Het contrast met gisteren kan niet groter, ik kan uitslapen, hoef maar een uurtje te reizen en het is een stralende ochtend. Startlocatie Saint-Julien is nauwelijks 200 meter verwijderd van metrostation Delta. Ik zie het meteen, ander parkoers dan vorig jaar. Geen park van Woluwe maar meer richting Bosvoorde, mon village de jeunesse. Het kriebelt ! Broodje ‘thon’ eten en op pad. Stap onder een griet van een zon de Boulevard des Invalides af tot de woonhokjes van wijlen Etrimmo. Heb die nog weten bouwen toen ik kind was. Verslik mij even in de bepijling door de lage zon en het mijmeren in jeugdsentiment. Naar Place Pinoy gaat de reis. Hier werd vroeger balle pelote (kaatsen) gespeeld, nu huist er een belangrijke klant van mijn twee laatste werkgevers. Kom bij de Vorstlaan uit na twee kilometer huisjes kijken. De 5 km gaat de parken van het Woluwedal in, de anderen klimmen stilletjes door straten naar de lokale witte wijk. Hier verwijderde ik ooit pijlen voor de Ijsetrippers tot mijn vingers stokstijf stonden van vrieskou en nattigheid, was mijn eerste ervaring als pijlenmannetje ! Na 3,9 km bereik ik de toenmalige rustpost van mijn club en kan langs de kasseitjes van de Blankendelleweg het Zoniënwoud in. Ben aangenaam verrast, er ligt nog veel sneeuw. Had onderweg ook al wat gladde partijtjes overwonnen.
Schitterend gezicht meteen, de witte ondergrond overgoten door stralende zonneschijn. Draai van het kasseitje weg een helling op en mag verder door half bevroren, half modder, een pad improvisatie van onze gastheer, net als vorig jaar. Het bruine blad van frêle jonge berk oogt rossig in het prachtige zonlicht. Ik laat mijn tempo een beetje zakken, wil puur genieten en ontstressen van de druk van het zijn. Zowaar een betonbaantje in dalende lijn en dan het prachtige Varensvoetpad, één van de mooiste slingerende holle wegen van het woud. Een specht timmert zijn noenmaal bij elkaar, vinken zingen hun hoogste lied, zalig ! Bij een ster van wegen kiest onze gastheer voor de Tamboerdreef, heb 7,9 kilometer in de kuiten. Dra volgt het Bunzingenvoetpad, weer zo’n beauty slingerend langs een beekje goed gevuld met smeltwater. Even pauze langs de vlakke Mezendreef. De 15 kilometer gaat naar rechts richting Bosvoorde, de 20 kilometer naar links richting kapel van Welriekende. Uiteraard volgt de Kapeldreef en de Berenweg, heerlijk golvend op en neer door het schitterend winters landschap. Hier ben ik meer dan ooit thuis ! Ik stap richting Groenendaal maar reik zo ver niet, kier ne kier were langs het tarmacje van de Graaf van Vlaanderen. Daal dan het Heidebloemvoetpad af en weet dat ik bij de Bezemhoek uitkom. Coin du Balais 12,8 kilomètre lees ik op het bord. Heuveltje op, heuveltje af, nog steeds in bos tot de heerlijke straatjes van le Vieux Boitsfort. Kom bij het Bosvoordse boswachtershuis uit en zet koers naar Le Repos du Chasseur, mij bekend als Charles Albert.
Einde van het bosparkoers meteen en vanaf het watervalletje flaneren door het Park Tenreuken en zijn grote vijver, ben op enkele honderden meters van het ouderlijk huis. Steek de Vorstlaan over en klim naar de naoorlogse sociale woonwijken van Floréal (gele luiken) en Archiducs (groene luiken). Passeer daarbij de school waar ik in het frans en onder de leiding van een Westvlaamse non mijn kleuterklassen doorliep. In de kerk had de uitvaartdienst van mijn grootvader plaats. Allemaal emoties. Het grote leegstaande gebouw van de Place des Archiducs wordt gerenoveerd … in het rood ! Kan in mijn ogen niet, moet historisch groen zijn ! Trapkes af nu, terug naar Etrimmo en Les Pêcheries, de vijver van het Reigersbos. Trappekes op tot metrostation Beaulieu, mijn opdracht zit er op. Schitterende en sentimentele tocht die ik zeker en vast volgend jaar opnieuw loop. En toen … was er Elingen, wie weet ?
Het regent als ik opsta, twijfels, heb eigenlijk geen zin in wandelen maar ook niet in thuis blijven, weet niet wat ik wil. Vertrek dus toch maar richting station. Mijn bankkaart weigert dienst, heb gelukkig voldoende cash op zak om mijn treinticket naar Gent te betalen. Uiltje vangen op de warme NMBS en snel naar bus 55 want heb slechts 6 minuten van de geplande 9. Veertig minuten later sta ik in Ertvelde, moet naar Assenede zo’n 1,7 km verder. Google Maps maakt er een zootje van maar ik ben goed voorbereid. In de druilerige ochtend stap ik vlot naar De Zeppelin, onze moderne startzaal vandaag.
Inschrijven en op pad voor 18,5 km in een voor mij volslagen onbekende omgeving. Strookje drukke steenweg onder het goedkeurend oog van ‘mijnheer de polies’ en dan de akkers in. Graspaden langs een beek, blijkt hier Ter Looveren te noemen. Uitzicht heb ik op een grasgroene terril en de eerste bedrijven van Zelzate. Even genieten van een jong beukenbos en vervolgens onder de A11 door en er parallel mee lopen. Door KMO-zone Heideveld dan en terug de desolate akkers in. Betonpad om Zelzate binnen te lopen bij de Kattemolen. Stratenloop tenslotte tot de rustpost, Anneken en Ides zijn al op de terugweg.
De regenjas gaat meer aan dan uit, het is een trieste dag. Stap nu richting zeekanaal en mag er een coaster van DFDS boordevol containers bewonderen. De slagregen verprutst mijn tweede etappe. Wandel op de grens der Lage Landen over een fietspad en vervolgens een prachtige dreef door weer andere akkers. Afwisseling van betonpaden en onverhard tot dezelfde rustpost van daarstraks tenslotte. Tiny & Danny zijn er ook, al lang niet meer gezien. Terug naar af nu. Drukke steenweg vervolgt door stille straat met nogal wat kasseitjes. Opnieuw de A11-tunnel en dan over een fietspad ellenlang parallel deze snelweg met zicht op de Meetjeslandse akkers. Kom randje Ertvelde uit en stap naar het Marktplein. Moet er 50 minuten wachten op een overvolle bus. Het is op geen enkel moment gestopt met ‘zabberen’. Tja, er zijn zo van die dagen …
