Zo’n dertigtal dapperen beantwoorden de oproep van Kim en zakken af naar het station van Dendermonde. Meer bepaald de plaatselijke Panos waar gastvrouw Sarah ons charmant ontvangt en nog wat warmte geeft, ook al met een bakje koffie tot we ons in het avontuur storten. Storten is vrij letterlijk te nemen want het water valt gestaag uit de grijze hemel. Na 100 meter heb ik het al begrepen, nota’s nemen wordt onmogelijk vandaag, het zal van mijn stilaan vermolmde grijze massa moeten komen om een verslag te pennen. Kim loodst ons uiteraard voorbij het beeld van de Vier Heemskinderen en door het Pionierspark. Dan gaat het naar zijn tweede hobby, het spoor. Langs de vele ijzeren wegen die Dendermonde rijk is tot het perron van Sint-Gillis.  Zijn reputatie eer aandoende zorgt onze gastheer voor zo veel mogelijk onverhard, langs patatten en zowaar wilde paddenstoelen. Bij het volgende station is de eerste wagenrust, letterlijk want de koffer van onze Kim’s auto doet dienst als ‘dagwinkel’ met cola en snoepjes. We kunnen schuilen onder de fietsrekken van station Lebbeke. Even op adem komen van het vele hemelnat.

Fffiiet, daar gaan we weer. Het stramien blijft hetzelfde. Bakken hemelwater en we ploegen ons waar mogelijk door het natuurlijke of door de mens bewerkte groen. Spoorbanen zijn nooit ver weg, soms moeten enkele straten overwonnen worden. Een intussen kletsnatte bende bereikt de Leirekensweg, fietspad tussen Aalst en Opwijk. De hemelsluizen trekken stilaan dicht, wandelen wordt wat aangenamer. Toch zijn we blij onder de Opwijkse kerktoren in een cafeetje onze boterham en schuimend vocht te kunnen verorberen. De vaste stamgasten kijken verstoord. Wie zijn die bende slordige onverlaten die hun zaterdagse pint komen verstoren. Ze snappen het blijkbaar allemaal niet zo goed.

Heb medelijden met de verkleumde marktkramers die nauwelijks kooplustigen zien bij de uitgeregende jaarlijkse lokale bloemenmarkt. Ben zelf ook een beetje ongerust voor de derde etappe van 12 km. Zat de vorige 8 km niet lekker in het ritme. Maar zie, ik pik snel op terwijl we door steegjes en Opwijkse straten verder trekken. Dit wordt de mooiste etappe beloofd Kim mij. Spoedig zal blijken dat hij mij niks op de mouw spelt. Leuke veldwegen langs bewerkte akkers en bosranden. De eerste glooiingen in het parkoers ook, we naderen stilaan Brussel. Af en toe trekt de groep op een lint voor weer eens een smal paadje onder frisgroene bomen of de modder van bonkige veldwegen. Kim trekt alle registers open en loodst ons door een fraaie bosstrook, klimmend ook. Een groepje met ondermeer Paul en mezelf verachterd stilaan. Bij een rood licht in centrum Asse zijn we het spoor van de hoofdmacht bijster. Geen nood, één van Kim’s helpers loodst ons naar de rustpost. Prachtig ouderwets cafeetje trouwens met authentieke toogmeubelen. Hoog tijd om uitgebreid van een Duvelke te genieten en ik kan dit zowaar op een terras, bij een pleintje in Asse waarvan ik het bestaan niet kende.

Net als enkele anderen neem ik afscheid van de hoofdmeute en rep mij naar het station van Asse. Bij het opstappen van de trein stroomt het water weer over onze hoofden. In gedachten zijn we bij de ruim 20 dapperen die doorzetten tot het bittere einde. Zo’n 10 minuutjes later zijn wij terug in Dendermonde, hebben wij 5 uur over gestapt nota bene. Op weg naar huis, in Zele kom ik een mede treinslaafje tegen. Samen sporen wij naar Antwerpen, mij verontschuldigend voor mijn uitzicht als modderduivel. Weten we weer wat vertellen aan ons clubje maandagochtend. Linda pikt mij op in Berchem. Ik kijk terug op een leuke wandeling, Kim doet dat echt wel goed. In Lier hoop ik er opnieuw bij te zijn, met echt wandelweer dan.