We kregen vrijdagavond een e-mail. Of we de koosnaam Nederbelgen nog wel waard waren ? We nemen vanochtend de uitdaging aan, zetten over Breda en Tilburg koers naar het ons onbekende dorp Esch. Ligt net ten noorden van Boxtel en Adje blaast er verzamelen, kan dus niet fout gaan. Het is even zoeken, wegens gebrek aan naamborden, om het dorpscentrum te vinden, langs ondermeer een on-Ollandse brokkenweg door bos. Parkeerwachters wijzen ons de weg naar een weiland achter nieuwbouw. Het startzaaltje valt wat klein uit voor de toeloop. Ons aller Hennie pikt ons zo uit de meute. Ze ziet er wat pips, bleekjes uit, vergeet zelfs mij op de kast te jagen. Wandelen lukt nog niet maar ze is onder het volk en ook dat is belangrijk in haar genezingsproces. Martin laat nog even op zich wachten. Heeft vast zoete dromen denken wij dan.
Toch slagen we er in om als trio op pad te gaan, achter een vrij grote groep Waalwijkers aan. In de frisse morgen lopen we langs natte akkers richting Eikenhorst. Een fietspad zet ons af bij een winters ogend bos met een ondergroei van rododendrons. Ook de eerste waterpartijtjes komen er aan te pas. We stappen door een parklandschap, langs een kasteeltje. Hier is of was rijkdom. Olat bedenkt een leuk plaatsje voor de eerste wagenrust. Boterhammetjes eten in een mooie dreef.
Gesterkt gaan we weer op pad langs prachtig wisselende laantjes, dan weer breed met loofbomen, ook wel donkere spar. Ze zetten ons af bij de immer drukke spoorbaan en recreatieve plas De Lange Spier. We rondden het water verhard terwijl een waterzonnetje door het zwerk komt piepen. Camping Dennenoord wordt onze tweede rustpost. Niet te doen vanwege de immense drukte, we lopen gelijk door. Ad stuurt bij Tongeren de langere afstanden de AAbroeken in. Lekkere zompig grasland langs de Kleine AA. Aan de overkant van een steenweg lonkt iets heel anders … de Kampina ! Aanvankelijk wandelen we er over brede zandpaden dwars door de sparrenbossen. Stilaan wordt onze ondergrond ook groen van korte grassen en mossen. Martin verlaat ons, wil de 40 km lopen, wij gaan voor 30 km. Stappen recht naar de open ruimte en een zee van droog pijpenstrootje, met her en der een eenzame grillige naaldboom. De stilte is er oorverdovend, wij genieten van dit wonderlijke paradijs. Lopen door naar stilaan meer bebost bij het Belversven en riviertje de Rosep. Adje laat ons nog wat rond hossen door de Oisterwijckse bossen alvorens een derde rustpost aan te bieden. De Posthoorn heeft verse snert in de aanbieding en daar kunnen we niet aan weerstaan. Hij smaakt overheerlijk maar stelt onze spijsvertering toch wel op de proef. Dirk (Nijlen) komt trouwens tot dezelfde conclusie, vindt zijn ritme niet terug.
Innerlijk voldaan stappen we verder langs de Nemelaerweg, weer de pure natuur in, wit en groen tegemoet. Een prachtige, haast dichtgegroeide beek, vinden we geweldig. Merkwaardig ook hoe ons pad dwars over de spoorbaan loopt. Langs het gemaal stappen we een eerste keer over de Essche stroom, een vrij brede rivier die aan de Dommel doet denken. We maken een zeer gesmaakt ommetje rond kasteel Nemelaer om dan echt de Essche Stroom op te zoeken. Adje plaagt ons even met een tunneltje voor dwergjes, kop in kas dus, zelfs voor Linda. Schitterend toch, al die variatie in één tocht, zeg ik tegen Leo (Poppel). We verlaten het water, samen met de wandelaars van de 20 km. Moeten dwars door een ingezaaide akker en zoeken vervolgens brede zandwegen op. Weilanden en plantenkwekerijen (buxus) lossen elkaar af. Stilaan komt de menselijke aanwezigheid weer op ons af. Zandwegen naar vogels genoemd herbergen tientallen chalets, blijkbaar toch vaste bewoning. Ook hier vindt Olat een leuk hoekje voor de soeppost. Linda’s maag kan het nog niet aan, ik laat mij niet pramen.
De laatste etappe lopen we met Nicole (Wils). Een leuk dijkje langs een beekje dwars door de akkers. De onverharde Esschebaan en nog een strookje langs de stroom. We zijn voor ons doen erg vroeg binnen. Botsen op Peter Heesakkers en Noud wiens uitgaansvergunning blijkbaar erg kort is. Een korte babbel en ze gaan er vandoor. Komt François de l’Acier daar aan, een man van Staal ! Hij daagde ons uit en tekent netjes present. Het doet ons zo’n plezier de ouwe gabber terug te zien in ‘good shape’, daar moet op geklonken worden ! Binnen de tien minuten zwelt ons drietal aan tot een groep van meer dan 10 wandelaars. Hij kan het nog, het wandelvolkje aan hem binden. Linda & ik moeten en zullen een Duvel drinken, hij weet hoe zijn maatjes te verwennen. Met spijt nemen we afscheid van het groepje, hebben nog een uurtje rijden voor de boeg. Op de terugweg moet ik toch wel even slikken, wat was dit weer een mooie dag. Olat is steeds pure verwennerij naar parkoers en naar sfeer, naar kameraadschap onder de wandelaars. Daarom zijn wij nog steeds Nederbelgen Frans. Graag tot ergens te velde en tussen pot en pint.
Marketeers lijken neergestreken op de wandelwereld. VOS Schaffen presenteert de 1e Hugo Bonnyns tocht. Onze immer charmante super wandelaar ontvangt zijn gasten met open armen en gulle lach. En of de wandelwereld hem waardeert ! Met meer dan 2.000 zijn we om hem te feliciteren en ook wel te bedanken voor die vele leuke uren en jaren die we allemaal met hem samen doorbrachten. Eén man ontbreekt er in het rijtje, Jefke was er niet in Berchem Statie, zou ie ziek zijn ? Het is een tocht die hij voor geen geld ter wereld wou missen. Wordt vast en zeker vervolgd.
Krijgen Rik uit Bornem als treinmaatje en vanaf Aarschot een Scherpenheuvelganger uit Beernem wiens kleren nog nooit een wasmachine hebben gezien. Maar hij is vriendelijk en dat scheelt hem een hele slok op de borrel. Stappen bij wijze van opwarming langs ’t Schunaar van Diest station richting startzaal. Het is er inderdaad berendruk. Voor mij als vroeger bestuurslid natuurlijk nog erger. Ik ken er zowat iedereen en laat mij domineren door de toeloop. Martin zit op ons te wachten in een hoekje en bekijkt het gebeuren met een monkellachje. Finaal raken wij toch aan de koffie en zelfs op pad. De 30 km krijgt een lusje van zo’n anderhalf uur rondom de startzaal aangeboden. We trekken de weidse velden in met prachtige vergezichten. Koolzaad staat langzaam te vergaan, natuurlijke meststof. De zon is van de partij, vinken zetten alle zeilen bij en zingen hun mooiste liedje. Heerlijk wandelen is dit, het lijkt haast prille lente. We duiken een bos in met zijn diep ingesneden holle wegen en rotsen van ijzerzandsteen. René Smets wordt onze gezel. Moet wat calorietjes kwijt alvorens vanavond de voetjes onder tafel te steken in Diepenbeek. Voorbij het voetbalterrein van Kelberg wandelen we langs een groots bemeten zone zonnepanelen en vervolgens door een bomenkwekerij. Een aantal exemplaren worden vakkundig uitgegraven en verpakt in linnen, klaar voor transport naar hun finale bestemming.
Het is nog steeds berendruk in de startzaal, ik verdwaal haast tussen de bekende wandelaars. Maar toch geraken we weer op pad. Traditiegetrouw volgen we de Postbaan tot de bossen van Hezerheide. Spar vormt hier de hoofdmoot. We wandelen netjes de heuvel over tot aan de Zwarte Beek. Moeten vervolgens richting drukke spoorbaan en verderop naar het centrum van Zelem. Ook hier is het rustpunt te klein voor de toeloop aan stappers. We versieren een plaatsje op het podium. Moeten opnieuw een ruime lus maken. Passeren in de eerste honderden meter de Donkelhoeve, wereldberoemd in Vlaanderen dankzij Wij Heren van Zichem. Gaan dan tarmacjes lopen langs de Sint-Jansberg en duiken bij Linkhout onder een drukke baan door. Nog wat achterafjes en we mogen heerlijk slingeren door weer een ander sparrenbos. Terug onder de steenweg door, er langs en dan onverhard langs weilanden en bosjes richting spoor. Linda en ik hebben zoiets van, dit is anders dan anders.
Het is al wat rustiger bij de rustpost al ken ik er nog steeds heel wat wandelaars. Na de koffie stappen we langs kerk en kiosk de Pastorietuin in en terug naar de Zwarte Beek. Een breed zandpad loodst ons langs Hezerheide. Moeten wat straatjes lopen en zelfs een klimmetje verwerken om bij een boomkwekerij te geraken. Even wat ploeteren door de zware grond en vervolgens genieten van een heerlijk vergezicht met de Schaffense vliegplein en tot voorbij Tessenderlo. Opnieuw hebben we het gevoel van … dit is nieuw. Nog wat, ons onbekende, achterafjes , een leuke holle weg, we zijn weer bij de Postbaan. Even verder lonkt de eindmeet en den Duvel. Ik interpelleer onze gastheer over het parkoers. Kris en ik zeg ie zachtjes. Tja, goede wijn behoeft geen krans, we hadden onderweg al een vermoeden.
Martin brengt ons naar het station in Diest. Onderweg pikken we Herman op. Moeten hollen tot de trein naar Antwerpen. Onze vriend, met wapperende lokken, valt haast op de schoot van de dame naast hem. Wij kunnen onze lach nauwelijks onderdrukken … een mooier voorbeeld van ‘la belle et la bête’ maakten wij zelden mee ! We stellen de chique Madame gerust, Herman is best wel een lieve kerel.
Toch kiest ze het zekere voor het onzekere en verhuist naar een vrij bankje in Aarschot. Tja, een wandelaar maakt wat mee …
