Meeval en pech liggen soms dicht bij elkaar. Met een gelukje halen we de trein naar Hamont van 07:09. Zijn zodoende om 08:00 in Mol maar de stadsbusjes rijden pas vanaf 09:00. Hebben dus 3,4 km per 2pk als opwarmertje voor de boeg. Deert ons hoegenaamd niet, wij zijn wandelaars ! Koffietje nippen in de zaal en kiezen voor een 30+ parkoers.
De eerste etappe maken wij 2,6 km langer door de 40 km te volgen. Wandelen zodoende helemaal alleen over grind- en graspaden door weilanden en langs wilgen. Pikken de andere wandelaars op om samen een eerste keer door de bossen te hossen. Raken even aan een kanaal en duiken dan weer de groen bumps in. Slingeren ons een weggetje naar de eerste pauze in Galbergen. Mmm, goed gemeten deze 8,4 km.
Kleine Denappels rollen onder onze schoenzolen als we onze weg verder zetten. Frisgroen vormt meestal de ondertoon van donkere sparren. Achterbos dan, deelgemeente van Mol. Een kasseitje, sociale woonwijken, villa’s in het groen en de prachtige 15 Kapelletjes, netjes op een rij. Het taaltje van de wandelaars is hier Brussels want we stappen samen met de Parkvrienden Zaventem op busreis. Menig wandelaar mist de rustpost van café Welkom. Wie geen terreinkennis had liep op het kruispunt pal rechtdoor i.p.v. rechtsaf. Tricky thing dit. Wij babbelen bij met Sigrid die een rondje voorsprong heeft en voor de volle 42 km gaat. Lokale lus voor de boeg. Terug de bossen in, deze keer met heel wat donkere klimop en frisgroene varens. Halfopen terrein in Millegem met weilanden geel van de paardenbloemen. Een tweede bosstrook met nogal wat hulst … daar is cafeetje ‘Peir Oan’ al en de rustpost. De laatste twee etappes bleven we netjes binnen de verwachte tijd.
Het weer wordt grilliger, dan weer zonnig en lekker warm, dan weer donker en zuur, maar het blijft gelukkig droog. Langs Zelm en Feynend neemt de parkoersbouwer ons opnieuw mee de bossen in. Eén straatje bewoning zo maar in the middle of nowhere. Weilanden ogen hier wit dankzij een zee van frêle bloemetjes. We ronden af met puur spar en een in het wild lopende kudde schapen. Bedenkingen bij de 6,7 km in rustpost Flurky’s. Zouden wel eens mijlen kunnen geweest zijn !
De laatste loodjes dan. Open terrein, grindpaden langs een bomenkwekerij. Voorbij een eerste plas tot het gehucht Donk en zijn kerk. Vervolgens een tweede plas om af te ronden langs weiland en pas geploegde akkers. Netjes op tijd binnen om te kunnen Duvelen voor de laatste bus naar het station. Gewone, oerdegelijke en aangename bostocht gelopen en tevreden terugkijkend op een leuk wandelweekend. Volgende week plannen we Zerkegem, Archennes en Rumst. De gekte van de Nationale Wandeldag hoeft voor ons niet.
Het aanbod oogt dun vandaag maar Bruno en zijn team organiseren voor het eerst vanuit Wuustwezel en daar zijn de meeste Antwerpenaars wel nieuwsgierig naar. Wij vertrekken thuis een uurtje later dan gewoonlijk, even recupereren van de gisteren geleverde inspanningen. Krijgen op bus 640, na ons Starbuckske, het gezelschap van Jack zijn dametjes. Ambiance troef dus.
Het parkoers blijkt te bestaan uit een korte en een lange lus, hetgeen veel voorkomt de laatste tijd. Eerst het kortere werk dus, een etappe van 8 km. Langs het imposante gemeentehuis, dwars door het centrum en een nieuwe wijk richting het landelijke. De zon is weer van de partij als we van Heiakkers naar Molenbergen stappen. Sparrenbos, de onvermijdelijke chalets en dan een prachtige dreef met aanplant van nog jonge bomen. Tarmacjes loodsen ons door gehooid grasland terug naar de bewoonde wereld. We zijn net op tijd om een horde van Hanske zijn Krijgers uit te zwaaien.
Babbeltje met clubmaatje Jakke, vertellend in zijn typische gulle Antwerpse stijl. Daar gaan we weer. De lokale voetbalclub viert zijn 100 jarig bestaan. Wij stappen verder door het Stokerstraatje richting Ginhoven. Prachtige dreven met ontluikend groen sturen ons langs weilanden naar een donkere gracht. Halfopen terrein dan waar het heerlijk wandelen is. We passeren op zo’n 100 meter van de start om even verderop de rustpost op te zoeken. Sluiten er aan bij clubmaatjes Danny & Viviane.
Terug op pad dan voor de laatste etappe. Langs de tweeling huizen Lilly & Annie de volgende dreven tegemoet. Even wat huisjes kijken en dan over het brede grindpad langs de militaire plas. Duiken het sparrenbos in met zijn ondergroei van frisgroene varens op hun mooiste. Keren over een slingerpaadje langs het water terug naar de bewoonde wereld. Nog even achterlangs bij een gracht en we kunnen gaan Duvelen. Nemen de tijd voor een ruime babbel met de clubmaatjes en dan is het weer tijd voor de bus. Mooi werk van Bruno en zijn team, alles wat we verwacht en gewenst hadden hebben we ook gekregen.
Buencamino, deze wandelclub is bij ons totaal onbekend. We staan dus al vroeg op het perron van Antwerpen-Zuid. Hebben in Gent-Sint-Pieters zes minuutjes overstaptijd en dat lukt perfect. Twee kilometer stappen vanaf station Adinkerke, wist Xavier ons te vertellen en dat klopt exact. Voorbij Plopsaland en Moeder Lambik komen we bij De Nachtegaal aan. De verschillende te wandelen afstanden blijken elk een ander kleurtje te hebben, in ons geval geel en oranje voor 26,5 km.
Op pad dus richting centrum van De Panne en … met z’n allen een pijl missen. Voorwaar en goed begin ! Trappekes op om een fraai uitzicht over de verschillende bouwstijlen te bewonderen en dan naar de Esplanade. Opvallend veel groepen kinderen die komen genieten van De Week van de Zee. De dijkse horeca maakt zich klaar voor een namiddagje toeristen. Stoelen en parasols worden klaargezet. Wij stomen door, steeds op de dijk lopend tot Sint-Idesbald en Koksijde. Een paar keer mogen we langs de vloedlijn door het zand baggeren. Net als we denken de rustpost te gaan bereiken deelt de parkoersmeester een eerste plaagstoot uit. Van het ‘groot verzet’ snel omschakelen naar ‘4 x 4’. Foeteren en ploeteren door de Schipgatduinen. Enkele honderden meer slechts, we ploffen op onze stoelen. Goed gemeten, deze acht kilometer.
Boterhammeke eten en er weer tegenaan. Pittig, potig, scherpe stekels die los door je broek gaan maar oh zo mooi deze paar kilometer Schipgatduinen. Zware kost ja, en zo hoort het ook. Op adem komen doen we op het tarmacje vanaf La Peniche en het brede grindpad van de Doornpanne. Zachtjes klimmen en achterom kijken over het fenomenale uitzicht dat reikt tot de Witte Burg (Oostduinkerke). Terug zand baggeren dan, op en neer door de Hoge Blekker. Aan de overkant van een baan wachten smalle paadjes in de beboste Noordduinen. Seringen staan er weelderig in bloei. Heerlijk wandelen in puur natuur en langs het mooie vissershuisje ’t Rozemarijntje. We verslikken ons bijna in een splitsing waar geel en oranje samen komen. Linda is bij de pinken en we stappen zaal Kerkepanne binnen.
Hebben een lus van 8 km voor de boeg. Aanvankelijk terug de Noordduinen in met groet aan de vaste bewoners, een kolonietje ezels. Dan door een verwilderd bos richting kazerne van Lombardsijde. Nog meer natuur verderop aan de rand van de polder tot de Sint-Pieterskerk. Stratenloop nu tot de sportterreinen van Koksijde. Het deert ons niet, waren na al dat zand aan een relatieve pauze toe. Bij een camping pikken we opnieuw de Noordduinen op en lopen de laatste paar kilometer zowat hetzelfde van daarstraks. Laatste pauze in de Kerkepanne dus.
Nog 3,5 km en dus rustig uitlopen denk je dan. Aanvankelijk wel ja, langs de zeeklassen van Stad Antwerpen en wat villa’s. Het Kerkepannebos ook. Maar dan …we beginnen onderaf de Oosthoekduinen vanaf het zwembad. Draaien links op … en gaan stevig zand baggeren tot De Nachtegaal. Voor de derde keer vandaag gaan de schoenen uit, het lijken wel zandbakken ! Rustig uitbollen doen we tot het station waar we In de Verloren Geirnoate van ons Duvelke genieten. Wandelclub Buencamino komt zeker opnieuw in ons programma voor dit jaar. Dit was vandaag een prachtig parkoers met tot ons jolijt heel wat Gerardiaanse accenten …
Bus 500 zet mij af bij de Netebrug in Walem. Ik zet mijn zonnige wandeling in op de dijk richting Duffel. Af en toe passeert er een eenzame fietser of jogger, meestal ben ik alleen tot de imposante spoorwegbrug net voorbij de Mosterdpot. Kan er het parkoers van de Netelanders oppikken (zag ik op internet) langs het spoor richting Mechelen. We lopen er meteen ook met z’n allen fout. Terreinkennis doet wonderen en dra zijn we terug op het juiste pad, door een bos waar de meiklokjes in groten getale al flink in het blad staan. Lusje door het groen en terug naar de spoorbrug. We laten ze meteen achter ons en zetten koers over de verharde dijk tussen Nete en AWW-plas richting Duffel. Over de drukke N14 vervolgen we langs gemeentehuis en een tweede strook Nete tot startlocatie De Locht.
Neteland dus, dan staat er koffie met appelgebak op het menu, door de dametjes zelf gebakken en overheerlijk. Babbeltje met de twee Rudy’s (Schelle & Edegem) en ik ga terug op pad voor een lus van ruim 8 km. Een strookje bos en dan naar de overkant van de drukke Liersebaan. De Edegemmer loopt een eindje met mij mee maar heeft een rondje voorsprong. Alleen wandel ik verder over de tarmacjes langs de Babbelbeekse Beemden. Bij Hooglachenen word ik ingehaald door Sigrid. Gezellig keuvelend lopen we samen verder. Terug de steenweg over en langs beek en vijver opnieuw het groen in. We ruilen regelmatig de groene onderafjes in voor de Netedijk tot De Locht.
Pauzeren voor een natje en een droogje en lopen ook onze laatste zes kilometer gezellig samen. Tot Senthout hetzelfde als daarstraks. Dan wat straten en een strook veldweg. Voorbij Skippy en haar vriendjes tot de spoorwegbrug bij het ziekenhuis. De rit is zo vol gemaakt. Genieten nog samen na in de tuin van de Passant en dan is het tijd om huiswaarts te keren. Sigrid met de fiets naar Kontich en ik in een overvolle bus tot Berchem van waar ik op een rustiger manier mijn reis kan voortzetten. Ziezo, de kop is er af voor dit weekend.
Regen voor acht uren blijft niet duren zegt het spreekwoord en dat hopen we als we midden een stevige plensbui naar de bus trekken. Ottenburg is op zondag niet op een fatsoenlijk uur te bereiken met het openbaar vervoer en dus houden we het bij Bornem. De grootste hoeveelheid hemelvocht lijkt gevallen te zijn als we samen met Patje Kloek van wal steken. Dwars door park Breeven, een ommetje langs de kinderboerderij Barelhoeve en de golfbaan, we pikken de spoorbaan op tot het gemeentehuis. Onder de expresweg door en een eerste pauze in sporthal Reedonk, midden een bedrijvenzone. We weten, het feest kan nu beginnen.
We dokkeren over de Broekweg door de akkers. De langere afstanden mogen een graspad op langs een gracht. Heerlijk genieten in het groen bij ontluikende populieren. De Scheldedijk komt aan bod. Gras wordt er kort gehouden door een grote kudde schapen. Aan de overkant liggen Steendorp en Rupelmonde. Terug onderaf nu, door het natte gebied van kasteel De Notelaer. Wandelen over kasseitjes en metalen vlonders tot de Notelaersdreef. Linea recta over nog meer kasseitjes naar het centrum van Hingene en de tweede pauze. Patje is dan al lang van ons weg, bouwt een relatieve rustdag in om ‘fotookes te trekken’.
Stevige opdracht nu want een lus van meer dan 9 km. Genieten van het schitterende, gele kasteel d’Ursel en zijn bospark. Dan een kasseitje op voorbij appelbloesems richting Nattenhaesdonck. Voorbij de kapel en De Zaaier zoeken we nog meer graspaden op. Zijn hier moederziel alleen bij intussen stralend weer. Het volgende kasseitje zet ons af bij de zeesluis van Wintam. Gaan de dijk op tot de monding van de Rupel in de Schelde. Volgen de stroom een eindje opwaarts en duiken dan onderaf om een tarmacje te volgen in het groen. Vanaf de fameuze hangmatten volgen we een heerlijk graspad langs het water om terug in de bewoonde wereld aan te belanden. Wat achterafjes, een strookje dreef van daarstraks. Wir haben es geschaft, hoog tijd voor een pauze.
Vatten de terugtocht aan langs kasteel d’Ursel en zijn dreef. Een kasseitje, een veldweg, een stukje steenweg, korte pauze in Reedonk. Nog een uurtje wandelen voor de boeg. Terug het kasseitje van de Broekstraat op, nu tot de tunnels onder de expresweg. De 30 km krijgt nog een leuk extraatje. Een hobbelend paadje in het groen onderaf de spoorbaan. Passeren de plas ‘de Wiel’, de lokale kliniek in werfkleed en dan volgen de prachtige dreven van het domein Marnix van Sint Aldegonde. Ommetje langs het klooster en de dreef met de in het wild levende kippetjes. Ons dagje Bornem zit er weer eens op. We zijn weer best tevreden met ons Paasweekeinde. Morgen brei ik er nog een extraatje aan … pijltjes ophalen in Terlanen.
