Met de weersvoorspelling als leidraad kiest Linda gedecideerd voor de bossen van de Brabantse Wal. Terwijl wij onze koffie slurpen komt ook Martin aangewandeld. Wordt dus een triootje vandaag. Ter Duinen ligt midden de bossen en dat is mooi meegenomen als startlocatie. Voorbij een groene plas gaan we meteen de zandpaden op. Rododendrons waren erg vroeg in bloei dit jaar en dus rest er van hun paarse kleur niet veel meer. Gezellig keuvelend stappen we het bos uit bij Hoogerheide. Zoeken de bosrand op met het weidse uitzicht over de Noordoostpolder met ondermeer de koeltorens van Doel als achtergrond. Stappen door enkele stille straten bij Calfven en pikken dat het fietspad met de witte paaltjes op, dat ons naar de bewoning van Ossendrecht terug brengt. De ganse groep loopt er fout alhoewel een pijl linksaf wel degelijk zichtbaar was aangebracht … de mens als kuddedier dus. Blijven in de bossen lopen nu langs een prachtig ven met kikkerzang en veelkleurige lelies, schitterend dit. Even wat verweerd beton tussen sparren en dan het klassieke heuveltje over, tussen linten als waren we crossers. Rustpost Hoeks bij het Puts Meuleke kennen we zo stilaan uit het hoofd. Dat we twee uur deden over de eerste 9 km zijn we van de Krabben ook gewend.

Ik laat mij verleiden door een reuzengrote koffiekoek, het culinaire uithangbord bij uitstek van deze streek. Mijn maatjes houden het sober. Na de pauze gaan we een klinkerpad op tussen paardenweiden. Het is er verdomd warm, voor allen wennen. Stappen door akkers van groenten, wortelen en ajuin, een paar fruitgaarden ook. Lopen richting België de volgende zanderige bosstrook in. Martin twijfelt even, komt toch met ons mee voor de 36 km. Duiken steeds dieper de sparrenbossen in, langs een militaire omheining ook. Her en der grote plassen, waar we steeds langs kunnen zonder natte voeten. Machsike Hadass, lees ik op een naambord. We zijn in Putte bij de Joodse begraafplaatsen. Duiken opnieuw de bossen van Groote Meer in en worden afgezet bij camping De Heusche Bollaert, ons ook bekend van de wintertocht alhier. Officieel hebben we 17 km op de teller, volgens mede wandelaars al ruim 3 km meer. De organisatie krabt wel erg gul de metertjes bij elkaar !

Martin vraagt of we de extra lus aanvatten. We knikken allebei van ja. Mijn zuurstoftoevoer is nog steeds op peil. We wandelen linea recta over de Oude Postbaan richting dorp. Moeten door het centrum om bij het Moretusbos en de parkomgeving van het lokale kasteel te geraken. Prachtige rode beuk staat er hier ! Het kasteel zelf blijkt voorbehouden voor de stoere rakkers die de marathon lopen. We keren eerder terug, de open ruimte in en terug naar de drukke steenweg. Langs een boontjesveld bereiken we opnieuw het laantje dat naar de camping voert. We zijn er intussen de enige wandelaars. Hebben nog zo’n 13 km voor de boeg.

De warmte begint zo stilaan zijn tol te eisen. Elk om beurt hebben we ons zwak moment of kunnen juist het tempo aangeven, een grappige ervaring. Graspaden door licht glooiend sparrenbos voert ons naar de open ruimte. Ik had er een beetje op gerekend en wordt op mijn wenken bediend … daar is de zandbak ! Kroop de zon eerder geregeld achter de wolken, hier geeft ze van jetje. Stevige kost is dit maar een oh zo mooie omgeving. Met een zucht van verlichting duiken we terug de lommerrijke bossen in van de Staartse Heide. Het wordt nog en hele omzwerving tot het Putse Meuleke. Lopen er ook nog een beetje zinloos lusje achterom bij vele villa’s en ploffen finaal op onze stoelen neer bij Hoeks.

Een helper biedt ons bereidwillig een gemotoriseerde lift aan. Bedanken vriendelijk maar gedecideerd, ook de laatste 5,5 km zullen we vol maken ook al is het dan reeds 16:30. We lopen aan de overkant van de steenweg meteen weer de bossen in. Door prachtige valleien met hoog felgroen gras en donkere sparren. Stappen naar een meer open vennengebied en langs de hier moerassige Groote Meer. Bij een steenweg stel ik mij vragen, tijdsgewijs moet de finish vlakbij zijn, geografisch zijn we nog ver weg. Linda & Martin lijken vleugels te hebben, ik sjok achter hen aan. Ook een paar mede wandelaars slepen zich voort. Groene Papegaai noemt de eerstvolgende straat. Dit snappen wij helemaal niet, vrezen van het parkoers geraakt te zijn. De tijd tikt ongenadig de minuten weg. Tot onze opluchting duikt de poort van de achteringang van het domein voor ons op. Nog tien minuutjes en we kunnen ons haast laten vallen in de terrasstoelen. Liepen 1h25 over 5, 5 km ! Een team Hollandse dametjes zitten er te mopperen over de zandbak en de lengte van het parkoers. Martin & ik maken er een spelletje van om ze voor de gek te houden. Dan smaakt de Duvel eens zo goed !

Op een drafje rijden we terug naar huis. Een ommetje bij een rotonde net voor Zandvliet blijkt de, niet gesignaleerde, juiste weg naar de A12 te zijn. Op de Antwerpse ring gebeurde weer eens een zwaar ongeval, interventie van brandweer incluis. Wij raken er netjes langs, maar het geeft toch een slecht gevoel. Een hapje eten, het is zo weer bedtijd, morgen gaan we er terug tegenaan.