Vanaf metrostation Hermann-Debroux hangen de ‘marche’ pijlen overdadig, haast om de 20 meter langs de boulevard tot het Sint-Lutgardiscollege. Het is er erg stil, te stil naar mijn smaak al zijn de IJsetrippers talrijk vertegenwoordigd en broederlijk aan één tafel verzameld. Le Pied de Mortier valt binnen met een volle bus volk, eindelijk wat ambiance in de keet.  Het parkoers is fel aangepast door de opvolger van Jan, die trouwens present is. Ik zit met vraagtekens, het zal me benieuwen.

Na een hartelijke begroeting van Katrien trekken we er op uit voor onze 30 km zondagse wandeling. Klassiek door het stadscentrum naar het parkje van Bergoje. Omdat de 5 km er een lokale lus maakt, laten we aanvankelijk het Rood Klooster links liggen. Moeten een eindje de Waverse Steenweg op en pikken pas terug met het groen in bij de tweede kloostervijver. Onder de brug door dan en de kasseitjes van Drijborren op. We delen Zoniën met veel joggers en … muggen ! Gaan langdurig zachtjes klimmen langs de Diependelleweg en het onvolprezen en oh zo mooie Varensvoetpad, ingebed tussen heuvels van varens en ranke beuk. Tamboerdreef wordt Wolvendreef nadat we mee door een paardentunnel gelopen zijn. Stilaan wandelen we het bos uit bij de Willeriekende Dreef. Storen ons aan het feit dat Wabo zijn wandellinten heel onzorgvuldig heeft verwijderd. Kan niet vrienden ! De parkoersmeester laat ons wat villa’s bewonderen op grondgebied Overijse alvorens koers te zetten naar de kerk van Jezus-Eik. Onder zijn kerktoren, in het verloederde ‘salle paroissiale’ mogen we een eerste keer pauzeren. Is wel nuttig na 1:40 stappen over zogenaamde 8 km.

Voorbij de Bosuil stappen we meteen terug het Zoniënwoud in, meteen op grondgebied Tervuren ook. De parkoersbouwer heeft zo zijn eigen wegen al komt de Kleineflosdelleweg ons zeer bekend voor natuurlijk. We lopen een heel eind aan de rand van de bebouwing maar nog steeds in bos, de geur van daslook nadrukkelijk in beide neusgaten. Dan volgt een pracht van een grasvallei, de Koninklijke Schenking zoals we ze zelden bewandelen. Het volgende kaarsrechte bospad ligt er vettig en ruim bepoederd met pas afgevallen blad bij. Herinneringen aan de stormachtige dagen eerder deze week. Een dreef van heerlijke rode beuk zet ons af bij ‘rotte’ kassei. We missen er een foeterende Herman al kan Linda er ook wat van. De parkoersmeester kent zijn vak. Hij loodst ons over alleraardigste wilgenpaadjes tot bij het centrum van Tervuren en zijn prachtige kerk. Langs het Hof van Melijn lopen we weer de bebouwing uit. We stappen de drukke steenweg over en wandelen verder door Oppemse achterafjes tot de tweede rustpost in een sporthal. Weer ruim bemeten deze 8 km.

Zijn net op tijd binnen om een heuse ‘drasj national’ te vermijden. Doen een ‘klappeke’ met Luc (Kessel-Lo) en Xavier en denken met medelijden aan Jean & Liliane die op de lokale lus nu vast de weergoden trotseren. Wij zetten onze weg verder, terug richting Brussel. Steegjes zetten ons af bij een brug over de hoofdstedelijke ring. Dan volgt de ellenlange Oppemlaan tot in centrum Stokkel. Het lijkt vervelend maar is het niet. Na de lange bosetappes is het leuk wandelen tussen huizen en met prachtige rood gebladerde bomen. Een parkje, de oude spoordijk die van … Oudergem komt, we duiken onderaf naar de Dumontlaan. Door de oudere, grijze sociale woonwijken stappen we naar de klassieke rustpost Malou. Hebben er dan 21 km opzitten en zijn zeer te spreken over het parkoers. Ik geef Kathy en Hans mee dat wat nu volgt mij een raadsel is, lijkt op een grote lus door de bebouwing van de beide Woluwes.

We beginnen met het OLV-straatje en de Lenneke Marekapel, de Woluwebeek ook, goed zo. Stappen dan de drukke steenweg over voor een stevige klim door de moderne buildings van de Jardins Saint-Lambert, ik hou mijn wandelhart vast. Blijkt dat tussen de vele moderne woontorens door een pracht van een wild gelaten groen pad loopt. De parkoersmeester maakt er dankbaar gebruik van tot ons groot jolijt. Er steekt een stevige wind op als we het bos/park van Roodebeek bereiken. Leuke strook dit, ook al dankzij het korte bezoekje aan de gelijknamige vogel- en dierentuin. Dan gaan we straten lopen, erg pittig op en neer. Solleveld, Windmolenberg, de kerken van Sint-Lambrechts en Sint-Pieters. Het lijkt allemaal een beetje doelloos en vooral langdradig. Nog maar eens ‘ à l’elastique’ tot controle Aperitivo, waar we Club Standard zien kastijden.

Hebben nog een drietal kilometer voor de boeg. Linea recta naar het Park van Woluwe nu, met zijn vele waterpartijen en jonkies van watervogels. Merkwaardige moderne kunst ook en zowaar een eekhoorntje dat voor onze voeten loopt. De spoorbaan op dan, nu toeristisch wandelpad tot een doorsteekje langs prachtige nieuwbouw. Bij Hertoginnendal weten we de finish vlakbij. Er wordt druk nagekaart bij Duvel, Leffe en Chimay Blue. Denkelijk een parkoers met 10 tot 15 % extra kilometers. Ons hoor je niet klagen, Jan en de Police de Bruxelles, hebben meer dan waardige opvolgers gevonden in La Bruegelienne en hun bevlogen parkoersmeester. Een tocht die volgend jaar zeker weer op ons programma staat wegens meer dan geslaagde vernieuwing.