We moeten een klein uurtje op de trein wachten in Antwerpen-Centraal. Best gezellig bij dit heerlijke weertje in één van de mooiste stations ter wereld. Een oudere dame vraagt mij de kortste rit naar Hasselt. Het antwoord bevalt haar niet en ze klampt zowat iedereen aan die ze te pakken krijgt om toch maar te horen wat ze zo graag wil. Foert, denk ik, zoek het dan zelf maar uit ! Ritje van een halfuur en we zijn in Olen. Kennen de weg naar Gedoviba & Intratuinen uit het hoofd al is ie dan netjes van pijltjes voorzien. Een witte tent doet dienst als terras. We kunnen even bijpraten met Jefke die zo zijn eigen parkoersinvulling heeft. Hij komt al van station Herentals te voet.

Linda voelt zich hier meteen thuis want we starten langs de Minnekeshoeve en gaan dan het halfbeton van het Doffenpad op. Wordt Sluizenpad door bosjes en akkers tot het Albertkanaal. Volgen even het water en dan improviseert de parkoersmeester  paden om ons langs graanakkers te loodsen. Voorbij een voetbalkantine, ons welbekend als rustplaats van andere tochten en dan onder de wilgen van het Bulepad door. Even wat straatjes en achterafjes tot het Ukkenpaadje in de buurt van een blauwe watertoren. Rusten doen we een eerste keer in de voetbalkantine van Achter-Olen. Het parkoers is zowat het omgekeerde van de wintertocht maar dan uiteraard in een zomers kleedje. Vinden we best leuk. Hebben een lokale lus te goed. Willy & Annie (Kessel) hebben deze al in de kuiten. Passeren het Boerke van Beilen en de huizen van recente signatuur langs Langepad. Vervolgens nemen we het smalle paadje van de Verbrande Kant op ons wandelbord en een leuke omzwerving door een koel sparrenbos. Komen opnieuw uit bij de blauwe watertoren en het Ukkenpaadje. Hoog tijd voor een tweede pauze en een boterham. Geertrui en Jan (pijp) zijn er ook ondanks een beetje bezorgdheid want zij is  ziekjes geweest. Thuisblijven staat echter niet in de woordenboek.

We keren nu min of meer op onze stappen terug richting Intratuinen en omgeving. Passeren het witte kapelletje uit 1956 en stappen via de tarmacjes van Draaivennen naar de spoorweg. Lopen erlangs in het groen tot de voetbalvelden van Olen en vervolgens langs de residentiële wijk van Umicore. De fraai beschilderde betonmuur mag niet ontbreken en dan pauzeren in zaal De Vrede. Wandelen van Onze-Lieve-Vrouw naar Sint-Jozef Olen dus. Ook hier krijgen we een extra lusje voorgeschoteld. Een eindje over een kiezelpad langs de vaart en dan duiken we sparrenbossen in. Ze gaan over in berk neergepoot in zanderige grond. Passeren een groezelige boerderij met stinkende kalverenstal. Langs een moderne wijk terug naar de beschilderde muur. We doen een bankje in het lommer bij de dorpskerk.

Stappen met geleste dorst over de kanaalbrug en vrij snel puur natuur in. Het knooppuntenpad blijkt netjes gemaaid en/of uitgegraven te zijn. Heerlijk wandelen is het hier onder sparren en loofbomen. Stortplaats De Rendelaer van Umicore ontsiert daarbij wel de omgeving. Olens Broek – Langendonk lees ik op een naambord. We zoeken de Nete op en vervolgen onze weg over zijn dicht begroeide dijk.  Geertrui en Jan doen een bankje in de zon. Hij met pijp en haar pijp is uit … Wij stappen verder door het prachtige halfopen terrein in het groen tot het Albertkanaal. Brug over het water en vervolgens onder de spoorbaan. Zijn in Gerheze voor stroken sparrenbos met een weelderige ondergroei van varens, tarmacjes en even letterlijk door het maïs. Via het Hezepad bereiken we de finish.  Geen wandeltocht zonder Duvel bedenkt Linda, ik kies deze keer voor Hopus, even nat en straf.  Dan is het tijd voor de trein, ruim twee kilometer verderop. Zoals gezegd liepen we de wintertocht nu eens in een zomers kleedje, het smaakte naar nog …