Patrick zag eens pijltjes hangen … maar dierf ze niet te volgen want de belettering was hem volledig onbekend. Ik volg dan maar de Urselseweg vanaf de gelijknamige kerk tot het gelijknamige vliegveld. Onze Jongens uit het Gentse nodigen zowel wandelaars, fietsers als mountainbikers uit voor een tochtje goede doel, al weet ik niet welk dit laatste is. Met z’n allen verbroederen we in een hangar wachtend tot het malse ochtendlijke buitje over waait. Op pad dus, langs een eerste bosstrookje met borden die de historische betekenis van het Urselse vliegveld tijdens WOII uitleggen. Dan de weidse akkers in waar maïs, patat en witte kool geoogst worden. Na regen komt zonneschijn, ook vandaag. Onverhard en tarmacjes wisselen af op de grens tussen Aalter en Knesselare ter hoogte van de Pietendriesmolen. De Aardenburgse Heerweg slingert zich tussen hoeves door. We moeten lachen als een troep koeien met epo-uiers een zotte dans uitvoeren in hun wei. Er staat inderdaad heel wat wind en dat lijkt op hun gemoed te werken. Wolkenmassa’s schuiven voorbij, van hoge witte stapels tot dreigend loodgrijs. Eerste pauze na zo’n 7 km binnen een kleine hoeve. De moderne ‘kicker’ staat er tussen moemoe’s oude wandmeubelen. Het is er te druk en ik besluit gewoon door te lopen langs de Rammelaredreef. Puur natuur nu langs de soms vettige paden van de Schapersbossen. Op een heen-en-weertje kom ik Willy & Marije tegen. Krijg tekst en uitleg om zeker niet verloren te lopen. Zij beginnen aan een tweede rondje van de lokale lus. Prachtige tweede rustpost overigens, de gerestaureerde Drongengoedhoeve. Even de innerlijke mens versterken en terug op pad. Hebben Onze Jongens het grootste deel van het parkoers vakkundig bepijld, voor deze lokale lus krijgen we een briefje met te volgen knooppunten mee. Ook Frans (van wijlen Jefke) waarschuwt voor punt 22. Merci mannekes.

Korte groet aan Gino en Mickey alvorens op de stappen terug te lopen door een heerlijk boslaantje. Maldegemveld lees ik op een bord, mij volslagen onbekend. Het feest kan beginnen, nattige ondergrond, plukken heide, jonge populieren, een waarlijk schitterende omgeving. Onder de voetjes stroken met balkjes, vlonders ook. Vervolgens zwerven door hoge varens tot meer open land, vooral weiland dan. Bij een stralend weertje genietend door lange dreven flaneren tot het fameuze punt 22. Inderdaad, niet het tarmac op maar door een poortje en nog meer genieten van heide in herstel. Wandelen over een landdijkje langs nogal wat jonge, glimmende berk. Lopen ons met z’n drieën vast op uitschietend hooiland, geen nummer 17 te vinden. Dan maar zelf een pad bedenken tot het tarmac. Wandelaars komen er uit tegengestelde richting. Vonden wel nummer 18 maar geen 17 ! Onder deskundige leiding van ‘local’ Gino dan maar met z’n allen door het sparrenbos tot de Drongengoedhoeve, zijn vast weer op het juiste pad.

Vinnige discussie nu met Marije. We brengen het goed gevulde terras aan het lachen want geven ons geen van beiden gewonnen, ambiance ! Tijd voor een wandelaarsdrankje en weer op pad voor de laatste loodjes. Heerlijk genieten van statige beukendreven richting open ruimte en landingsbaan van het vliegveld. Gino wordt mijn gezel. Hij vertelt honderduit over letterlijk te lange tenen, hoe Natuurpunt de sparrenbossen van de Drongense paters rooiden tot wat we vandaag mogen bewandelen en Amerikaanse militaire toestellen die hier ooit landden. Heerlijk vind ik dat, uitleg krijgen bij een wandelgebied dat je niet kent. We vorderen door de open ruimte van onverhard naar tarmacjes. De spitse kerktoren van Ursel vormt vanop een glooiing in het zonvoergoten terrein ons baken. We pikken Willy & Marije op. Zijn om 15:20 bij de Urselse kerk en de bus gaat om :22. Ik neem afscheid van mijn maatjes. Sta een uurtje en een hazenslaapje later in Gent-Sint-Pieters. Nog een uurtje later ben ik terug in Hemiksem. Weet één ding zeker, deze tocht staat nu al op mijn shortlist genaamd ‘favorieten voor 2018’.