Vandaag wandelen we bij De Broertjes want zo noemen wij De Gasthofstappers en elke wandelaar begrijpt waarom. De eerste etappe, na de koffie, loodst ons meteen voorbij de dorpskerk, waar ons karretje staat, het groen in van de Clingse Bossen. Een breed wandelpad stuurt ons naar een in onbruik geraakt station, de oude spoorweg naar Hulst en verder. Wij volgen hem in de andere richting zijnde Sint-Niklaas. Moeten maar mee tot de eerstvolgende bebouwing van ’t Kalf en zijn schooltje. Klassiek deze rustpost.

Wij volgen braafjes de consignes van de parkoersmeester en zullen hier een ruime lus van meer dan 9 km lopen. Achteraf bekeken was het misschien slimmer de nieuwe Hollandse lus te lopen, verder op het parkoers, maar we waren vanmorgen even niet bij de les. We wandelen het dorp uit, stappen over betonbaantjes samen met wielertoeristen de polder in. Kieviten maken duidelijk dat we te dicht bij hun nesten naderen. De gewassen variëren van polderpatat tot peer. De Plasstraat stuurt ons langs een gracht met ontluikende gele plomp. Groenendijk e.a. sturen ons door het landelijke gebied met nauwelijks menselijke aanwezigheid. Bij het Sint-Jacobsgat een leuke strook natuur langs een plas. Daarna gaat het onderaf de tarmacjes door het krekengebied van Saleghem. Een laatste rechte weg dwars door de polder en we zijn weer op ’t Kalf. Pff, het heeft pijn gedaan !

Bij het terug optrekken even een babbel met Jeroen & Kristel. Hun jonge snaak traint stilaan extra kilometers. Een kasseitje loodst ons naar het Stropersbos. Het is er opvallend stil. We stappen langs de bebouwing van Koestraat & Papenstraat, voorbij de nette Prompkapel ook. Moeten de drukke steenweg over en wandelen verder via Voorthoek, een vijver en het Preekenekeplei tot de rustpost van de Hellestraat. Tijd voor een soepje in de kleuterschool. We duiken vervolgens het gemengde bos/weiland gebied in dat ik ken van de Reynaertroute. Het wordt een heerlijke omzwerving in het groen langs ondermeer de Korte Dweerstraat. Haast ongemerkt lopen wij langs chalets bij de Lekestraat Nederland binnen. Een klinkerstraat duidt er ook op. Leuke rustpost overigens in Heikant met een schitterende fruittaart waar we geen van beiden kunnen aan weerstaan. Geertrui en Jan voegen zich bij ons. Ook zij zijn best tevreden over het parkoers.

We verlaten het dorp zoals we gekomen waren, duiken de Wilde Landen in. Bosrand, rietkraag, plassen, leuk allemaal. Plots staan we op een punt waar we al eerder liepen, rechtsomkeer dus. Ja, poortje gemist al was de markering een dubbeltje op zijn kant. Steenweg over nu en door de bossen van Sint-Jansteen. Onbekend terrein tot we het waterwinningsgebied herkennen. Heerlijk wandelen toch in dit prachtig gebied  met ondermeer een strook tussen Linda-hoge varens. Bij een vijver met schitterende lelies pikken we Moveloken op. Wordt een gezellig babbel tot de volgende rustpost. Daar ga ik weer in discussie met Jan over ‘to be or not to be’ in Waalwijk & Drunen. Moet de eerste keer in mijn leven zijn dat iemand mij een pint betaald omdat ik ongelijk heb ! En zeggen dat ik mijn gelijk bij de volgende ontmoeting kan bewijzen ! Tweewerf Santé !

De Gasthofstappers weten intussen van geen ophouden. Zij sturen ons terug de Clingse bossen in. Eerst even dollen met Stroboer Ludo die geniet van terras geneugten en we beginnen eraan. Het Kabouterpad komt uitgebreid aan bod. We lopen vrolijk de zaal binnen … recht naar de Klingse Kalsei. Genieten er uitgebreid van samen met clubmaatjes Christine & Noel, Geertrui en Jan ook. Feliciteren De Broertjes met hun prestatie vandaag, De Gasthofstappers dat is ‘top niveau’ ! 

15-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

We waren er in hun begindagen al eens te gast. Lieten ons toen geen al te goede indruk na. Vandaag proberen we het opnieuw bij de Rode Lopers, met de trein tot Herentals en dan met een groepje de bus op tot Olen dorp. Startlocatie Teunenberg is een hangar midden het groen van een verlaten militaire site en met ruime parkeerplaats. De parkoerstekening wordt bij meerdere ons bekende wandelaars met vraagtekens ontvangen. We zien wel.

Uiteraard beginnen we met een korte omzwerving door het inmiddels groen militair domein, alhoewel over oude betonbaantjes. Stappen vervolgens langs en onder de E313 door naar het molenpad en uiteraard de molen van Olen. Verderop volgt een sluis over het Albertkanaal. De parkoersmeester wisselt netjes de kanaaldijk met mooie groene stukjes af. Weg van het water volgen weilanden en bosjes elkaar vrolijk op. Leuke etappe van zo’n uurtje wandelen tot de kantine van SK Hezewijk in Buul. We praten er even bij met Wannes (Meret).

De breed uitgesponnen eerste lus, 9 km lang, begint met een strookje letterlijk door het maïs. We dokkeren vervolgens over een kasseitje richting Gerheze, grondgebied Herentals. Het Hezepad stuurt ons langs een bosje met hoge varens alvorens meer open landschap aan te bieden. Bij Doffen (tiens ons welbekend !) gaan we even de spoorbaan volgen. In OLV-Olen bemerken we heel wat stormschade, afgeknapte takken tot halve bomen toe. Het Ukkenpaadje loodst ons naar een sparrenbos. Vervolgens stappen we door een woonwijk langs heel wat achterafjes, kwestie van het asfalt te vermijden. Een wilgenpad loodst ons stilaan terug naar Hezewijk en zijn rustpost. Niet onaardig deze lange etappe.

De zaal loopt vol met bekenden, we nemen onze tijd voor gezellig babbelen onder wandelaars. Gaan dan toch op pad voor de tweede lus. Aanvankelijk nogal wat straten rond Schietboom. Dan mogen we lekker slingeren door een sparrenbos. Open landschap en beton vervolgens bij de in het groen verstopte Kapel van Meeren. In opbouw zijnde windmolens trekken onze aandacht. Voorbij Arcelor Mittal wacht het Albertkanaal. We duiken achteraf, tussen water en groen enerzijds, bedrijven anderzijds. Menig dartel konijntje houdt er ons gezelschap. Bij de brug van Hoogbuul gaan we het tarmac op langs bebouwing. Zijn één bosstrook verder voor de laatste keer te gast bij SK Hezewijk, in de haast verlaten kantine nu.

Een keienpad loodst ons terug naar het kanaal, wij moeten naar zijn overkant. Lopen wat straten van Oevel rond de E313 tot de volgende bosstrook wenkt. Heerlijk wandelen wordt het nu, over smalle bospaadjes tot bij en langs de E313. Het groen sluit aan bij domein Teutenberg en dus kunnen we kilometerslang zwerven door het heerlijke bos. Ter aankomst doen we een terrasje met ondermeer Waaslanders Geertrui & Jan. Een discussie mondt er uit in een weddingschap … wordt vervolgd.

Rijden blij gezind terug naar huis, de Rode Lopers hebben vandaag flink wat goede punten verdiend, dit was een leuke tocht.  

14-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Na aangename tochten te Werchter en Berg strijken wij voor de derde keer in de regio tussen Brussel, Mechelen en Leuven neer. We starten in het centrum van Haacht vandaag, letterlijk Onder De Toren. Gelukkig is er een winkelcentrum en zeer ruime parkeergelegenheid op zondagmorgen. Blijkbaar heeft de tocht een stevige reputatie want we komen meteen veel bekenden tegen waaronder Rudy & Rik, Schorrestapper Jos en zijn vrouwtje ook.

De 33 km zullen we vol maken middels een korte en een lange lus. We beginnen er aan met een korte etappe van 7,5 km. Voor de deur van de startzaal een kraam met regenjassen, de juiste man op de juiste plaats zo zal blijken. We stappen landelijke wegels in op ons eentje. Nevels sieren velden en bossen, opwarming van de aarde na de hevige neerslag van gisterenavond en deze nacht. Het donkere zwerk is fraai maar voorspelt weinig goeds. In de velden opvallend veel aanplant van pompoenen. We zijn hier ettelijke maanden te vroeg ! Na het aanschouwen van een snel wegvluchtende Hooglander klimmen we een Dijkje op. Slingeren stroomopwaarts langs een waterloop, denkelijk de diepliggende Dijle. Het begint stilaan te druppelen als we de Oude Hansbrug bereiken. Aan de overkant wacht een Antitankgracht, die wij hier niet vermoedden. Krijgen er een prachtig stuk natuur cadeau, langs weilanden, bosjes en vele vijvers. Ooit moet hier, in de 14^e eeuw, het Kasteel van Roost gestaan hebben. Pikken de kleinere afstanden op midden de velden en zetten allen samen terug koers naar de monumentale kerk en de startzaal. Tijd om de innerlijke mens wat te versterken.

Net na Jeanine en nagenietend van de stevige knuffel die we steevast van Maggy krijgen, beginnen we aan het grotere werk. Na regen komt zonneschijn, ook vandaag dus. Het wordt een warme dag. Moeten een tijdje huisjes kijken tot we het groen van Spet bereiken. Vettige paadjes langs weilanden en populieren tot de spoorbaan. Aan de overkant, we zijn ondertussen in Wespelaar beland, de (te) lange rechte straat Heike genaamd. De Hollestraat brengt verlossing. We mogen terug het groen in dat overgaat van weiland naar nat bos, heerlijk. Moeten terug het spoor over om allen te samen koers te zetten naar de rustpost bij de sportaccommodaties van Wespelaar. CM deelt er gratis aardbeien uit.

Net als we ons terug in beweging zetten komt er een befaamd trio aanlopen. Jeune Premier Hugo straalt als altijd, Leuvenaar Marc en de derde musketier uit Deurne (Diest) staan er lachend bij. De zon schijnt altijd waar Hugo op het appel is. Vrolijk zetten we onze weg verder over tarmacjes door de akkers en weilanden. Er valt verder geen mens te bekennen, alleen een paar huifkarren getrokken door stoere Brabanders dwarsen ons pad. Even pikken we terug de kortere afstanden op. Komen nog maar eens tot de vaststelling dat wandelaars niet altijd even pienter zijn. Ik voorzie twijfelaars van uitleg bij de splitsing, krijg een vriendelijk dank U terug. Wij zetten koers naar Wakkerzeel. Passeren de gerestaureerde gebouwen waar Werchter rust had en dokkeren over de kasseien tot kerk en rustpost. Pfff, het is bloedheet en de kilometers lijken ons goed gemeten.

Na de verfrissing trekken we ons schoorvoetend terug op gang, langs steegjes voorbij de dorpskerk. Terug de weidse akkers in, nu met jonge biet en drogend hooi. De paden variëren van asfalt, over kiezel tot aangestampte aarde. Stilaan gaat het richting Scharent. Wel een groene omgeving maar langdurig asfalt en bebouwing. Zware kost bij de hoge temperaturen. Ik ben dan ook maar wat blij terug het lommer en het hoge gras van de Antitankgracht te kunnen opzoeken. Plof op een bankje neer, mijn versmalde zuurstofpijpjes spelen mij parten. Lang kunnen we niet blijven zitten, insecten vinden ons een te lekkere hap. Nu is het wel echt genieten met een lange strook langs het groenige water en verweerde muren. Dan duiken we het Haachts Broek in. Heerlijk zwerven door het weelderige groen. Waar nodig is ons pad voorzien van vlonders. Bij het fietspad aan de bosrand weet ik de rustpost nabij. In de gelagzaal is de temperatuur draaglijk, kunnen we de hoofden even terug op koelstand zetten.

Zoals wij het hoopten start de laatste etappe met heerlijke eenmanspaadjes door het prachtige Broek. We lopen het domein uit bij de eerste Haachtse bebouwing. Het is heet in de Poverstraat, we vorderen wat langzamer. Zoeken een laatste keer de velden op parallel met een gracht lopend. Toch is het een beproeving, deze laatste paar kilometer tot de aankomst. Gelukkig draaien ventilators eindeloze rondjes in de zaal. Kunnen we recupereren terwijl we met werkmakker Ronald een paar Duvelkes temmen. We zetten Ronald bij hem thuis in Vilvoorde af. In Hemiksem vinden we zijn gsm op de achterbank van ons karretje. Wordt en dagje zonder voor hem …       

08-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Met de weersvoorspelling als leidraad kiest Linda gedecideerd voor de bossen van de Brabantse Wal. Terwijl wij onze koffie slurpen komt ook Martin aangewandeld. Wordt dus een triootje vandaag. Ter Duinen ligt midden de bossen en dat is mooi meegenomen als startlocatie. Voorbij een groene plas gaan we meteen de zandpaden op. Rododendrons waren erg vroeg in bloei dit jaar en dus rest er van hun paarse kleur niet veel meer. Gezellig keuvelend stappen we het bos uit bij Hoogerheide. Zoeken de bosrand op met het weidse uitzicht over de Noordoostpolder met ondermeer de koeltorens van Doel als achtergrond. Stappen door enkele stille straten bij Calfven en pikken dat het fietspad met de witte paaltjes op, dat ons naar de bewoning van Ossendrecht terug brengt. De ganse groep loopt er fout alhoewel een pijl linksaf wel degelijk zichtbaar was aangebracht … de mens als kuddedier dus. Blijven in de bossen lopen nu langs een prachtig ven met kikkerzang en veelkleurige lelies, schitterend dit. Even wat verweerd beton tussen sparren en dan het klassieke heuveltje over, tussen linten als waren we crossers. Rustpost Hoeks bij het Puts Meuleke kennen we zo stilaan uit het hoofd. Dat we twee uur deden over de eerste 9 km zijn we van de Krabben ook gewend.

Ik laat mij verleiden door een reuzengrote koffiekoek, het culinaire uithangbord bij uitstek van deze streek. Mijn maatjes houden het sober. Na de pauze gaan we een klinkerpad op tussen paardenweiden. Het is er verdomd warm, voor allen wennen. Stappen door akkers van groenten, wortelen en ajuin, een paar fruitgaarden ook. Lopen richting België de volgende zanderige bosstrook in. Martin twijfelt even, komt toch met ons mee voor de 36 km. Duiken steeds dieper de sparrenbossen in, langs een militaire omheining ook. Her en der grote plassen, waar we steeds langs kunnen zonder natte voeten. Machsike Hadass, lees ik op een naambord. We zijn in Putte bij de Joodse begraafplaatsen. Duiken opnieuw de bossen van Groote Meer in en worden afgezet bij camping De Heusche Bollaert, ons ook bekend van de wintertocht alhier. Officieel hebben we 17 km op de teller, volgens mede wandelaars al ruim 3 km meer. De organisatie krabt wel erg gul de metertjes bij elkaar !

Martin vraagt of we de extra lus aanvatten. We knikken allebei van ja. Mijn zuurstoftoevoer is nog steeds op peil. We wandelen linea recta over de Oude Postbaan richting dorp. Moeten door het centrum om bij het Moretusbos en de parkomgeving van het lokale kasteel te geraken. Prachtige rode beuk staat er hier ! Het kasteel zelf blijkt voorbehouden voor de stoere rakkers die de marathon lopen. We keren eerder terug, de open ruimte in en terug naar de drukke steenweg. Langs een boontjesveld bereiken we opnieuw het laantje dat naar de camping voert. We zijn er intussen de enige wandelaars. Hebben nog zo’n 13 km voor de boeg.

De warmte begint zo stilaan zijn tol te eisen. Elk om beurt hebben we ons zwak moment of kunnen juist het tempo aangeven, een grappige ervaring. Graspaden door licht glooiend sparrenbos voert ons naar de open ruimte. Ik had er een beetje op gerekend en wordt op mijn wenken bediend … daar is de zandbak ! Kroop de zon eerder geregeld achter de wolken, hier geeft ze van jetje. Stevige kost is dit maar een oh zo mooie omgeving. Met een zucht van verlichting duiken we terug de lommerrijke bossen in van de Staartse Heide. Het wordt nog en hele omzwerving tot het Putse Meuleke. Lopen er ook nog een beetje zinloos lusje achterom bij vele villa’s en ploffen finaal op onze stoelen neer bij Hoeks.

Een helper biedt ons bereidwillig een gemotoriseerde lift aan. Bedanken vriendelijk maar gedecideerd, ook de laatste 5,5 km zullen we vol maken ook al is het dan reeds 16:30. We lopen aan de overkant van de steenweg meteen weer de bossen in. Door prachtige valleien met hoog felgroen gras en donkere sparren. Stappen naar een meer open vennengebied en langs de hier moerassige Groote Meer. Bij een steenweg stel ik mij vragen, tijdsgewijs moet de finish vlakbij zijn, geografisch zijn we nog ver weg. Linda & Martin lijken vleugels te hebben, ik sjok achter hen aan. Ook een paar mede wandelaars slepen zich voort. Groene Papegaai noemt de eerstvolgende straat. Dit snappen wij helemaal niet, vrezen van het parkoers geraakt te zijn. De tijd tikt ongenadig de minuten weg. Tot onze opluchting duikt de poort van de achteringang van het domein voor ons op. Nog tien minuutjes en we kunnen ons haast laten vallen in de terrasstoelen. Liepen 1h25 over 5, 5 km ! Een team Hollandse dametjes zitten er te mopperen over de zandbak en de lengte van het parkoers. Martin & ik maken er een spelletje van om ze voor de gek te houden. Dan smaakt de Duvel eens zo goed !

Op een drafje rijden we terug naar huis. Een ommetje bij een rotonde net voor Zandvliet blijkt de, niet gesignaleerde, juiste weg naar de A12 te zijn. Op de Antwerpse ring gebeurde weer eens een zwaar ongeval, interventie van brandweer incluis. Wij raken er netjes langs, maar het geeft toch een slecht gevoel. Een hapje eten, het is zo weer bedtijd, morgen gaan we er terug tegenaan.

07-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Linda heeft er zin in, we reizen af naar het Pajottenland. De ochtendlijke buschauffeur waarschuwt ons voor een wielerwedstrijd in Gooik maar daar hebben we tijdens de heenreis nog geen hinder van. Het is opvallend stil in de startzaal, wat ons verbaasd. Daar zal snel verandering in komen. Het is een heuse stoet wandelaars die parkoersmeester Jef volgt de weidse akkers in, zachtjes klimmend tussen het koren. Bij een kapel bouw ik een extraatje in van ruim 2 km. Eigenzinnig als altijd zal Jef later lachend opmerken. Toch vind ik het een goed idee van mezelf. We lopen wat hoger op de heuvel, netjes met de vallei mee over een oude trambedding. Het uitzicht in noordelijke richting is er prachtig. Net voor de kerk van Oetingen duiken we terug onderaf langs Turkeye. Een verweerd smal tarmacje loodst ons door het ontluikend maïs. Dan komt kassei uitgebreid aan bod. Wielertoeristen rijden ons hijgend tegemoet, wij mogen dalen tot een schooltje in Lieferinge, onze eerste gezellig drukke rustpost.

Voorbij de dorpskerk herken ik meteen een eerder gelopen Grote Routepad. Tegelbaantjes lopen langs zich vergapende runderen richting prachtige hoeve Vreckom. Net Bokrijk zegt een meestappende West-Vlaamse, het fototoestel in aanslag. En we lopen door, over vlakke landelijke wegen met ondermeer uitzicht op hoog gras in zaad. Steken bij Kleine Rij de baan die Ninove met Geraardsbergen verbindt over. Een paar straten en we lopen weer door de weidse akkers. Voorbij Peyenbeek offreert Jef ons een heerlijk rustig en haast vlak landelijk parkoers. Hier kan je perfect onthaasten van de drukke werkweken. Vanaf de voetbalkantine van Eendracht Winnik loodsen achterafjes ons tot de kerk van Denderwindeke. Hoog tijd voor een tweede pauze, gezeten in het zonnetje. Annie & Willy (Kessel) gaan ons de rest van het parkoers voor.

Jef stuurt ons door het hoge gras langs weilanden en wilgen de dorpskern rond. Het begrip ‘pad’ daar heeft hij soms zo zijn eigen invulling voor. Op grotere hoogte wandelen we over stoffige paden, randje Meerbeke door de bietenakkers. Kunnen we nogmaals genieten van die hemelse Pajotten uitzichten. Rotte kassei nu, we dokkeren richting bewoning en een kasteel in Neigem. Trappekes op om de beentjes even rust te gunnen bij soep en koffie. Er wacht een lus van ruime 8 km.

We zetten koers naar de kapel van Bevingen, landelijk. Dan gaan we zachtjes klimmen door een holle weg in het Neigembos. Daslook laat ons snuiven. Was Jef tot nog toe clement, nu ontbindt hij zijn duivels. Geen meter vlak krijgen we nog. Een technische afdaling, genietend van het uitzicht tot Ninove en verder. Een nat pad omhoog net achter een woning. Even pauzeren en dan een erg technische duik door het hoge gras langs tweekleurige dennen. Een heuse kuitenbreker. En nog is het niet gedaan. Berchembos dient zich aan en dan moeten we door de ‘put’, met de steilste kant als klim. Gelukkig ligt het hier droog. Puffend slepen we ons uit het groen. Vorderen voorzichtig over het kreupele pad langs geel kleurende weilanden, boterbloemen. De Neerstraat, hoog in de akkers zorgt even voor verpozing. We duiken opnieuw het Neigembos in waar de anemonen in het zaad staan. Trapperig naar beneden nu, door de holle weg tot een grintpad door de weilanden. Een stevige voetmassage tot de kapel van Bevingen en dan door de akkers ‘recht’ naar de rustpost. Kilometertje extra, zegt Willy over deze etappe.

We vertikken het de trap op te lopen, vinden twee stoelen op de binnenkoer beneden. Slokje drinken, even de beentjes strekken en hop … de klim van Prindaal. Langs de bosrand terug het landelijke tarmac opzoeken. De vorige etappe heeft mij pijn gedaan, ik vorder niet vlot meer. Ben verwondert dat we niet langs de Woestijnkapel liepen tot ik de eerstvolgende helling herken. Als door een wesp gestoken neem ik de hindernis met Linda  in mijn schaduw, niet begrijpend waar mijn energie plots vandaan komt. Jef heeft mij gekieteld met deze late beproeving. Terug naar af meteen om langs Ekelendries nog eens klimmen. Krijgen een prachtig zuidwaarts uitzicht tot Kester cadeau. In de volgende vallei pikken we de kortere afstanden op. Vorderen even traag over smalle kasseitjes met gras en maaisel overwoekert. Zijn blij terug weg te mogen van de meute. Jef heeft tussen de weilanden nog iets gevonden dat op een pad lijkt. Ook onze Waaslandse vriendin zal dit prachtig vinden. Door de patattenvelden naar de steenweg en dan linea recta naar het zonnige terras ter aankomst. Een mens zou er ver Duveld moe van worden. Met het lekkere glas gerstenat in de hand  kijken we toe hoe ene Marianne Vos dames fietsles geeft.

Helaas laat hierdoor ook de bus op zich wachten. Medewandelaar Gilbert weet raad bij de gemiste aansluiting in Leerbeek. We rijden mee tot station Halle. Kopen vliegensvlug een ‘enkel’ ticket tot Brussel. Halen er netjes dezelfde geplande trein !

Are we good ! Een woordje van dank aan Jef en Kornuiten voor weer eens een andere visie op het prachtige Pajottenland. Wij hebben nog een afspraak met jullie in Halle tijdens de nazomertocht !      

01-06-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

De overkant van de snelweg lijkt wel Oranje. Met hele horden caravans trekken onze Noorderburen al naar het zonnige zuiden. Wij rijden noordoostwaarts, naar onze wandelvrienden in Waalwijk. De nieuwe startlocatie Buurthuis Zanddonk blijkt tal van voordelen te hebben. Ruimere parkeer mogelijkheden, makkelijker te bereiken en een modern gebouw. We zullen de Crispijnstraat natuurlijk nooit vergeten maar dit is toch ook wel goed.

Het is ons te stil in de startzaal overigens, denkelijk te veel concurrentie deze Hemelvaartsdagen. We lopen door wijken van recente signatuur richting ringweg en de Eikeldijk op, die langs sport accommodaties naar Kaatsheuvel voert. Vlakbij de Efteling wacht het eerste poortje, de toegang tot de Loonse en Drunense Duinen. Maken een  heerlijke omzwerving door het zanderige bos tot het monument uit de Grote Oorlog. De langere afstanden worden over de brug van de brede weg tussen Tilburg en Den Bosch gestuurd. We stappen nu echt wel naar de Efteling en zijn joelende jeugd. Lopen langs het pretpark en het nieuwe bungalowpark Bosrijk dat er prachtig en luxueus uitziet. Bij camping Bernehoeve even wat tarmac tot de Duikse Hoef en een golfterrein. 30 & 40 km worden een graspad opgestuurd, tussen ontluikend maïs en een bramenberm. Huis ter Heide lezen we bij het betreden van de volgende boszone. Voor ons compleet onbekend terrein, al wandelden we dan al zo dikwijls in deze omgeving. We gaan heerlijk slingeren, over smalle paadjes in het groen. Dan volgt een lange strook bosrand en weiden. De eerstvolgende steenweg voert recht naar dorp De Moer. Mogen er gezellig een terrasje doen bij ’t Maoske, onder de kerktoren. Krijgen er het gezelschap van hele horden vrouwelijke wielertoeristes. Het mannelijke oog krijgt er waar voor zijn geld, voor elk wat wils !

Maar er moet nog gewandeld worden, we zijn nog maar 13 km gevorderd. Duiken opnieuw Huis Ter Heide in. Hooglanders liggen hovaardig op ons wandelpad. We lopen er voorzichtig langs, rekening houdend met een erg jong kalfje. Geen foto’s in deze omgeving om de dieren niet onnodig te laten schrikken. Weer genieten we van de fraaie bossen met ondermeer een strook lage dennen. Bij de Duikse Hoef wacht opnieuw landelijk tarmac alvorens door terug frisgroen opschietend hooiland te mogen wandelen. Merkwaardig hoe de randen van de velden worden omgeploegd om denkelijk andere gewassen te laten gedijen. Bij de eerste huizen staat de eerste camperrust opgesteld van de dag. Lijkpad noemt dit hier luguber. Wij houden er een vrolijk onderonsje met de helpers van dienst en Iris met haar wandelmaatje.

Het bosstrookje na de koffie voert naar de drukke steenweg, die nog verbreed wordt ter ere van koning auto. Aan de overkant wachten zandpaden met berk en spar. Plukken heide ook in de meer open stroken. Komen bij een grote vijver uit die wij snel herkennen als het ‘hondenzwembad’. Dan weten we de laatste rustpost nabij, ter ere van Tony Goethart. En dan willen wij daar graag soep bij, genietend van de kunstige bloemstukjes op tafel. Velen weten ook de ijsjesventer te waarderen, die gouden zaken doet. De laatste etappe begint met de dreef richting Plantloon. Zijn prachtige lanen zijn mijn favoriet in de omgeving, heerlijk genieten is dit. Vanaf de speeltuin worden Iris en maatje onze wandelpartners. De Waalwijkse boulevard lopen wij samen gezellig keuvelend af. Duvel kennen ze hier niet, wij houden het bij Oud Bruin terwijl wij op televisie de Ronde van Italië volgen. Rijden blij gezind terug naar huis, het was weer eens ‘af’ bij onze vrienden Waalwijkers. Tot de winterserie dan maar weer …    

31-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Vandaag zetten we onze stappen in het onbekende. Vele wandelaars roemen de organisaties van de Witloofstappers, een vrij recente vereniging. Mijn werkmaatje zal voor de ‘après marche’ zorgen, en dus wordt die vast ook wel verDuveld goed. De buschauffeur, met Hollands accent, weet ons vanaf station Haacht feilloos aan de juiste bushalte af te zetten. Het is behoorlijk druk in de sporthal, de startlocatie. De catering is weelderig, inclusief streekproducten. De parkoersuitleg voorbeeldig. Dit wordt vast een leuke tocht.

We moeten meteen de drukke steenweg terug over, zoeken het Kaasdaverspad op. Een zee van vuurrode klaprozen kleurt een graanakker, prachtig ! De eerste lus stuurt ons richting Bekersveld en zijn graspad. We volgen even een bosrand met uitzicht over in bloei staand en dus rossig gras. Het gebulder van vliegtuigen geeft aan dat we dicht bij Zaventem wandelen. We duiken met z’n allen het natte, donkere bos is waar de lekkere geur van verwelkende daslook onze neuzen prikkelt. De 30 km vervolgt zijn weg langs de Boektestraat, mij bekend van een eerdere Grote Route omzwerving. Het Steenokkerzeelse Snisselsbos wordt aangedaan. Dan moeten we wat tarmacjes lopen om terug te keren naar het Hellebos. We duiken in het natte groen langs, hoe kan het ook anders, het Hellestraatje. Pikken de kortere afstanden terug op om samen van het donkere bos te genieten. Komen Jeannine tegen op familie uitstap. Als ik het goed voor heb minstens een drie geslacht. Weer pikken we de bosrand op alvorens onze eerdere eerste honderden meters in omgekeerde richting af te leggen. Hebben er in de sporthal al een kleine 10 km opzitten. Een prachtige etappe trouwens.

Het Kaasdaverspad wordt na de koffie een tweede keer aangedaan. Nu voert de Watermolenweg ons verder het groen in. Alhoewel, pluis van populieren geven een donzig wit effect. Opnieuw is de daslook van de partij. Obligaat moeten we ook een strookje Haachtsesteenweg lopen. Dan duiken we langs een zanderige kiezelweg, de Leliebaan, de akkers in. Vliegtuigen zakken boven onze hoofden richting Brusselse trots, zijn controletoren komt in de verte tussen de bomen piepen. Wij blijven verrassend in het groen lopen, weliswaar meestal over betonpaadjes. Komen in een dorpje aan dat Humelgem blijkt te noemen. Er staat een heus kasteel met strakke architectuur en een pracht van een pastoorswoning. Blijkt parochiecentrum St-Katharina te zijn inclusief een mooie zaal waarvan één glazen wand begroeit met wijnranken. Zijn zowat halverwege onze tocht en genieten nog steeds van het gebodene.

Langs de pastoriemuur lopen de langere afstanden weg. Stappen warempel onder een landingsbaan door en langs het fameuze 127bis. Aan de overkant van de steenweg duiken we Nossegemse velden in hoog in de zachte heuvels. In de verte de VRT toren, het Schumangebouw en de ‘frietketels’ van Verbrande Brug. Gaan zwerven tussen akkers van graan en pattaten, tussen luchthaven en spoorbaan. Lopen even door de bebouwing van Nossegem en langs zijn station. Dan stuurt een betonpaadje ons hoog boven het spoor langs de weidse akkers. De boer ploegde duidelijk voort want ons pad is bezaaid met ontluikende patat en graan. Het uitzicht is fenomenaal, zelfs de Mechelse Romboutstoren komt in het vizier. We wandelen letterlijk parallel met een landingsbaan, kunnen de belettering op de vliegtuigen lezen. Turkish Airlines is de eerste, zelfs hier dus … Koersen tenslotte terug Humelgem in waar we Brusselaar (Czech ?) Stefan ontmoeten. Blij dat we hem nog eens tegen komen met zijn heel eigen mimiek.

De laatste pauze nemen we op de binnenkoer van de parochiezaal, het is heerlijk zonnig weer. De parkoersbouwer bedient ons op onze wenken. Hij stuurt ons terug de velden in langs de landingsbaan. Hier wandel je niet zonder een beetje vliegtuigspotter te zijn ! Weg van de stalen vogels volgen we Buurtweg 11 door de weidse akkers. Voor het eerst zien wij maïs die gezaaid is onder wit plastiek, bizar. We slingeren ons een weg door het boerenland, aanvankelijk richting Nederokkerzeel. Het zevenkerkenpunt zal mijn maatje later vertellen. De Molenwegel is dan weer een uitvinding van onze parkoersmeester. Stappen letterlijk door de akkers richting eerste bebouwing. Maar we mogen nog eens door het hoge gras en eindigen met een strookje Torfbroekbos. En dan, dan was er Duvel … ter ere van Jeanne & Gust, de pas geboren petekinderen van mijn werkmakker. Een eerste bus laten we rijden, de tweede is maar net op tijd voor de trein. In september organiseren de Witloofstappers terug een tocht sluit Linda veelbetekenend onze wandeldag af … afgesproken Ronald ?

29-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Linda voert de zaterdagtocht in Kinderdijk van onze planning af. Ze heeft nog steeds een aversie van de lange rechte stukken dijk die we er ooit liepen. Omwille van het karige aanbod kiest ze nog eens voor de Grote Route van Brussel tot Huldenberg. Ce que femme veux, Dieu le veut en ik loop netjes in het gareel met haar mee. Vind het zelf ook wel een leuke tocht met de verschillende wijken van Brussel gevolgd door de lange omzwerving door Zoniën. Bij Sint-Rochus vervangen we steevast de Duvel door Omer, gezeten in het zonnetje op het terras. Sporen over Leuven terug naar huis. Ik kruip vroeg in bed, ben nog steeds niet echt fit.

Zondagochtend slapen we noodgedwongen wat langer dan gewoonlijk. Het verplichte nummer in de nieuwe Hemiksemse feestzaal vervullen we met een groet aan de enige echte Vlaamse Leeuw. Klauwen bewust met hem mee. Vervolgens rijden we naar het Klein-Brabantse Sint-Amands, de dertiger die het dichtst bij huis is. Het is al behoorlijk druk in de ruime sporthal. Het verplichte nummer en het mooie weer hebben de wandelaars duidelijk vroeg uit de bedstee gelokt deze ochtend. De parkoerstekening toont niet mijn favoriete kant voor de streek. Drie keer rusten in Oppuurs, dat worden veel velden. Wandelen in Sint-Amands is onverbrekelijk verbonden met de oude spoorbaan. Daar beginnen we dus ook mee. Hij is fel overwoekert, denkelijk rijdt zelfs het toeristisch zomertreintje er niet meer. Bij de lage watertoren stappen we de velden in. Prei en venkel, later de onvermijdelijke bloemkolen. Een lange, rechte betonweg delen we met horden wielertoeristen. We slaan er ons veilig doorheen. Aan de overkant van een steenweg wacht een fietspad door de akkers … van bloemkolen. Na een uurtje stappen bereiken we een eerste keer Oppuurs. Tot onze verbazing is het vrij rustig in het zaaltje. We praten wat bij met Rik (Bornem), bespreken de te volgen route met het openbaar vervoer tot Kampenhout volgende donderdag.

Samen met de 18 km maakt de 30 km een extra lokale lus. We delen nu de veldwegen met MTB’ers, niet erg talrijk aanwezig. Er hangt een vreemde geur over een preiveld, erg biologisch lijkt ons deze teelt niet. Wandelen over rustige tarmacjes bij Achterheide met de monumentale kerktoren van Puurs op de achtergrond. Zo ver moeten we vandaag niet. Keren op onze stappen terug langs de kapel van Overheide en de schapenhouderij van de Calsterhoeve. Ons tweede wandeluurtje zit er op. Onze maatjes uit Borgerhout zitten hun bookes op te smikkelen, we zullen de rest van de rit zo ongeveer gelijk lopen.

Voorbij voetbalterreinen en de oude spoorbaan trekken we weg, weer de akkers in. Alleen 24 & 30 km lopen hier en dus zien we nog nauwelijks wandelaars. We maken een ommetje door het landelijke ’t Hoogste. Blijven vertedert staan bij moeder eend met een kolonie van 13 ukkepukjes die dapper door de gracht peddelen. Zijn vast nog maar pas uit het ei. De omzwerving loodst ons naar het Fort van Bornem, zijn taverne en zonnig terras. Ik laat mij verleiden tot een Coninckske van ’t vat. Nog twee etappes te gaan. De parkoersmeester loodst ons langs de Koestal naar de Bornemse kinderboerderij, vermaard voor zijn rijstpap. Kunnen door een prachtige dreef langs een droog liggende gracht richting golfterrein wandelen. Dan trekken we opnieuw de velden in met Puurs op de achtergrond. Onder de voeten wisselen tarmac, zand en kiezels elkaar voortdurend af. Grote mensen amuseren zich met modelvliegtuigjes. Langs Heir lopen we richting oude spoorbaan. Even later zijn we weer in Oppuurs voor onze laatste pauze. Leentje & Mark tekenen ook present, zijn op familie uitstap.

Het laatste uurtje begint met een lange rechte lijn langs de oude spoorbaan. Bij De Waggel lopen we in een brede bocht rond Sint-Amands, langs een tarmacje afgezoomd met wilgen. Bij De Ster gaan we de Scheldedijk op, genietend van prachtige uitzichten over Sint-Amands en Mariekerke, Het meer beboste Oost-Vlaanderen aan de overkant. Het is behoorlijk druk op de Kaai, terrasjesweer. Fietsers laveren handig tussen de vele wandelaars door. Duiken weg van het water door een steegje met weelderige vlierbomen in bloei. Langs Dam gaat het dan terug naar de sporthal. Het is tijd voor ons wekelijks Duveltje. Kwik sloot af met om en bij de 1.900 wandelaars, een mooi cijfer toch …

25-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Niet te geloven ! Om 07:00 ’s morgens vertrekken we van thuis in korte broek en T-shirt. Net na de ijsheiligen is het dus plots zomer. Lag onze planning sowieso voor dit weekend al lang vast (Luc !), de vrijdagavond gelezen parkoersbeschrijving van Eddy doet mij likkebaarden. We kunnen denkelijk een richting uit waar we geen van beiden in jaren nog geweest zijn.

In de startzaal krijg ik de bevestiging van wat ik vermoedde, dit wordt een leuke wandeldag. Het doet mij wat nog eens ik KTA1 te starten. Hier was ik ooit voor het eerst helper, toen nog bij VOS, hier tapte Linda ook ooit mee. Het zijn zo van die dingen die je bijblijven. Maar we gaan vandaag alleen maar stappen. Ik kies voor de ruime stadslus, een extraatje breiend aan de voorgeschreven 30 km. Moeten over de mooi nieuwe Demerbrug terug naar het station, de spoorbrug en de steenweg over, lekker klimmen over een zandweg bij Fort Leopold. Ooit brak ik hier mijn enkel door van de fiets te vallen ! Het pittig klimmetje voert ons hoog boven de fortruïnes. Verderop krijgen we ook nog een bomenkwekerij te bewonderen, met heel wat materiaal klaar voor transport en dus een tweede leven. Even de steenweg van ‘’t Schunaar’ op nu, om terug te keren langs het spoorwegje dat Tessenderlo Chemie met het NMBS netwerk verbindt. We pikken een heerlijk paadje langs de Demer op, wieren zwevend met de snelle stroming van het water mee. Kikkers houden er ‘bal populaire’. Bij de Schaffense Poort verlaten we de rivier. Kiezen aan de overkant van de steenweg voor een eigenwijs doorsteekje naar het prachtige Begijnhof, kerk nog steeds in de steigers. De rustpost bij de Halve Maan is vlakbij. Ik jen er Eddy wat met een opmerking over zijn parkoerstekening. We kennen elkaar ook al zoveel jaren, hij weet heus wel hoe deze gabber te lezen.

Was onze eerste etappe slechts 6 km lang, nu komt het grotere werk met een heuse 10 km. We krijgen trouwens het gezelschap van een meute Noorderburen, WIOS uit Nijmegen op busuitstap en warempel in bewondering voor de Diesterse windmolen bij de Halve Maan. Moet je Hollander voor zijn ! We wandelen voorbij de weelderig overwoekerde ruïne van zandstenen Sint-Jan en dan het Warandepark binnen. Vast wel pittiger dan de Zevenheuvelentocht, dit stukje. Aan de overkant van deze heuvel doorkruisen we het Diesterse stadscentrum, langs winkelstraat, stadhuis en kaai (in herwerking). Dan gaat het onderaf het Citadelbos. Eddy houdt zich in, het blijft relatief vlak. De Zichemseweg voert ons de Oranjestad uit. We duiken verderop langs een holle weg richting Demer en zijn kikkerpoelen. Wandelen heerlijk stroomafwaarts met de rivier mee, genietend van het prachtige groene uitzicht en de vele vlierstruiken in bloei. Weg van het water versiert Eddy een prachtig extraatje door het hoge gras en langs dorre rietstengels. Dan gaan we klimmen, door een donkere holle weg naar zonovergoten hooivelden. We zijn op de Vinkenberg. Krijgen bij dit stralend weer een fenomenaal uitzicht cadeau vanaf de Basiliek van Scherpenheuvel, over het donkere kerkje van Pastoor Munte, tot de witte abdij van Averbode op de heuvel ver weg. Tussenin allemaal ‘den boerenbuiten’ en koetjes in de wei. Heerlijk ! Even terug een stukje steenweg en dan het fietspad op richting Maagdentoren in de steigers. De meeste bankjes zijn bezet door wandelaars die een extra pauze inlassen. Wij stappen monter door tot bij de Heren van Zichem. Zoals Eddy het aangaf, een fraai vernieuwde zaal achter het gelijknamig café. Hoog tijd voor een stevige kom soep !

We hebben een lokale lus van 8 km voor de boeg. Passeren het voetbalveld van M J (Marie-Jeanne) Zichem en klimmen traag de heuvel op langs de onverharde Capellekensvoetweg, nauwelijks de naam ‘pad’ waardig. Krijgen opnieuw een prachtig uitzicht richting basiliek cadeau. Voor ons loopt een jonger koppel waarvan de juffrouw het knap lastig lijkt te hebben om in het tempo te blijven. Toch wrijft ze de blote bast van haar kompaan liefdevol in met zonnecrème. Het zal mij later de opmerking ontlokken : Liefde is … smeer mijne rug eens in. We wandelen richting Keiberg langs akkers en bossen, zo veel mogelijk over onverhard. De zomerse warmte is draaglijk. Na de Steenweg op Messelbroek volgen paadjes langs chalets tot we stilaan weer de Demer en zijn poelen vol kwakende kikkers bereiken. Deze keer gaat het stroomopwaarts tot de watermolen van Zichem. We hebben er een ommetje rond de dorpskern te goed. Voor ons wordt er meteen rechtsaf gegaan, het parkoers met een kilometer inkortend. Postkaarten, denken wij dan boos !

 De zaal ligt er nu al wat verlaten bij, de Heren van Zichem en Dames van Paal kunnen stilaan aan opruimen denken. Na een drankje lopen we een tweede keer door de stille straten van Pastoor Munte zaliger. Breedestraat voetweg wordt ons volgend licht klimmend pad door het Zichems Veld. De zon verschuilt zich achter sluierwolken, wij zijn er niet rouwig om. Vermijden aldus het warmste van de dag. Onze volgende weg noemt heel toepasselijk Alleenstaande Huizen. We keren de basiliek de rug toe, trekken het open veld in. Het parkoers loopt lekker op en neer tussen Demer en de kerk van Kaggevinne. Bij een bosje zakken we echt wel naar de Demervallei. Volgen een prachtig pad door puur natuur, de pluis vliegt ons om de oren, zorgt voor een wit tapijt ook. Een laatste klim, een stille straat hoog in de heuvel, een laatste keer naar de vallei middels een holle weg die we vanmorgen ook al liepen. Langs de Kluisbergstraat, naast een bruine gracht gaat het naar achterafjes in Diest. Onze tocht zit er op. Bij een Duvelke kunnen we Eddy feliciteren met zijn prachtig nieuw parkoers. Kunnen ook even bijpraten met oude clubmakkers van VOS. Dan is het hoog tijd voor de trein. De NMBS weet blijkbaar van de warmte. Hebben 10 minuten vertraging bij het vertrek uit Diest. Dit loopt op tot 30 minuten in Aarschot. De begeleidster is een ijzervreetster. Ze jaagt jonge mensen met een kind van minder dan één jaar zonder pardon uit de 1^ste klasse wagon, terwijl de rest van de trein afgeladen vol zit. U bent een lomperik, zegt de boze vader terecht. Gelukkig vermaakt het kindje zich met de mede passagiers en eindigt onze mooie dag toch nog vrolijk.      

18-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Rommel in mijn rugzak in de goed beklante startzaal van Zelden Rust. Ben verdorie thuis mijn fototoestel vergeten ! Zal mij een groot deel van de dag een paria voelen zonder mijn derde oog. Stel trouwens tot mijn verbazing vast dat we de startzaal drie keer zullen aandoen tijdens deze 28 km. Ook hier dus denkelijk een besparingsronde op helpers en vaste kosten. Maar we kennen de mogelijkheden van de omgeving, zijn al enkele jaren vaste klant, het moet kunnen. Het busvolk van Oostham zal vast ook wel zijn gading vinden in het gezellige stadje en het groen er rondom.

Het eerste lusje van ruim zes kilometer stuurt ons meteen naar de beboste landdijk. Daarna gaat het buitenkant stadswallen over pas gemaaid gras en onder mooi groene populieren. Op het water een commune van ganzen. Niet minder dan zes kroostrijke gezinnen dobberen samen gezellig op het nat. Schattig ! We blijven onderaf en buiten de stadpoorten wandelen tot bij het standbeeld van Reynaert ‘de pelgrim’. Dan gaan we de wallen op, Luc (Zelzate) achterna, slingerend langs de restanten van wat ooit bolwerken waren. Heerlijk wandelen in het groen is het hier, tot voorbij de stadsmolen. Krijgen ook een fraai uitzicht over schitterende treurwilgen cadeau. Draaien dan van de wallen weg richting prachtig aangelegde Vismarkt en de winkelstraten. Een ommetje rond kerk en stadhuis voert ons naar de Bagijnepoort. Een paar straten verder bereiken we terug het startlokaal. Bij de koffie zal het ons benieuwen wat de tweede lus te bieden zal hebben, zijn al uitgebreid bediend geweest.

We mogen terug de landdijk op, weg van de stad deze keer. Heerlijk lang rechtuit wandelen in het groen. Het voert ons naar de Zeildijk, een tarmacje langs de ‘poorters van buiten’. Een stoompluim aan de horizon verraad de ligging van Doel. Schuddebeurs is de merkwaardige naam van het gehuchtje waar we nu doorlopen. Tarmac, linea recta terug naar de hoofdgemeente die we bij de Zandstraat bereiken. Voorbij het zorgcentrum weten we nog een mooie vijver liggen, die kan de parkoersbouwer natuurlijk niet negeren. Langs de Poorterslaan gaat het, door de stille wijk, terug naar de start. Iets minder deze tweede lus, en iets minder gaat het ook met mij. Ik sjok achter Linda aan, op slecht karakter zeg maar, soms een nuttige eigenschap.

We lopen een derde keer het landdijkje op. Gaan dan linksaf over het fietspad met de koeltorens van Doel prominent aanwezig. Geen bloemenbedden in de akkers dit jaar, wel overvloedig de polderpatat. We pikken Lucien op, die er een dagvullende uitstap van maakt en bij elkeen zijn klappeke doet. Zo kennen we hem al twintig jaar ! Gaan de oude spoorbaan op, nu een prachtig groen biotoop. Wel opletten waar je de voetjes neerzet tussen de vele vermolmde spoorweg dwarsliggers. Aan de overkant van een drukke baan wachten de Clingse Bossen en zijn water win gebieden. De Gasthofstappers zijn er in groep aan de wandel. Bij Clinge verlaten we het bos. Moeten een eindje langs een klinkerstraat door het dorp tot rustpost Sint-Bernardus. Nemen onderweg even de tijd voor een babbeltje met onze Jakke en zijn ‘madame’.

De terugweg gaat weer over de klinkerstraat tot de Bischoppendreef, recht naar de Clingse Bossen. Maken nog een heerlijke omzwerving door het groen tot Kapellebrug. Jammer dat we nu de steenweg volgen langs de bosrand tot hockeyclub Rapide. Ik sleep mij door het warme land. We stappen langs de buitenplassen, zijn treurwilgen en een familie zwanen tot de Gentse Poort. Verlaten er het parkoers, er is geen Duvel in de startzaal ! Op de Grote Markt vinden we een rustig hoekje op een lommerrijk terrasje. Nemen bij het nuttigen van het koele Klein Brabantse vocht ruim de tijd voor het ‘mensen kijken’. Mannekes, hier wordt je honderd jaar … als je blijft ademen. Zo rond de klok van vijven stappen we terug naar de wallen en vervolledigen onze tocht met de laatste twee kilometer. De startzaal ligt er al verlaten bij. Even de Duvel uitlaten en hupsakee naar koning auto.

Het wordt een rustige terugreis over de expresweg en A12. Ondanks mijn totale fysische offday toch een mooie, zonnige, zomerse tocht gewandeld, vlij mij dus tevreden in de echtelijke sponde

17-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Ik had eerder deze week Jeanneke van Herentals nog eens aan telefoon. Ze klonk prima, eigenlijk met de fijne vraagjes en bemerkingen zoals ik haar altijd gekend heb. De bloeddruk is onder controle, ze begint haar draai te vinden in haar nieuwe leefwereld. De bingo activiteit dat vindt ze maar niks, maar het wekelijks turnlesje was haar zeer bevallen. En nog steeds kan er een dagelijkse wandeling vanaf. Ze is dan ook nauwelijks enkele honderden meter verhuisd tot de service flat waar ze nu verblijft. Ja, ik had er een goed gevoel bij.

Intussen is het al weer zo’n zes maanden geleden dat ik nog eens GR wandelde. Vandaag pik ik de draad terug op. Reis rustig en vlotjes tot bij Mieke Pap. Roodgeel loodst mij voorbij de dorpskiosk meteen de bebouwing uit. Bij een fris windje, de ijsheiligen weet je wel, stap ik over betonwegels langs ontluikend maïs en koetjes in de wei. Een aanloopje tot het echte parkoers van de Streek-gr der Kempen. Onverhard nu, over graspaadjes, langs een diepe beek ook. Duik het nog jonge bos in met donkere spar op de achtergrond. Dan wordt het parkoers terug landelijk bij Overbroek. Wissel voortdurend af tussen bosjes en akkers, brede zandpaden ook. Wandel meer dan een uur tot de Kapel van Rovert. Er zijn bankjes en dus is het tijd voor een boterham. Erg leuk trouwens, deze eerste etappe.

Passeer een grenspaal en de Rovertsche Leij. Law 11 en het Brabantse Vennenpad voegen zich bij de route. Komen helemaal uit Eindhoven aangelopen, deze laatste Peter ! Bij huis nummer drie, alleenstaand in het groen, duik ik de bossen in. Weelderig, beter kan ik de omgeving niet omschrijven. Rododendrons in bloei zorgen voor het gelijkvloers, de verdiepingen er boven bestaan uit spar en hoge loofbomen. En het feest gaat gewoon door. Mag lekker mee slingeren langs riviertje de Rovertsche Leij, omgekeerd van wat Meester Leo ons deze winter voorschotelde. De paadjes liggen er vettig bij, heb al mijn aandacht nodig om niet weg te glijden in de zwarte blubber. Ben toch opmerkzaam genoeg om de splitsing van routes niet te missen. Wuif die van Eindhoven uit. Het landschap wordt droger. Prachtige dreven met een mix van gewone en rode beuk loodsen mij langs bosrand en maïsvelden. Aan de overkant van een steenweg wacht een breed grintpad. Lijkt ook wel een sluipweg te zijn vanuit Nieuwkerk. Daar gaat het parkoers inderdaad naartoe, voorbij de Rooms katholieke kapel. Ik knuffel twee paarden die er met geveinsde schroom om vragen en doorploeter dan een zandbad. Passeer het zeer bekende ven de Halve Maan en stap richting Regte Heide. Loop niet echt de open ruimte in, blijf aan de rand met uitzicht tot de woontorens van Tilburg. Er zijn nogal wat bomen gekapt, merktekens zijn verdwenen. Dankzij Leo en de plannetjes van GR red ik het tot Het Ooievaarsnest. Pik er gelukkig opnieuw geelrood op voor een ruime omzwerving door een zalig bos met een prachtige ondergroei van frisgroene varens. Ben helemaal niet verbaasd bij de grenspaal op de Poppelsche Leij en bij Radio Paloma uit te komen. Waar is de tijd dat Herr Franz en zijn ‘drinking’ team hier de wandelaars vanuit Tilburg zaten op te wachten !

Ik trek nu het open veld in, kan daarbij kiezen tussen een onverharde paardenweg of  het hardere fietspad. Ik wissen zo’n beetje af tussen de twee, strategische de bochten in het parkoers afsnijdend. Geniet van een weldadig zonnetje, net warm genoeg en de gekke capriolen van meerdere kieviten. Passeer de villawijk van Aarle. Ook hier staan heel wat ‘stulpjes’ te koop aangeboden. Geen spek naar de bek van de simpele werkmens. Ik ontwaar nog een leuk geplaatst bankje. Heb er uitzicht over rood bloeiend gras, de zoveelste grenspaal vandaag, en een klomp die de smokkelaarroute aangeeft. Hoog tijd voor nog een boterhammetje, heb er zowat 20 km opzitten en nog anderhalf uur voor de boeg tot de bus.

Gesterkt loop ik het fietspad verder af tot Klein en Groot Bedaf, grondgebied Baarle-Nassau. Een stukje steenweg en dan een oerdegelijk Hollands klinkerpad langs hoeves met kozijnen in de traditionele groen kleur geschilderd. Wordt een zandweg opgestuurd tussen weidse akkers. Typisch Hollands een paar kilometer lang rechtdoor lopen tot de eerste dorpsbewoning. Wordt door het hoge gras gestuurd tot aan de echte dorpsrand. Wandel door de Kapelstraat e.a. met die grappige markeringen die telkens weer een grensovergang aangeven. Knotsgek eigenlijk. Moet mij reppen langs de Belgische en Hollandse kerk, busje komt zo. Heb gelukkig ruim de tijd voor elke overstap want wordt telkens weer geconfronteerd met druk verkeer en vertragingen. Ruim twaalf uur nadat ik vanmorgen vertrok ben ik weer thuis. Best tevreden over de omzwerving door Leo’s Land. De volgende etappe voert mij naar Meer, een beetje ‘tricky’ wat het openbaar vervoer betreft.

15-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Vanaf metrostation Hermann-Debroux hangen de ‘marche’ pijlen overdadig, haast om de 20 meter langs de boulevard tot het Sint-Lutgardiscollege. Het is er erg stil, te stil naar mijn smaak al zijn de IJsetrippers talrijk vertegenwoordigd en broederlijk aan één tafel verzameld. Le Pied de Mortier valt binnen met een volle bus volk, eindelijk wat ambiance in de keet.  Het parkoers is fel aangepast door de opvolger van Jan, die trouwens present is. Ik zit met vraagtekens, het zal me benieuwen.

Na een hartelijke begroeting van Katrien trekken we er op uit voor onze 30 km zondagse wandeling. Klassiek door het stadscentrum naar het parkje van Bergoje. Omdat de 5 km er een lokale lus maakt, laten we aanvankelijk het Rood Klooster links liggen. Moeten een eindje de Waverse Steenweg op en pikken pas terug met het groen in bij de tweede kloostervijver. Onder de brug door dan en de kasseitjes van Drijborren op. We delen Zoniën met veel joggers en … muggen ! Gaan langdurig zachtjes klimmen langs de Diependelleweg en het onvolprezen en oh zo mooie Varensvoetpad, ingebed tussen heuvels van varens en ranke beuk. Tamboerdreef wordt Wolvendreef nadat we mee door een paardentunnel gelopen zijn. Stilaan wandelen we het bos uit bij de Willeriekende Dreef. Storen ons aan het feit dat Wabo zijn wandellinten heel onzorgvuldig heeft verwijderd. Kan niet vrienden ! De parkoersmeester laat ons wat villa’s bewonderen op grondgebied Overijse alvorens koers te zetten naar de kerk van Jezus-Eik. Onder zijn kerktoren, in het verloederde ‘salle paroissiale’ mogen we een eerste keer pauzeren. Is wel nuttig na 1:40 stappen over zogenaamde 8 km.

Voorbij de Bosuil stappen we meteen terug het Zoniënwoud in, meteen op grondgebied Tervuren ook. De parkoersbouwer heeft zo zijn eigen wegen al komt de Kleineflosdelleweg ons zeer bekend voor natuurlijk. We lopen een heel eind aan de rand van de bebouwing maar nog steeds in bos, de geur van daslook nadrukkelijk in beide neusgaten. Dan volgt een pracht van een grasvallei, de Koninklijke Schenking zoals we ze zelden bewandelen. Het volgende kaarsrechte bospad ligt er vettig en ruim bepoederd met pas afgevallen blad bij. Herinneringen aan de stormachtige dagen eerder deze week. Een dreef van heerlijke rode beuk zet ons af bij ‘rotte’ kassei. We missen er een foeterende Herman al kan Linda er ook wat van. De parkoersmeester kent zijn vak. Hij loodst ons over alleraardigste wilgenpaadjes tot bij het centrum van Tervuren en zijn prachtige kerk. Langs het Hof van Melijn lopen we weer de bebouwing uit. We stappen de drukke steenweg over en wandelen verder door Oppemse achterafjes tot de tweede rustpost in een sporthal. Weer ruim bemeten deze 8 km.

Zijn net op tijd binnen om een heuse ‘drasj national’ te vermijden. Doen een ‘klappeke’ met Luc (Kessel-Lo) en Xavier en denken met medelijden aan Jean & Liliane die op de lokale lus nu vast de weergoden trotseren. Wij zetten onze weg verder, terug richting Brussel. Steegjes zetten ons af bij een brug over de hoofdstedelijke ring. Dan volgt de ellenlange Oppemlaan tot in centrum Stokkel. Het lijkt vervelend maar is het niet. Na de lange bosetappes is het leuk wandelen tussen huizen en met prachtige rood gebladerde bomen. Een parkje, de oude spoordijk die van … Oudergem komt, we duiken onderaf naar de Dumontlaan. Door de oudere, grijze sociale woonwijken stappen we naar de klassieke rustpost Malou. Hebben er dan 21 km opzitten en zijn zeer te spreken over het parkoers. Ik geef Kathy en Hans mee dat wat nu volgt mij een raadsel is, lijkt op een grote lus door de bebouwing van de beide Woluwes.

We beginnen met het OLV-straatje en de Lenneke Marekapel, de Woluwebeek ook, goed zo. Stappen dan de drukke steenweg over voor een stevige klim door de moderne buildings van de Jardins Saint-Lambert, ik hou mijn wandelhart vast. Blijkt dat tussen de vele moderne woontorens door een pracht van een wild gelaten groen pad loopt. De parkoersmeester maakt er dankbaar gebruik van tot ons groot jolijt. Er steekt een stevige wind op als we het bos/park van Roodebeek bereiken. Leuke strook dit, ook al dankzij het korte bezoekje aan de gelijknamige vogel- en dierentuin. Dan gaan we straten lopen, erg pittig op en neer. Solleveld, Windmolenberg, de kerken van Sint-Lambrechts en Sint-Pieters. Het lijkt allemaal een beetje doelloos en vooral langdradig. Nog maar eens ‘ à l’elastique’ tot controle Aperitivo, waar we Club Standard zien kastijden.

Hebben nog een drietal kilometer voor de boeg. Linea recta naar het Park van Woluwe nu, met zijn vele waterpartijen en jonkies van watervogels. Merkwaardige moderne kunst ook en zowaar een eekhoorntje dat voor onze voeten loopt. De spoorbaan op dan, nu toeristisch wandelpad tot een doorsteekje langs prachtige nieuwbouw. Bij Hertoginnendal weten we de finish vlakbij. Er wordt druk nagekaart bij Duvel, Leffe en Chimay Blue. Denkelijk een parkoers met 10 tot 15 % extra kilometers. Ons hoor je niet klagen, Jan en de Police de Bruxelles, hebben meer dan waardige opvolgers gevonden in La Bruegelienne en hun bevlogen parkoersmeester. Een tocht die volgend jaar zeker weer op ons programma staat wegens meer dan geslaagde vernieuwing.

11-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Zo’n dertigtal dapperen beantwoorden de oproep van Kim en zakken af naar het station van Dendermonde. Meer bepaald de plaatselijke Panos waar gastvrouw Sarah ons charmant ontvangt en nog wat warmte geeft, ook al met een bakje koffie tot we ons in het avontuur storten. Storten is vrij letterlijk te nemen want het water valt gestaag uit de grijze hemel. Na 100 meter heb ik het al begrepen, nota’s nemen wordt onmogelijk vandaag, het zal van mijn stilaan vermolmde grijze massa moeten komen om een verslag te pennen. Kim loodst ons uiteraard voorbij het beeld van de Vier Heemskinderen en door het Pionierspark. Dan gaat het naar zijn tweede hobby, het spoor. Langs de vele ijzeren wegen die Dendermonde rijk is tot het perron van Sint-Gillis.  Zijn reputatie eer aandoende zorgt onze gastheer voor zo veel mogelijk onverhard, langs patatten en zowaar wilde paddenstoelen. Bij het volgende station is de eerste wagenrust, letterlijk want de koffer van onze Kim’s auto doet dienst als ‘dagwinkel’ met cola en snoepjes. We kunnen schuilen onder de fietsrekken van station Lebbeke. Even op adem komen van het vele hemelnat.

Fffiiet, daar gaan we weer. Het stramien blijft hetzelfde. Bakken hemelwater en we ploegen ons waar mogelijk door het natuurlijke of door de mens bewerkte groen. Spoorbanen zijn nooit ver weg, soms moeten enkele straten overwonnen worden. Een intussen kletsnatte bende bereikt de Leirekensweg, fietspad tussen Aalst en Opwijk. De hemelsluizen trekken stilaan dicht, wandelen wordt wat aangenamer. Toch zijn we blij onder de Opwijkse kerktoren in een cafeetje onze boterham en schuimend vocht te kunnen verorberen. De vaste stamgasten kijken verstoord. Wie zijn die bende slordige onverlaten die hun zaterdagse pint komen verstoren. Ze snappen het blijkbaar allemaal niet zo goed.

Heb medelijden met de verkleumde marktkramers die nauwelijks kooplustigen zien bij de uitgeregende jaarlijkse lokale bloemenmarkt. Ben zelf ook een beetje ongerust voor de derde etappe van 12 km. Zat de vorige 8 km niet lekker in het ritme. Maar zie, ik pik snel op terwijl we door steegjes en Opwijkse straten verder trekken. Dit wordt de mooiste etappe beloofd Kim mij. Spoedig zal blijken dat hij mij niks op de mouw spelt. Leuke veldwegen langs bewerkte akkers en bosranden. De eerste glooiingen in het parkoers ook, we naderen stilaan Brussel. Af en toe trekt de groep op een lint voor weer eens een smal paadje onder frisgroene bomen of de modder van bonkige veldwegen. Kim trekt alle registers open en loodst ons door een fraaie bosstrook, klimmend ook. Een groepje met ondermeer Paul en mezelf verachterd stilaan. Bij een rood licht in centrum Asse zijn we het spoor van de hoofdmacht bijster. Geen nood, één van Kim’s helpers loodst ons naar de rustpost. Prachtig ouderwets cafeetje trouwens met authentieke toogmeubelen. Hoog tijd om uitgebreid van een Duvelke te genieten en ik kan dit zowaar op een terras, bij een pleintje in Asse waarvan ik het bestaan niet kende.

Net als enkele anderen neem ik afscheid van de hoofdmeute en rep mij naar het station van Asse. Bij het opstappen van de trein stroomt het water weer over onze hoofden. In gedachten zijn we bij de ruim 20 dapperen die doorzetten tot het bittere einde. Zo’n 10 minuutjes later zijn wij terug in Dendermonde, hebben wij 5 uur over gestapt nota bene. Op weg naar huis, in Zele kom ik een mede treinslaafje tegen. Samen sporen wij naar Antwerpen, mij verontschuldigend voor mijn uitzicht als modderduivel. Weten we weer wat vertellen aan ons clubje maandagochtend. Linda pikt mij op in Berchem. Ik kijk terug op een leuke wandeling, Kim doet dat echt wel goed. In Lier hoop ik er opnieuw bij te zijn, met echt wandelweer dan.

10-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Eén autoritje en vier treinritten, meer hebben we niet nodig om onze bestemming te bereiken vandaag. Over Antwerpen-Berchem, Antwerpen-Centraal, Roosendaal en Tilburg komen we netjes volgens het boekje in Boxtel aan. Het kan dus nog, service geleverd door de spoorvreters der Lage Landen ! Meteen bij het station genummerde wandelpijltjes, zal straks bij het huiswaarts keren ruime tijdswinst opleveren. Door stille straten slingeren we richting Dommel en even verder het ruime startlokaal in het Jacob-Roelandslyceum. De container met materiaal van de organisatoren staat gewoontegetrouw voor de deur. Eigenlijk zijn we hier kind aan huis al lijkt de groep helpers ons wel gewijzigd sinds ons laatste optreden zo’n twee jaar geleden. Volledig vernieuwd parkoers zegt het dametje bij de inschrijftafel. In ben popelend om het te ontdekken.

Beginnen vrij klassiek aan deze tien-tien-tien tocht. Recht naar het domein Stapelen met zijn waterpartijen en prachtige rode beuken. Dan onder de spoorbanen door langs wat ik de ‘koetjestunnel’ noem. Vervolgens door een bedrijvenzone, we weten dat het één keer nauwelijks anders kan. Maar dan dient het eerste eikenlaantje langs  akkers en weilanden zich al aan. Het voert ons naar rivier de Beerze. Vanaf de oever die we volgen heerlijk kuieren langs het water met z’n tientallen leliebladeren. Dan volgt de eerste echte bosstrook, nog steeds parallel met de rivier die blijkbaar een facelift heeft ondergaan. Lijkt mij de aanleg van een overstromingsgebied net voor ie de bebouwing bereikt. De langere afstanden mogen vervolgens de open ruimte in. Wat men hier de heide noemt is eigenlijk hoofdzakelijk droog pijpenstrootje en wat verspreidde boompjes in soms grillige vormen. Koekoek en specht laten zich nadrukkelijk horen. Een kudde wilde paarden laat zich de kop op hol brengen, denkelijk door enkele fietsers. Ze rennen vervaarlijk af en aan de brede wandelweg, komen even verder toch tot rust. Jongere wandelaars kijken ons bezorgd aan, we stellen ze gerust, gewoon doorlopen maar. We passeren enkele stroken bewerkt land, ontluikend zomergraan. Stappen nog eens de Beerze over en volgen brede paden langs diepe, roestbruine grachten. Een kudde runderen, die wij hier vorige jaren al ontmoetten, houdt ons van op afstand in de gaten. Pauzeren doen we aan de rand van de weg, bij een omgebouwde werfwagen. De Keistampers verzorgen hun gasten tot in de puntjes. Er blijkt een fietstoer voorbij te komen, de 100 km van Tilburg. Aan de overkant van de weg zit een kroostrijke familie ganzen in het moeras.

Het tweede tientje begint bij het dal van de Beerze. We lopen langs de rand van een prachtig moerassig biotoop, met tal van waterplanten, vennetjes en tal van onzichtbare vogels die hun hoogste lied ten gehore geven. Paradijselijk is dit !  De parkoersmeester zorgt voor een pauze over landelijk tarmac en de typisch Brabantse hoeves, de kozijnen steevast groen geschilderd. We duiken een tweede keer het dal van de Beerze in, rondden eigenlijk het gebied vanaf de rustpost. Dan volgen graspaden, dijken eigenlijk, tussen akkerland en Beerze moerassen. Een langgerekte waterpartij met brede rietkraag ligt er stralend bij. We lopen weg van het water nu. Zoeken zandpaden op langs berk en haast zomers geurende spar. Waden door halfopen puur natuur stilaan naar het gebied met gele stekels van daarstraks. Mogen er nu uitgebreid van genieten langs kuddes runderen en paarden, tot rust gekomen bij drinkplaatsen. Schitterend toch dit heide- en vennengebied waar geen bebouwing te bespeuren valt. Alle afstanden, tenminste vanaf de 20 km komen samen. Wij krijgen het gezelschap van Hein uit Bladel. Stappen keuvelend de woongemeenschap van Roond binnen op weg naar onze tweede wagenrust op een pas gemaaide weide. Het is er nog behoorlijk druk. Elkeen geniet met volle teugen van het geïmproviseerde terras in de zon. We horen cijfers van 1.800 wandelaars gespreid over de twee dagen, een voltreffer voor deze regio.

Leveren onze startkaarten in bij iemand van de organisatie en beginnen aan onze laatste etappe. Klassiek nu langs het Mari Klijnpad en verderop ondermeer het Groot Hulsven. Opvallend weinig kikkergekwaak toch en helemaal geen kreisende meeuwen meer. Het was hier ooit anders. Er wordt ook gewerkt. Grote happen gewas zijn verdwenen, tot herstel van de oorspronkelijke begroeiing begrijpen wij. Vonden de ‘ersatz’ anders ook wel mooi de vorige jaren. Duiken dieper de bossen in met zijn ondergroei van ‘klokkebeesen’ en dennen de jonge vingers fier rechtop. Brede zandpaden loodsen ons naar Het Loo (dierencentrum). We zoeken de rand van ontluikende maïsvelden op tot ons volgend riviertje zijnde de Kleine AA. Weer zo’n heerlijk biotoop om volgen. De kleinere afstanden lopen een eind met ons mee. Worden met pendelbusjes aan en af de laatste rustpost gevoerd zodat ook zij natuur kunnen lopen. Een fantastisch initiatief van de Keistampers ! Stappen dwars door het gemillimeterde weiland van een kudde jonge paarden. Zij gunnen de tweevoeters geen blik waardig. Even wat asfalt en dan onze laatste waterpartij, het Smalwater. We zijn terug in Boxtel. Steken twee ‘ting-ting-ting’, drukke spoorwegen over en gaan op zoek naar een cafeetje, wat niet zo evident is als een Vlaming denkt. Toch raken we aan een Tripel Karmeliet alvorens de terugreis aan te vatten. In Roosendaal doen we er elk nog royaal een Duveltje bij aan € 6.00 het stuk, woekerprijzen !

Kijken terug op een fantastische wandeldag. De Keistampers staat al jaren borg voor één van de mooiste wandeltochten uit de Lage Landen en dat was vandaag niet anders. Een pijnlijke linkervoet neem ik er dan maar voor lief bij. Dinsdag komt het verhaal van Peter Heesakkers die met stijgende bezorgdheid op ons wachtte in het lyceum. Hij zette blijkbaar de organisatie in rep en roer tot iemand onze startkaarten te voorschijn toverde. Ja, de rust keerde weer over Boxtel …        

04-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Het is lang geleden maar het is nog eens zo ver, we gaan een weekendje wandelend Nederen. Rudy (Hove) houdt ons vanmorgen gezelschap vanaf Antwerpen-Berchem. In Brugge zit de bus richting Breskens meteen afgeladen vol met wandelaars en dit ondanks de concurrentie van IML Blankenberge. Allen hebben we één doel, de Ridderstraat in Sluis. Onze gastheren, Voor De Wind, pijlen netjes de weg naar de startlocatie. Ondanks een ‘pelouse’ en een aangebouwde tent is de ruimte veel te klein voor het hoofdzakelijk Belgische wandelgild. Aan koffie geraken blijkt al evenmin mogelijk, het is er een heuse overrompeling. We komen ook Claire en de onfortuinlijke Jean-Pierre nog eens tegen. Blij dat we ze nog eens zien, voelen mee met pechvogel JP die er het beste van maakt en toch nog steeds aan de wandel is, gelukkig maar.

Zoals wel meer de laatste tijd valt het parkoers uiteen in een korte en een lange lus. We pikken eerst het stadslusje van 4300 meter mee. Een pauw toont ons meteen al zijn mooiste voor- … en achterkant. Dan gaan we een landdijkje op, zijn boorden overwoekerd door het in bloei staande pannenkoekenkruid. Al is de wind dan zuur, de zon doet moeite om ons te verwarmen. Het plattegrond van de dijk doet ons fel aan Hulst denken, al is de bebouwing hier minder uitgesproken, ja komt er zelfs wat weiland voor. We passeren de Westpoort en stappen over de Parmabrug, de vaart naar Damme dwarsend. Een ooievaar zit verscholen hoog boven ons in zijn nest, vast wel te broeden. Lopen een minimum aan stads- en winkelstraatjes alvorens onze lus vol te maken. Er kan nu wel een soepje en een koffie af, een babbel met Lydie’s wandelclubje ook.

We gaan op pad voor het grotere werk. Weer een andere landdijk op tegen de zure wind in. De polder doorkruisen we stappend over een assepiste. De parkoersbouwer probeert ons zo veel mogelijk van drukke verkeersaders weg te houden. We duiken onderaf nog meer de weidse akkers in, langs een heus grenspad aan de zwart-witte markeringspalen te zien. Bereiken zo Retranchement en de rustpost in een tentje op een gemaaid grasland. Het is er behoorlijk druk, we vinden een paar stoelen bij Rudy & Rik (Bornem).

De 30 km heeft er een lange omzwerving van zo’n 13 km voor de boeg. Een schelpenpaadje, ons welbekend, loodst ons langs een kanaal de ‘seaside’ tegemoet. Kort klimmetje na een brugje en daar ligt de Zwinmonding is zijn volle glorie. Het is extreem laag tij en er zijn nauwelijks vogels te bespeuren. Zal wel aan het broedseizoen liggen, denken we dan. Hoog boven het prachtige biotoop wandelen vinden wij nog altijd uniek. We stappen tot Cadzand-bad en gaan er de zeelijn volgen tot vrijwel voorbij de bebouwing. In de verte blinken de torens van Vlissingen en liggen een paar zeeschepen voor anker. Moeten terug de polder in richting Cadzand-dorp. We worden over een fietspad tot bij windmolen ‘Nooit Gedacht’ gebracht. Pauzeren op het terras van cafeetje ‘In De Buitenlust – 1909’. Zijn er haast moederziel alleen. Vinden het intussen onwaarschijnlijk hoe meerdere wandelaars rechtdoor lopen bij het kruispunt, het naar onze smaak duidelijk neergezette ‘rustpost’ bord straal voorbij lopend.

Wandelen na de verfrissing even richting dorp en vervolgens door een woonwijk van recente signatuur. Maar dan gaat het rechttoe, rechtaan opnieuw de polder in over hoofdzakelijk grintpaden. Opvallend veel ontluikende biet in de zandgrond. Waar het even kan duikt de parkoersbouwer een natuurgebiedje en dus een graspad in. Het zal ons afzetten bij een merkwaardig slanke molen in Retranchement. De laatste pauze wenkt in een haast verlaten rustpost.

Mogen de Wallenroute volgen nu, rondom het dorp en aanvankelijk over grintpaadjes. Bebloemde struiken geuren er heerlijk. Killedijk wordt puur beton tot Fort Berchem dat verwijst naar Spaanse Linies uit vroegere tijden. Er rest niets meer van dan een grasheuvel omringd door een gracht. Zeedijk, zegt het naambord, ook uit vervlogen tijden waarschijnlijk, want nu een landelijk fietspad, wel kaarsrecht. Hij zet ons af bij de brede Provinciale weg en de Zwinbrug uit 1952. Een laatste slingerpad door de akkers, zijn tekening doet ook denken aan vroegere wallen. We hebben de finish bereikt. Lopen gelijk door, de stad in en zijn drukke winkelstraten, op zoek naar een terras dicht bij de bushalte. Bezondigen ons ruim een uur aan ‘mensen kijken’ met opvallend veel honden in buggy’s. Het lijkt een nieuwe rage te zijn. Reizen tevreden terug af naar het binnenland. Was misschien een tocht met twee gezichten, wallen en polder, maar de organisatie haalde uit het landschap wat er in zat, een hele verdienste toch. 

03-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Wegeniswerken maken het reizen met het openbaar vervoer richting Poederlee een tijdrovende belevenis. Dus halen we de auto van stal, hij is door vadertje staat weer voor een jaartje vergund. Het is behoorlijk mistig onderweg, gelukkig met toch voldoende zichtbaarheid. Parkeerwachters wijzen ons een veilig plaatsje aan in een nieuwbouwwijk nauwelijks een paar honderden meter van het Mollenhof, onze uitvalsbasis vandaag. Hebben 36 km bij de Zandstappers voor de boeg.

We starten langs de dorpskerk en aanpalende kroeg ‘in de hemel’. Draven door een andere recente woonwijk richting eerste zandpad en sparrenbosje. Wandelen verderop langs de Boskapel en door landelijk gebied richting voetbal terrein van KFC Lille. Onderweg staan de rododendrons al in bloei, toch ook erg vroeg voor hun doen. Paardenbloemen in pluis kleuren weilanden melkwit. De zon breekt stilaan door de mistlaag heen, het wordt een mooie dag. Halfopen landelijke Kempen loodst ons naar de Visbeekvallei en zijn wat nattere bossen. We passeren een paar langgerekte vijvers in puur natuur. Brede rechte zandpaden duiken op. Linda meent de omgeving te herkennen, is hier beter thuis dan ik. Plots staan we voor voetbalkantine De Kroon. Natuurlijk, Herentalse Wandelclub had hier vroeger steevast pauze tijdens hun Driekoningentocht ! We sluiten aan bij Agnes & Willy (Grashoppers) onder zeil voor ons koffietje en een gezellige babbel. Hebben 7,7 leuke kilometer op de teller staan.

We lopen terug richting Poederlee, meestal door bossen met een prachtige ondergroei van frisgroene varens. Passeren de kapel van Zittaart en helgroene, pas geoogste hooivelden. Je ruikt er de adrenaline die de boer het korte gras heeft toegediend ter motivatie voor een tweede oogst later deze zomer. Tarmacjes sturen ons nu richting Heggekapel. Geen wandeling in Poederlee zonder deze trekpleister ! Een strookje bos  nog en we gaan de open ruimte in op grondgebied Vorselaar. Zandpatat is er op rijen gepoot, snakt naar hemels water om te ontluiken. Een bruggetje loodst ons bij een waterval over riviertje de AA. Ettelijke honderden meter verder duiken we terug de Kempense sparrenbossen in. Zodra de afstanden 28 km en meer zich afscheiden zijn we plots alleen. We ruiken die heerlijke zomerse harsgeur voor het eerst, nog subtiel, maar je wordt er toch vrolijk van. Ik heb nochtans een mindere dag, zal het ganse parkoers achter Linda aan sjokken, ‘op slecht karakter’ zeg maar. De parkoersmeester verrast ons nog eens met een lusje langs de Kastanjehoeve en de bosrand. Op de akkers komt het eerste maïs voorzichtig piepen. Na 16 km onze tweede rustpost. Tentje bij de woning van een medewerker. Achter het huis liggen prachtige vijvers i.p.v. een tuin, echt wel mooi. Veel bekend volk overigens, de stoere rakkers van de 50km zoals daar zijn Jacqueline & Wannes, Marij & Willy, Nadia ook.

Wij hebben een ruime lus achterstand op deze vroege vogels. Na een blik op de villa’s van de Mereldreef duiken we de bossen in. Het wordt een lange omzwerving door het stille groen doorsneden met droge grachten. Ons totaal onbekend dit gemengd bos en we genieten dan ook met volle teugen. Deze parkoersmeester verrast ons danig vandaag en dat is natuurlijk leuk. Even raken we aan de Nete, duiken meteen terug het groen in. Een open plek is dicht begroeid met brem in volle bloei, een zee van geel tussen het donkere groen van vele sparren. Een schitterend gezicht. Nog een paar straatjes en we zijn weer bij onze gastheer. Zijn er alleen en dus kan er een gezellige babbel met de helpers af. De gulle gastvrijheid van de Kempen.

Pikken opnieuw de villawijk op zowat parallel met de vorige etappe. Rododendrons en azalea’s zorgen uitbundig voor kleur. Graspaden in bos dan, altijd heerlijk wandelen. Van die plezierige slingerpaadjes ook, zoals ik het graag heb. Even een wijkje met boompjes in het rode blad. Een achterafje voert ons naar de volgende bosstrook en brede grintpaden. We lopen er een ruim vierkant. Een specht timmert er lustig op los. We krijgen hem niet te zien al zit ie dan vlakbij. Het zwerk wordt donker, loodgrijs, er hangt onweer in de lucht. Maar voorlopig houden we het droog. Bij een uniek heuveltje in het parkoers komen we ons aller Herman tegen. De benen willen niet goed mee vandaag, zo blijkt. Bij de rustpost, midden in het bos, vraagt hij een lift naar het station. Ook hij heeft zijn dagje niet !

De eerste hemelse druppels kruipen in het zand als we aan onze laatste etappe beginnen. Zo lang we in het sparrenbos lopen geen probleem. Moeten echter de open ruimte in met zijn weidse akkers. De regenjassen worden boven gehaald. Er staat gelukkig geen wind en het is niet meer dan een mals buitje dat toch wel een halfuurtje zal aanhouden. De parkoersmeester stuurt ons Den Haert in. Hij laat ons heerlijk slingeren door het bosrijke, wat wilde biotoopje, een beauty. Dan daagt de AA op die we volgen tot een steenweg. Merkwaardig, links van ons schijnt de zon, rechts ziet de lucht donkergrijs, haast zwart. Toch kan het regengerief opgeborgen worden, we houden het droog tot de finish. Nog een paar achterafjes en dan is het tijd voor Duvel. Clubmaatjes Christine & Noel komen ook even gedag zeggen. Ook zij genoten van het fraaie parkoers dat de Zandstappers ons vandaag voorschotelden. We spreken af … tot zaterdag in Sluis !       

01-05-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Ik heb er een half uur studie voor nodig, over meerdere websites, om uit te vissen wat de snelste weg is om in Werchter te gaan wandelen. Kies voor station Wezemaal, te bereiken met het boemeltje vanuit Antwerpen. De treinbegeleidster kan haar oren niet geloven als we onze plannen uit de doeken doen. Ik doe er met binnenpretjes een schepje bovenop. Grijze vogels zakken traag naar Brussels Airport als wij onze 2,6 km lopen tot het Meanderpad. Ja hoor, de vwf pijlen hangen er, mijn zoekwerk is niet voor niets geweest ! We stappen door het bosrijke gebied over de Soldatenbrug (Demer) gezelschap gehouden door een paar koekoeken. Zo hoort het ook volgens Linda, tijdens de tocht van Werchter hoor je de eerste koekoek. Een geïmproviseerd pad loodst ons door grasland naar het volgende wegeltje en voorbij de verscholen Meulderskapel. Zijn ter start al ruim 5 km gevorderd.

Het is er trouwens behoorlijk druk zo rond de klok van 10:00. Natuurlijk komen we er vele bekenden tegen, lang of minder lang al niet meer gezien. We gaan op pad langs de Sint-Janskerk richting Demer. Moeten obligaat langs de festivalweide, hoe zouden we anders weten dat we in Werchter geweest zijn ? Landelijk gaat het verder, ondermeer voorbij een prachtige hoeve met gracht. Pauzeren doen we in Wakkerzeel, binnen de ommuring van een hoeve. Komen er Nestor en Cowboy Luc tegen, ook Willy en ega uit Mortsel. Net als we vertrekkenklaar staan voegen Mieke & Roland zich bij ons, we zullen samen de lokale lus volmaken. Landelijk paadjes die ik ken van eerdere GR omzwervingen loodsen ons naar Wespelaar. Tot mijn verbazing duiken we er als terugweg het Haachts Broek in, mij volledig onbekend. Heerlijke slingerpaadjes langs ontelbare populieren laten de wandelaar genieten. Vlondertjes zorgen voor vochtige ondergrond zonder overlast. Aan de overkant van een steenweg wacht een weelderig groen dijkje hoog boven een gracht. Wat is dit een mooie etappe ! De laatste kilometer lopen we landelijk gelijk met daarstraks. Ik breng hem keuvelend met Christine & Noël door, mijn andere maatjes lopen een heel eind voor mij op.

Het kasseitje voorbij de dorpskerk lopen we weer onder ons beidjes. Dan gaat het Dijlekant op, half kassei, half beton. We slingeren ons een weg tot een onverhard pad door arend graan. Komen weer bij het water uit, Dijle of Demer, ik heb er geen idee van. Bij de Rotselaarse watermolen ‘likken’ we even aan de steenweg en duiken terug de akkers in. Verwilderd koolzaad zorgt er voor kleur, de donkere kerk van Rotselaar kijkt dreigend over het landschap uit. Aan zijn andere kant wacht de rustpost bij de verenigde jeugd. Ook hier maken wij een lokale lus. Ze stuurt ons voorbij brouwerij Mena de kerkwegels in. De Molenstraat zal ons naar de Dijle loodsen. Heerlijk zwerven we mee met zijn meanders tot de kerken van Putkapel en Wijgmaal achter een bocht verschijnen. Naar deze laatste stappen we. Bij een sporthal een rommelmarkt. We keren ze de rug toe en worden langs een kronkeltarmac richting Wijgmaalbroek en zijn fietspad geloodst. Leuk stukje groen dit tot de steenweg bij de molen waar we daarstraks ook al wandelden. Lopen een tweede keer het Pad door de Rekken tot de rustpost. Hoog tijd voor een Duvelke !

We volgen nog een paar kilometer het parkoers langs het landelijke De Bimmen. Bij Hellicht & Heikant gaan we rechtdoor, hebben ruim de tijd tot de trein maar ik hou er dan graag een stevig tempo op na. Onze terugreis verloopt dit keer vlekkeloos langs de voorgeschreven treinroute. We hebben ruim de tijd voor een dutje. Kijken tevreden terug op een herontdekte tocht met toch wel wat verbeterde accenten t.o.v. onze herinneren. Slechts drie dagen werken en we komen weer tot leven …    

27-04-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Een blik op het openbaar vervoer en zijn aanbod van dit weekend dwingt ons de wandelplannen te wijzigen. Het is lang geleden en we hebben er beiden zin in, lopen een deel van de Scherpenheuveltocht die de Bosgeuzen elk jaar inrichten. Met de trein tot Bouwel duurt nauwelijks een halfuur vanaf Antwerpen-Berchem, zelfs met omleiding. Dus zijn we nog maar een uurtje weg van thuis als we naar de start wandelen, gelegen in een cafeetje onderaf de autobaan bij Grobbendonk. Tonia, Eddy & gezellen zijn dan al onderweg.

Na de koffie maken ook wij rechtsomkeer terug voorbij De Lindekens en dan de bosstrookjes in van de Kempense Heuvelrug, zand en sparren dus. Aan de overkant van de spoorlijn even wat tarmac maar vervolgens een graspad aan de bosrand, een GR route volgend. De landelijke omgeving verderop geurt nadrukkelijk naar ‘beer’, de boer is druk in de weer. Bij de Kapelstraat blijken we intussen al in Herenthout aanbeland te zijn. We gaan er de steenweg volgen richting waterachtige grens van Noorderwijk & Morkhoven. Waden nu door akkers met koren in de aren al was het al juni. De natuur doet gek dit jaar. Na een kleine twee uur wandelen pauzeren we een eerste keer in het Schedelhof, letterlijk te nemen want een museum van dierlijke schedels. Toch wel iets speciaals dit.

We vervolgen onze weg langs paardenweiden. Bertheide noemen de tarmacjes die we doorkruisen tot een waterzuivering. Opvallend toch hoe de paardenbloem nu al uitgebloeid is en in de witte pluisbol staat. Langs velden met opschietende gewassen  stappen we richting een landdijk. De Spoorwegstraat is intussen een fietspad tussen bomenrijen geworden. Bij het opsnuiven van nog meer landelijke geuren kiezen we voor de Neerstraat en verderop de Oude Zoerlebaan. Rechtdoor tarmacjes waar Linda het even moeilijk mee heeft want ze zit in een dipje. De verlossing van café De Lindeboom in Zoerle-Parwijs komt dan ook niks te vroeg. Koffie zwart, bestel ik aan de toog. Kan niet anders meneer zegt de garçon, wij hebben geen witte …

Na de zwarte stappen we door het dorp richting café De Kruk en dan het fietspad richting Herselt op tot even voorbij de Nete en De Snepkens. Een breed grintpad stuurt ons rechttoe naar Het Rot en de bewoning van Herselt. Door hooiland dat net wordt binnen gehaald gaat het dan naar de Kapittelberg. Betonbaantjes loodsen ons verder naar Vorstheide en zijn bossen, Varenwinkel ook. Het bekende natte stukje en we zijn bij de kerk van Wolfsdonk. Het cafeetje van de oude uitbaatster staat er te verkommeren, wij doen even verderop een terrasje.

De laatste etappe begint met een afwisseling van bewoning en sparrenbosjes. Even een eerste heuvel op en we mogen chalets bewonderen. Testeltse kerkwegen loodsen ons naar zijn centrum. Het zwerk wordt grijs als we de zandstenen dorpskerk rechts laten liggen. Moeten spoorbaan en Demer over om richting Spellehut te stappen. Duiken er een holle, klimmende weg in naar de Wezelbaan en nog meer buitenverblijven. Bij een open plek komt de basiliek in zicht. Wij weten dat het hier, tussen Zichem en Keiberg nog behoorlijk ‘potig’ kan zijn. De parkoersbouwer spaart ons echter, het is vrij makkelijk lopen tot het centrum van Scherpenheuvel. Even langs de befaamde ‘kraampjes’ en we kunnen uitrusten in de binnenkoer van De Pelgrim.

Onze terugreis verloopt niet vlekkeloos. De bus heeft net te veel vertraging om in Diest de trein te halen. We pikken dan maar een frietje mee. Reizen met de trein doen we over Aarschot, Leuven en Mechelen, een omleiding waarvan ze in Antwerpen geen flauw benul hadden ! Tja, we leven in de eeuw van de communicatie …

26-04-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Linda’s knie lijkt nog niet sterk genoeg om Brabantse heuveltjes te trotseren. Ze geeft dan ook forfait voor onze tocht in Ottenburg en de bepijling die wij samen gepland hadden. Ik trek er ‘s zondags dus alleen op uit. Volg de wijze raad van Jefke en neem de trein tot Florival. Twee kilometer verder sta ik in de Burgemeesterstraat van Sint-Agatha-Rode en kan de job gestart worden. Moet even in het ritme komen, is alweer van vorig jaar geleden dat ik nog pijltjes aanbracht. Na een ruim uur sta ik onderaf het Rodebos in Terlanen bij het enige cafeetje van mijn route. Hoog tijd dus voor een pauze en een babbel met een wielertoerist die van zijn aperitief geniet voor de dis van moeder de vrouw. Komt Nestor daar aanzetten. Hij kijkt bedrukt van achter zijn zonnebril. De oogoperatie geeft nog niet het gewenste resultaat en geduld is niet zijn sterkste gave. Ik laat hem bij zijn pintje en vervolg mijn opdracht terug het Rodebos in. Ben aangenaam verrast bij de rustpost en het verlaten voetbalveld. Een zee van geel verblind er haast het zicht, paardenbloemen in de wei. Vast een leuk moment voor de wandelaars morgen. Tijdens het fatsoeneren van de lokale lus wordt ik aangesproken door een Duitse familie. Zij lijken interesse te hebben in de organisatie, ik maak volop reclame. Terug bij de rust zijn John en zijn dame de frigo’s aan het vullen. Onze gasten komen morgen vast niets te kort. Ik rep mij terug naar de trein, begeleid door de eerste koekoek van de toch nog steeds prille lente. Thuis gekomen stel ik Martin ons alternatief voor, Bornem, hij pikt gelijk in, is slechts een uurtje autorijden vanuit Roosendaal.

Just in time draaien we haast gelijktijdig de parking op bij het winkelcentrum in ‘Beurm’. Het zonnetje stemt ons vrolijk, het bekijken van het parkoers ook. Dit wordt vast een topper ! Roos is nadrukkelijk aanwezig in de startzaal. Blijken wandelaars uit Zoetermeer te zijn, toch wel ver weg van Klein-Brabant. Herman heeft al honger, valt aan op koffiekoek en koffie. Wij gaan op pad, dwars door de stille Bornemse straten richting ondertunneling van spoor- en expresweg. Voorbij het gemeentehuis ook, versiert met grote hazen in alle kleuren, Bornem leeft ! Bij het vroegere Nutricia, nu Friesland-Campina (nietwaar Martin) gaan de langste afstanden er vandoor. Langs Roddam en cafeetje St-Vadde gaat het richting Buitenland, gehuchtje met mooie oude gebouwen. Dan de Scheldedijk op, tarmac die we delen met horden wielertoeristen, snel en minder snel. We duiken naar beneden bij De Notelaer, gerestaureerd Hof van Plaisance lijkt het wel. Martin is in zomerse vakantiestemming. Hij stelt voor van een koffietje te genieten op het grasperk, iets waar wij volmondig mee instemmen.

De kortste route naar Wintam wordt nu aangesneden. Mogen in eerste instantie heerlijk over de kasseitjes van de Notelaersdreef dokkeren tot de rustpost in Hingene, die wij uiteraard overslaan. Nog meer kassei dan door de Nattenhaesdonck tot bij een kapel. Stille straatjes voeren ons naar centrum Wintam waar we onze tweede pauze nemen in het Gemeenschapshuis. Hebben nu een lokale lus te stappen. Vrijwel recht naar de dijk van het zeekanaal en dan linksop richting zeesluis. Grap wat met een dametje uit Sint-Niklaas die ik steevast verwar met een wandelaarster uit Niel, ze lijken ook zo fel op elkaar ! Pikken een stukje Scheldedijk mee ter hoogte van Rupelmonde en duiken dan opnieuw de kasseitjes van de Nattenhaesdonk in. Maken een omzwerving langs kruisen die de Boerenkrijg gedenken en het standbeeld van Donatus Kwik. Besluiten met de kasseitjes van Polderdam tot ons tweede terras onder de Wintamse kerktoren. Genieten er van een lekkere Paix Dieu in designglas, pittig dingetje dit blondje !

Linda’s paraplu blijkt intussen van eigenaar te zijn veranderd, is niet meer te vinden in de zaal waar ze hem anderhalf uur geleden achterliet. Ze is er niet blij mee ! Maar we gaan verder op pad bij een stralend lenteweertje. Lopen een kilometertje extra over de kanaaldijk en duiken dan onderaf bij Eikerheide. Aanvankelijk betonpaadjes en, hoe kan het hier ook anders, bloemkolen. Vanaf een plantenzaak krijgt de 30 km echter een prachtig extraatje. Heerlijke dreven in het groen met een ondergroei van bloeiend pannenkoekenkruid. Ik ken dit van eerdere knooppuntentochten, vooral Martin is in zijn nopjes. Een laantje parallel aan een diepe gracht voert ons terug de open ruimte in. Links de prachtige rood/groene bossen van d’Ursel, rechts het uitzicht tot de ranke kerktoren van Wintam. Heerlijk wandelen is dit ! We stappen natuurlijk door het park/bos en langs het kasteel d’Ursel, voorbij afspaning d’Oude Poort ook, waar ik niet bepaald nuchtere herinneringen aan heb. Tijd voor een laatste pauze in Hingene.

De parkoersbouwer trekt een laatste keer alle registers open en stuurt ons langs de Hingense vijvers en vervolgens een kasseitje op dwars door de weilanden. Aan de overkant van de expresweg volgen alleen nog wat straatjes dwars door Bornem om uit te lopen. We hebben een waarlijk prachtige tocht gelopen, echt mooi werk van Kadee. Geraken ook nog van buiten droog thuis, al staan er onderweg heel wat plassen. Dinsdag ben ik dan weer op pad om pijltjes te verwijderen rondom Rode. Kan ik mijn eigen werk kritisch evalueren en leren van schoonheidsfoutjes. In het Rodebos voor het eerst de lekkere geur van daslook. Als ik na afloop op de bus wacht komt een viertal wandelaars aanzetten. Blijkt ondermeer de voorzitter van de Herentalse Wandelclub te zijn, die knooppunten volgen. Eén dag te laat, kan ik niet nalaten fijntjes op te merken, het is maar een grapje …       

21-04-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken

Om 07:00 nippen wij al aan onze koffie bij de Antwerpse Rooseveltplaats. Telkens weer komen we er een vrouwtje van onze leeftijd tegen die gelijk met ons twee Duvels ‘soldaat’ maakt. Ieder zijn smaak natuurlijk ! Op de bus aanvankelijk weinig wandelaars, al krijgen wij wel het gezelschap van Mathieu, merkwaardig genoeg zonder schoofzak. Daar blijken Ludo en de Stroboeren voor gezorgd te hebben vandaag.

We laten een eerste lus van de marathon voor wat ze is en komen aldus bij ruim 33 km uit. Ons voorbeeld zal gevolgd worden door ons maatje uit Polderstad en door Lucien. Achterom de startzaal op pad dus en even de 30 km volgen. Stappen langs bruine grachten naar de overkant van de Bredabaan. Daar wacht domeinbos De Inslag en voor ons de markering van de 42 km. Een prachtig eerste extraatje trouwens met massaal aanwezige rode beuk al flink in het blad. Schitterend ! Door de grote poort stappen we het Park van Brasschaat binnen. Op de vijver een drietal zwarte zwanen, in de bomen een timmerman van dienst. De omzwerving door het bos/park loodst ons naar de Miksebaan waar we opnieuw de bruine gracht oppikken. De parkoersbouwer laat ons de laatste jaren genieten van de achterliggende E10 plas en zijn glimmende berken. Voorbij bazige ganzen wacht de eerste rustpost en Mathieu, nu met schoofzak en plichtsbewust met de stempel in de hand.

We gaan voor een lusje rond de eigenlijke E10 plas en zijn nieuw aangelegde oever. Terug onder de tgv-lijn door dan en dezelfde gracht van daarstraks oppikkend. Voor even maar, we moeten terug naar het Park van Brasschaat en dwars door kinderboerderij Het Mikse Erf. Jonge kinderen hebben er pret met hun viervoetige leeftijdsgenoten, lammeren en geitjes. Voor ons komt Den Inslag terug aan bod. Een paar straten ook en een Speelbos tot de Kerkedreef. Rusten doen we in café Bellevue onder de dorpstoren. Komen er Willy uit het verre Koekelare tegen, op wie de leeftijd geen vat schijnt te krijgen. Ook Patje Kloek en broer Gerald, waarbij deze laatste een ‘pipse’ indruk op ons maakt. Patje blijkt dan weer aan relatieve rust toe te zijn na een vinnige omzwerving in de Loirestreek.

Wij stappen richting watertoren en vervolgens over slingerpaadjes door jong bos parallel met een steenweg. Leuk maar anders dan anders, merken wij op. Aan de overkant van de drukke weg dan weer klassiek over kasseitjes dokkeren, over klinkers ook langs chalets in het groen. Rudy (Hove) is al op de terugweg van zijn 20 km. Wij lopen rechtdoor door de Rodedreef, langs massaal aanwezige rododendrons in de knop ook. Open gebied tenslotte langs weer een andere watertoren en vele weilanden tot de rustpost in duivenlokaal Gooreind. Maak gauw een foto, zegt Willy, voor de op de muur geschilderde beestjes gaan vliegen ! Patje Moens en zijn Denise vallen ook binnen. Zijn zeer te spreken over deze hen nog onbekende tocht. En wij verwachten nog meer en beter, geef ik mee.

Vreemde ervaring dan ook als we na de eerstvolgende rododendrons de Leemdreef en zijn villa’s indraaien. Stappen voorbij de bedrijvenzone van de Franse Weg recht naar het fietspad aan de rand van het militair domein en naar de rustpost in het café te Kalmthout. Geen zandbak dus en dat vinden wij niet normaal voor deze parkoersbouwer. Er is vast iets mis met de vergunningen, bedenken wij. Maar niet getreurd, het is heerlijk zonnen en we hebben vast een spetterende finale te goed.

Toch volgen we weer langer dan ons lief is het fietspad bij de bosrand na het Mastenpad. Slingeren voorbij een groene plas nog even door de bossen en gaan dan weer de villa’s van Kapellen opzoeken bij ondermeer de Esdoornlaan. Komen zo bij de legerbarakken uit waar we andere jaren de zandbak verlieten. Eén voordeel, Linda kan niet zo makkelijk verloren lopen deze keer ! De finale die we voor ogen hadden krijgen we wel. Volgen het GR-pad door de prachtige, stille bossen. Nog nooit lagen de anders natte, vettige paden er zo droog bij als dit jaar. Maar het blijft natuurlijk even heerlijk wandelen. Bij de ruïnes van een fort bemerken we een reiger in wel erg horizontale houding. Colette zal morgen een foto van het beest maken op dezelfde plaats en in dezelfde houding ! Nog even zwerven langs die prachtige grachten, de finish wenkt. Toch even de parkoersbouwer interpelleren. Ja hoor, problemen met de vergunningen, hadden we het niet gedacht !

Uiteraard was dit weer een mooie tocht. Maar gewoontedieren als we zijn hebben we onze zandbak gemist. Bij het naar de bus stappen blijkt Ludo in de wagen te zitten … voor het geval Linda niet ter aankomst moest zijn komen opdagen, geeft het met een kwinkslag mee. Ja, dit verhaal zal ons nog jaren achtervolgen en zo hoort het ook.    

19-04-2014 om 00:00 geschreven door Patrick Vanderstukken