In Puurs stapt een klein frêle dametje op de bus, plastiek kapje op het hoofd. De chauffeur blijkt haar te kennen en start een gesprek. Binnen de paar minuten zitten alle passagiers te grinniken. Het dametje blijkt 91 jaar jong te zijn en dagelijks naar Dendermonde te reizen. Ze noemt de buschauffeur, zelf 51 jaar, smalend ‘snotneus’. Een heuse waterval aan woorden wordt over ons uitgestort, Bijbelse en wereldse verhalen worden door elkaar gehaald. Geweldig vinden wij het. Vanaf station Bornem loopt de bus stilaan vol, bij de kerk van Branst helemaal leeg. Een vijftiental wandelaars reppen zich naar de startzaal waar Kadee zijn ontvangstcomité heeft klaar zitten. Knalgroene t-shirt en knalgroene appeltjes voor de dorst.

Willy (Mortsel) en zijn vrouwtje gaan ons voor langs tarmacjes en zandpaadjes. Hooiland geurt heerlijk bij een zomers aandoende zon en een heerlijk verkoelend briesje. We stappen een eerste keer het domein van Marnix van Sint-Aldegonde binnen, zwervend door het natte gebied. Een fietspad, een kasseitje, na drie kilometer al de eerste rustpost bij Den Appeldijk en zijn fraaie vijver. Te vroeg om te pauzeren, we dokkeren opnieuw het kasseitje af en stappen het achterland in. Negeren de hangmatten aan de rand van het natuurgebied. Dametjes achter ons testen ze wel even uit. Komen bij de Slijkneuzen uit ook bekend als De Weert. Nu wel pauze op de gezellige binnenkoer van het gemeenschapshuis, terrasje doen.

Er wacht een ruime etappe van 8,6 km. Autochtoon Rik wordt onze gezel. Lopen meteen de Scheldedijk op, in de verte roept de koekoek. Bij het gemaal duiken we opnieuw de natuur in over een door tractors stuk gereden pad langs een gracht. Gaan dan een slingertarmacje op door het groen tot voorbij het kasteel van Marnix. Lopen een stoffig zand- en keienpad op langs de Oude Schelde. Zes kilometer lang is deze afgesloten arm, weet Rik te vertellen. Grote oppervlaktes lelies in wit en roze liggen er te schitteren. We draaien van het water weg en vervolgen langs het tarmac van Binnendijk, voorbij de kapel van de Heilige Theresia tot ’t Sas, de sluis tussen Oude en Actuele Schelde in Temse. Duiken onder de Temsebrug door en vervolgen onze weg door het groen. Kadee stuurt ons over smalle paadjes door bos en hoge gras. Compleet onbekend terrein waar we achter gids Rik aan lopen. Een laatste wilgendreefje en tot onze verbazing staan we voor cafeetje Sinte-Vadde. Heerlijke oude afspanning met terras na een prachtige nieuwe strook parkoers, we zijn in onze nopjes.

Rik neemt ons na de koffie terug op sleeptouw langs de statige landgoeden van Reek. Hooiland aan de overkant van de weg geurt weer heerlijk. Zo bereiken we Buitenland en zijn Reuzenhuis. Rik weet te vertellen dat dit gebouw een overblijfsel is van de Antwerpse wereldexpo ruim 100 jaar geleden. Leuk als je zo gegidst wordt, we steken heel wat van hem op over mandenvlechters en andere vervlogen activiteiten uit de streek. Stappen even langs de spoorbaan tot Temsebrug en nemen er afscheid van ons maatje, hij volgt en binnenweg naar huis. Wij gaan de Scheldedijk op tot het gemaal waar we daarstraks al passeerden. Opnieuw over de kuitenbreker en dan langs de Oude Schelde terug naar De Weert en onze laatste pauze.

Wij hebben nog vijf kilometer voor de boeg. Tot mijn ergernis zijn deze in één woord samen te vatten : de Scheldedijk. We stappen het tarmac op in Weert om er in Branst terug af te komen ! Mooi zijn de slingers wel met doorkijkjes over de statige stroom, prachtige vijvertjes en een paar kuddes schapen. Maar ik had liever benedendijks door het zand gelopen ! Heb dan ook nog hinder van de linkerknie en beide kleine tenen.  Wordt er zowaar humeurig van wat Linda aan het lachen brengt. Ze is niet gewend dat ik loop te grommen. Na een klein uurtje wordt ik uit mijn lijden verlost en kan een koele Duvel wonderen doen. Twee busreisjes verder staan we weer in Hemiksem. Toch wel een mooie tocht die Kadee ons vandaag aanbood.