Om 07:00 nippen wij al aan onze koffie bij de Antwerpse Rooseveltplaats. Telkens weer komen we er een vrouwtje van onze leeftijd tegen die gelijk met ons twee Duvels ‘soldaat’ maakt. Ieder zijn smaak natuurlijk ! Op de bus aanvankelijk weinig wandelaars, al krijgen wij wel het gezelschap van Mathieu, merkwaardig genoeg zonder schoofzak. Daar blijken Ludo en de Stroboeren voor gezorgd te hebben vandaag.

We laten een eerste lus van de marathon voor wat ze is en komen aldus bij ruim 33 km uit. Ons voorbeeld zal gevolgd worden door ons maatje uit Polderstad en door Lucien. Achterom de startzaal op pad dus en even de 30 km volgen. Stappen langs bruine grachten naar de overkant van de Bredabaan. Daar wacht domeinbos De Inslag en voor ons de markering van de 42 km. Een prachtig eerste extraatje trouwens met massaal aanwezige rode beuk al flink in het blad. Schitterend ! Door de grote poort stappen we het Park van Brasschaat binnen. Op de vijver een drietal zwarte zwanen, in de bomen een timmerman van dienst. De omzwerving door het bos/park loodst ons naar de Miksebaan waar we opnieuw de bruine gracht oppikken. De parkoersbouwer laat ons de laatste jaren genieten van de achterliggende E10 plas en zijn glimmende berken. Voorbij bazige ganzen wacht de eerste rustpost en Mathieu, nu met schoofzak en plichtsbewust met de stempel in de hand.

We gaan voor een lusje rond de eigenlijke E10 plas en zijn nieuw aangelegde oever. Terug onder de tgv-lijn door dan en dezelfde gracht van daarstraks oppikkend. Voor even maar, we moeten terug naar het Park van Brasschaat en dwars door kinderboerderij Het Mikse Erf. Jonge kinderen hebben er pret met hun viervoetige leeftijdsgenoten, lammeren en geitjes. Voor ons komt Den Inslag terug aan bod. Een paar straten ook en een Speelbos tot de Kerkedreef. Rusten doen we in café Bellevue onder de dorpstoren. Komen er Willy uit het verre Koekelare tegen, op wie de leeftijd geen vat schijnt te krijgen. Ook Patje Kloek en broer Gerald, waarbij deze laatste een ‘pipse’ indruk op ons maakt. Patje blijkt dan weer aan relatieve rust toe te zijn na een vinnige omzwerving in de Loirestreek.

Wij stappen richting watertoren en vervolgens over slingerpaadjes door jong bos parallel met een steenweg. Leuk maar anders dan anders, merken wij op. Aan de overkant van de drukke weg dan weer klassiek over kasseitjes dokkeren, over klinkers ook langs chalets in het groen. Rudy (Hove) is al op de terugweg van zijn 20 km. Wij lopen rechtdoor door de Rodedreef, langs massaal aanwezige rododendrons in de knop ook. Open gebied tenslotte langs weer een andere watertoren en vele weilanden tot de rustpost in duivenlokaal Gooreind. Maak gauw een foto, zegt Willy, voor de op de muur geschilderde beestjes gaan vliegen ! Patje Moens en zijn Denise vallen ook binnen. Zijn zeer te spreken over deze hen nog onbekende tocht. En wij verwachten nog meer en beter, geef ik mee.

Vreemde ervaring dan ook als we na de eerstvolgende rododendrons de Leemdreef en zijn villa’s indraaien. Stappen voorbij de bedrijvenzone van de Franse Weg recht naar het fietspad aan de rand van het militair domein en naar de rustpost in het café te Kalmthout. Geen zandbak dus en dat vinden wij niet normaal voor deze parkoersbouwer. Er is vast iets mis met de vergunningen, bedenken wij. Maar niet getreurd, het is heerlijk zonnen en we hebben vast een spetterende finale te goed.

Toch volgen we weer langer dan ons lief is het fietspad bij de bosrand na het Mastenpad. Slingeren voorbij een groene plas nog even door de bossen en gaan dan weer de villa’s van Kapellen opzoeken bij ondermeer de Esdoornlaan. Komen zo bij de legerbarakken uit waar we andere jaren de zandbak verlieten. Eén voordeel, Linda kan niet zo makkelijk verloren lopen deze keer ! De finale die we voor ogen hadden krijgen we wel. Volgen het GR-pad door de prachtige, stille bossen. Nog nooit lagen de anders natte, vettige paden er zo droog bij als dit jaar. Maar het blijft natuurlijk even heerlijk wandelen. Bij de ruïnes van een fort bemerken we een reiger in wel erg horizontale houding. Colette zal morgen een foto van het beest maken op dezelfde plaats en in dezelfde houding ! Nog even zwerven langs die prachtige grachten, de finish wenkt. Toch even de parkoersbouwer interpelleren. Ja hoor, problemen met de vergunningen, hadden we het niet gedacht !

Uiteraard was dit weer een mooie tocht. Maar gewoontedieren als we zijn hebben we onze zandbak gemist. Bij het naar de bus stappen blijkt Ludo in de wagen te zitten … voor het geval Linda niet ter aankomst moest zijn komen opdagen, geeft het met een kwinkslag mee. Ja, dit verhaal zal ons nog jaren achtervolgen en zo hoort het ook.