Ons oorspronkelijk wandelplan voor vandaag, de 30 km van Landelies gaat niet door. Blijkt een lijntocht te zijn waarvoor wij op een ontiegelijk uur aan het lokale spoorstation dienen te staan. Kiezen voor Beernem als alternatief. De weersvoorspelling is er aanvaardbaar, de organisatie kondigt een heuse West-Vlaamse bostocht aan en de IJsetrippers zijn er op busuitstap. Doen we voorzitter Wilfried dus ook nog een pleziertje. De eerste regendruppels tikken tegen de treinruiten … bij station Beernem ! Met een mix van regen en zonneschijn stappen we tot Sint-Amandus, de twee kilometer verder liggende ruime startzaal, een sporthal. Verraste IJsetrippers uiteraard want wij zaten niet op de bus.
Krijg bevestiging van hetgeen ik op het internet kon lezen, kunnen een 29 kilometer lopen mits een extraatje onderweg. Beginnen, onder de volgende plensbui, aan onze opdracht met een ruime lus rond het psychiatrisch centrum. Bosjes van hoofdzakelijk jonge berk, een boerderij, een erg sober kerkhofje ook. Dan de steenweg over en het volgende jonge bos in parallel met de E40 en zijn razende monsters. Lopen weg van het lawaai door de prachtige groene dreven van het Lindeveld. De kleinere afstanden hebben ons al verlaten. Het terrein wordt vervolgens landelijk met hoeves en veel weiland. We lopen door Bakensgoed – Aalter tot de eerste rustpost De Zande Sint-Pietersveld. Prachtig zaaltje overigens waar het even goed toeven is, al brengen de vele wandelaars het buitenvocht mee naar binnen.
Een kasseitje voorbij prachtige rode beuk loodst ons terug naar de West-Vlaamse bossen. Spar wordt stilaan loof terwijl wij het groepje van clubmaat Danny voorbij lopen. Langs zompige weilanden en over grintpaden naar een pluk heide nu. De zon komt stilaan door het wolkendek piepen. We zwerven nog eens dieper de natte bossen in, in een hopeloze achtervolging op Roger, wiens Mia het wat gezapiger aan doet. De tweede pauze kunnen we genieten bij plantenkwekerij Neirynck. Terrassen er zowaar met ondermeer Flora- en Padstappers. De Ijsetrippers in onze omgeving worden schaars.
Dwars door de plantentuin gaan we opnieuw boswaarts. Prachtige dreven krijgen we cadeau in Bulskampveld en Lippensgoed. Onze parkoersbouwer houdt van complex. De splitsingen volgen elkaar snel op, kwestie van alert te blijven. Omdat we het extraatje van de 42 km lopen zijn we veelal alleen. Runderen, vadsig liggend op een open stukje graasland gunnen ons nauwelijks een blik waardig. Na al dat mooie groen met zelfs plekken voor heideherstel, bereiken we statige villa’s in hetzelfde groen. Denise & Patrick (Waasland) sluiten aan, zij komen van een andere lus van de 42 km af. Even verder volgen zowaar Liliane & Jean (Anderlecht). We snellen samen naar de rustpost in Hertsberge.
Het weer is intussen stralend, de volgende boslus dient zich alweer snel aan. Grintpaden voeren naar de Borrebeek. In feite maken we een grote boog om het lokale, moderne kasteel, inclusief terras, speeltuin en heuse weide met runderen bevolkt. Voor elk wat wils dus. Hoeve Colpaert wordt aangekondigd als de laatste vrije rust. Ik kan het niet laten, moet het hoeve-ijs proeven. Dan heeft Linda meer karakter. De laatste, soms vettige, bosstroken voeren ons terug naar Sint-Amandus. We hebben er ruim de tijd voor een stevige Omer, onder de ‘te’ luide klanken van de orgelman. Hoog tijd om terug koers te zetten naar het station. Zijn er veel te vroeg en doen een ‘Omer’ terrasje bij café De Zevende Hemel. Moeten hollen voor de trein die twee minuten vroeger blijkt te zijn dan op de affiches staat. De begeleidster is een ijzerfreetster met een hart, we redden het ondanks haar gegrom. In Gent-Sint-Pieters spreidt Ons Heer zijn mooiste regenboog. Dit was een leuke start van onze Halfoogst wandeldriedaagse.
Van achter mijn peeceetje zie ik het vrijwel de ganse vrijdag pijpenstelen regenen.
Heb medelijden met Cecile en Roland die denkelijk vandaag de helft van onze Omloop van pijltjes voorzien. Dan zijn wij op zaterdag beter af. Dankzij een stralende zomerdag genieten wij van onze opdracht tussen Overijse en Tombeek. Jammer dat het dorpscafé halverwege gesloten is. Wij vervangen het door een bankje in de zon en een gezellige babbel met een wielertoerist uit het Gentse. Den Duvel krijgen we gracieus aangeboden door de Voorzitter bij aankomst in de Markthal.
Het weerbericht voor zondag voorziet in bakken water vanaf 11:00 à 12:00 uur. Wij staan dus extra vroeg op en zijn al rond 08:30 in Overijse. Hebben daarvoor niet minder dan vijf vervoermiddelen van doen. Met de auto tot Berchem, dan de trein tot Brussel-Centraal. Vervolgens de metro tot Hermann-Debroux en de bus tot de kerk van Overijse. De laatste honderden meter overbruggen we met onze eigen twee pk.
Het is al gezellig druk in de Markthal, velen denken zoals wij, hebben de weersvoorspelling gelezen.
Wij gaan, met de goedkeuring van de Voorzitter, eigenwijs het parkoers op. Zullen eerst ons werkstuk van gisteren nakijken op fouten en of schade. Puffen meteen de Loensdelle op tot het kasseitje dat naar koning voetbal loopt. Vanaf de Heurkstraat wil Wilfried graag een parkoerswijziging op aangeven van Jack. Dankzij Google Maps kon ik ze perfect uitzetten. Een paar stille straten tot de Terhulpsesteenweg en dan dwars door het maïs langs Langendelle tot Reutenbeek. Een pittige klim verder woont ons aller Nestor, die niet thuis geeft want zelf al op pad. Krijgen een prachtige holle weg bij Biesbempt cadeau en klimmen dan naar het plateau bij Haute-Wavre, akkerland met hoofdzakelijk overrijpe granen. Kamvoetweg is de volgende holle pracht die ons afzet randje Tombeek. Wilfried breidt een extra lusje rond het dorp en door het groen. Bij elke steenweg moesten we opletten voor hele horden voorbij zoevende wielertoeristen, vandaag is alles peis en vree. Stevig klimmen langs de Terdecktvijverweg en we kunnen een eerste keer pauzeren in het kleine parochiezaaltje van Tombeek. Jaren geleden dat ik hier nog kwam. Annieken en Chris zitten er al te genieten, ook lang geleden dat we ze nog ontmoetten.
Even dollen met kassierster Christine en we nemen onze maatjes van Heidetochten op sleeptouw. Zakken af tot voorbij de kerkmuur en stappen dan de Vorststraat in. Lijkt aanvankelijk wat saai maar wordt prachtig met uitzicht op graanakkers en een Zwitsers lijkende grasland/heuvel. Annie voelt de adrenaline kriebelen en wil het op een lopen zetten. Ik heb binnenpretjes want we draaien de pittige, zeg maar potige boshelling van Eechelenpoel op. Het haasje van Giesbaarge heeft het snel begrepen en doet het rustig aan. We duiken vervolgens terug richting Tombeek langs die prachtige Wouwerbloksken, een fantastische, diep ingesneden holle weg. Weer bouwt Wilfried een vrij pittig ommetje rond de dorpskern alvorens ons bij de rustpost af te zetten. Lekker toch, wat we hier voorgeschoteld krijgen !
De terugweg naar Overijse is ook kwalitatief hoogstand. De kasseitjes van de Waaienberg loodsen ons naar open veld. Kunnen genieten van prachtige vergezichten en een laatste klimmetje langs een schitterende bolle weide met poeltje van lisdodde. Dan beslissen de weergoden hun duit in het zakje te doen. Tijdens onze doortocht van de akkers langs de Grotstraat worden we copieus begoten met hemelvocht. Bij boerderij Bisdom is hun gram gehaald, het wordt weer droog. We duiken het holle tarmacje naar beneden tot de heuse Mariagrot en reppen ons langs een paar vijvers en de gebetonneerde IJse naar de Markthal. Anny en Chris houden het na zo’n 22 km voor bekeken. Wij vinden de atmosfeer aanvaardbaar en beginnen aan de lus richting Maleizen. Lopen pittig door straten rondom de Brusselse Steenweg, met een leuke doorsteek langs de gemeentelijke serres, druiven en tomaten. Duiken terug naar de Ijse onderaf het Hagaardbos. Uiteraard wacht er een pittige klim, duister tarmac, tot rustpost Hagaard. We zijn net op tijd ‘onder zeil’ om de volgende regenbui te laten overwaaien. Kunnen intussen een babbel doen met Nestor, die van thuis vertrok en ‘pater familias’ Jan.
We wagen het er op om de lokale lus van een kleine 8 km toch nog tot ons te nemen. Richting voetbalterreinen gaat de rit en dan het kasseitje van de Bredestraat af tot onder de autobaan. Regen en zonnestralen wisselen elkaar af terwijl we tarmac lopen langs ondermeer de Bergiersstraat en de tweetalige Avenue de la Reine (links en La Hulpe), Koninginnelaan (rechts en Overijse). Duiken vervolgens groene achterafjes in, met tijdens het smalste gedeelte pittige netels die je vooruit branden. Dwars door paardenweiden en maïs gaat het terug naar onderaf de autobaan. Een laatste trage klim door bos en veld, het is al 16:00 als we opnieuw aan de Hagaard aankomen. Hoog tijd voor een Duvelke vindt Linda.
We hebben nog nauwelijks 2600 meter voor de boeg. Lekker veel kassei langs ondermeer de Speelberg en dan langs Loensdelle letterlijk uitbollen tot de marktzaal.
Hebben ruim onze tijd genomen om de 31 km te overbruggen zo blijkt. Een paar wandelaars maken de bedenking dat onze parkoersmeester ‘op leeftijd’ komt. Vonden vandaag, naar hun zeggen, te weinig terug van zijn ‘beruchte’ jeugdige schelmenstreken. Hebben wij nauwelijks gemerkt … tja, we zijn van dezelfde generatie als hij …
Thuis gekomen wacht een verrassing. De terreinen rondom onze garage missen alleen nog eendjes om een volwaardige vijver te vormen. Wordt parkeren langs de straatkant. Maandag doe ik het lusje Tombeek nog eens over om de pijltjes op te halen. Kan weer genieten van stralend weer. Het laatste halfuur komt er vanuit het zuiden een gitzwarte lucht aanzetten. Spanning troef maar ik red het zowaar, de regen raakt niet over de heuvel tussen Tombeek en Overijse. Ja Roland, some guys have all the luck!
Speciale wandeldag vandaag. Hier in Puurs stapten Linda & ik voor het eerst samen op zondag in 2003. Deze dag kwamen wij ook Joost voor het laatst tegen op een wandeling. Hij liep ons voorbij bij het Fort van Liezele. Toen hoopten we dat het voor hem nog allemaal zou goed komen, het mocht niet zijn.
Ik ben niet echt gemotiveerd vandaag, wil het bij een rustige 30 kilometer houden.
Lut & Luk gaan voor de marathon en zijn voor ons op pad. De parkoersmeester trekt meteen alle registers open. We stappen naar de watertoren en Domein Tekbroek. Zeg maar het mooie groen rondom de diep ingesneden Vliet. Dan volgen prachtige dreven door de weilanden en akkers : Borgerhoutdreef, Turkenhofdreef en Klein Hoevedreef. Al is het dan nog maar 09:00 toch is het lommer en een zuchtje wind al welkom. In open veld bloemkolen en prei, het zou anders Puurs niet zijn ! Vanaf de Calsterhoeve gaat het naar centrum Oppuurs en onze eerste pauze na 5 km. Monique & Roger zijn er ook weer, net als ultraloper Patje overigens.
We verlaten het dorp langs een gracht en stappen de straten van Nijvendries in. Achterafjes door de velden zijn gebetonneerd, de fietsende mens ter wille. Aan de overkant van de oude spoorweg krijgen we onverhard aangeboden door het maïs. Bij De Waggel (Sint-Amands) lopen we terug het weidse landschap in over de asfaltwegjes van ’t Hoogste. Fietsers van de Bornemse 100 komen ons tegemoet. Wat straatjes van Mariekerke zetten ons af bij Heimolen, een vroegere maalderij voor veevoeders. Dan stappen we het groen in van bosjes en weilanden, vrijwel tot de rustpost bij KVS Branst. Xavier heeft er dan al de lus van de 42 kilometer opzitten en is zeer te spreken over het parkoers. Met stip te noteren dit !
Linda heeft zo haar plannetje. Dat ik de lus van 8 kilometer hier niet wandel, daar kan ze mee leven. Maar de extraatjes van de marathon verderop naar de finish, die wil ze er maar wat graag bij nemen. Wie ben ik dan om haar tegen te spreken ! We volgen tarmacjes in het groen richting ’t Hoogste en de ‘woefkes’ van ’t Hoogstehof, een hondenhotel. Duiken dan de akkers en het manhoge maïs in richting Oppuurs. Het extraatje loodst ons in eerste instantie over een slingertarmac met hele horden fietsers als passanten. Het is voortdurend aandachtig wandelen om hen niet voor de wielen te lopen. Het kapitaal aan materiaal dat ons voorbij rijdt is trouwens niet te schatten. Weg van de ‘bikes’ gaan we de oude spoorlijn op. Linea recta nu terug naar Oppuurs, omgekeerd aan de Doto tot de rustpost bij het lokale voetbalveld. Hobohem tekent er ook present alsmede ex-collega’s van mij. Ik werkte dan ook 19 jaar in Kalfort. Het is steeds weer een hartverwarmend en blij weerzien. Toch een hele brok uit mijn leven geweest.
We lopen nog eens de akkers in van bloemkolen en prei, geoogste venkel ook. Er valt niks meer te rapen dit jaar. Stappen door de straten van Achterheide voorbij de kapel. De langere afstanden mogen kiezelige paden op langs nog meer groenten. Draaien door de nieuwe wijk en rondom het Hof ter Bollen, dan volgt de Steentjesstraat, onverhard tot tehuis ’t Onzent. Tot onze verrassing is daar de rustpost gevestigd en niet in het fort van Liezele. De toetsenman speelt voor een lege tent, de wandelaars zitten achter het hoekje op het terras in de zon. Wij pikken Sloeber Anita op en maken het laatste wandeluur als trio vol. Wandelen langs de chalets van Walsingen en voorbij een manege met springconcours richting Kalfort en zijn Fabiolapark. Er hangt onweer in de lucht. We reppen ons langs een waterloopje tot het Fort van Liezele. Lopen achterom langs de plas om weer het maïs in te duiken. De laatste kilometer vanaf het Puurse Sociale huis en we kunnen Duvelen !
Moeten even vluchten voor een buitje maar sluiten op het terras bij de Kollebloem af met ondermeer Herman Stroboer. Ook deze klassieker zit er weer op voor dit jaar. Volgend weekend staat volledig in het teken van onze eigen organisatie in Overijse. Tot dan.
Een stevige plensbui vergezelt ons tot afrit Rumst van de E19. Als we de parkeerweide opdraaien is ze alweer voorbij en dat zal zo voor de rest van de dag blijven. Een koppeltje Langdorpers tekent present, hun aanwezigheid duidt op een kwaliteitsparkoers en dat verwachten wij ook. Ik opteer voor een tocht zonder de 10 kilometer naar Waarloos en terug. Pik liever alle lussen vanaf de Walemse visput mee.
We volgen dus meteen 42 2x langs stille straatjes van de Lage Vosberg. Ze zetten ons af in het natuurgebied van de Oude Spoorwegberm en zijn kikkerpoeltjes. Moeten vervolgens wat straten lopen richting Lazaruskapel en de brug over de Nete bij Walem. Een strookje dijk en we stappen tot de rustpost waar we Monique & Roger ontmoeten. Tja, er zat een verbindingsstukje in deze etappe maar het kan echt niet anders.
De langste lus van 8,7 kilometer wordt meteen een pareltje. We duiken het domein van Abdij Roosendael in na het begroeten van een stille Jean-Marie. Lopen langs een gracht tot het , nu nog verlaten terrasje. Krijgen dan een mooi extraatje door een weide en langs zijn de horizontale boom, een merkwaardig fenomeen. Terug de Netedijk op dan tot de waterwinning. Mogen langs de lommerrijke kant van de plas lopen, uitkijkend over een pleiade aan waterwild, zonder Canadaganzen. Duiken dan de bossen van de Mosterdpot in met zijn rijke flora aan varens. Snoodaards hebben een lint dwars over de te volgen route gespannen, wij spelen voor parkoers herstellers. Het groene lusje voert ons aanvankelijk naar tehuis Ter Elst. Aan de overkant van een drukke steenweg wacht een verrassing … het Fort van Duffel. Ons totaal onbekend en naar verluid nog maar enkele maanden wandelbaar. We maken een ruime lus in het groen rond de plas met weelderige plantengroei. De terugweg gaat traditiegetrouw langs villaatjes in het groen tot het bos van Roosendael. Hoog tijd om de innerlijke mens te versterken.
Het weer lijkt te keren als we dwars door Walem richting Battenbroek stappen. Mogen een prachtig vochtig pad bewandelen langs een gracht weelderig begroeid met balsemien en zijn speciale geur. Verse netels zorgen voor extra adrenaline en tempo in de beentjes. Dokkeren vervolgens over het Emmaüs kasseitje tot de watertoren en dan wacht het jonge groen rond het Fort van Walem. Groentevelden zetten ons af bij de bewoning van Elzestraat. Een paar stille straten maar en we mogen alweer een landdijk op. Deze voert ons terug naar Roosendael en onze centrale rustpost bij de visclub. Clubmaat Jakke en zijn dame tekenen present net als Sanne & Steven. Jo & Marie-Louise ook, de zoete inval dus zowat voor ons.
Wij moeten terug naar Battenbroek en wandelen er nu onderaf de E19 in puur natuur. Lopen zowat een balsemien brousse in en genieten van de heerlijke, beetje wilde natuur. Bereiken de Netedijk bij de befaamde Blauwe Bruggen van Rumst. Aan zijn overkant sluiten Sanne & Steven bij ons aan. We wandelen door het parkje en langs de visvijver naar de volgende groene strook. Mogen nu genieten van de Oude Netearm vrijwel tot rustpost De Zwaluwen, tennisclub bij een prachtige dreef net naast de E19. Hebben nog ruim 3 km voor de boeg. De parkoersmeester geeft zich nog niet gewonnen. Hij heeft nog een blubberpad in de aanbieding onderaf de E19. Dan is het wat serres kijken en een paar paadjes langs schapenweiden tot de finish. Een gezellige babbel bij het gerstenat, opgedofte dames en heren nemen stilaan de plaats van de wandelaars in. Vlaamse zangers komen hen vanavond vermaken. Wij rijden meer dan tevreden naar huis terug, nagenietend van één van de mooiste tochten in de verre omgeving.
Voor het eerst 35 km vanuit Edegem, daar hebben we wel oren naar. Roger & Monique kondigen hun komst aan en die zijn bij ons toch bekend als wandelende fijnproevers. Negen km met de auto en we parkeren op het plein bij Hangar 27 & Fort 5. Even wat bijpraten met dorpsgenoten en we gaan op pad. Tegendraads t.o.v. het voorstel gemaakt door de parkoersmeester want zo zijn we. Beginnen met de kleine lus van 5,4 km die als afsluiter bedoeld was. Een prachtige laan met majestueuze kastanjebomen en dan villaatjes kijken op grondgebied Wilrijk. Voorbij Sint-Augustinus een eerste parkje met grintpad. Dan moeten we naar de overkant van een drukke steenweg en voorbij het fabriek van Rizla, sigarettenblaadjes. Hier wacht een pracht van een groen pad dat parallel loopt met de E19. Je zou het niet verwachten zo’n mooie natuur net naast een snelweg. Een tunneltje loodst ons onder het geraas door. Nog één straatje villa’s en we zijn opgewarmd, zowel letterlijk als figuurlijk.
Meer bekend volk in de startzaal deze keer met Patje Stroboer, Hobohem Linda & Charles, Borgerhouters Albert & Yvonne. Elkeen gaat zijn eigen weg, loopt zijn eigen afstand. We wandelen opnieuw onder de kastanjebomen richting Mortsel. Weten wat komen gaat, de prachtige groene dijk die dwars door de gemeente loopt. Heerlijk wandelen over meerdere kilometer tot Klein-Zwitserland en nog meer groen. Schitterend is dit en over de volle lengte gebruikt door onze gastheer. Een strookje langs de spoorbaan nu, de uitvalsijzers van Antwerpen. Snel terug het woeste groen in. Paden zijn getrokken met de bosmaaier tot de volgende spoorbaan. Langs Sint-Amedeus gaat het dan richting station Mortsel. Nog een strookje spoorbaan, een wat oudere residentiële wijk en we bereiken rustpost ’t Centrum. Er staan al 13 km op de wandelteller.
Er wacht nu een opdracht van net geen 11 km. We vrezen de warmte. Voorbij de kruising met de vorige lus lopen we opnieuw Klein-Zwitserland in. Bij de volgende straat komen we twee dames tegen die fout gelopen zijn. Ze waarschuwen ons dat er verderop geen pijlen meer te vinden zijn en keren op onze aanwijzing op hun stappen terug. Bij een supermarkt komen we inderdaad in de problemen. Een telefoontje naar het noodnummer brengt soelaas. Moeten een kiezelwegje in dat naar een pad tussen spoor en tuinen leidt. Brengen de parkoersmeester op de hoogte van de verdwenen markering. Bewoners die in hun tuin dineren bekijken ons met donkere blik. We denken de pijlendieven te kennen. Stappen lachend en grappend het paadje af tot station Mortsel Liersesteenweg. Duiken dan woonwijken in waar de pijlen erg hoog zijn opgehangen. Zal zeker zijn reden hebben. Onze gastheer rijdt voorbij met de fiets. Gaat verderop in Boechout het parkoers controleren. Vreest schade want er is een muziekfestival aan de gang. Klasse hoor, de service van deze man. We wandelen door een parkje en vervolgens middels een tunneltje onder een spoorbaan door. Passeren het kampeerterrein van de muziekliefhebbers. Het is er rustig en gemoedelijk. Moeten nu de open ruimte in, door akkers en weilanden. De Koperen Ploert kent met ons geen genade, pfff dit is zwaar. Het is zo een moment waarop je jezelf afvraagt waar je in godsnaam mee bezig bent. We stappen in een brede, zonovergoten boog rond het Fort van Borsbeek. Dokkeren over een kasseitje en grintpaden verder. Komen bij een boerderij uit waar Charles ooit stopte voor een ijsje. Ondanks stil protest van Linda ben ik niet te verwurmen. Drie heerlijke bollen vanille ijs zorgen voor mijn koeling. De vliegen die uit de hete stallen komen neem ik er voor lief bij.
Nog een kilometertje rechtdoor over beton door het maïs tot rustpost Cantincrode, die wij uiteraard overslaan. Een drukke baan loodst ons over nog meer sporen. We duiken het lommer in bij kasteel Cantecroy en even verder wacht Fort 4. Onze gastheer toont zijn klasse. Laat ons genieten van verweerde gebouwen en de paadjes rond de vijvers. We lopen vervolgens letterlijk over het station Oude God, hoog en veilig en volgen nog meer dreven langs ‘den ijzeren weg’ die hier naar Mechelen & Brussel loopt. Wandelen door de nieuwe wijk Windhoek en het parkje met dezelfde naam. Mussenberglei is een lommerrijk kasseitje dat ons geleidelijk naar de basiliek van Edegem voert. Een paar hete straten en we kunnen een laatste keer pauzeren. Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg.
Krijgen het gezelschap van Hugo (Kleitrapper uit Mortsel). Bespreken de toch wel als neerwaarts ervaren evolutie van deze vereniging terwijl we genieten van het prachtige park van Hof ter Linden, recent open gesteld voor het brede publiek. Doorkruisen vervolgens de moderne gebouwen van een rustoord alvorens Fort 5 op te zoeken. Een laatste keer zorgt onze parkoersmeester voor een heerlijke omzwerving door de verweerde gebouwen en de heerlijke wandelpaden langs het water. We vergeten er onze vermoeidheid bij. Onze gastheer bereikt met ons de finishlijn. We feliciteren hem heel terecht met de prachtige prestatie die hij hier vandaag heeft neergezet. Er kan nog net een terrasje af met onze lievelingsdrank. Met Albert, Yvonne en Hugo sluiten we de zaak. Zijn net voor een plensbui veilig in ons karretje. Zijn het eens, deze tocht is een heuse aanrader die ongeacht de gewandelde afstand heel veel te bieden heeft. Men zegge het voort …
Met de goedkeuring van ‘baankapitein’ Eddy herdopen wij de eerste Beringen – Diest – Beringen tot een Diest – Paal – Diest. Makkelijker met het openbaar vervoer. Het verzoek van Eddy om zeker de vlondertjes lus te lopen willigen we maar wat graag in. Op weg van het station tot ‘Bij Magda’ (het bezoekerscentrum van de Halve Maan) vinden we een afgetrokken pijl van Wandelend Paal. Kunnen hem meteen bij Eddy inleveren. Het parkoers bekijken, korte krijgsraad, een koffietje en we zijn op pad. Beginnen inderdaad met een lusje van 4,5 km door de Oranjestad. Een hoekje van de Warande, kort door het Begijnhof, we stappen over de in opbouw zijnde ruimte van wat ooit het fabriek van Shoe Post was. Ezeldijk noemt het hier en we wandelen inderdaad verder over pas aangelegde vlonders langs een waterloopje richting AZ. Mooi strookje dit, een meerwaarde aan de stadsomgeving. Het park van Cerckel is dat uiteraard ook. Over de markt en door wat kleine straatjes gaat het terug naar de Warande en de rustpost. Voorwaar een prachtige lus, we zijn meteen in opperbeste stemming.
Terwijl wij nog een koffietje nuttigen komen de vroege vogels van de 50 km langs, Erwin & vrouwtje, Leo ‘Mieke Pap’, Leuvenaar Mark en Schellenaar Rudy, en nog vele anderen. Zo zien wij die gabbers ook eens ! Terwijl zij aan het lusje beginnen stappen wij de Diesterse Wallen op. Kruisen nog meer wandelaars als we even de Demer volgen en dan de spoorbaan richting ’t Schoonaar. Verbaasde blikken uit Oudenaarde voorzien we van tekst en uitleg. Dwarsen de drukke steenweg en klimmen zachtjes bij Dewittehoeve over een fietspad richting vliegveld en commando kamp. Moeten nogal wat straten volgen tot voorbij Schaffen, Pater Daemsstraat, Waterstraat en Berkstraat voeren ons tenslotte toch naar zanderige wegen. Lopen door bomen kwekerijen en letterlijk door het maïs in oostelijke richting. Wat is het hier rustig stil ! Warm is het ook maar met voldoende zuurstof in de lucht om toch een lekker tempo te wandelen. Een ruime 7 km na Diest komen we bij schuttersgilde St-Lambertus in Meldert aan. Kunnen er wat bijpraten met Peter uit Eindhoven die van Beringen komt en hier zijn keerpunt van de 30 km heeft.
We duiken meteen weer het stille land in, langs jonge eik en nog eens dwars door het maïs, leuk om doen eigenlijk. De sparrenbossen van de Kriekelswarande komen aan bod. Ze zetten ons af aan de rand van de menselijke wereld. Er volgen eerst nog wat achterafjes en weilanden, dan bebouwing. Klitsbergwijk, doe ie het of doet ie het niet ? We blijven eigenlijk wel onderaf de puist lopen richting centrum van Paal. In het zaaltje van Sint-Paulus ligt ons keerpunt. Het is er uitzonderlijk stil tot onze verbazing. Zal wel met de warmte te maken hebben, de kortere afstanden lijken ons mager bezet. Linda (Nijlen) ploft op een stoel neer. Het feestje bij Jo (50) wordt letterlijk uitgezweet.
Wij terug op pad. Door een witte wijk en vervolgens over nogal wat tarmac langs weilanden en bosjes. Komen op het plateau van Langerheide ,langs rossige akkers en opnieuw een bomen kwekerij. Prachtige vergezichten heb je hier, met nauwelijks tekenen van menselijke aanwezigheid. Eddy gaat wat stoeien met de omgeving, de Venusberg. Op en neer, en nog een keer. Uitzichten vanaf de toppen, herstelpoging voor heide op de heuvelflanken. Een kaarsrecht tarmacje loodst ons dan richting centrum van Meldert, we zijn zo weer bij onze laatste pauze. Naamgenoten uit Halen en Raymond ‘la cravatte’ hebben er nog zo’n 13 km tot Beringen voor de boeg, wij een kleine 10 tot Diest.
Door onze eigenzinnige parkoersinvulling lopen wij intussen helemaal alleen. Niet dat het ons deert, zo genieten we met volle teugen van de omgeving. Steken bij de Zwarte Ring & Friesland Campina de steenweg over. Lopen snel weer in het groen, een verdieping hoger dankzij een mooie holle weg. Spar schakelt over naar jong loof, ook stroken maïs langs ons pad. In de bossen verderop is het heerlijk kuieren over smalle paadjes. In de omgeving van FC Polyte even wat tarmac in het groen. Vrij snel weer heerlijk slingeren door de bossen. Vanaf Groenhof doorkruisen we de achterafjes van Schaffense woonwijken. Bij de Wijerstraat weten we de spoorweg van daarstraks nabij. We lopen niet terug van de Demer naar de Halve Maan maar richting Schaffense Poort. Bij de Antwerpse steenweg kunnen we een zonnig terrasje niet weigeren. Hebben ruim de tijd om te genieten van twee Omer, het moet niet altijd Duvel zijn. Onze verwachtingen werden perfect ingelost Eddy, wij keerden tevreden naar huis terug.
De weergoden gunnen ons een thuismatch. We pikken etappe 3 van de Klein-Brabantse ‘5’ op. Wandel Mee Ruisbroek-Sauvegarde zijn onze gastheren vandaag in een piepklein zaaltje. Gelukkig kunnen wij een terrasje doen voor de start en gezellig keuvelen met vele bekenden. Kleine en grote lus, ook vandaag weer. Wij beginnen met het kleintje van net geen 6 km. Bij een grijs en zwoel zwerk gaan we op pad. Huisjes kijken tot het gemaal op de Vliet. Dan genieten over het grintpad langs de diep ingesneden waterloop tot café Den Dam. De volgende landdijk liepen we recent meerdere keer maar hij blijft mooi. Over het rode fietspad langs de hoofdweg terug naar het dorp. Een achterafje en we staan in de Kerkstraat en stappen terug naar start/finish onder de kerktoren.
Babbel met Jefke die onderweg van Willebroek het parkoers oppikte en daar gaan we weer. Snel het groen in deze keer, langs een gracht en weelderig orchis. Tot het gemaal van daarstraks en dan de kanaaldijk op. Aan de overkant ligt Hellegat, wij lopen tot de kleine Boomse jachthaven. Slaan dan de groene industrieweg in tot het kasseitje richting Boom. De parkoersmeester weet van wanten, hij stuurt ons gemaaid wild terrein in, lekker wandelen. Bij Prayon gaan we onder de spoorbaan door. Even verder ligt de rustpost, verscholen in het groen bij kleiduifschieters. Ik heb een dipje, moet stevig bij eten.
Langs vijvers lopen we terug naar Prayon en dan door het groen parallel de spoorbaan over een fietspad. Honderden meter verder mogen de langste afstanden echt het groen in. Het lijkt wel een brousse waar we door lopen. Er loopt een eenmanspaadje ja, maar rondom netels en andere steke dinges. Echt ons ding dit ! We ruilen het echte wandelwerk voor tarmac langs een denkelijk verlaten spoorbaan. Steken hem over en lopen terug naar het dorp. Krijgen het gezelschap van de Hopbelletjes Brothers die van de 25 lus af komen. Café rust nu, letterlijk, clubhuis ook.
Nemen weer ruim onze tijd vanwege de vele bekenden en gaan op pad voor de extra lus. Achterafjes loodsen ons naar onverhard en maïs. In de volgende wijk zijn we ongewild even getuige van echtelijke twisten, we reppen ons voort, snel wezg van het getier. Mogen uitgebreid genieten van peis en vree wandelend over een breed pad langs een kroosrijke, groene gracht. Zalig ! Een strookje spoorbaan de ‘Hopbelletjes’ ter wille en betonbaantjes loodsen ons door de akkers terug naar het dorp. Loopt ‘facteur’ Rudy’ daar niet voor ons door de slingers in het groen ! Hij vertrekt voor ons van de laatste rust, wij zijn al aan ‘den Duvel’.
Wandel Mee haalt dit jaar echt alles uit de kast. Hof ter Zielbeek, zijn grot en kruisweg, dat hadden we verwacht. Het strookje puur natuur erna is echt de zoveelste meepakker vandaag ! In de laatste straatjes passeren we ook nog de prachtige Sint-Catharina kapel. Door het zware weer houden we het bij 25 km vandaag, keuvelen nog gezellig na met Rudy en laten den Duvel smaken. Wandel Mee heeft ons verrast vandaag, dit was de mooiste tocht die wij er ooit liepen. Ondanks het somber grijze zwerk rijden we blij gezind terug naar Hemiksem, bedankt Klein-Brabanders !
Een lieve medewerkster wacht ons op bij het aftandse station van Tienen. Er is nauwelijks iets verandert sinds ik hier voor het eerst kwam … zo’n 50 jaar geleden !
Ja, de roots van mijn ouders liggen hier, ik haal dan ook wat jeugdsentiment op tijdens het ritje tot de parochiezaal van Neerlinter. Het is er stil, te stil eigenlijk, maar wat wil je bij deze drukkende atmosfeer en wandelaar onvriendelijke weersvoorspellingen. Maar wij zijn paraat, gaan er weer voor ruim bemeten 30 km tegenaan. Paar jaar geleden trouwens dat we in de streek nog present tekenden, toen in Glabbeek aan de overkant van de steenweg Tienen – Diest.
De startplaats van vandaag heeft trouwens de twijfelachtige eer dat ik er ooit mijn eerste wandelpijl miste en de foute richting uit liep ! Niet vandaag dus want ik ben attent. Kerkwegels sturen ons … richting kerk en dan de weidse akkers in, langs peren, maïs en bieten. Heerlijke vergezichten overigens over het vruchtbare land. Er komen toch wel een paar straten aan te pas, een bosrand ook tot de volgende wegels en onze eerste keer pauze in Stok, geboorteplaats van mijn moeder. Kortenaken staat er op het naamsbord maar ik dacht dat dit vroeger een gehucht van Hoeleden was.
We hebben vanaf dit ‘terras’ twee lussen te goed. Spreken de parkoersbouwer tegen en gaan eerst voor 2x vanwege de langste afstand. Duiken de fruitgaarden in, appelen en peren, goed beladen bomen trouwens. Komen schuin op de splitsing in de Bredestraat uit die ons richting Ransberg voert. Even een graspad langs nog meer peren en dan over verwildert terrein, randje Heibos. Terug tarmac nu, bij een bewolkte hemel en in de absolute stilte, één hond niet te na gesproken. Prachtig pad langs een graanakker afgezoomd met frêle klaprozen, rozerood. Het Heibos wordt een feest op de terugweg. Heerlijk wandelen is het door zijn wat koelere laantjes. Linda legt er duchtig de pees op, is in haar element, ik klamp aan. Open terrein noemt Helstraat. Ze golft mee met het landschap tot de rustpost in Stok. Intussen kwamen we al Xavier en Luk tegen, tijdens de pauze ook Jacqueline. Weinig bekend volk vandaag maar wel de kwaliteit van zij die wij lachend ‘de heilige drievuldigheid’ dopen, voor de gelegenheid !
Het tweede lokale lusje van zo’n 5 km heeft weinig om het lijf. De heuvel af met een prachtig vergezicht tot wijk Herrebeek. Langdurig huisjes kijken dan tot de volgende veldweg. Vanaf de Paardenbeek met twijfels terug de helling op en weer binnen in Stok. Een bard met gitaar en zachte stem vermaakt er de medemens. Nog twee uur te gaan. De lucht wordt loodgrijs, we vrezen onweer. Stappen opnieuw door de fruitgaard van lus 1 (eigenlijk 2) en draaien dan weg richting Drieslinter. Hoog in de heuvel kunnen we genieten van prachtige vergezichten op het zuiden gericht. Gaan lekker kasseitjes dokkeren door de akkers. Keizerrijk noemt het hier, dankzij de oogsten van de boer zeker ! Bij een café gaat het een steenweg af voorbij een kapel, beetje saai. Dan terug een graspad op dwars door de akkers, op en neer. Stevig stukje dit, begeleid door wat hemels gedruppel. Linda draait de gashendel volledig open. Ik geef toe, zij is de sterkste vandaag. We pikken kortere afstanden op bij de Heirweg en denderen allen samen Drieslinter binnen en de laatste rustpost. Ook hier vinden wij het veel te stil.
Achter de huizen beginnen we aan onze laatste etappe. Iets voorbij Veldweg mogen we richting groen. Er wacht een prachtige strook door de natuur van de Grote Gete en langs de waterloop, stroomopwaarts. Mooie finale voor deze tocht alhoewel …
We wandelen toch naar Neerlinter … stevig bergop vanaf het water tot de zaal. Zal wel Tiense humor zijn … Tot slot een leuke babbel met onze chauffeuse, van harte bedankt Toekertjes, hebben een leuke uitstap gemaakt naar een toch niet zo evidente startlocatie.
Tijdens de verkenning van ‘onze Omloop’ konden we het zaterdag vrij droog houden. Zelfs een terrasje bij het zwembad van Overijse zat er in. Nathalie had blijkbaar grote dorst en dus lieten de mannen zich niet smeken om mee van een extra rondje te genieten. Voor de zondagse wandeling haak ik aanvankelijk af. Vanuit de zachte bedstee hoor ik de regen op het asfalt van onze straat kletteren. Als ik ten langen leste om 10:00 opsta is Linda niet naar de fitness. De hevigste buien zijn voor vandaag voorbij, zegt ze fijntjes. Het vrouwtje ter wille kies ik de dichtstbijzijnde tocht uit. De Vaartlandstappers weten ons vast wel nog eens te bekoren. Twintig minuutjes autorijden en bij de pinken zijnde parkeerwachters loodsen ons naar een net vrij gekomen plaatsje op een bedrijventerrein. Het is behoorlijk druk in ’t chalet van de lokale voetbalclub, zelfs Wilfried en Nathalie zijn er. Wij gaan nog voor de 30 km, iets wat zij niet zien zitten.
Alleen op pad dus, eerst voor een korte lus van 9,5 km, het parkoers achterstevoren, zo maar. Achterafjes loodsen ons door het stille, zondagse Tisselt tot nieuwe wijk Ziederijhof. Even verder kunnen we een fietspad op langs het Zeekanaal, richting Kapelle-op-den-Bos. Vissers doen hun ding, haast roerloos naar hun dobber turen als waren zij reigers. We duiken de akkers in, langs paden die ook bij knooppunten Rivierenland bekend zijn. Zwerven tussen maïs en bieten, rondom plassen ook richting cafeetje De Plekpot in Kapelle-Oost. We lopen gewoon door, over het rode fietspad langs een steenweg richting Leest. Bij Aland duiken we opnieuw de akkers in, bieten, graan en maïs. Het laatste al twee Linda’s hoog of daaromtrent. Onverhard word terug tarmac. Een fantasierijk pad tussen huizen en akkers zet ons tenslotte af bij de startlocatie. Cowboy Luk houdt er al mee op. Heeft de ochtendlijke buien niet te best verteerd, zo blijkt.
Wij versterken de innerlijke mens en gaan dan op pad voor het grotere werk. Door de bedrijvenzone en langs het kanaal richting Willebroek nu, van de Grote Brug tot de oude Vredesbrug, over de Oostdijk. In de verte priemt de woontoren van Boom. Vanaf de ruïnes van bedrijf Denayer is het slechts een paar stille straatjes ver tot een leuk parkje en de rustpost van Blaasveld. Ex-collega Marleen staat er in de bediening. De tijd tikt verrassend snel weg. We besluiten onze 30 km in te korten tot 26km. Pikken zodoende de lokale lus van de 15 km op. Moeten uiteraard voorbij Het Broekventje bij de kerk van Blaasveld. Lopen het intussen klassieke parkoers langs de Kebbinglei naar het groen onder de spoorbaan door. Het lusje langs FC Blaasveld liepen we niet eerder. Het heerlijke stuk Blaasvelds Broek langs de kapel kennen we uiteraard wel. De hoge bomen van de opeenvolgende dreven houden de stevige bui ‘van de grond’. In meer open gebied moet de plu wel worden boven gehaald. In het nat tippelen we heen en weer langs de spoorlijn en de Bezelaervelden. Extra lange etappe lijkt dit ons.
Na de laatste pauze verlaten we Blaasveld langs de Kattestraat en Vijvershof. Het is ‘kermis in d’ helle’ als we door nieuwe wijk Geerhoek wandelen. Regen en zonneschijn houden elkaar in evenwicht. Nat van hemelwater en zweet tegelijk zijn we. Door een villa straat lopen we richting Heffen. Onverhard wordt vettig. Aanvankelijk nog met gras onder de voetjes tot een hertenfarm. Wat een prachtige, met dons bezette geweien hebben die heren toch ! Zodra de paden echt door het maïs lopen wordt het schaatsen. Linda zoekt beschutting tussen twee rijen groen, je ziet ze niet meer lopen. Buien en zonneschijn zullen elkaar afwisselen tot de finish. In Klein-Brabant hoort daar uiteraard Duvel bij. Tja, samen met clubmaatjes Christine & Noel sluiten we de keet. Zoals verwacht weer goed werk van De Vaartlanders in een omgeving die toch niet zo evident wandelgebied is.
Lokeren = 9,5 mm hemel water, Hamme-Mille = 5,0 mm hemel water. Onze keuze is gauw gemaakt. Ik besluit wel met de auto naar onze Waalse gastheren te rijden. Het openbaar vervoer is er te schraal. Bij Vilvoorde zien we hoe brandweerlieden het dak van een auto lichten. De voorzetels van het wrak zijn bedekt met dekens. We sidderen. Even verderop, in Winksele is het weer zover, wij moeten er gelukkig niet langs. Tja, het wegdek ligt er nattig bij deze ochtend. Stellen zelf ook vast dat menig chauffeur roekeloos rijdt, niet te vatten. Vinden een parkeerplaatsje in een stille straat dichtbij het startlokaal, is hier geen sinecure maar we zijn vroeg van de partij. Worden wel geklopt door clubmaatje Ghislaine, die blijkbaar ook steeds minder slaap nodig heeft.
De vooropgestelde 30 km blijken er slechts 27,7 te zijn maar we weten dat daar bij A.M.I meer dan voldoende pit in zit. Lopen het dorp uit en gaan meteen zachtjes klimmen over een keienpad tussen akkers van bieten, boontjes en rijpend koren. Een holle weg van rosse kassei loodst ons naar het prachtige dorp Gottechain. We vergapen er ons aan schitterende vierkantshoeves. De parkoersmeester vindt iets dat ooit een pad geweest is om ons terug een verdieping lager bij wat koetjes af te zetten. Dan gaan we weer klimmen, bij een zonnig weertje, tussen akkers van graan en maïs. Grez-Doiceau ligt dan beneden in de vallei van Le Train en daar gaat het dus naartoe voor onze eerste pauze. Ik kan er niet weerstaan aan een spie rabarbertaart, bij Linda onbekend. Voorgangers uit Oost-Brabant voorspellen ons een prachtige en pittige lokale lus van 8,5 km. Zag ik op de kaart het woordje Biez niet, mij welbekend?
We doen het nochtans aanvankelijk rustig aan, langs riviertje Le Train en door zijn vallei richting Morsaint en een volgend kasseitje. Kalveren staan netjes op een rij als toeschouwers. Zij laten zich warempel tot een knuffel verleiden. Sentier de Bahayrmon nu. Hé, hé, wat een kuitenbijter is dit ! Eenmanspad, trapperig en voorzien van een soepele leuning. We duiken meteen terug de vallei in langs een tarmacje met een uniek vergezicht als toemaatje. Hobbelig kassei dan, door de velden, richting Domaine de Bercuit. Achterop komende wandelaars wuiven, blijken Jacqueline & Luc te zijn. Zij halen ons pas in boven een volgende joekel van een helling, tussen de villa’s deze keer. Gaan nu samen uitbollen over verhard en onverhard langs de Ry Mazarin en de Sentier des Bonniers tot de tweede pauze in het schooltje van Grez-Doiceau. Krijgen er tot onze niet geringe verrassing het gezelschap van Sabine & Freddy. Proberen ze, ondanks het late uur, nog weg te sturen op de 30 km maar ze laten zich niet vermurwen.
De parkoersmeester tovert nog een mooi strookje Le Train uit zijn hoed alvorens ons over fietspaden een verdieping hoger te sturen. De grotere afstanden duiken, vergezeld van hemels gedruppel de akkers in richting Archennes. Kasseitjes en tarmacjes loodsen ons langs een vlasveld en achterafjes richting spoor. We wandelen door het hoge groen in de richting Waver naar Leuven. Een meer dan pittige helling … de meesten vallen op hun stoel bij Turtles Field, de locale American Football adepten. Nestor maakt nu ook deel uit van het los/vaste gezelschap. In inderdaad los verband wandelen we een technisch stukje langs bosje en akker tot we een graan plateau bereiken. We stappen richting Bossut bij een stevig opzettende bries. Wandelen door het stille dorpje en dan terug de akkers in. Krijgen met wat meer hemelvocht af te rekenen, maar nog steeds doenbaar. Een pracht van een holle kasseiweg zet ons af bij een paar boerderijen. Brutus staat mistroostig op zijn eentje in het hoekje van een weiland, hij gunt ons geen blik waardig. Een patattenveld in bloei, we bereiken de bewoning van Hamme-Mille. De drukke steenweg, die we moeten oversteken ligt op zo’n 200 meter van de finish. Net genoeg om ons copieus te ‘begieten’, we zien er uit als verzopen mussen.
Bij een paar Chimay Blue verbroederen we gezellig met nog meer IJsetrippers, Peter, Dany & Viviane, mijn vroegere werkmakkers Ronny & Marina ook (Ibissers).
Vrolijk vatten wij de terugweg aan. Het zal een vermoeiende rit worden want worden getrakteerd op een heuse zondvloed vanaf Leuven tot Mechelen. We komen er veilig doorheen. Genieten thuis na van een prachtige tocht en de vele gezellige momenten met onze wandelvrienden. Tja, meer moet dat voor ons echt niet zijn.
Mijn wandelweekend begint deze week al op donderdag. Reis met trein en Brusselse metro tot de rand van Zoniën. Ga pijltjes hangen in het grote bos. Het is zo drukkend warm dat zelfs het bladerdak van de magistrale beuken voor geen verkoeling meer zorgen. Halverwege mijn opdracht slaat de paniek toe. Ik beschik over slechts drie rolletjes plakband waar ik reken er vier nodig te hebben ! Communicatiestoornis met de materiaalmeester. Heb gelukkig voldoende lint in de tas deze keer. Mag wel niet van de groene jongens maar in geval van nood mag en moet iedereen dopen. Zal vanavond het bestuur informeren wat en hoe. Keer toch wel met frustratie huiswaarts, markering à la Bilast is niet echt mijn ding.
Zaterdagochtend leggen we hetzelfde traject af met het openbaar vervoer. Jefke reist mee tot Brussel-Centraal en neemt dan de trein tot station Bosvoorde. Een alternatief dat ongeveer even ver van het parkoers verwijderd is, zo’n 4 km. Bij een miezerig zwerk stappen we door de Brusselse parken en vanaf ‘Le Repos des Chasseurs’ het Zoniënwoud binnen. Ken hier de paden als mijn broekzak, ben er geboren en getogen. Bij een kruispunt van in onbruik geraakte tarmacjes hangen mijn eerste pijltjes er nog steeds, vort met de geit. We dokkeren over de kasseitjes van het Molenpad tot het keerpunt richting kapelletje van Welriekende. Daar net voorbij, in de blokhut pauzeren we een eerste keer bij Christine. Roland weet te vertellen dat Dany, niet tot zijn grootste jolijt, mijn linten door pijltjes vervangen heeft. Grr, ik vind het hele verhaal storend, is niet wat ik als service wil leveren. Uiteraard merken de wandelaars er niks van en dat is maar goed ook.
Wij lopen verder richting aankomst. Uiteraard nog steeds door het Zoniënwoud. Langs de Mezendreef richting Leonard kruispunt en dan parallel de snelweg tot een kasseitje. Het zal ons onder het drukke verkeer doorloodsen naar stille groene dreven die ons afzetten in Jezus-Eik en zijn Bosuil. Het is er eigenlijk veel te rustig. Concurrentie van De Parkvrienden, koning voetbal en koppige weergoden doen onze tocht geen goed. Linda wordt door Wilfried gehuldigd als clubkampioene. Kan ik met een draagtas verder over het parkoers sjokken vandaag ! We lopen nu het lusje richting Tervuren, zonder arboretum voor één keer maar met nog steeds veel prachtig groen. Wat straatjes van Overijse en we kunnen genieten van een lokaal gestookt druppelke. Zitten zowaar alleen op het terras bij de wijnboer.
Zoeken meteen terug de overkant van de snelweg op en de enige echte Willeriekende dreef. Zo snel als maar mogelijk is stuurt Wilfried ons terug het woud in, voor een rustig paadje parallel het tarmac. Zo komen we terug bij de blokhut aan waar JP, Ludo & Marion zowaar op een zonnig terrasje van hun Duvelke zitten te genieten. Wij laten ons uiteraard niet smeken. Hebben dezelfde smaak als onze clubmaatjes, en onze voorzitter trouwens. Geertrui en Jan komen ook langs, kunnen we onze discussie over ‘Drunen of geen Drunen’ vrolijk verder zetten. Zij moeten richting aankomst, met strakke pas om straks niets van het voetbal te missen. Wij hebben nog een deel van de lokale lus te goed. Zijn nog maar net weer op pad als de hemelsluizen opnieuw open gaan, met een respectabel volume deze keer. Lopen nu het mooiste stuk van het parkoers met diep ingesneden paden zoals het Bunzingenpad en het Dennenvoetpad. Ik merk dat Dany zijn werk vanochtend grondig gedaan heeft, geen lintje meer te bespeuren. Bij de Tamboerdreef besluit ik het parkoers te verlaten. We zetten er koers naar het kerkhof van Bosvoorde en vervolgens de parken van Tenreuken en het metrostation van Hermann-Debroux. Hebben zodoende denkelijk wel 30 km in de benen.
De terugreis verloopt erg vlot, de meesten zitten nu voor hun televisie of ergens een groot scherm. Maken op de trein nog eens een incident mee met een buitenlander zonder geld. Persoon in kwestie, met paspoort, wordt geboekt in de computer van de begeleider en daarmee is de kous af. De man kan een monkellach nauwelijks onderdrukken. Waarom kopen wij Vlamingen eigenlijk een ticket als we reizen ?
Vandaag organiseren de Kleitrappers hun jaarlijkse grote tocht. Hadden wij net als vele wandelaars al een tijdje onze bedenkingen bij hun ‘woekerprijzen’, het onverwachte ontslag van parkoersmeester Jean-Marie doet mij afstand nemen. Gelukkig hebben wij een meer dan waardig alternatief met de parkoersmeester ‘van euver ’t woater’ die met Olympic Deurne in het Kempense Vorselaar organiseert. Geef toe, een merkwaardige combinatie. Het weerbericht oogt niet te best maar toch wagen we het er op om tuf-tuf tot Herentals en verder te rijden. Het is rustig in de startzaal, we zijn dan ook erg vroeg voor de slechts 30 km die we wensen te stappen vandaag.
Negeren dus de lokale lus van 12 km straal, iets wat wij vorige keer anders deden. Zetten nu gelijk koers door de straten van Guldenpad tot de eerste boszone. Noeste marathonlopers zoals Dré Janssens gaan ons voor door het bronsgroen eikenhout. Spar gaat langzaam over in beuk tot we bij kasteel Schrans Devries Grobbendonk bereiken. Moeten helaas de paraplu bovenhalen om door stille straten en een eerste keer langs de Nete de rustpost op te zoeken. Vroeger dan voorspelt deze nattigheid.
Moeten van hieraf twee lussen lopen, de eerste bijna 10 km lang. Bij nauwelijks aflatende regen doorkruisen we nogal wat straten alvorens opnieuw het groen te vinden. Worden grintpaden en achterafjes richting Vliegenzwam en Pulle. Snijden ongewild een hoekje af, een wandelaar voor ons volgend. Na de Pulse bebouwing volgt Lovenhoek en zijn fietspad langs de bosrand, tussen bos en paardenwei dus. Stappen door het landelijke Pullaard met de plu als onze beste vriend. Mogen dan weer het dichte gemengde bos in en zijn heerlijke, maar toch wel natte paadjes. Bij het Grobbendonkse kerkhof komen we het groen uit. Het is zowaar even droog. In de zaal zit Martin te pronken. Vinden elkaar ook zonder afspraken en toestanden, zegt ie glunderend.
Uiteraard trekken wij samen verder. Mogen meteen de dijk van de Kleine Nete opzoeken. Toch jammer van dat teveel aan hemels vocht. Ruilen de natuurlijke waterloop in voor het ‘menselijke’ Albertkanaal en dit tot Eisterlee. Duiken dan de volgende bosstrook in voor heerlijk Kempens wandelgenot. Veel straten komen er niet meer aan te pas tot onze laatste pauze in centrum Grobbendonk. Intussen hebben we al lang begrepen dat we het omgekeerde parkoers lopen van voor een paar jaar. Ja, waarom ook niet, goed is goed, wat de richting ook weze. Mogen zowaar bij een stralend zonnetje Grobbendonk uit wandelen. Duiken een laatste keer de Kempense bossen in, aanvankelijk met wat chalets. Bij Niemandshoek is het uit met de pret. Enkele straten loodsen ons naar de rand van de Vorselaarse kasteeldreven. We vangen er een glimp van op en … kunnen dan aan de Duvel. Waardevol alternatief voor De Kleitrappers merkt Martin op die hier voor het eerst was. Stille wenk nu de Kleitrappers op deze datum de langere afstanden vaarwel zeggen …
Het kappersbezoek beperkt ook vandaag onze actieradius. Parkeren doen we in een straat voorbij een verbodsteken. Schoonheidsfoutje van Ibis dat op onze vraag meteen wordt gecorrigeerd. Klasse hoor ! In de nog koele, vochtige en erg ruime tent bij ’t Onzent weet Francois (Aartselaar) ons te vertellen dat het parkoers bestaat uit 3 lussen. Hoort zo te zijn voor een benefiet wandeltocht.
Wij beslissen met het grotere werk van net geen 8 km van wal te steken. Duiken bij het Schemelberthof al meteen de grintpaden en akkers in. Maïs, stilaan geel rijpend graan en uiteraard groenten van de streek vormen het decor. Bij Dewolf steken we de steenweg naar Dendermonde over. Het loopt niet vlotjes, er is erg weinig zuurstof in de lucht, iets waar ik uiteraard nogal hinder van ondervind met mijn smallere ‘pijpjes’. We gaan tarmacjes lopen en fietspaden richting Breendonk. Dappere helpers brengen in een weide alles in gereedheid voor de zondagse jumping. Er volgt een tweede strook door de weidse akkers alvorens bij Hoogheide opnieuw straten aan te snijden. De lus blijft variëren tussen verhard en bebouwing enerzijds, grintpaden en groentevelden anderzijds. Vanaf de Steentjesstraat is het een boogscheut tot de tent en onze eerste pauze. Linda mist haar wekelijks soepje, als er maar koffie is ben ik al ruim tevreden.
De tweede etappe van ruim 6 km stuurt ons aanvankelijk naar Walsingen en zijn quasi permanente chalet bewoning. Groenteboeren planten machinaal winterprei. Een nattig, beetje duister achterafje loodst ons naar het tarmacje van Manege Hippos. Paarden steken nieuwsgierig de koppen naar buiten uit hun dug-out. Blijken volgens de waarschuwing zelfs aan geparkeerde auto’s te knabbelen. PK dus. Nog meer groentevelden loodsen ons naar de rand van wijk Fabiolapark in Kalfort. We keren haar meteen de rug toe. Gaan een heel mooi stukje groen lopen dat ons afzet bij de vijver van het Fort Liezele. Loze vissertjes doen er hun ding, grote gezinnen ganzen dobberen op het stille water. De lange omzwerving rond de plas zet ons af bij Hof Ten Broeck. Dan gaat het dwars door het centrum van Liezele terug naar de tent. We doen er een terrasje met een Duvelke in het gezelschap van de Gondeliers uit het Hollandse Giessendam. Ambiance verzekert als één van hun leden luidkeels verkondigd dat hij niet ‘oud’ is alleen maar ‘belegen’. Belgische gasten geloven hun oren niet, moeten even ‘schakelen’ en dan uiteraard lachen.
Vrolijk beginnen we aan de laatste etappe, over de Molenbeek naar het Liezelse centrum. De Calsterveldweg stuurt ons terug de akkers in. We kunnen ettelijke kilometers genieten van groen en onverhard langs ondermeer de Margrietstraat en zijn aanpalend maïs. Lopen randje Lippelo en een uitschieter van Lippelobos. Vervolgen onze weg aan de overkant van de steenweg langs rustige tarmacjes rondom Hof Ter Bollen en zijn enorme kasteelmuur. Dit is toch wel de mooiste etappe. Bij de Steentjesstraat pikken we terug het gezamenlijke parkoers op. Pauzeren wederom bij ’t Onzent. Het is nog te vroeg om huiswaarts te keren en dus lopen we de laatste lus een tweede keer. Zijn net op tijd terug om de Gondeliers uit te wuiven. Net als we vertrekken valt de eerste malse bui, we waren de weergeesten te vlug af vandaag.
Gisteren verkende ik met het vaste groepje IJsetrippers onze tocht van Jezus-Eik. Kwestie van de pijltjes op de juiste plaats te hangen. Linda bleef thuis wachten op de computerdokter, de patiënt moest dringend gereanimeerd worden. Het lukte wonderwel.
Vandaag gaan we dus terug samen op pad. Wij nemen deel aan De Vijf van Klein-Brabant, een eersteling deze samenwerking. Zijn te gast in de Kollebloem bij de Wandelvrienden Puurs. Zoals steeds meer voorkomt de laatste tijd bestaat de 30 km uit een korte en een lange lus. De korte etappe bedraagt iets meer dan 8 km. Door stille straten in het toch wel helemaal vernieuwd centrum van Puurs gaat het naar de monumentale kerk. Bij de verlaten spoorweg de splitsing. We moeten de eerste keer naar links. Steken een endje verder de Vliet over en stappen dan de akkers in rondom de Sint-Pietersburcht. Keen langs de steenweg op onze stappen terug tot de blauw geschilderde, dikbuikige watertoren. Weten dat we nu verwend zullen worden. Domein Tekbroek dus, het wulpse groen rondom de diep ingesneden Vliet. Even een strookje akkers en de onvermijdelijke Puurse bloemkolen. De parkoersmeester weet van wanten en loodst ons door prachtige dreven vanaf … de Torendreef. Boerenmerries met elk een veulen weten ons te vertederen. Bij Hof Tenbroeck loodst Linda een tiental onoplettende wandelaars naar het juiste pad. We rondden de vijvers van het Fort van Liezele. Dan gaat het rechttoe, rechtaan door akkers en stille straten terug naar De Kollebloem. Knappe lus die de parkoersmeester hier uit zijn hoge hoed toverde.
Na het soepje en de koffie reppen we ons terug naar de kerk. Rechtsaf deze keer, even verderop door het snel groeiende maïs tot de expresweg. Bij houtzagerij Peleman zoeken we zijn overkant op. Zijn op grondgebied Eikevliet. Rechtover chique restaurant Eyckerhof weet ik een heerlijk kasseitje liggen. De parkoersmeester is mijn maatje, we gaan heerlijk dokkeren door het zonovergoten groen tot een oude hoeve, nog steeds in bedrijf. Dan volgen prachtige paden onverhard door weilanden en waterpartijen. Annie uit Niel wandelt met ons mee langs een gracht afgezoomd met populieren. Even een open stukje met uitzicht op het bos van d’Ursel en de kerktoren van Wintam. Onze gastheer voert ons terug het natte bos in. Nog een paar mooie dreven en we bereiken de bebouwing. Een kort stukje fietspad en we zijn halfweg de 30 km. Magistraal wat we tot nog toe onder de sloffen geschoven kregen.
Door stille straten zoeken we de grens van Wintam met Hingene op. Een rustig tarmacje loodst ons langs een groen gracht tot een kapel. Dan gaan we weer heerlijk kasseitjes dokkeren richting Hingene. Bovenbroekweg doet wat ie beloofd, een volgend nat bos in waar het heerlijk wandelen is. Worden afgezet op een goedliggend kasseitje dat naar d’Oude Poort voert. Nemen er geen pauze, bijten door straatjes volgend rondom domein d’Ursel. Even wat open veld, weidse akkers en dan gaan we de Astridlaan op om terug naar Wintam te wandelen. Onder de kerktoren weten we een leuk café met dito terras. Gaan er genieten van een overheerlijke Paix Dieu, ook bij Martin welbekend.
Na het natje stappen we richting rustpost en lopen gelijk door het smalle Spiessensstraatje in. Het zet ons af bij weidse akkers die we linea recta doorkruisen. Zodoende bereiken we de rand van Eikevliet en volgen even de Eikse Amer tot verlaten staminee Den Dam. Achterom wacht een pracht van een landdijk met weidse uitzichten over het moois van Klein-Brabant. We draaien weg van het groen en gaan straten lopen om aan de spoorbaan uit te komen. Lopen er simpelweg parallel mee naar Puurs. Duiken onder de sporen door, genietend van de prachtige muurtekeningen. Nog een paar straatjes, een aarden steeg … den Duvel komt in zicht. We krijgen het gezelschap van M&M en zowaar Bart (van Katrien). Niet te verwonderen dus dat we pas rond 17:30 ons karretje opzoeken, net op tijd thuis voor het voetbal. Knappe tocht overigens van de Wandelvrienden, de eerste helft magistraal, daarna wat minder constant van niveau. De 1400 wandelaars zullen best wel tevreden naar huis terug gegaan zijn.
Vandaag wandelen we bij De Broertjes want zo noemen wij De Gasthofstappers en elke wandelaar begrijpt waarom. De eerste etappe, na de koffie, loodst ons meteen voorbij de dorpskerk, waar ons karretje staat, het groen in van de Clingse Bossen. Een breed wandelpad stuurt ons naar een in onbruik geraakt station, de oude spoorweg naar Hulst en verder. Wij volgen hem in de andere richting zijnde Sint-Niklaas. Moeten maar mee tot de eerstvolgende bebouwing van ’t Kalf en zijn schooltje. Klassiek deze rustpost.
Wij volgen braafjes de consignes van de parkoersmeester en zullen hier een ruime lus van meer dan 9 km lopen. Achteraf bekeken was het misschien slimmer de nieuwe Hollandse lus te lopen, verder op het parkoers, maar we waren vanmorgen even niet bij de les. We wandelen het dorp uit, stappen over betonbaantjes samen met wielertoeristen de polder in. Kieviten maken duidelijk dat we te dicht bij hun nesten naderen. De gewassen variëren van polderpatat tot peer. De Plasstraat stuurt ons langs een gracht met ontluikende gele plomp. Groenendijk e.a. sturen ons door het landelijke gebied met nauwelijks menselijke aanwezigheid. Bij het Sint-Jacobsgat een leuke strook natuur langs een plas. Daarna gaat het onderaf de tarmacjes door het krekengebied van Saleghem. Een laatste rechte weg dwars door de polder en we zijn weer op ’t Kalf. Pff, het heeft pijn gedaan !
Bij het terug optrekken even een babbel met Jeroen & Kristel. Hun jonge snaak traint stilaan extra kilometers. Een kasseitje loodst ons naar het Stropersbos. Het is er opvallend stil. We stappen langs de bebouwing van Koestraat & Papenstraat, voorbij de nette Prompkapel ook. Moeten de drukke steenweg over en wandelen verder via Voorthoek, een vijver en het Preekenekeplei tot de rustpost van de Hellestraat. Tijd voor een soepje in de kleuterschool. We duiken vervolgens het gemengde bos/weiland gebied in dat ik ken van de Reynaertroute. Het wordt een heerlijke omzwerving in het groen langs ondermeer de Korte Dweerstraat. Haast ongemerkt lopen wij langs chalets bij de Lekestraat Nederland binnen. Een klinkerstraat duidt er ook op. Leuke rustpost overigens in Heikant met een schitterende fruittaart waar we geen van beiden kunnen aan weerstaan. Geertrui en Jan voegen zich bij ons. Ook zij zijn best tevreden over het parkoers.
We verlaten het dorp zoals we gekomen waren, duiken de Wilde Landen in. Bosrand, rietkraag, plassen, leuk allemaal. Plots staan we op een punt waar we al eerder liepen, rechtsomkeer dus. Ja, poortje gemist al was de markering een dubbeltje op zijn kant. Steenweg over nu en door de bossen van Sint-Jansteen. Onbekend terrein tot we het waterwinningsgebied herkennen. Heerlijk wandelen toch in dit prachtig gebied met ondermeer een strook tussen Linda-hoge varens. Bij een vijver met schitterende lelies pikken we Moveloken op. Wordt een gezellig babbel tot de volgende rustpost. Daar ga ik weer in discussie met Jan over ‘to be or not to be’ in Waalwijk & Drunen. Moet de eerste keer in mijn leven zijn dat iemand mij een pint betaald omdat ik ongelijk heb ! En zeggen dat ik mijn gelijk bij de volgende ontmoeting kan bewijzen ! Tweewerf Santé !
De Gasthofstappers weten intussen van geen ophouden. Zij sturen ons terug de Clingse bossen in. Eerst even dollen met Stroboer Ludo die geniet van terras geneugten en we beginnen eraan. Het Kabouterpad komt uitgebreid aan bod. We lopen vrolijk de zaal binnen … recht naar de Klingse Kalsei. Genieten er uitgebreid van samen met clubmaatjes Christine & Noel, Geertrui en Jan ook. Feliciteren De Broertjes met hun prestatie vandaag, De Gasthofstappers dat is ‘top niveau’ !
We waren er in hun begindagen al eens te gast. Lieten ons toen geen al te goede indruk na. Vandaag proberen we het opnieuw bij de Rode Lopers, met de trein tot Herentals en dan met een groepje de bus op tot Olen dorp. Startlocatie Teunenberg is een hangar midden het groen van een verlaten militaire site en met ruime parkeerplaats. De parkoerstekening wordt bij meerdere ons bekende wandelaars met vraagtekens ontvangen. We zien wel.
Uiteraard beginnen we met een korte omzwerving door het inmiddels groen militair domein, alhoewel over oude betonbaantjes. Stappen vervolgens langs en onder de E313 door naar het molenpad en uiteraard de molen van Olen. Verderop volgt een sluis over het Albertkanaal. De parkoersmeester wisselt netjes de kanaaldijk met mooie groene stukjes af. Weg van het water volgen weilanden en bosjes elkaar vrolijk op. Leuke etappe van zo’n uurtje wandelen tot de kantine van SK Hezewijk in Buul. We praten er even bij met Wannes (Meret).
De breed uitgesponnen eerste lus, 9 km lang, begint met een strookje letterlijk door het maïs. We dokkeren vervolgens over een kasseitje richting Gerheze, grondgebied Herentals. Het Hezepad stuurt ons langs een bosje met hoge varens alvorens meer open landschap aan te bieden. Bij Doffen (tiens ons welbekend !) gaan we even de spoorbaan volgen. In OLV-Olen bemerken we heel wat stormschade, afgeknapte takken tot halve bomen toe. Het Ukkenpaadje loodst ons naar een sparrenbos. Vervolgens stappen we door een woonwijk langs heel wat achterafjes, kwestie van het asfalt te vermijden. Een wilgenpad loodst ons stilaan terug naar Hezewijk en zijn rustpost. Niet onaardig deze lange etappe.
De zaal loopt vol met bekenden, we nemen onze tijd voor gezellig babbelen onder wandelaars. Gaan dan toch op pad voor de tweede lus. Aanvankelijk nogal wat straten rond Schietboom. Dan mogen we lekker slingeren door een sparrenbos. Open landschap en beton vervolgens bij de in het groen verstopte Kapel van Meeren. In opbouw zijnde windmolens trekken onze aandacht. Voorbij Arcelor Mittal wacht het Albertkanaal. We duiken achteraf, tussen water en groen enerzijds, bedrijven anderzijds. Menig dartel konijntje houdt er ons gezelschap. Bij de brug van Hoogbuul gaan we het tarmac op langs bebouwing. Zijn één bosstrook verder voor de laatste keer te gast bij SK Hezewijk, in de haast verlaten kantine nu.
Een keienpad loodst ons terug naar het kanaal, wij moeten naar zijn overkant. Lopen wat straten van Oevel rond de E313 tot de volgende bosstrook wenkt. Heerlijk wandelen wordt het nu, over smalle bospaadjes tot bij en langs de E313. Het groen sluit aan bij domein Teutenberg en dus kunnen we kilometerslang zwerven door het heerlijke bos. Ter aankomst doen we een terrasje met ondermeer Waaslanders Geertrui & Jan. Een discussie mondt er uit in een weddingschap … wordt vervolgd.
Rijden blij gezind terug naar huis, de Rode Lopers hebben vandaag flink wat goede punten verdiend, dit was een leuke tocht.
Na aangename tochten te Werchter en Berg strijken wij voor de derde keer in de regio tussen Brussel, Mechelen en Leuven neer. We starten in het centrum van Haacht vandaag, letterlijk Onder De Toren. Gelukkig is er een winkelcentrum en zeer ruime parkeergelegenheid op zondagmorgen. Blijkbaar heeft de tocht een stevige reputatie want we komen meteen veel bekenden tegen waaronder Rudy & Rik, Schorrestapper Jos en zijn vrouwtje ook.
De 33 km zullen we vol maken middels een korte en een lange lus. We beginnen er aan met een korte etappe van 7,5 km. Voor de deur van de startzaal een kraam met regenjassen, de juiste man op de juiste plaats zo zal blijken. We stappen landelijke wegels in op ons eentje. Nevels sieren velden en bossen, opwarming van de aarde na de hevige neerslag van gisterenavond en deze nacht. Het donkere zwerk is fraai maar voorspelt weinig goeds. In de velden opvallend veel aanplant van pompoenen. We zijn hier ettelijke maanden te vroeg ! Na het aanschouwen van een snel wegvluchtende Hooglander klimmen we een Dijkje op. Slingeren stroomopwaarts langs een waterloop, denkelijk de diepliggende Dijle. Het begint stilaan te druppelen als we de Oude Hansbrug bereiken. Aan de overkant wacht een Antitankgracht, die wij hier niet vermoedden. Krijgen er een prachtig stuk natuur cadeau, langs weilanden, bosjes en vele vijvers. Ooit moet hier, in de 14e eeuw, het Kasteel van Roost gestaan hebben. Pikken de kleinere afstanden op midden de velden en zetten allen samen terug koers naar de monumentale kerk en de startzaal. Tijd om de innerlijke mens wat te versterken.
Net na Jeanine en nagenietend van de stevige knuffel die we steevast van Maggy krijgen, beginnen we aan het grotere werk. Na regen komt zonneschijn, ook vandaag dus. Het wordt een warme dag. Moeten een tijdje huisjes kijken tot we het groen van Spet bereiken. Vettige paadjes langs weilanden en populieren tot de spoorbaan. Aan de overkant, we zijn ondertussen in Wespelaar beland, de (te) lange rechte straat Heike genaamd. De Hollestraat brengt verlossing. We mogen terug het groen in dat overgaat van weiland naar nat bos, heerlijk. Moeten terug het spoor over om allen te samen koers te zetten naar de rustpost bij de sportaccommodaties van Wespelaar. CM deelt er gratis aardbeien uit.
Net als we ons terug in beweging zetten komt er een befaamd trio aanlopen. Jeune Premier Hugo straalt als altijd, Leuvenaar Marc en de derde musketier uit Deurne (Diest) staan er lachend bij. De zon schijnt altijd waar Hugo op het appel is. Vrolijk zetten we onze weg verder over tarmacjes door de akkers en weilanden. Er valt verder geen mens te bekennen, alleen een paar huifkarren getrokken door stoere Brabanders dwarsen ons pad. Even pikken we terug de kortere afstanden op. Komen nog maar eens tot de vaststelling dat wandelaars niet altijd even pienter zijn. Ik voorzie twijfelaars van uitleg bij de splitsing, krijg een vriendelijk dank U terug. Wij zetten koers naar Wakkerzeel. Passeren de gerestaureerde gebouwen waar Werchter rust had en dokkeren over de kasseien tot kerk en rustpost. Pfff, het is bloedheet en de kilometers lijken ons goed gemeten.
Na de verfrissing trekken we ons schoorvoetend terug op gang, langs steegjes voorbij de dorpskerk. Terug de weidse akkers in, nu met jonge biet en drogend hooi. De paden variëren van asfalt, over kiezel tot aangestampte aarde. Stilaan gaat het richting Scharent. Wel een groene omgeving maar langdurig asfalt en bebouwing. Zware kost bij de hoge temperaturen. Ik ben dan ook maar wat blij terug het lommer en het hoge gras van de Antitankgracht te kunnen opzoeken. Plof op een bankje neer, mijn versmalde zuurstofpijpjes spelen mij parten. Lang kunnen we niet blijven zitten, insecten vinden ons een te lekkere hap. Nu is het wel echt genieten met een lange strook langs het groenige water en verweerde muren. Dan duiken we het Haachts Broek in. Heerlijk zwerven door het weelderige groen. Waar nodig is ons pad voorzien van vlonders. Bij het fietspad aan de bosrand weet ik de rustpost nabij. In de gelagzaal is de temperatuur draaglijk, kunnen we de hoofden even terug op koelstand zetten.
Zoals wij het hoopten start de laatste etappe met heerlijke eenmanspaadjes door het prachtige Broek. We lopen het domein uit bij de eerste Haachtse bebouwing. Het is heet in de Poverstraat, we vorderen wat langzamer. Zoeken een laatste keer de velden op parallel met een gracht lopend. Toch is het een beproeving, deze laatste paar kilometer tot de aankomst. Gelukkig draaien ventilators eindeloze rondjes in de zaal. Kunnen we recupereren terwijl we met werkmakker Ronald een paar Duvelkes temmen. We zetten Ronald bij hem thuis in Vilvoorde af. In Hemiksem vinden we zijn gsm op de achterbank van ons karretje. Wordt en dagje zonder voor hem …
Met de weersvoorspelling als leidraad kiest Linda gedecideerd voor de bossen van de Brabantse Wal. Terwijl wij onze koffie slurpen komt ook Martin aangewandeld. Wordt dus een triootje vandaag. Ter Duinen ligt midden de bossen en dat is mooi meegenomen als startlocatie. Voorbij een groene plas gaan we meteen de zandpaden op. Rododendrons waren erg vroeg in bloei dit jaar en dus rest er van hun paarse kleur niet veel meer. Gezellig keuvelend stappen we het bos uit bij Hoogerheide. Zoeken de bosrand op met het weidse uitzicht over de Noordoostpolder met ondermeer de koeltorens van Doel als achtergrond. Stappen door enkele stille straten bij Calfven en pikken dat het fietspad met de witte paaltjes op, dat ons naar de bewoning van Ossendrecht terug brengt. De ganse groep loopt er fout alhoewel een pijl linksaf wel degelijk zichtbaar was aangebracht … de mens als kuddedier dus. Blijven in de bossen lopen nu langs een prachtig ven met kikkerzang en veelkleurige lelies, schitterend dit. Even wat verweerd beton tussen sparren en dan het klassieke heuveltje over, tussen linten als waren we crossers. Rustpost Hoeks bij het Puts Meuleke kennen we zo stilaan uit het hoofd. Dat we twee uur deden over de eerste 9 km zijn we van de Krabben ook gewend.
Ik laat mij verleiden door een reuzengrote koffiekoek, het culinaire uithangbord bij uitstek van deze streek. Mijn maatjes houden het sober. Na de pauze gaan we een klinkerpad op tussen paardenweiden. Het is er verdomd warm, voor allen wennen. Stappen door akkers van groenten, wortelen en ajuin, een paar fruitgaarden ook. Lopen richting België de volgende zanderige bosstrook in. Martin twijfelt even, komt toch met ons mee voor de 36 km. Duiken steeds dieper de sparrenbossen in, langs een militaire omheining ook. Her en der grote plassen, waar we steeds langs kunnen zonder natte voeten. Machsike Hadass, lees ik op een naambord. We zijn in Putte bij de Joodse begraafplaatsen. Duiken opnieuw de bossen van Groote Meer in en worden afgezet bij camping De Heusche Bollaert, ons ook bekend van de wintertocht alhier. Officieel hebben we 17 km op de teller, volgens mede wandelaars al ruim 3 km meer. De organisatie krabt wel erg gul de metertjes bij elkaar !
Martin vraagt of we de extra lus aanvatten. We knikken allebei van ja. Mijn zuurstoftoevoer is nog steeds op peil. We wandelen linea recta over de Oude Postbaan richting dorp. Moeten door het centrum om bij het Moretusbos en de parkomgeving van het lokale kasteel te geraken. Prachtige rode beuk staat er hier ! Het kasteel zelf blijkt voorbehouden voor de stoere rakkers die de marathon lopen. We keren eerder terug, de open ruimte in en terug naar de drukke steenweg. Langs een boontjesveld bereiken we opnieuw het laantje dat naar de camping voert. We zijn er intussen de enige wandelaars. Hebben nog zo’n 13 km voor de boeg.
De warmte begint zo stilaan zijn tol te eisen. Elk om beurt hebben we ons zwak moment of kunnen juist het tempo aangeven, een grappige ervaring. Graspaden door licht glooiend sparrenbos voert ons naar de open ruimte. Ik had er een beetje op gerekend en wordt op mijn wenken bediend … daar is de zandbak ! Kroop de zon eerder geregeld achter de wolken, hier geeft ze van jetje. Stevige kost is dit maar een oh zo mooie omgeving. Met een zucht van verlichting duiken we terug de lommerrijke bossen in van de Staartse Heide. Het wordt nog en hele omzwerving tot het Putse Meuleke. Lopen er ook nog een beetje zinloos lusje achterom bij vele villa’s en ploffen finaal op onze stoelen neer bij Hoeks.
Een helper biedt ons bereidwillig een gemotoriseerde lift aan. Bedanken vriendelijk maar gedecideerd, ook de laatste 5,5 km zullen we vol maken ook al is het dan reeds 16:30. We lopen aan de overkant van de steenweg meteen weer de bossen in. Door prachtige valleien met hoog felgroen gras en donkere sparren. Stappen naar een meer open vennengebied en langs de hier moerassige Groote Meer. Bij een steenweg stel ik mij vragen, tijdsgewijs moet de finish vlakbij zijn, geografisch zijn we nog ver weg. Linda & Martin lijken vleugels te hebben, ik sjok achter hen aan. Ook een paar mede wandelaars slepen zich voort. Groene Papegaai noemt de eerstvolgende straat. Dit snappen wij helemaal niet, vrezen van het parkoers geraakt te zijn. De tijd tikt ongenadig de minuten weg. Tot onze opluchting duikt de poort van de achteringang van het domein voor ons op. Nog tien minuutjes en we kunnen ons haast laten vallen in de terrasstoelen. Liepen 1h25 over 5, 5 km ! Een team Hollandse dametjes zitten er te mopperen over de zandbak en de lengte van het parkoers. Martin & ik maken er een spelletje van om ze voor de gek te houden. Dan smaakt de Duvel eens zo goed !
Op een drafje rijden we terug naar huis. Een ommetje bij een rotonde net voor Zandvliet blijkt de, niet gesignaleerde, juiste weg naar de A12 te zijn. Op de Antwerpse ring gebeurde weer eens een zwaar ongeval, interventie van brandweer incluis. Wij raken er netjes langs, maar het geeft toch een slecht gevoel. Een hapje eten, het is zo weer bedtijd, morgen gaan we er terug tegenaan.
Linda heeft er zin in, we reizen af naar het Pajottenland. De ochtendlijke buschauffeur waarschuwt ons voor een wielerwedstrijd in Gooik maar daar hebben we tijdens de heenreis nog geen hinder van. Het is opvallend stil in de startzaal, wat ons verbaasd. Daar zal snel verandering in komen. Het is een heuse stoet wandelaars die parkoersmeester Jef volgt de weidse akkers in, zachtjes klimmend tussen het koren. Bij een kapel bouw ik een extraatje in van ruim 2 km. Eigenzinnig als altijd zal Jef later lachend opmerken. Toch vind ik het een goed idee van mezelf. We lopen wat hoger op de heuvel, netjes met de vallei mee over een oude trambedding. Het uitzicht in noordelijke richting is er prachtig. Net voor de kerk van Oetingen duiken we terug onderaf langs Turkeye. Een verweerd smal tarmacje loodst ons door het ontluikend maïs. Dan komt kassei uitgebreid aan bod. Wielertoeristen rijden ons hijgend tegemoet, wij mogen dalen tot een schooltje in Lieferinge, onze eerste gezellig drukke rustpost.
Voorbij de dorpskerk herken ik meteen een eerder gelopen Grote Routepad. Tegelbaantjes lopen langs zich vergapende runderen richting prachtige hoeve Vreckom. Net Bokrijk zegt een meestappende West-Vlaamse, het fototoestel in aanslag. En we lopen door, over vlakke landelijke wegen met ondermeer uitzicht op hoog gras in zaad. Steken bij Kleine Rij de baan die Ninove met Geraardsbergen verbindt over. Een paar straten en we lopen weer door de weidse akkers. Voorbij Peyenbeek offreert Jef ons een heerlijk rustig en haast vlak landelijk parkoers. Hier kan je perfect onthaasten van de drukke werkweken. Vanaf de voetbalkantine van Eendracht Winnik loodsen achterafjes ons tot de kerk van Denderwindeke. Hoog tijd voor een tweede pauze, gezeten in het zonnetje. Annie & Willy (Kessel) gaan ons de rest van het parkoers voor.
Jef stuurt ons door het hoge gras langs weilanden en wilgen de dorpskern rond. Het begrip ‘pad’ daar heeft hij soms zo zijn eigen invulling voor. Op grotere hoogte wandelen we over stoffige paden, randje Meerbeke door de bietenakkers. Kunnen we nogmaals genieten van die hemelse Pajotten uitzichten. Rotte kassei nu, we dokkeren richting bewoning en een kasteel in Neigem. Trappekes op om de beentjes even rust te gunnen bij soep en koffie. Er wacht een lus van ruime 8 km.
We zetten koers naar de kapel van Bevingen, landelijk. Dan gaan we zachtjes klimmen door een holle weg in het Neigembos. Daslook laat ons snuiven. Was Jef tot nog toe clement, nu ontbindt hij zijn duivels. Geen meter vlak krijgen we nog. Een technische afdaling, genietend van het uitzicht tot Ninove en verder. Een nat pad omhoog net achter een woning. Even pauzeren en dan een erg technische duik door het hoge gras langs tweekleurige dennen. Een heuse kuitenbreker. En nog is het niet gedaan. Berchembos dient zich aan en dan moeten we door de ‘put’, met de steilste kant als klim. Gelukkig ligt het hier droog. Puffend slepen we ons uit het groen. Vorderen voorzichtig over het kreupele pad langs geel kleurende weilanden, boterbloemen. De Neerstraat, hoog in de akkers zorgt even voor verpozing. We duiken opnieuw het Neigembos in waar de anemonen in het zaad staan. Trapperig naar beneden nu, door de holle weg tot een grintpad door de weilanden. Een stevige voetmassage tot de kapel van Bevingen en dan door de akkers ‘recht’ naar de rustpost. Kilometertje extra, zegt Willy over deze etappe.
We vertikken het de trap op te lopen, vinden twee stoelen op de binnenkoer beneden. Slokje drinken, even de beentjes strekken en hop … de klim van Prindaal. Langs de bosrand terug het landelijke tarmac opzoeken. De vorige etappe heeft mij pijn gedaan, ik vorder niet vlot meer. Ben verwondert dat we niet langs de Woestijnkapel liepen tot ik de eerstvolgende helling herken. Als door een wesp gestoken neem ik de hindernis met Linda in mijn schaduw, niet begrijpend waar mijn energie plots vandaan komt. Jef heeft mij gekieteld met deze late beproeving. Terug naar af meteen om langs Ekelendries nog eens klimmen. Krijgen een prachtig zuidwaarts uitzicht tot Kester cadeau. In de volgende vallei pikken we de kortere afstanden op. Vorderen even traag over smalle kasseitjes met gras en maaisel overwoekert. Zijn blij terug weg te mogen van de meute. Jef heeft tussen de weilanden nog iets gevonden dat op een pad lijkt. Ook onze Waaslandse vriendin zal dit prachtig vinden. Door de patattenvelden naar de steenweg en dan linea recta naar het zonnige terras ter aankomst. Een mens zou er ver Duveld moe van worden. Met het lekkere glas gerstenat in de hand kijken we toe hoe ene Marianne Vos dames fietsles geeft.
Helaas laat hierdoor ook de bus op zich wachten. Medewandelaar Gilbert weet raad bij de gemiste aansluiting in Leerbeek. We rijden mee tot station Halle. Kopen vliegensvlug een ‘enkel’ ticket tot Brussel. Halen er netjes dezelfde geplande trein !
Are we good ! Een woordje van dank aan Jef en Kornuiten voor weer eens een andere visie op het prachtige Pajottenland. Wij hebben nog een afspraak met jullie in Halle tijdens de nazomertocht !
De overkant van de snelweg lijkt wel Oranje. Met hele horden caravans trekken onze Noorderburen al naar het zonnige zuiden. Wij rijden noordoostwaarts, naar onze wandelvrienden in Waalwijk. De nieuwe startlocatie Buurthuis Zanddonk blijkt tal van voordelen te hebben. Ruimere parkeer mogelijkheden, makkelijker te bereiken en een modern gebouw. We zullen de Crispijnstraat natuurlijk nooit vergeten maar dit is toch ook wel goed.
Het is ons te stil in de startzaal overigens, denkelijk te veel concurrentie deze Hemelvaartsdagen. We lopen door wijken van recente signatuur richting ringweg en de Eikeldijk op, die langs sport accommodaties naar Kaatsheuvel voert. Vlakbij de Efteling wacht het eerste poortje, de toegang tot de Loonse en Drunense Duinen. Maken een heerlijke omzwerving door het zanderige bos tot het monument uit de Grote Oorlog. De langere afstanden worden over de brug van de brede weg tussen Tilburg en Den Bosch gestuurd. We stappen nu echt wel naar de Efteling en zijn joelende jeugd. Lopen langs het pretpark en het nieuwe bungalowpark Bosrijk dat er prachtig en luxueus uitziet. Bij camping Bernehoeve even wat tarmac tot de Duikse Hoef en een golfterrein. 30 & 40 km worden een graspad opgestuurd, tussen ontluikend maïs en een bramenberm. Huis ter Heide lezen we bij het betreden van de volgende boszone. Voor ons compleet onbekend terrein, al wandelden we dan al zo dikwijls in deze omgeving. We gaan heerlijk slingeren, over smalle paadjes in het groen. Dan volgt een lange strook bosrand en weiden. De eerstvolgende steenweg voert recht naar dorp De Moer. Mogen er gezellig een terrasje doen bij ’t Maoske, onder de kerktoren. Krijgen er het gezelschap van hele horden vrouwelijke wielertoeristes. Het mannelijke oog krijgt er waar voor zijn geld, voor elk wat wils !
Maar er moet nog gewandeld worden, we zijn nog maar 13 km gevorderd. Duiken opnieuw Huis Ter Heide in. Hooglanders liggen hovaardig op ons wandelpad. We lopen er voorzichtig langs, rekening houdend met een erg jong kalfje. Geen foto’s in deze omgeving om de dieren niet onnodig te laten schrikken. Weer genieten we van de fraaie bossen met ondermeer een strook lage dennen. Bij de Duikse Hoef wacht opnieuw landelijk tarmac alvorens door terug frisgroen opschietend hooiland te mogen wandelen. Merkwaardig hoe de randen van de velden worden omgeploegd om denkelijk andere gewassen te laten gedijen. Bij de eerste huizen staat de eerste camperrust opgesteld van de dag. Lijkpad noemt dit hier luguber. Wij houden er een vrolijk onderonsje met de helpers van dienst en Iris met haar wandelmaatje.
Het bosstrookje na de koffie voert naar de drukke steenweg, die nog verbreed wordt ter ere van koning auto. Aan de overkant wachten zandpaden met berk en spar. Plukken heide ook in de meer open stroken. Komen bij een grote vijver uit die wij snel herkennen als het ‘hondenzwembad’. Dan weten we de laatste rustpost nabij, ter ere van Tony Goethart. En dan willen wij daar graag soep bij, genietend van de kunstige bloemstukjes op tafel. Velen weten ook de ijsjesventer te waarderen, die gouden zaken doet. De laatste etappe begint met de dreef richting Plantloon. Zijn prachtige lanen zijn mijn favoriet in de omgeving, heerlijk genieten is dit. Vanaf de speeltuin worden Iris en maatje onze wandelpartners. De Waalwijkse boulevard lopen wij samen gezellig keuvelend af. Duvel kennen ze hier niet, wij houden het bij Oud Bruin terwijl wij op televisie de Ronde van Italië volgen. Rijden blij gezind terug naar huis, het was weer eens ‘af’ bij onze vrienden Waalwijkers. Tot de winterserie dan maar weer …
