achteraf het Sint-Lukas hospitaal. Langs bosjes en weilanden zetten we terug koers richting Moerbrugge & Oostkamp. Dat we daarbij over enkele honderden meter een drukke baan dienen te volgen deert ons allerminst. De vaartdijk komt aan de beurt tot Moerbrugge brug. Aan de overkant pauzeren we een laatste keer in schooltje De Vaart. Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg.
Het eerste lusje van ruim drie kilometer stuurt ons langs de spoorbaan. Voorbij een buxus kwekerij terug het onverharde op tot de kanaaldijk en langs het water weer naar De Vaart. We lopen gelijk door voor de ‘grote finale’. Aan de overkant van de steenweg wachten de Warandeputten. Een heerlijk wandelfestijn van moerassen, vlonders, witte bloesems, vrolijke zangvogels. Ja, deze apotheose mag er best wezen. We stappen dan ook met een meer dan voldaan gevoel het zaaltje van Zuidleie binnen. Hebben ruim de tijd tot de trein. Feliciteren de organisatoren met hun prachtige prestatie. Noteren alvast in ons wandelboekje : ‘keernekiwere’.
NMBS en De Lijn respecteren de theoretische rijtijden en zodoende zijn de korte pauzes van 6 en 8 minuten voor ons voldoende om vanaf 08:22 de Kempense koude te trotseren. Want fris is het als we vanaf de kerk van Dessel langs de stille straten van Heide naar Bivak Catico in Witgoor stappen. We zijn te dun gekleed voor deze gure maartse ochtend, mikken op de lentezon.
Het is opvallend stil in de tot zaal omgebouwde stalling. Het wandelgild reageert teleurgesteld bij de vaststelling dat de beloofde 27 km max. er slechts 21 blijken te zijn. Wij passen daar een wandelmouw aan, vertrekken na de koffie eerst voor een lokale 7km. Duiken vrijwel meteen de zanderige sparrenbossen in. Suskewiet is onze trouwe gezel. Draaien weg van de grotere afstanden en zoeken een pad op tussen bos en veld. Aan de overkant van een steenweg een recent geopend kerkhof en dan wacht een eerste keer De Gracht. Inderdaad een diepliggend waterloopje afgezoomd met aan weerskanten een wandelpad en een bomenrij. Moeten weg van het water en door de stille straten van Heide. Hierna volgt halfopen gebied, akkerland en sparrenbosjes. We zijn er moederziel alleen. Pikken De Gracht terug op voor een heen en weertje, met uitzicht op wit glimmende berken. De boer parfumeert zijn akkers en laat onze reukorganen mee genieten. Voorbij grappige, kleine hangbuikzwijntjes lopen we terug naar Catico. Hoog tijd voor een tas warme soep.
De zon komt stilaan door het grijze wolkendek piepen als we aan de 21 km beginnen. Terug het sparrenbos in en zijn zandpaden. Voorbij een rietven wachten wat akkers en dan gaat het richting kanaal. Merkwaardig dat wij sneller lopen dan een zwaar met grind beladen rivierboot. Leo (Mieke Pap) stoomt ons voorbij een landdijk op. Hij is al haast aan onze blik onttrokken als we een lange dreef tussen akkers aansnijden. Opnieuw bereiken we De Gracht en even verder de ons onbekende rustpost van Goudkarper. Vele bekenden hebben er al een etappe voorsprong. Zo ook de ‘op rust gestelden’ van de IJsetrippers Peter & de Jakke.
Na het aangenaam terrasje bij de visvijver snijden we de lus van net geen 8 km aan. Langs een veld van siersparretjes gaat het richting bewoning van Branddonk. Zoals we het gewend zijn beperkt wsv Mol het tarmac tot het minimum. We duiken speelbos Hodonk binnen, blijkbaar grondgebied Retie. Een ander grachtje zet ons af bij weilanden en berken die naar blad hunkeren. Het Warme Netepad, lezen we als we weer langs De Gracht lopen. Ettelijke kilometer deze keer tot voorbij Camping Berkenhof. Dan weer oogt het water bruin van het vergaande eikenblad, dan weer hel groen van het eendenkroos. Variatie zit er wel in en wij houden van natte biotopen. Even weg van het water voor een pad tussen berk en spar. De Gracht is dominant, loodst ons vanaf de Buizerbrug terug naar de rustpost waar we kort bijpraten met Jo (Globetrotters).
De laatste etappe begint, hoe kan het ook anders met De Gracht, deze keer langs en ook rond het Campinastrand. Een Nederlander sjokt voor ons uit, zwaarbeladen trainend voor zijn Compostella beproeving. Hij lijkt ons nog werk aan de winkel te hebben. Vanaf het kerkhof lopen we een tweede keer de lus van de 7 km. En dan … dan wacht den Duvel ! Nemen nog de tijd voor een babbel met ‘pannenkoeken’ Miel. De terugweg verloopt even vlekkeloos als de heenweg. Hebben een leuke, zonnige lentetocht in de kuiten zitten. Mooi werk toch weer van wsv Mol.
Het zat al weken in mijn hoofd, dit weekend zouden we wat extra kilometertjes wandelen. Is vandaag ook makkelijk, zijn nauwelijks drie kilometer van de startlocatie verwijdert. Jan Van Eyck moet ons dan wel naar de overkant van de Schelde brengen. Ja we wandelen ‘euver ’t woater’ in Oost-Vlaanderen. Stellen met plezier vast dat in de Potpolder de kasseibaantjes in ere hersteld zijn en ons dus toelaten vlotjes naar kasteel Wissekerke te wandelen. Starten in de gewelfde kelders van het prachtige gebouw is toch een luxe ! Krijg een berichtje van Martin. Hij heeft een etappe voorsprong en gaat voor de 50 km. Wij mikken op 40 km en spreken af bij rustpost 4 in Haasdonk.
De eerste etappe houden we kort. Door Bazelse straatjes en de wilgen van de Molenkouter zijn we binnen het halfuur bij rustpost Krinkelding. Wat dollen even met Marij & Willy, lopen gelijk door. Stappen voorbij café ’t Hoekskenaf een lange steenweg op. Straks heeft hier een wielerwedstrijd plaats, de terrassen worden klaargezet. De Noenstraat voert ons het open veld in, weilanden en rijen wilgen. Patje Kloek wordt onze gezel, ambiance verzekert ! We lopen Steendorp binnen via het kasseitje van Hemelrijck. Aan de overkant van de drukke steenweg wachten smalle paadjes hoog boven de vijvers van ’t Fort. We moeten ze delen met horden mountain bikers en dit doen we allen zeer hoffelijk. Duiken nu de brousse in van verwilderde oude kleiputten, een prachtig biotoop. Even verder een heuse wagenrust. Drie helpers bij een tafeltje met rozijnenbrood en chocomelk. Prachtig vinden wij dat ! De 50 km telt slechts een veertigtal deelnemers. Begrijpelijk na de Klijpetocht van gisteren maar toch wel jammer van al dat werk.
Patje zet het letterlijk op een lopen, wij stappen rustig verder. Mogen een heuse omzwerving maken door het Fort van Steendorp, zeg maar ruïne die terug door de natuur wordt ingepalmd. Even huisjes kijken en dan wat akkers. We bereiken de rand van Temse. De Hollebeek en omgeving vormen een lange omzwerving door woningen allerhande, kilometers vreten tot afspanning Lindenhof. Wordt onze eerste echte pauze na zo’n 15 kilometer. Kunnen er een terrasje doen, binnen is het wel erg luidruchtig. We zetten onze weg verder over veelal betonwegen met af en toen een strookje onverhard en wat koolzaad voor de kleur. Moeten de E17 over bij de mooi zwart & wit geschilderde Waterlandhoeve. Blijven tarmac lopen langs Haagdam, weg van de drukke autobaan en langs knisperende hoogspanning. Pff toch wel saai dit ! Er komt verandering in als we onverhard een diepe, smalle gracht volgen. Is een verademing. Nog een steenweg tot het centrum van Haasdonk. We bereiken net voor Martin de rustpost, Just in Time.
Langs de prachtige kerk en zijn kerkwegels stappen we de gemeente uit. Een kasseitje zet ons af bij het Fort van Haasdonk. We stappen vervolgens richting brug over de E17. Nemen even Clement en vriendin mee in onze slipstream, er zijn wat pijlen weg maar ik kwam hier al eerder. Gaan weer polderen ondermeer langs de werf van gasleidingen in aanleg. Dwars door een maïsveld slingert de Barbierbeek zich een weggetje. Wij mogen het wandelpad in aanleg inaugureren, over de stoppels lopend. Dit wordt een leuk weggetje. Terug het tarmac op nu, richting appelboer en zijn hangars. Rilden helpers en wandelaars hier vorig jaar haast uit hun broek van de kou, nu doet iedereen er een zonnig terrasje. Het kan verkeren zei Bredero ! De 50 km heeft nog 11 km te gaan. Martin vindt het intussen na zijn 60 km van de Klijpe welletjes. We kiezen voor de vlucht vooruit, 7,2 km tot de finish. Gaan weer ruim 5 km zwerven over tarmacjes door de polder tot we randje Kruibeke de Potpolder kunnen opzoeken. Onderaf de nieuwe keerdijk en langs landdijkjes koersen we onverhard richting Bazel. Een laatste prachtige dreef. Wie staat daar uitbundig te zwaaien ? Is warempel ons aller Hennie, terug voorzichtig eerste stapjes aan het zetten. Ze wacht op Theo die zijn vijftiger aan het uitlopen is. In het kasteel kunnen we zowaar een terrasje doen met uitzicht op de vijver, uniek ! Het is dan ook al 18:20 als we afscheid nemen van onze Nederlandse maatjes. Gaan lekker over de kasseitjes en bij een fraaie ondergaande zon terug naar ’t Callebeek en de veerboot. De kilometers zitten in de kuiten zoals gepland, het parkoers loste niet helemaal onze verwachtingen in. Maar het was zomers en heeft ons deugd gedaan. Dinsdag trekken we naar Witgoor Dessel en Milleke Mol.
Linda kan mij gemotiveerd houden om ook op zaterdag vroeg uit bed te stappen. In de mistige ochtend reppen we ons over de A12 richting Brussel. Het openbaar vervoer is geen optie vandaag vanwege te lange wachttijden onderweg. Ontdekte deze week dat de nieuwe secretaresse van de Trekplosters een Vanderstukken blijkt te zijn. We zijn slechts familie uit het zevende knoopsgat, zijn wel afkomstig uit dezelfde streek rond Diest. Stilletjes voel ik aan dat we op dezelfde manier graag praten en initiatief nemen, ja ik merk familietrekjes.
Maar we zijn hier om te wandelen vandaag. Bouwen zoals elk jaar ons eigen parkoers dat net 35 kilometer lang zal worden. We duiken voorbij het plein een steegje in. Zakken onverhard een verdiepje met de woonkazernes van het Fabiolapark als achtergrond. De zon is al prominent aanwezig, ik betreur al meteen mijn jas met lange mouwen. Dit moet morgen anders ! Lopen de brug van de E40 over en recht naar het kasteel van Groot-Bijgaarden met zijn ruime hoevegebouw. We dokkeren over de kasseitjes richting dorpscentrum en koersen vervolgens door ondermeer de Kloosterstraat richting Dilbeek. Duiken een vettig wilgenpaadje naar beneden voor een strookje natte Wolfsputten. Zijn een klimmetje verder bij de eerste rustpost op de Ketelheide, in een ons onbekend cafeetje. Clubmaat Jack passeert voor een korte babbel, heeft er zin in en loopt gelijk door.
Wij volgen even later langs Hof Ter Smissen en het nog winters ogend Rondenbos. Trekken vervolgens het open akkerland in. De eerste kieviten voeren hun halsbrekende vluchten uit boven weiland en verharde maïsstengels. Sint-Martens-Bodegem komt in zicht met zijn mooie kerkgebouw. We verslikken ons haast in goedbedoelde maar verwarrende markering van de rustpost. De groene letters ‘na’ hadden we niet opgemerkt bij een eerste lezing en we zullen de enigen niet zijn. Terreinkennis helpt ons naar het station en even verder rustpost Castelhof. We hebben er een ruime 9 km opzitten.
Lopen intussen mee met de 42 km. Er wacht een pareltje van een pad langs een vrij diep ingesneden beek om Bodegem uit te lopen. Onderweg een eerste nest klein grut, Barberie ganzen. Worden afgezet in open veld met een weids uitzicht over geurend en bloeiend koolzaad, een heus Van Gogh landschap de eerste dagen van maart ! Er volgen tarmacjes langs weilanden en hoeves op grondgebied Schepdaal. We stappen onder vernieuwde spoorbruggen door en een heuveltje op tot het Trammuseum. Aan de overkant van de Ninoofse Steenweg wacht de verste rustpost in een voetbalkantine. Ondermeer Jacqueline & Xavier maken er hun opwachting. We zullen ze niet meer terug zien vandaag.
De terugkeer begint met een moerassige Wereweide tot die drukke Ninoofse Steenweg. Aan de overkant weer een zee van koolzaad in bloei. Prachtige vergzichten ook over het Zuidwesten van Brussel, Molenbeek en Altitude 100. Met uitzicht aan de andere kant op Wambeek (Ternat) duiken we weer een verdieping lager. Lopen zowat parallel door de velden t.o.v. het eerder verlaten van Bodegem. Het Speeckaertwegje voert ons stilaan richting station en Castelhof. Hebben zo’n 20 km in de kuiten.
Laten Bodegem nu voorgoed achter ons. Gaan parallel lopen met de valleien. Tussendoor al eens een klimmetje om in Sint-Ulriks-Kapelle te geraken. Het parkoers oogt anders dan de vorige jaren. We lopen achterlangs bij een kasteel, door een bosstrook met al prachtige bedden van bloeiende anemoontjes. Krijgen nog een leuke strook langs een bosrand cadeau en gaan dan klassieker koers zetten over een tarmacje langs het spoor tot het centrum van Groot-Bijgaarden. Vanaf Don Bosco is het even pittig klimmen, een medewandelaar komt er zichzelf tegen. We volgen nu een verweerde kloostermuur richting witte wijk. Nog wat achterafjes en de laatste pauze in Collegium Groot-Bijgaarden wordt bereikt. Pff, was een lange 9 km zo laat op de wandeldag.
Uitbollen nu met een kleine 5 km tot de finish. Een strookje geknotte bomen en dan opnieuw de E40 over met uitzicht op de Basiliek van Koekelberg. We stappen nu door het speelbos van het Fabiolapark. Bewonderen er prachtig houtsnijwerk in gesneuvelde boomstammen. Dan gaat het dwars door wat voor een winkelcentrum moet doorgaan tot de finish … en de Duvelkes. Hebben een leuke lentewandeling gemaakt. Een heel ander parkoers dat zelfs zonder de Wolfsputten de stempel ‘geslaagd’ verdient. We komen zeker nog terug hoor Nelly !
Houden het vandaag bij twee busritjes met een ochtendlijk koffietje tussenin ‘oep de Rooseveldploatsj’. Huiveren als we er om 07:00 in de ochtend de Duvelkes al vlotjes over de toog zien gaan. Maar wij reizen sober naar Zoersel. Is heel lang geleden dat we nog eens bij de Natuurvrienden gingen stappen. Het is behoorlijk druk in de ruime startzaal, Herman is ook al van de partij, nam de eerste bus. Wij gaan op pad voor 30 km. Aanvankelijk door villawijkjes in het groen. Het is frisjes maar helder weer, een verademing na het grijs van gisteren. Aan de overkant van de steenweg wachten prachtige dreven en een eerste doorkijk over de imposante gebouwen van Abdij Westmalle, in een nieuw kleedje. We lopen met z’n allen richting Molenbos en zijn ranke sparren. Opnieuw begeleiden de vogels ons met hun mooiste liedjes. Al horen daar ook een stevig borende specht en een spottende gaai bij. De eerste rustpost na een kleine 7 km is er eentje die kan tellen. Is namelijk in de gerenoveerde kapel van de Nonnetjes op de terreinen van Sint-Jozef. We vergapen er ons bij het soepje aan prachtige glasramen en muurschilderingen. Hier blijf je met plezier wat langer zitten !
Maar er moet nog gewandeld worden. We zwerven door het domein van het ziekenhuis richting sparrenbos. Dra komen de prachtige dreven rondom de Abdij weer aan bod. De paters boeren duidelijk goed, hebben van het ganse domein een prachtig nieuw bedrijf gemaakt met ruime stallingen en brouwerij. De langere afstanden gaan hun eigen weg voor nog meer bos en een vettig paadje langs een heldere gracht. Bij een stralende hemel met witte wolken gaan we lange zandwegen volgen zoals de Heidemolenbaan en de Oude Lierse Baan. Tussendoor ook stroken van het Molenbos met z’n sparren en rododendrons. Pauzeren doen we in de hangar van bedrijf Luyckx, welbekend in wandelaars milieu. Leek ons een lange 8 km dit, bevestigt door menig ander stapper.
Maar niet gezeurd er wacht nog meer fraais. Een pittig windje begeleid ons over brede zand- en grintpaden. Boswegels liggen er dan weer vettiger en natter bij. Aan de onverharde Sint-Joblaan en zijn rododendrons lijkt geen einde te komen. We ruilen het in voor paden die we recent ook liepen vanuit Sint-Job. Staan de tochten van Zoersel voor ons historisch synoniem met slijk, we worden op onze wenken bediend. Gaan met z’n allen over een paar kilometer zigzaggen rond enorme plassen en soms ook wel onvermijdelijk door de zwarte blubber. Linda lijkt in haar nopjes te zijn, houdt het tempo strak. Ik moet even naar mijn tweede adem zoeken, een beetje de teugels vieren. Bij de chalets van het Schildense Rinkven ben ik weer bij de les. We komen zodoende gelijktijdig bij de laatste rustpost aan. De meeste wandelaars doen er een terrasje op de ‘pelouse’. Jefke en Rudy lopen de 24 km, onze maatjes uit Polderstad net als wij de 30 km, Denise en Patrick dapper de 40 km. Allen met een extraatje op de teller.
Samen met Jefke lopen we opnieuw de bossen in. Dra scheiden onze wegen. We maken een laatste keer een lange omzwerving door beuken- en sparrenbossen. Lager gelegen weilanden lijken wel vijvers. Bij domein ‘De Dennen’ pikken we kortere afstanden op. Als in een processie loopt de stoet door achterafjes en wat straten van Zoersel. Een klein hondje maakt de baan vrij voor zijn baasjes. Wij pikken handig aan en kunnen zodoende lekker tempo maken, menig stapper van kortere afstanden voorbij. In de zaal heerst een drukte van belang. Zoersel wist 3340 wandelaars te strikken vandaag. Zelfs Colette en haar ventje zijn van de partij net als Kristel & Jeroen. Het moet gezegd dit parkoers en de toch wel uitgebreide catering verdienden dit succes. Een beetje moe maar tevreden reizen we super vlot naar huis terug, naadloos van de ene bus in de andere stappend. Volgend weekend plannen we de klassiekers Zellik & Bazel.
Rudy heeft tijdens de treinreis tot Gent zijn bedenkingen bij onze keuze. Hij houdt het bij een toch wel complexe reis naar Mater. Wij gaan een zwarte vlek op onze wandelkaart opvullen vandaag. Ik was ooit een keer in Waregem, Linda nog nooit. Het zwerk oogt er grijs, de stationsbuurt grauw. Door stille straten reppen wij ons naar Bilkhage en zijn buurthuis, het startlokaal. Het is er stilletjes, we worden verrast door de aanwezigheid van een paar gouwgenoten.
Het parkoers van 34 km valt uiteen in twee lussen. De eerste van 5 km loodst ons terug naar de achterkant van het station. Is een kortere weg dan hetgeen Google Maps ons voorschotelde. De Slekkeput stuurt ons langs de spoorbaan, vrij snel over onverhard. Lager liggende weilanden laten een verzopen indruk. Maar de lente komt in ’t land. De eerste blaadjes en bloemetjes zijn er, vogels zingen hun mooiste liedjes. We volgen een oude spoorberm, uitgebaat door Natuurpunt. Het paadje wordt smal en bijwijlen glad. Leuk stukje parkoers dit tot het oude station van Sint-Eloois-Vijve. Terugkeren naar Bilkhage doen we door een villawijk, het stoort ons allerminst.
Na de koffie beginnen we aan het grotere werk. Stappen bij nauwelijks 5°C door een industrieterrein en langs een rustige straat recht naar het centrum van Sint-Eloois-Vijve, voorzien van een prachtige kerk en al even mooie horeca zaak. Lopen dan gelijk een Leiebrug over en volgen even de rustige waterloop. Wordt tarmac lopen dan, tussen bebouwing en weilanden recht naar het volgende dorp zijnde Wakken. Passeren daarbij een waterloop, naar ik vermoed de Mandel. Het dorpscentrum oogt wat groezelig. Wij koersen naar de volgende gemeente Markegem, ook wel historisch Uilegem genaamd blijkbaar. Hebben er onze tweede pauze na 12 km.
Zullen vanaf dit nette zaaltje twee lussen lopen. De eerste, van 6,8 km voert ons langs de kerk het dorp uit. De ellenlange, rechte Kouterweg loopt door open veld. We mogen het tarmac af voor een alleraardigst pad afgezoomd met wilgen langs waterloopjes. Blijkt ook een geboortepad te zijn a rato van één boom per maand, opgestart einde 1998. We komen in Dentergem aan. Weer een lange kaarsrechte weg, Dreve genaamd, die langs een pracht van een vierkant pachthof leidt. In een weiland onze eerste lammetjes van het jaar, meteen drie ravottende snotneuzen. Een glooiend tarmacje voert ons terug richting rustpost. Hoog tijd om de innerlijke mens te versterken. We krijgen intussen het gezelschap van een paar ons welbekende West-Vlaamse koppeltjes.
Het zwerk wordt echt wel donker als we op pad gaan voor onze tweede lus van 6,2 km. Langs fruitgaarden en weilanden koersen we naar de N327 en zijn meelopende rivier. Krijgen nog meer prachtige hoeves in het vizier. Weg van de drukke baan ook weer ons waterloopje en weidse fruitgaarden. Waar wandelaars kruisen dient de Baliekouter zich aan. Prachtig nat gebied, vrij goed begaanbaar dankzij graspaden. Toch even ploeteren door het laagst gelegen gedeelte. We merken op dat elk lusje zo wel zijn natuurgebiedje heeft, een verdienste van de parkoersbouwer. Vergezeld van een buitje reppen we ons naar de rustpost. Ontsnappen aan het natste moment. De wandelaars rondom ons merken op dat deze lus toch wel elastisch bemeten was. Tja, wij deden er ook 1:20 over, zal dus wel gul aan kilometers geweest zijn.
Hebben nog 9 km voor de boeg tot de finish. Het zal de ganse tijd af en aan druilerig zijn. Lopen zowat de omgekeerde weg tot waar we daarstraks de Baliekouter indraaiden, maar over grote plaveien nu. Gaan dan de Moerdijkstraat in Wielsbeke volgen. Lange rechte wegen door kale akkers en weilanden worden ons deel tot in Sint-Baafs-Vijve. We lopen er even fout omdat een jongedame net op het voor ons slechte moment voor een pijl stond. Ons strookje natuur bestaat deze keer uit het Schoondalbos, in feite een langgerekte vijver de oevers begroeit met riet. Nog 800 meter tot de theoretische finish zegt een medewandelaar. Kan niet kloppen want dan komen we pas bij de Leiebrug uit. Moeten opnieuw door Sint-Eloois-Vijve en naar de drukke steenweg. Het extraatje voert door achterafjes terug naar het station van daarstraks. Nog en kwartiertje villa’s kijken en we bereiken de eindmeet. Liepen met z’n allen twee uur over de 9 km ! En zeggen dat ook de wandelaars van de 14 km dit traject dienden af te leggen.
De parkoersmeester heeft geen oren naar onze opmerkingen. Zou dat de reden zijn voor de toch wel lage opkomst van net geen 500 wandelaars vandaag ? Je kan beter naar Zingem komen zegt Anita plagerig, al is zij dan inwoonster van Waregem. Een uur later dan gepland nemen we de trein terug naar huis. Moeten tussen Lokeren en Sint-Niklaas op een overvolle bus wegens werken aan het spoor. Tja, mijn eerste wandel zaterdag sinds een maand werd er eentje met extra’s.
Hans had mij overtuigd, we zouden de Nationale Wandeldag 2014 beleven in Deinze. Makkelijke treinverbinding trouwens, zo’n 10 minuutjes voorbij Gent-St-Pieters. Groene pijltjes loodsen ons vanaf het station naar de immense startzaal Brielpoort. Het is er al gezellig druk om 09:00 in de ochtend. Jeannine (Oudenaarde) is dan al vrolijk op pad, in de juiste stemming gebracht door een jeneverke van gekende stokerij. Lut & Luk voeren de Brugsche Globetrotters aan. Incognito zijn we vandaag alweer niet !
We hebben onze zinnen gezet op de maximale afstand van 35 km, die er bijna 36 blijken te zijn. Schuiven stilletjes aan voor de drankjes en de vitamientjes bij de start. Ik krijg een doosje toegestopt met pilletjes voor mannen +50, je wordt ouder papa ! De vlierjenever maakt mij dan weer vrolijker. De langere afstanden beginnen aan de Tolpoort met hun eerste stukje Leie en Leie-arm. Worden dan richting station en spoorbaan geloodst. Hier zagen wij vanochtend een bosje liggen en daar gaat het ook naartoe, zij het na een woonwijkje en een eerste geklasseerde hoeve. Goed te Parijs blijkt de omgeving hier te noemen, een leuke groene strook. Ze voert de wandelmeute naar Astene en zijn kleine rustpost. We begroeten er Marij, uiteraard met een lusje voorsprong op ons lopend.
Hebben nauwelijks 5 km op de teller staan en wandelen dus gelijk door. Goed te Parijs wordt nu uitgebreid verkend. Eerst opnieuw langs het verlengde van de prachtige dreef van daarstraks. Dan even een doorsteek door een stille wijk alvorens weidse landerijen te bewandelen. Hof van Parijs, Oud Goed van Parijs, dit alles hoorde in vroegere tijden vast en zeker aan een rijke familie toe. Pas aangelegde wandelpaden maken het ons aangenaam. Een tarmacje loodst ons finaal terug naar het centrum van Astene en de nu druk bevolkte rustpost. Tijd om de innerlijke mens te versterken na een kleine 11km stappen. De Nederlandse wsv De Gondeliers zijn talrijk vertegenwoordigd. We komen ze zowat overal in Vlaanderen tegen.
De ganse meute doorkruist aan de overkant van een drukke steenweg een wijk van recente signatuur. Bij het Oude Sashuis op de Leie verlaat de 15 km ons. Wij lopen even stroomafwaarts en gaan dan een alleraardigste landdijk op richting domein van Graaf ’t Kint de Roodebeke. Heerlijk wandelen is het hier door bosdreven die luisteren naar namen als Jean, Henry, Baudouin en Juan. La Famille parle français n’est pas ! Toch met dank van de vele wandelaars voor het openstellen van hun prachtige domein. Haast ongemerkt komen we zo uit bij het monumentale kasteel van Ooidonk en even verder de ook al zalige kasseidreef die naar de kerk van Bachte-Maria-Leerne loopt. Tegen de kerkmuur de begraafplaat van de familie de Roodebeke. Even verder wenkt voor ons de derde rustpost. Binnen is het te druk, met velen doen we een terrasje op de speelplaats van de dorpsschool. Het is lente !
De lokale lus voert ons bij Sint-Martens-Leerne even de bebouwing uit. Annie & Willy hebben een uurtje voorsprong, voorspellen ons wat komen gaat. Aan de overkant van de Leie liggen Deurle en Sint-Martens-Latem en dan weet je het wel. Audi, Mercedes, Range Rover, ja zelfs een zwarte Ferrari horen hier op stal te staan. We doorkruisen één van de rijkste omgevingen van Vlaanderen, denkelijk nog mooier als de vele beuken in het blad staan. Nu toch wel een beetje saai, op het auto’s en huizen kijken na dan. De volgende pauze in Bachte komt er niks te vroeg. We kunnen er even bijpraten met immer goedlachse Sabine en minzame Freddy. Gaan weer op pad met de parkoersmeester van wsv Wetteren. Hij zorgt er voor dat de wat flauwe, landelijke betonwegjes aan ons voorbijgaan zonder dat we het beseffen. Heeft veel te vertellen ! Na een landdijkje bereiken we de Leiedijk en haakt onze gezel af. Het wordt druk langs het water, zeker als de kortere afstanden aansluiten. Het lijkt wel een heuse processie die op weg gaat naar de laatste pauze in het VTI.
Opnieuw doen wij er een geïmproviseerd terrasje, Krijgen Kathy en Hans in het gewoel niet te zien. Lopen even mee met Linda & Dirk langs een oud zusters klooster. Komen op de Markt uit die we in de lengte aflopen tot de prachtige OLV-kerk. Zijn op nauwelijks honderd meter van de start maar … we gaan nog niet naar huis ! Lopen met z’n allen achter de sporthal langs, het parkoers van de 5 km volgend. Even een likje Leie en daar duiken de Brielmeersen op. Doorkruisen uitgebreid het dierenpark met ondermeer een prachtig koppeltje sneeuwuilen en een schitterende kolonie, denkelijk overwinterende, ooievaars. De sierlijke hoogpoten trekken zich geen ene moer aan van de vele kijklustigen en doen hun ding, foerageren en nesten bouwen. Afsluiten doen we met een laatste strook langs een Leie-arm. De zaal zit stampvol, we beginnen er niet aan. Keren terug naar het marktplein en gaan ons Duvelke drinken in een Shoarma zaak, de kelner verbaast over de grote toeloop.
Om 17:00 gaat onze trein, moeten een tweetal uurtjes reizen tot Hemiksem. Ondanks een wat minder middenstuk kijken we terug op een aangename wandeldag. We konden door de verstandige parkoers opbouw van De Natuurvrienden heel lang uit de drukte blijven en genieten van de zonnige lentedag. Bedankt Hans voor de gouden tip !
Ondanks de vermoeidheid van mijn tweede zesdaagse op rij zich nog laat gevoelen maak ik Linda toch zachtjes om 07:30 wakker. Martin verwacht ons in Geel-Bel. Op de autobaan spelen we een paar keer haasje-over, nemen ook een verschillende afrit en parkeren aan weerszijden van de startzaal. Zo zijn we hé ! Ondanks twee verschillende startplaatsen is het behoorlijk druk in de zaal. De Wilskens vormen ons ontvangstcomité. Na de koffie en de knuffel aan wandelmama Jeanneke gaan we op pad. Beginnen met een lokaal lusje van een kleine 7 km. Het voert ons voorbij de stemmige dorpskerk richting Bruul. Het landschap varieert van halfopen met weilanden tot paden midden de statige sparren. Even wat villa’s kijken ook nadat een omvangrijke groep joggers ons vrolijk lachend voorbij gelopen zijn. Een breed zandpad loodst ons langs opengemaakt terrein. Sparren moeten plaatsmaken voor het herstellen van stuifduinen, lezen we op het infobord. Dwars door de volgende bosstrook komen we bij het geïmproviseerde parkeerterrein en de intussen bomvolle zaal. Kunnen nog net een plaatsje bemachtigen om even te pauzeren.
Lopen nu de andere kant op, dwars door de stoppels van geoogst maïs. Een kort heuveltje op, koning spar domineert weer. Voorbij een jeugdhuis wacht opnieuw de open ruimte. Gaan zwerven door de Netevallei richting Scherpenbergen en De Hutten. Bekend terrein dit. Aan de overkant van een steenweg even wat ploeteren door zwarte smurrie. Pauzeren doen wij in de voetbalkantine van De Zonnekloppers. Gaan vervolgens toeren rond het Meerhoutse centrum. Landelijk langs Gebergte, zo vlak als een pannenkoek overigens, en door het nog jonge Fabiolabos (1991). Komen bij voetbalterreinen uit en stappen door een recente woonwijk stilaan richting Volkshuis en volgende rustpost. Onderweg kijken we verbaasd naar een grasveld vol margrietjes, half februari nota bene. De rustpost zit overvol en het is er veel te warm. We doen zowaar een terrasje in de blakende zon !
Hebben ook hier een lokaal lusje voor de boeg. Een kasseitje voert ons naar de Prinskensmolen en even verder een moderne watertoren. We lopen wat landelijke achterafjes, zelfs door een korte holle weg. Vanaf het kerkhof pikken we opnieuw de nieuwe wijk van daarstraks op en dan gaat het linea recta terug naar het Volkshuis. Gerda en Mon komen er, in ’s zondagse outfit, een pintje drinken. Waar is de tijd dat wij samen Waalse en andere Olat tochten onveilig maakten. Jammer toch dat zij er de brui aan gegeven hebben. Wij hebben nog een uurtje stappen voor de boeg. Achterafjes voeren ons terug naar de Grote Nete en het, inmiddels gesloten, café bij de watermolen. We duiken terug de bestoppelde maïsvelden in. Een breed halfverhard pad voert een laatste keer naar de Nete. Wij verlaten het water voor een donker sparrenbos. Een pad in de open ruimte en langs een gracht ligt er dan weer vettig bij. Kan Martin meteen zijn nieuwe sloffen ‘dopen’. Het is overigens heerlijk wandelen door het niemandsland van weilanden onder een heerlijk zonnetje. Er wacht nog een laatste strook spar en dan kan den Duvel aangesproken worden. Ook Eddy Wils trakteert zijn gasten op een rondje.
En dan is het weer tijd om, bij een prachtige zonsondergang, ons karretje op te zoeken. We zijn de laatste op de wei. Bij de rotonde van Geel Punt is het even zoeken naar de juiste insteek richting Antwerpen. Verder verloopt onze reis vlekkeloos. Hebben weer een leuke dag achter de rug, een aangenaam weerzien bij de Bavostappers ook. Volgende week trekken we denkelijk naar Kathy & Hans in Deinze en zijn prachtige Leie vallei. Tot dan …
