Het contrast met gisteren kan niet groter, ik kan uitslapen, hoef maar een uurtje te reizen en het is een stralende ochtend. Startlocatie Saint-Julien is nauwelijks 200 meter verwijderd van metrostation Delta. Ik zie het meteen, ander parkoers dan vorig jaar. Geen park van Woluwe maar meer richting Bosvoorde, mon village de jeunesse. Het kriebelt ! Broodje ‘thon’ eten en op pad. Stap onder een griet van een zon de Boulevard des Invalides af tot de woonhokjes van wijlen Etrimmo. Heb die nog weten bouwen toen ik kind was. Verslik mij even in de bepijling door de lage zon en het mijmeren in jeugdsentiment. Naar Place Pinoy gaat de reis. Hier werd vroeger balle pelote (kaatsen) gespeeld, nu huist er een belangrijke klant van mijn twee laatste werkgevers. Kom bij de Vorstlaan uit na twee kilometer huisjes kijken. De 5 km gaat de parken van het Woluwedal in, de anderen klimmen stilletjes door straten naar de lokale witte wijk. Hier verwijderde ik ooit pijlen voor de Ijsetrippers tot mijn vingers stokstijf stonden van vrieskou en nattigheid, was mijn eerste ervaring als pijlenmannetje ! Na 3,9 km bereik ik de toenmalige rustpost van mijn club en kan langs de kasseitjes van de Blankendelleweg het Zoniënwoud in. Ben aangenaam verrast, er ligt nog veel sneeuw. Had onderweg ook al wat gladde partijtjes overwonnen.
Schitterend gezicht meteen, de witte ondergrond overgoten door stralende zonneschijn. Draai van het kasseitje weg een helling op en mag verder door half bevroren, half modder, een pad improvisatie van onze gastheer, net als vorig jaar. Het bruine blad van frêle jonge berk oogt rossig in het prachtige zonlicht. Ik laat mijn tempo een beetje zakken, wil puur genieten en ontstressen van de druk van het zijn. Zowaar een betonbaantje in dalende lijn en dan het prachtige Varensvoetpad, één van de mooiste slingerende holle wegen van het woud. Een specht timmert zijn noenmaal bij elkaar, vinken zingen hun hoogste lied, zalig ! Bij een ster van wegen kiest onze gastheer voor de Tamboerdreef, heb 7,9 kilometer in de kuiten. Dra volgt het Bunzingenvoetpad, weer zo’n beauty slingerend langs een beekje goed gevuld met smeltwater. Even pauze langs de vlakke Mezendreef. De 15 kilometer gaat naar rechts richting Bosvoorde, de 20 kilometer naar links richting kapel van Welriekende. Uiteraard volgt de Kapeldreef en de Berenweg, heerlijk golvend op en neer door het schitterend winters landschap. Hier ben ik meer dan ooit thuis ! Ik stap richting Groenendaal maar reik zo ver niet, kier ne kier were langs het tarmacje van de Graaf van Vlaanderen. Daal dan het Heidebloemvoetpad af en weet dat ik bij de Bezemhoek uitkom. Coin du Balais 12,8 kilomètre lees ik op het bord. Heuveltje op, heuveltje af, nog steeds in bos tot de heerlijke straatjes van le Vieux Boitsfort. Kom bij het Bosvoordse boswachtershuis uit en zet koers naar Le Repos du Chasseur, mij bekend als Charles Albert.
Einde van het bosparkoers meteen en vanaf het watervalletje flaneren door het Park Tenreuken en zijn grote vijver, ben op enkele honderden meters van het ouderlijk huis. Steek de Vorstlaan over en klim naar de naoorlogse sociale woonwijken van Floréal (gele luiken) en Archiducs (groene luiken). Passeer daarbij de school waar ik in het frans en onder de leiding van een Westvlaamse non mijn kleuterklassen doorliep. In de kerk had de uitvaartdienst van mijn grootvader plaats. Allemaal emoties. Het grote leegstaande gebouw van de Place des Archiducs wordt gerenoveerd … in het rood ! Kan in mijn ogen niet, moet historisch groen zijn ! Trapkes af nu, terug naar Etrimmo en Les Pêcheries, de vijver van het Reigersbos. Trappekes op tot metrostation Beaulieu, mijn opdracht zit er op. Schitterende en sentimentele tocht die ik zeker en vast volgend jaar opnieuw loop. En toen … was er Elingen, wie weet ?
FOTOREEKS
|