De Vlaamse Spoorweg Maatschappij rijdt feilloos volgens het boekje. Vandaag beginnen we in Aarschot aan ons wandelweekend. Waar is de tijd dat de Pinguins mij voor het eerst naar Gelrode loodsten, nieuwsgierig als ik toen was naar een onbekende omgeving. Nu is het al bijna routine de steenweg richting Leuven op en dan door de prachtige holle weg Papenakker genaamd. We pikken er de eerste pijlen op die ons over frisgroen begroeid duin sturen. De Dievenvoetweg stuurt ons … inderdaad op een diefje tot het ingetogen kerkje van Gelrode en de statlocatie. 30 km zetten we op het menu vandaag, samen met Annieken en Chris.
Onze ‘groene kikker’ dartelt in het rond, loopt af en aan fototoestel in aanslag, Oma Kodak in actie. Linda en Chris stappen samen en ik volg wat verder, ook al om nota’s te nemen. Klassiek meteen langs de Moedermeule en daar het mooie Hageland voorbij nieuwsgierige kalveren en nog groene fruitgaarden. Onder de A2 door en een krakkemikkig paadje in stijgende lijn, mij onbekend. We bereiken het plateau grondgebied Holsbeek en lopen geruime tijd parallel met de valleien genietend van zonnige, zwoele vergezichten. Op en neer nu door donkere holle wegen dan de befaamde Sint-Jobsweg op en stilaan dalen naar de kerk van Nieuwrode en de klassieke rustpost De Losting.
Chris moet er vandoor, sportief wandelend, wij nemen ruim de tijd voor een babbel met Sabine & Freddy. We gaan hen achterna over de kasseitjes van Grootveld. Een holle weg ook met een veelheid aan frisgroene varens, de Sint-Jansberg op. Pinot Noir, één van de vele wijnakkers hier in de omgeving. Zakken naar een graanvlakte, het Houwaartsgat. Kapel ter ere van Sint-Jozef-onder-de-Linden en Krissie (Lint) wordt onze gezel. We trekken de natte bossen in rondom het kasteel van Horst. Heerlijk wandelen is het. Heuveltje op tot de kerk van Sint-Pieters-Rode en de rustpost ‘bij Roger’. Veel bekend volk hier, de dapperen van de 50 km. Ook een mokkende Chris want ergens fout gelopen en uit zijn ritme.
Krissie achterna voor een lokale lus. Volgen een pas gemaaid graspad, geleidelijk klimmend waar de 30 km er alleen vandoor gaat. Tot helemaal bovenaan de Galgenberg en genietend van een weliswaar mistig vergezicht. Willy & Marij lopen voor ons uit. We gaan wat kasseitjes dokkeren om terug een verdiepingetje lager te geraken bij de twee pauze ‘chez Roger’. Voorzien ons voorbeeldig van zedig vocht en trekken verder richting Geestmolen. Wandelen door halfopen terrein, verhard en onverhard in het gezelschap van Hobohem Linda, ook al sportief wandelend. Een heel pittige klim, kort en krachtig en we stappen richting Panoramastraat, die zijn naam niet gestolen heeft. Vervolgen door het hoge gras en een strookje fietspad, de Bennenberg af. Langs een aanplant van coniferen tot De Losting.
Sportieve Linda kan zich slechts 7 minuten pauze veroorloven, wij nemen het breed. Kraaikant is een stevige klim tot de Sint-Jobsweg. Al heb ik wat hinder in het hoofd vanwege het drukkend klimaat, ik steek op elke helling een tandje bij, gewoon goesting. Stappen door akkerland, wat we een strookje echt letterlijk dienen te nemen. Dan weer zachtjes klimmen langs de A2 – Linda laat hare zot zijn kuren uitwerken. Onder de snelweg door, een laatste strookje steenweg, een laatste strookje veldweg … en toen was er Duvel.
De commentaren aan de finish zijn unaniem lovend. Linda, de schat, biedt ons een lift aan tot het Schoonselhof. Kunnen wij uitbollen per 2 pk tot in Hemiksem en zijn een uurtje vroeger thuis dan voorzien. Bedankt meid, daar drinken we nog wel eens ene op !
Met die twee van Hemiksem weet je het nooit. Dit weekend reizen we van het uiterste Oosten van ons landje op zaterdag naar het verre Westen op zondag. Moeten van station Adinkerke voorbij Plopsaland tot start De Boare wandelen en bereiken de bomvolle zaal rond 10:30. Een reisje van 4 uur ! Kiezen dan ook voor slechts 25 km wandelplezier.
Door straatjes voert de eerste lus naar het standbeeld van Koning Albert en de zeedijk van De Panne. Het is er niet echt druk. Duiken terug de binnenstad in van de villa’s naar het meer volkse centrum. Na 3 km al een rustpost in Trapegeer. Even Josée (Torhout) gedag zeggen en weg zijn wij in het gezelschap van heel wat Stroboeren op busuitstap. Moeten naar onze smaak te lang door stille straten lopen om finaal toch te kunnen genieten van die prachtige Houtsaegerduinen. Smalle zanderige paadjes en uitbundige witte bloesems laten ons genieten. Vervolgens zoeken we een bosje op en de groene rand van de Oosthoekduinen tot Trapegeer. Hebben 9 km in de kuiten en zoeken een paar stoelen om toch even te pauzeren.
Dwars door het rulle zand van de Oosthoekduinen nu en vervolgens door domeintje De Nachtegaal. We geven het parkoers een eigen invulling en vervolgen met een lange rechte strook Calmeynbos. Nog wat villa’s en we staan terug in De Boare, halverwege onze opdracht. Was het tot nog toe erg druk op onze wandelweg, daar zal dra verandering in komen. De tweede lus is alleen voorzien voor zij die 24 of 31 km stappen en dan wordt de spoeling dun. Ongelijk hebben de afhakers ! Een klinkerpad loodst ons door de bebouwing tot een strookje duinen en even verder het strand. Bij hoog water lopen we aanvankelijk op een betonnen rand maar zoeken dan toch het zand op tot de camping van Bray-Dunes. Het is lekker pittig op en neer tussen de vele caravans tot het klassieke Franse cafeetje. Picon-vin-blanc, tegen onze gewoonte in gaan we er deze keer voor. Een babbel met Lut & Luc, de tijd tikt ontzettend snel weg.
Het hoogtepunt van deze tocht begint meteen hilarisch. Een jonge deerne die uit het zand komt is duidelijk uit haar humeur, wenst ons cynisch ‘veel couragie’ ! Wij moeten erom lachen. Westhoekduinen of te Sahara daar gaan we nu van genieten. Brede zandpaden waar je lekker diep in wegzakt voeren ons op en neer terwijl we genieten van een magistraal uitzicht. Het spel van zonlicht en (soms dreigende) wolken vervolledigt het schouwspel. Dit is genieten ! Helaas verlaat onze gastheer puur natuur een beetje te snel om over te stappen op villaatjes kijken. Wij keren niet terug naar De Boare maar lopen door tot Moeder Lambik op zoek naar onze zondagse Duvel.
Hadden we de ganse dag bewolkt maar droog weer, de laatste kilometer tot de trein worden we toch nog verrast door hemels nat. De trein heeft meer weg van een kippenhok met kakelende studentinnen tot Gent. Daar lopen we 20 minuten vertraging op wegens een verstoorde overweg. Het is 23:00 als we in Hemiksem aanbelanden …
We stappen samen met de busreizigers van Nooit Moe Boezinge bij Mieke Pap binnen. De stoere knapen en meiden van de 60 km zijn dan natuurlijk al lang weg, wij kiezen voor de 36 km. Net voorbij de statige Poppelse kerk zijn we meteen alleen, wandelend over brede grind- en zandwegen door het halfopen terrein. Er staat heel wat wind waardoor de temperatuur in het zonnige Kempenland aangenaam blijft. Kasteeldomein De Schrieken dan en zijn laantjes met rododendrons in de bloei, een must als je hier komt wandelen. Het is het seizoen van de frisgroene varens ook, een heerlijk kleurenpallet dus. Terug in open land volgen we het klassieke fietspad naar de villa’s van Aarle. Een strookje bos, wat huisjes kijken en dan terug het open land met hooi, ontluikend maïs en patat. De mast van Radio Paloma komt in zicht, de eerste pauze bij Aarle ijs ook.
Tot onze verbazing de eerste stappers van de 60 km ook, Chris (Ingelmunster), de broertjes uit Waregem en Guy, het wandelmaatje van Martin. Deze laatste ontbreekt wegens te drukke beroepsbezigheden. Na de eerste pauze gaat het haast linea recta naar kerk en klooster van Nieuwkerk. Naar het schijnt hier neergepoot door een Waalse familie. Brede paden, soms stuk gereden door bosbouwers voeren ons dieper het halfopen land in. Aan de overkant van een drukke steenweg het bordje Gorp & Roovert. We lopen intussen al geruime tijd te Nederen. Landdijkje langs een droge gracht, een laantje met afwisselend gewone en rode beuk, intussen voor ons bekend terrein geworden. Tweede pauze bij de Nieuwe Hoef, gezellig met z’n allen op het terras.
De 60-ers moeten bij elke rust een extraatje lopen, wij voorlopig niet. Over de Paradijsbrug (Rovertse Leij) vervolgen we onze weg. We genieten van heerlijke bossen met grote stroken frisse varens, spar uiteraard maar ook jonge eik. Een landdijkje loodst ons door het unieke biotoop van Papschot, tussen twee vennen door en vervolgens de hei op. Rechthoekige, pas bewerkte akkers liggen ingesloten tussen de bossen. Tulderheide en zijn camping bij de (zwem)plas wordt onze derde rustpost. Zij die ons voorlopen zoals (facteur) Rudy prijzen ons de extra lus van 8,8 km aan. Waren we sowieso van plan. Minder bekend terrein meteen voorbij een pompcentrale van aardgas. Spar met een frisgroene ondergroei van loof stuurt ons over zandwegen richting Landgoed De Utrecht. We rondden er een aardig ven, wandelen te hooi en te gras achter Rendier aan. De wind heeft vrij spel waar we door een dreef tussen akkers stappen. Komen bij een ander ven in wording aan. Gastheer Leo maakt ons attent op een wild Gagelveld, daar brouwt natuurpunt een lekker biertje van ! We duiken opnieuw de Kempense bossen in voor een heerlijke omzwerving tot Tulderheide. Alweer een knappe lus in de kuiten !
De laatste loodjes, achter Paul Baestaens aan, loodsen ons langs meerdere akkers. Niet te geloven maar bij Overbroek moeten we zowaar beton lopen in het groen. Het is uitbollen nu door het landelijke Poppel met zijn vele hoeves en melkveestapel tot het terras bij Mieke Pap. Het is er de zoete inval met allen die de fraaie t-shirt verdiend hebben. Gastheer Leo komt even gedag zeggen en wordt overdonderd met een daverend applaus. Onze minzame Kempenzoon vlucht weg met de haast profetische woorden : ‘er volgt nog meer’ ! Op weg naar huis zijn Linda en ik het erover eens, zou wel eens met een R. of R.-E. kunnen beginnen ! Maar wie zijn wij …
Ook de zondag brengen we door in Brabant, ja zelfs in het Hageland maar dan wel in Vlaanderen bij Eddy en zijn team. Ook vandaag beslis ik het aangeboden parkoers lichtjes aan te passen. Een opwarmertje van 1,8 km vinden wij wat kort en dus kiezen we voor 3,4 km. We stappen vanaf de Orangerie (KTA) door een witte wijk richting werf bij de Diesterse Kaai. Langs de monumentale zandstenen kerk dan en de Grote Markt richting brouwerijhuis Cerckel (Gildenbier) en het gelijknamige parkje. Voorbij het AZ door een recent aangelegd ‘lattekes pad’ en zo naar de Saspoort en de Demer. Gewoontedieren als we zijn verslikken we ons in de bewegwijzering maar komen toch bij het bezoekerscentrum van het Webbekoms Broek uit.
Korte pauze, even bijbabbelen met Patsy en haar ventje en daar gaan we weer, voor een tien-tien-tien tocht. Tussen recreatiedomein de Halve Maan en de vijvers door. Even woest stukje wal en dan door ‘t stad. Langs werkman huisjes richting scholengemeenschap. De ring over en door de bewoning rond moderne kerk Sint-Jan. We zoeken het wilgenpaadje langs de Begijnenbeek op. Opnieuw wat straten lopen achter de Carrefour door. Eddy gaat op zoek naar de Hagelandse heuvels. De eerste die zich aandient is de Kloosterberg. Langs nog kale, bruin bewerkte akkers meteen een fraai uitzicht over de Oranjestad, gehuld in nevelige regen. De bui bereikt ons tijdens de afdaling, is kort en krachtig in de holle weg. Langs de rand van een recente wijk zetten we onze weg verder, even wat villa’s en aan de overkant van de steenweg wacht het Webbekoms Broek. Dokkeren over een kasseitje naar puur natuur. Gele boterbloemetjes versieren overdadig de grasvlaktes. Bomen staan prachtig wit in de bloesems en zelfs de zon komt vanachter witte wolken piepen. Een heerlijk schouwspel en wij genieten ! Eddy stuurt ons een pas gemaaid pad langs de Demer op. Hey, komt ons niet bekend voor evenmin als het doorsteekje tot de rustpost, rusttent bij het bezoekerscentrum. Het is er beredruk.
Daar gaan we weer, door een gele wijk en nog wat straatjes tot de kerk van Webbekom. De steenweg over en terug de heuvels opzoekend. Door graanakkers klimmen we naar het hek van Toyota en vervolgen onze weg over brede grintpaden met meerdere vrolijk wentelende windmolens recht vooruit. We wandelen op het plateau bij de A2 genietend van prachtige vergezichten. De basiliek van Scherpenheuvel komt even piepen aan de einder. Rijnrodeberg (81,25 m) lees ik. Afdaling door een holle weg richting leuke rustpost in vierkantshoeve Elzenbosch, waar wijn wordt geproduceerd. Babbel met Kriske Haezenbosch, nog steeds de gedrevenheid zelver, vrolijke snuiter.
Het laatste tientje begint met een pittige klim langs wijngaard en zurige appelgeur. De Struikstraat wordt een op en neertje tot we onder de A2 passeren. Dan gaat het in gestrekte draf naar Assent centrum. Even verder een strookje Papenbroek en de drukke steenweg over. Het beton van Prinsenbos is nog steeds potig maar we hebben goede benen vandaag, elke hindernis wordt vlotjes overwonnen. In de verte de contouren van mijnterrils, Beringen en zelfs het Genker bekken. Ik wijs er een paar dametjes graag op, zij vinden het geweldig. Blijven een tijdje over een zandweg op het plateau lopen, kwestie van de omgeving diep in ons op te nemen. Dan komt de Galgenberg aan de beurt. Zakken tot een valleitje en klimmen tot Kaggevinne. Parallel aan de steenweg zoekt Eddy een rustig straatje op. Tovert een laatste venijn uit zijn mouw, pittige helling midden de villa’s. Genoeg denkt ie dan en stuurt ons randje bossen van de Citadel naar … den Duvel.
Ik feliciteer hem met zijn parkoers, het was weer eens een heerlijke Hagelandse wandeltocht, gelopen bij een lekker net koel genoeg weertje. Ziezo, deze twee klassiekers zitten er weer op … en of het leuk wandelen was !!
Dit weekend plaatsen we in het teken van klassiekers. Op zaterdag wordt het een vlotte reis naar OLV ter Duinen in Ossendrecht. Drie busreisjes met tussenin telkens een kwartiertje wachttijd, ideaal dus. De 30 km blijkt een ietsje korter te zijn al weet je met Krabbende kilometers nooit. Toch breien we een extraatje aan het voorgestelde parkoers.
Starten doen we uiteraard door de zanderige bossen en stilaan ontluikende rododendrons. Pinksteren valt vroeg dit jaar. Een paadje met hoog opschietend fluitenkruid stuurt ons richting Hoogerheide. We bewandelen de rand van de Ossendrechtse Noordpolder over een paadje dat we zelden aandoen. Mooi begin van ons extraatje. Vanaf de statige kerk lopen we dan wel eventjes door de bebouwing maar het stoort ons allerminst. Fietspad op langs de steenweg naar Putte en even verderop de Postbaan in met zijn akkers van al haast volgroeide venkel. Terug de bossen in dan over smalle paadjes richting eerste rustpost, een loods van Natuurmonumenten aan de Groote Meer.
Het lusje dat we hier mogen maken is vast en zeker interessant. Een paar poeltjes regenwater in wording en dan opnieuw de bossen in over een maaipad. We vervolgen met landdijkjes door het groen. Er hangt een merkwaardige preigeur die we niet kunnen duiden. Een open plek dicht begroeid met heide en dan passeren we een camping. Op het fietspad voor ons loopt een bekend duo. Het duurt eventjes voor we ze inhalen, Geertrui en Jan (pijp). Zij zingen de lof over de Vierdaagse van Chantonnay. Moeten we toch ook eens doen. We trekken verder, tussen de nieuwe poeltjes door over weer een ander maaipad. Duiken opnieuw de bossen in en rondden een paar prachtige vennen. Huppelen op en neer langs spar en berk begeleid door wat zacht hemels gedruppel. De steenweg over, stukje Brabantse Wal voorzien van linten als was het een cross parkoers. De klassieke pauze bij Hoeks en daar hoort een reuze Bergense koffiekoek bij.
Staan voor de langste en ook een beetje gevreesde etappe van 8 km rondom Ossendrecht. Aanvankelijk inderdaad wat huisjes kijken maar dan toch weer een visvijver en bos. We wandelen richting polder met zijn groenteakkers en uitzicht over de Antwerpse haven en de stoomtorens van Doel. De lus voert richting Hageland met uitzicht op de bossen van Zandvliet, valt ons heus wel mee. Lopen Moleneind af tot bij autocarbedrijf Scheldestroom. Het is er al erg stil. Het is maar 3 km wandelen tot we terug bij Hoeks aankomen. Eerst wat achterafjes, verhard en onverhard. Nog een strookje bos en dan het fietspad langs de steenweg, voorbij de afspanning Puts Meuleke. We lopen gelijk door, de Brabantse Wal op. Passeren een prachtige vijver rood van ontluikende waterplanten en gaan dan heerlijk slingeren tot het domein van OLV ter Duinen. De Duvel wacht …
Moeten slechts 800 meter wandelen tot de bushalte maar krijgen toch nog een regenbui te verwerken. Deert nauwelijks, we hebben een heerlijke wandeldag achter de rug.
Beducht voor de warmte verkies ik La Bruegelienne boven de Sinjorenstappers, het Brusselse Zoniën boven de Wilrijkse parken. Zoals we het van Jefke geleerd hebben nemen we de trein tot het station van Watermaal. Langs lanen weelderig versiert met kastanjekaarsen en een vijver gaat het tot metrostation Demey. Jeugdcentiment langs de Rue de la Petite Vignette tot het kruispunt Waversesteenweg en Boulevard du Souverain. We kuieren over de zondagse rommelmarkt tot startzaal Lutgardiscollege. Daniele, le permanent, begroet ons zoals altijd hartelijk. Ook Eddy, de fotograaf en vrouwtje Liliane zijn van de partij voor een kort tochtje. Je wordt ouder papa, geef het maar toe …
Gewoontedieren als we zijn lopen we bij de start al meteen fout. Moeten niet naar de Ravel spoorbaan maar over het kasseitje achter Hertoginnedal door ! De parkoersbouwer verrast met de lange klim langs Putdael gesierd met kasten van villa’s. Nogal wat straten om aan de overkant van de Tervurense Steenweg het parkje Parmentier aan te doen. Bepaald pittige start overigens. Vlak nu over de oude spoorbaan richting Stokkel. We delen de laatste meters tot Stade Fallon met joggende jeugd, aan een 15 km event bezig. Pauze in het schooltje van Malou zoals altijd. Wij blijven buiten zitten op een bankje. Er blijken erg weinig wandelaars present te tekenen vandaag.
De langere afstanden worden weggestuurd door een witte wijk recht naar het centrum van Stokkel. We stappen door de ellenlange Bosstraat richting Joli Bois. Uiteindelijk, bij tennisclub Orée duiken we het bos in, was niks te vroeg ! Maar nu kan de tocht niet meer stuk. Steken opnieuw de Avenue de Tervueren over en dan komen ze aan bod, de Verbrandedreef, de Vijfbeukendreef en vele andere. We duiken een eerste keer onder de Brusselse Ring door. Vervolgen onze tocht langs Olmenweg en Haagbeukendreef. De Prinsenweg stuurt ons, randje Jezus-Eik opnieuw de Ring onderdoor. We dokkeren over een bleek kasseitje en een fietspad tot de blokhut in Jezus-Eik. Hebben onderweg en over 12 km geen wandelaar gezien. Nicole en haar mannen zijn onze enige gezellen in de rustpost. 16 wandelaars op de 30 km zegt de helper minzaam.
Smeer je benen maar ik zegt Luk, ook de lus van 9 km is ‘goed gemeten’. Achter de kapel van Welriekende gaat het richting Groenendaal. De Terhulpsesteenweg over, onder de spoorbaan naar Namen door en dan door de ellenlange Bundersdreef. Het valt ons op dat de parkoersbouwer niet veel moeite doet, gewoon lange kaarsrechte paden door het bos kiest. Stoort niet maar er zit zodoende geen verrassing in het parkoers. Infantedreef, Sint-Hubertusdreef en Vankermdreef zetten ons af bij de American School. We stappen door de Bezemhoek waar de straten roos kleuren van de Japanse kerselaars in bloei. En dan terug het bos in voor de lange trage klim richting Jezus-Eik. Ook nu worden leuke kronkelende gemeden en voor lange rechte wegen gekozen. Het is al ruim 16:00 als we onze laatste pauze nemen in de Blokhut.
Ik weet wat komen gaat en besluit onze tocht in te korten. Krijgen nu wel de leukste bosstrook aangeboden met het Eikendal- en Caudaalvoetpad. Een keienpaadje ook tot de kasseitjes die naar Hermann-Debroux leiden. Het Rood Klooster laten we voor wat het is, redden toch de 17:00 van maître Daniele niet. We volgen gewoon het viaduct in Brusselse richting. Weten een leuk terrasje bij een vijver onderaf de woondozen Etrimo van de Berensheide. Gelaafd leggen we het laatste kilometertje tot station Watermaal af. In Antwerpen zullen we twee bussen missen daar zij niet stoppen aan de voorziene haltes. De grootse werken op de leien sturen alles in de war. Plan B dan maar met tram 24 en bus 295. Het is 21:30 als we de visschnitzels op het gasvuur zetten …
Beetje langer geslapen vandaag. Het was gisterenavond laat en de boog hoeft niet altijd maximaal gespannen te staan. Toch weer een opwarmertje van 3,5 km deze keer tot de Boomse steenweg in Aartselaar. Bus 500 brengt ons naar een gewijzigde startlocatie op de Mechelsesteenweg in Rumst. We nemen enkele wandelaars op sleeptouw naar een rommelig hokje met geïmproviseerd terras. De Kleitrappers maakten van de nood een deugd. Het parkoers oogt als vanouds, Rumst – Duffel – Rumst.
We beginnen eraan langs de Kapellenlei en een heerlijke omzwerving door de bosrijke Oude Nete-arm. Strookje rivierdijk ook tot het park van Rumst en vervolgens de oversteek van de blauwe brug. In de verte staat de Mechelse Romboutstoren fier te wezen. De parkoersbouwer stuurt ons onderaf het water het weelderige groen in. Kikkers en zangvogels zorgen voor een zomerse symfonie. Langs bruinig water van rottend blad en met de haren vol pluis zetten we koers naar Walem en de rustpost in een schooltje aldaar. Tijdig drinken is ook vandaag de boodschap.
Koersen dan door langs abdij Roosendael en de villa’s van de Beukendreef. Heerlijk lusje rond de plas van Fort Duffel en we duiken de Mosterdpot binnen voor een terrasje bij Natuurpunt. Jefke loopt gewoontegetrouw zijn eigen parkoers zijnde Waarloos – Rumst - Duffel. Hij neemt zijn tijd voor een Duvelke, wij stomen gelaafd door. Opnieuw door de Mosterdpot met weelderig uitschietende meiklokjes, nog zonder bloem. Aan de overkant van de drukke spoorbaan Antwerpen – Brussel een aardig lusje door beukenbos tot de waterwinningsplas. Even twijfels bij de markering, we moeten wel degelijk de spoorbrug over. Luid gebarende ‘kanariepiet’ aan de overkant. Lucien blijkt in gezelschap van Patje Kloek zo zijn eigen interpretatie aan de markeringen gegeven te hebben. Heeft er een extraatje langs de Nete opzitten maar blijft goedlachs als immer. Schaterend om zijn verhaal in geuren en kleuren vervolgen wij onze weg richting centrum Duffel. Duiken dan bij de ruïne het park in voor een hele omzwerving door de heerlijke omgeving. Zijn getuige hoe een arrogante zwaan jacht maakt op alle kleinere vogels die het aandurven in de buurt te komen. Op een eilandje heeft moeder de vrouw haar nest, vandaar. Een strookje Netedijk, terug over de spoorbrug en dan onderaf de Ijzeren Weg richting Mosterdpot. Ik ben aan een korte pauze toe, lijk te verzuren in de beentjes. Passeren tussen gebouw Natuurpunt en de Nete. Het pad langs de grachten wordt dijk. We duiken terug onderaf, vervolgen onze weg langs de plassen van Roosendael met zonnende schildpadden op uitstekende takken. Oef, de zware etappe van 10 km hebben we tot een goed einde gebracht.
Rustig uitbollen nu. Aan de overkant van de Walembrug wacht de Lazarusstraat. De dapperen van de langste afstand worden beloond met een prachtig strookje Oude Spoorberm. De Doornlaarlei leidt ons langs weilanden en serres naar de finish. Hebben ruim de tijd voor vriend Duvel, om het halfuur stopt er een bus voor de deur. De laatste 3,5 km van Aartselaar tot Hemiksem wegen in de kuiten. We hebben een heerlijke, warme zomerse dag achter de rug, nog eentje te gaan.
Het is alweer een paar jaar geleden en ik heb er echt zin in, Ieper en een uitstap door de zeer geliefde Westhoek. Eerste bus tot Antwerpen-Zuid, treinoverstapje in Sint-Niklaas en over Kortrijk tot Ieper, vlekkeloos. Ter plaatse beslis ik langs de Grote Markt naar de startlokatie te lopen, doet deze organisatie toch nooit de eerste dag. Tot vandaag dus … we kruisen vanaf de Lakenhalle tot voorbij de Menenpoort zij die voor ons op pad gingen!
Het is stil in zaal Fenix, wij maken ons klaar voor een ruime dertiger. Keer ne keer were dus, door een parkje en langs de Menenpoort tot de Lakenhalle. Een lusje door het stadscentrum en zijn vele huizen opgetrokken uit gele baksteen. Terug door die prachtige Menenpoort en dan wat huisjes kijken door de Ieperse buitenwijken om de magische kraan te bereiken. Rechtdoor langs de linkerzijde van Zillebeke vijver (vanaf het restaurant bekeken) tot het gelijknamige dorpscentrum, zijn leuke kerk en klassieke rustpost. Een eerste terrasje meteen, het lommer opzoekend want het is al behoorlijk warm.
Tijdje straten lopen nu, steenweg aan de overkant van de spoorbaan en verder over golvend beton met de Vlaamse heuvelrij als achtergrond. Speurend naar de mast van de Catsberg die hoog in het zwerk een oogje staat te pinken. De eerste koekoek van het jaar doet al dapper overuren. Wij pikken een drankje mee bij het bezoekerscentrum van de Palingbeek en vervolgen onze weg langs het graspad afgezoomd met meidoorn. Komen hoog door een wild bos en zakken dan naar het kasseitje langs de beek met weelderige plantengroei. Klimmetje tot het golfterrein waar we dwars door lopen met een statige kerk op de achtergrond. Loker denk ik dan, al ben ik er niet helemaal zeker van. We blijven hoog op het zonovergoten plateau lopen met een fenomenaal uitzicht over het Franse platteland voorbij Wervik en Mesen. En de boer … hij beerde voort … In een grote boog lopen we om Hollebeke heen om uiteindelijk toch in het plaatselijke schooltje een drankpauze te nemen.
Onder de bekenden Monique en Roger uit Boortmeerbeek, ook vaste gasten hier. We lopen door het stille dorp richting Geluveld. Voor even maar want het fietspad langs de Komense vaart wenkt. Tussen spoor en in verval zijnde waterweg worden we begeleid door karekiet en andere rietzangers, hooiland is afgereden en gras ligt te drogen. Linea recta dus tot in Houthem, een voor Linda onbekende parkoersstrook. Pauzeren doen we op zijn Waals. De café lijkt meer op een bierwinkel met schragen en van elk merk enkele flesjes in de aanbieding. Wij houden het bij koel water gezeten op een bankje in de zon.
Lopen het dorp uit en krijgen een magistraal uitzicht op de zuidflanken van de Vlaamse heuvels cadeau. Links de kerken van Wijtschate & Mesen, recht vooruit die van Hollebeke en kilometers tussenin akkers en weilanden, patat en ploegende boeren. Het golvende tarmacje lijkt vervelend maar het uitzicht is zo schitterend dat wij lopen te genieten. Toch moet er regelmatig gedronken worden want het is warm, héél warm. Pauze in Hollebeke dus en vervolgens vrij snel de bossen in langs de spoorbaan. Zachtjes klimmend langs bommenkraters omgevormd tot vennetjes, ideaal biotoop voor kwakende kikkers. Hill 60 laten we rechts liggen, gaan op zoek naar de Komense weg. De afdaling naar Zillebeke is ingezet. Bij de spoorbaan het Larem Wood Cemetery en dan ons laatste terrasje. Willy ‘alias drinking team’ doet er de groeten aan Frans Staal, waar is die tijd gebleven ?
We hebben nog 4 km voor de boeg. Keren weer naar Zillebeke vijver die we ronden langs de andere prachtig groene oeverdreef. 23 °C lees ik onderweg. De parkoersbouwer schenkt ons een ‘grande finale’ over het brede graspad rond die prachtige Verdronken Weiden. Hebben wij in de loop der jaren zien veranderen van woestenij tot schitterend natuurgebied met vijvers en weelderige plantengroei. Bij de Rijselpoort weten wij de finish nabij. Nemen ruim onze tijd voor vriend Omer, was een heel leuk weerzien met toch wel onze favoriete wandelstreek waar het helaas toch zo moeilijk geraken is met het openbaar vervoer.
De langverwachte organisatiewijziging van de werkvloer is eindelijk aangekondigd. Ze lost de voorspellingen in maar creëert een lange hete zomer. Wat te denken van 16 werkgroepen bij een bezetting van nauwelijks 40 personeelsleden en een kick-off begin oktober 2016 ! Ik besluit dan ook even ‘foert’ te zeggen en vier dagen met Lindake op stap te gaan, zuurstof tanken. Er is schitterend zomerweer voorspelt.
De eerste opdracht is een reisweg uitstippelen tussen Hemiksem en Berg (Kampenhout). Ik kom aandraven met 3,5 km te voet, een tram, een trein en twee bussen. Het lukt ons wonderwel. De opdracht ter plaatse bedraagt 31 km en zal ons naar Perk en Kampenhout centrum voeren. Maar eerst stappen we een lokale lus van 5 km. Aanvankelijk wat tarmacjes lopen om van de bewoning verlost te geraken en dan de velden in met bloeiend koolzaad en nu toch wel snel opschietende graansoorten. Van op Zaventem stijgen grote grijze vogels op voor denkelijk verre bestemmingen. Leeuwerikjes heffen hun hoogste lied aan, tja het werd eindelijk zomer. De onverharde Molenwegel zorgt voor een eerste verrassing. Hij blijkt letterlijk tussen de aanplant van patatten door te lopen. We sluiten het lusje af met een bosje waar netels welig tieren en zin terug bij sporthal Torfbroek. Een meute honden, voornamelijk Bassett’s staan er vertrekkensklaar. We zullen ze pas ter aankomst weerzien.
Een booke een drankje en daar gaan we weer. Aan de overkant van een drukke steenweg wacht de Kaasdaversweg die ons door de velden loodst. De IJsetrippers zijn vandaag sterk vertegenwoordigt, Wilfried zal tevreden zijn. We maken een heerlijke omzwerving door het natte bos met zijn zachte geur van ontluikend daslook. De Ribeaucourtdreef loodst ons het groen uit. We blijven langs de rand van de bosstrook wandelen richting kerk van Perk. De mis van communicantjes in groot ornaat is er net uit, de klokken galmen vrolijk over het drukke dorpscentrum. Wij pauzeren in een goed beklante zaal bij een cafeetje, tijd voor een babbel met clubmaatjes. Wilfried zorg goed voor ons Nathalie dat ze snel weer letterlijk te poot kan zijn !
Wij hebben een lokale lus van bijna 9 km voor de boeg. Zwoegen ons na Mieke & Roland door de stoffige veldwegen, brokkenpaden, tot een gehuchtje randje E19. Kennen deze omgeving niet en verwachten niet veel. En toch … na het sjieke Chateau de Huyenoven duiken we plots een prachtig bos in, doorstroomt door meerdere beekjes. Passeren kapel OLV Vrede en een vijver om opnieuw het groen in te duiken. Waar we opnieuw Perk bereiken herken ik mijn dagelijkse avondlijke reisroute met bus 280 (tussen Vilvoorde en Mechelen). Zijn het tijdens de pauze in de nu stille zaal met elkaar eens, dit was leuk !
Terug het brokkenpad weg van voetballende jeugd op, deze keer tot de bosrand. Dokkeren verder over kasseitjes en de Snijsselbosweg richting beetje bewoning en even verder de ezels familie van de Kampenhoeve. Doorkruisen het Rotbos tot SK Kampelaar en zetten dan door een wijk in opbouw koers naar onze laatste rustpost. Hebben nog een uurtje stappen voor de boeg. Allen samen wandelen we door de laagbouw van het lokale rusthuis en zoeken opnieuw het stoffige Kaasdavers op. De langere afstanden krijgen nog een heerlijk groen extraatje aangeboden. Eerst de bosrand langs een diepliggende gracht. Vervolgens dwars door het Hellebos en het voor één keer vrij droog liggende Hellestraatje. We bollen uit richting steenweg en finish. Zoeken een plaatsje op het terras om met de meute Bassett’s als gezellen van ons Duvelke te genieten. Eén van de mooiste tochten die wij hier liepen zeg ik tegen de kassierster van dienst. Blijkbaar waren wij niet de enigen die deze opmerking maakten en de dame is duidelijk tevreden.
Voor de terugreis wordt één bus vervangen door een trein en de tram door weer een andere bus. Is 3,5 km minder stappen. We hebben nog drie dagen te gaan …
Vandaag gaan we een wit vlekje op mijn wandellandkaart opvullen, voor Linda is het bekender terrein uit een vorig wandelleven. Het is wat puzzelen welk nu de beste reisweg is, wij kiezen voor een Jefkes oplossing. Met bus en trein tot station Katelijne en dan 3 kilometer met onze eigenste 2pk dwars door een KMO-zone tot de startplaats in de groenteveiling aldaar. Zeer ruime startzaal opgesmukt in het kader van de Week van de Groenten.
32 km staan er op het menu vandaag verdeelt over twee lussen van zowat 10 en 20 km elk. Braafjes volgen we de parkoersbouwer en beginnen met het kleinere werk, 100-women Chantal achterna. Meteen een mooi ommetje langs een Fort plas en vervolgens door een stille villawijk. Moeten opnieuw de KMO-zone van daarstraks doorkruisen en passeren dan een leuk biotoopje tussen (vis)vijvers door. In het spoor van een meute Vaartlandstappers bekijken we de nog van activiteit gespeende Midzeelhoeve en zetten dan over stille tarmacjes koers naar de spoorbaan Antwerpen – Brussel. Strookje groen van het Heisbroek en vervolgen onze weg over een rood fietspad tot een bomenkwekerij. Meer bepaald potbomen, ofte bomen in immense potten, prachtexemplaren meteen. Even verder de rustpost bij een tuinder die sla kweekt in een gigantische serre. Het is er vochtig warm, we lopen gelijk door. Volgen tarmacjes in het groen langs weilanden met zowel boter- als paardenbloemen in bloei. Worden een pas gemaaid graspad opgestuurd, lekker wandelen langs een weiland met drie dartele veulens, elk dicht aangeleund tegen moeder. Nog een villawijkje en we zijn opnieuw bij het startpunt na zo’n 11,5 km. Ambachtslieden vertonen er hun kunde van naaister tot mandenmaker en groenteboer.
Lus 2 stuurt ons een heel eind over de Mechelse steenweg tot het dorpscentrum van Katelijne. Duiken vervolgens een nat biotoopje binnen, blijken de Hondsbossen te zijn. Helaas volgt hierna heel wat beton, naar ons verteld wegens wateroverlast. Landelijk beton dus over onder meer de Lierse Donderheide. De Berlaarsebaan stuurt ons naar de tweede rustpost bij een tomatenkwekerij. De bezoekers kunnen er zich te goed doen aan een barbecue met veel verse groenten. Wij houden het bij onze bammetjes maar kijken wel onze ogen uit op de schitterende stillevens gemaakt van veelkleurige groenten, kunstwerkjes.
Het lokale lusje wordt meteen het hoogtepunt van de tocht. We mogen een halfuurtje genieten van het frisgroene Brede Zeyp. Bosrijk en nat biotoopje bewandeld bij een stralend weertje. Korte pauze bij de geur van gebakken vlees en we beginnen aan de laatste loodjes. Doorkruisen hooiland dat wacht op de maaier en her en der een eenzame plant koolzaad in geel ornaat. Langs de Erfstraat lopen we OLV-Waver binnen met zijn immense klooster/school en prachtige kerk. Kerkwegels sturen ons de bebouwing uit. We lopen dwars door een oud boerenerf en laten de skyline van OLV met niet minder dan 9 torens achter ons. Landelijk beton wordt dra ingeruild voor zompig weiland, een leuk intermezzo. Zo bereiken we scholengemeenschap Hagelstein en even verder de laatste paar kilometer die we vanmorgen ook al liepen. Zwaluwen scheren over de velden, de lente is in ’t land ! In de zaal genieten we van ons klassieke Duvelke bij een wervelend optreden van een lokale dansgroep. Moderne dans opgevoerd door hupse jonge deernen tussen pakweg 10 en 20 jaar. Het leven kan aangenaam zijn …
Ik ben weer overgeschakeld naar de zesdaagse werkweek. Mijn enige professionele collega is op vervroegd pensioen gepest. Stuurde naar mijn baas de gepresteerde werkuren door met de melding ‘de zevende dag rustte hij’. Is niks van waar natuurlijk want ben ook op zondag voor 06:00 uit de veren. We rennen van de eerste bus naar de trein tot Mol … om vast te stellen dat er zo vroeg op zondagochtend nog geen bus is naar Sluis. Opwarmertje van ruim 3 km meteen langs onder meer een wel erg moderne kerk.
Het is rustig in de startzaal, ik heb ruim de tijd om de parkoersmogelijkheden te bestuderen en een eigengereide versie aan Linda te serveren. Ze is hare zot gewend, vind het voorstel best wel leuk. Op pad dus, meteen door het frisgroen tot de kerk van Sint-Antonius Donk. Dan langs een meer met elektriciteitscentrale. Vervolgens halfopen Kempens landschap bewandeld over grintpaden tot rustpost voetbalkantine Flurky’s. De zoete inval meteen want vele maatjes keren al were van de lokale lus van de marathon. Ook wij beslissen deze lus van 9300 meter te lopen, net als een maatje wonende in Kontich maar afkomstig van het Nederlandse Heeze.
We duiken meteen het bos in, waarom zou deze tocht anders Boswandeltocht noemen ! Lange brede graslanen die we delen met zij die de hond uitlaten. Even halfopen terrein, een veld koolzaad staat prachtig geel te wezen. Over een fietspad en dan terug de sparren tegemoet. Het is hier de rust zelver, lekker na de drukte van kantoor. Afwisseling nu met een nat en begraasd biotoopje en vervolgens de dijk van het Kempisch kanaal. Dwars door een haast verlaten golfterrein tenslotte en stilaan terug naar het stille Flurky.
Tijd voor een bammetje en weer op pad de sparren tegemoet. Een enkel straatje met dreigend zwerk en dan door weilanden met dominerende paardenbloem. En de boer … hij beerde voort ! We duiken nog eens de sparren in voor heerlijk slingerende paadjes tot de straten van Achterbos en de volgende rustpost. Deze lokale lus slaan we over, kiezen voor de laatste loodjes, alhoewel met nog een laatste rustpost onderweg. Passeren vrij snel een pracht van een bidweg met zijn witgekalkte kapellen. Dan wordt het weer rollercoaster met kleine mastentoppen onder de voeten. Even door een stille wijk en opnieuw het frisgroen in vergezeld door een even frisse aprilse gril. Spar met een ondergroei van loof geurt nu heerlijk tot de laatste pauze bij Milleke Mol.
Martin laat ons weten dat hij een halfuurtje voorsprong heeft en ons opwacht ter aankomst. Wij stappen in het groen over zandpaden tot damesvoetbal Moldavo. Een tijdje huisjes kijken aan de overkant van de steenweg en dan weer door sparrenland tot een vaart. Meteen weer weg van het water en slingerend door het bronsgroen terug naar de steenweg. De laatste kilometer loodst ons langs een beek. April kent er zijn gril. Binnen de 60 seconden tovert hij ons pad winters wit van de hagelbolletjes, uniek vinden wij dit. Een wandelaar is sowieso een beetje gek ! Lachend gaan we met Martin aan het Duvelen. Hebben ruim de tijd tot busje 1 die uit een voor mij onverwachte straat komt. Gelukkig is Linda bij de pinken …
Het kappersbezoek in Schoe-ete brengt ons tot bij de Bredabaan en dan is het middels bus 640 niet zo gek ver meer tot de Bethanielei en startlokatie Lage Kaart. Jerome en enkele anderen denken er net als wij over. Het is stilletjes in de moderne zaal, tja zaterdag met een niet zo bijster goede weersvoorspelling.
Vandaag lopen wij de voorgeschreven 30 km netjes aan het handje van de parkoersmeester. Na een eerste straatje meteen langs een gracht, de oever geel van in bloei staande brem. De drukke Bredabaan over en verder rechts van de gracht tot bos De Inslag. Rode beuk komt er al stilaan tot zijn recht. Wandelen een lusje rond de vijver van het park van Brasschaat en stappen dan naar de kinderboerderij. Nemen de tijd om het jonge grut in de stallen te bekijken, geitjes en knorrende Saartje met wel dertien paar roze billetjes. Prachtig ! Stappen langs de Kerkedreef terug de bewoonde wereld in. Ommetje door een bosje achter het kerkhof en de klassieke pauze in café Belle-Vue. Tijd voor een klappeke met Rik (Bornem).
Heb nieuwe schoenen in de juiste maat aan vandaag maar ook zij zijn nog geen succes. Ik schuifel achter Linda aan langs de watertoren en randje kazerne van Brasschaat. Even een strookje steenweg (richting Essen) en dan het groen in over smalle paadjes met opvallend veel jonge berk. Leuk landdijkje langs een gracht en vervolgens terug naar de drukke steenweg en weg van het lokale vliegveldje. Zijn er net op tijd om getuige te zijn van een stevige, ongelukkige aanrijding, waarbij een BMW letterlijk uiteen spat. Gelukkig zonder gewonden al lijkt het kostenplaatje ons wel imposant. Kasseitjes nu van Vogelzang en de Rodedreef. Ik wandel dit stukje parkoers graag maar ben vandaag echt uit mijn humeur. Linda en Patje Kloek lopen steeds verder van mij weg terwijl ik elke meter vervloek. Ben dan ook ruim na hen pas in Duivenbond Gooreind. Heb dan al beslist in te korten, trop is te veel.
Patje zet het letterlijk op een lopen en ik hink achter Linda aan over brede grintdreven. Zoeken ons samen met een koppel uit Merêt een weg naar de overkant van een gracht. Even ploeteren tussen de rododendrons en vervolgens langs landhuizen van Kapellen tot de steenweg van daarstraks. Het rode fietspad zet ons af bij een graspad en we duiken het natte bos in. Maken een brede omzwerving rondom ¾ van het vliegveldje. Geen activiteit vandaag in het zwerk en wij genieten van de prachtige natuur met nog winterse graspollen en enkele vennetjes. Perron Noord wordt onze laatste rustpost. Althans voor mij. Linda vertrekt fluks voor de lus van de 30 km en ik pikkel traagjes terug richting aankomst. Stap voorbij het militair domein en zijn bunkers. Vervolgens langs de bruine plassen van een oude verdedigingslinie tot de bewoonde wereld. Nog wat straten bij Dullingen en de Kaartse Beek, oef kan Duvel tanken en de marteltuigen aan kant zetten. Linda komt een uurtje later aanzetten met de boodschap van een knappe, nieuw getekende puur natuur lus. Samen met Jerome op de bus tot de Rooseveldplaats en verder naar Hemiksem. Morgen zijn we weer paraat.
Zondagochtend trek ik mijn stokoude, tot op de draad versleten wandelschoenen aan. Kaas met gaatjes. We zijn nog voor 9:00 in Lage Kaart. Ludo schudt het hoofd als we hem duidelijk maken onze eigen alternatieve 30 km te lopen vandaag. Voor zes uur binnen zegt hij met geveinsde ernst. We volgen aanvankelijk de 42 km richting moderne kerk van Lage Kaart en de Kaartse Beek. Parkoersmeester met problemen, sommige wandelaars interpreteren zijn markeringen ‘vrij’ en staan na een paar kilometer terug in de startzaal. We gaan wat villaatjes lopen in het groen richting De Uitlegger. Ook wij laten ons verrassen door de alternatieve parkoersmarkering. Een wandelaar maakt ons vermanend attent de uitleg bij binnenkomst van het domein te lezen. Volg de rode bollen ! Inderdaad, foutlopen kan dan haast niet. We maken een prachtige omzwerving door het pure groen van vele boomsoorten en bijhorende grachten. Verlaten de pracht waar we eraan begonnen en gaan dan opnieuw landhuizen kijken. Een jonge eekhoorn spurt van ons weg. De kasseitjes bij Dullingen sturen ons stilaan richting antitank grachten en de eerste pauze in een hondenclub. We hebben er zo’n 9 km opzitten.
Laten een buitje passeren en pikken dan het parkoers van gisteren weer op. Extraatje in De Inslag met frisgroene naaldbomen en nog eens rode beuk. Nestelende reigers zorgen hoog in de bomen voor een traag ballet.. Extraatje t.o.v. gisteren langs een ander stukje antitank gracht tot de autobaan. We worden even begeleid door hagelkorreltjes. Vettig strookje langs bloeiende brem terug naar De Inslag. Nog meer reigernesten in het park en dan langs de kinderboerderij terug naar de Belle-Vue. Hebben 18 km op de teller staan. De café zit tjokvol wandelaars en wielertoeristen, wij vinden twee droge stoelen op het terras.
Volgen nog steeds hetzelfde parkoers van gisteren langs de watertoren, kasteel Withof en het domein tot de vliegplein. Paden liggen er veel vettiger bij dan gisteren en enkele Vlaanderse dametjes zijn dit duidelijk niet gewend. Gaan op zoek naar begraasde alternatieven die toch niet zo goed blijken mee te vallen. Hoe vettiger, hoe prettiger dametjes ! Wij ruilen de 42 km route even in voor de 10 km en wijken ook hiervan af voor rustpost Perron Noord. De brave man aan de stempels snapt er geen jota van !
De voetjes zijn redelijk braaf en dus wil ik ook wel eens genieten van die mooie nieuwe natuur lus. Voor Linda geen bezwaar. Zeven à acht km wordt het genieten. Eerst een strookje oude spoorbaan. Vervolgens over zachte paden door het natte bos. Een open ruimte ziet wit van winters gras en … een hagelbuitje. We lopen hier moederziel alleen. Strookje heide en dan zand baggeren tot een ‘palendorp’ van het ABL. Tot dicht tegen een villawijk maar steeds verscholen in het groen langs een gitzwarte gracht. Hulst nadrukkelijk aanwezig met struiken tot meer dan twee meter hoog. We schakelen over naar heerlijk golvend terrein, witgeel hoog gras doorspekt met gitzwarte vennetjes. Uitlopen doen we over een betonbaantje tot Perron Noord. De finish is in zicht en dus mag het drankje wat straffer. De gevoelstemperatuur danst op en neer telkens de zon zich vertoond dan wel wegschuift achter witte wolken.
We schakelen opnieuw over op de 10 km en lopen nog een tijdje door een ons onbekend bosstrookje (nieuw zal de parkoersbouwer ons later vertellen). Een laatste strookje antitank, een laatste straatje … Duveltjeskermis. Chris (Ingelmunster), Jan en Geertrui worden onze maatjes. Ludo doet een laatste oproep … wie wil de zes laatste hotdogs ? Twijfel in het aanwezige gild en algemeen applaus als ik als eerste op zijn aanbod inga. Antwerpse humor op zijn best daar zijn we dol op.
Keren vrolijk terug naar huis met een paar vlotte busritjes. Maria-ter-Heide, het blijft een fenomenale wandeltocht, echt wel het allerbeste van de Stroboeren en de Antwerpse omgeving.
Ook vandaag kiezen we voor iets nieuws. Weer de trein oep ’t Zuid en in Lokeren een halfuurtje wachten tot Zele. Jacqueline wordt onze metgezel, ook belust op een nieuwe omgeving net als maatje Luc die vanuit Brussel komt aangespoord. Weet niet wat het is maar mijn nieuwe schoenen knellen voor de derde zondag op rij, niet normaal meer.
Maar we gaan op pad voor een 33 km onbekend. Katrien & Bart achterna trouwens. Vrij snel landelijk langs wilgenpaadjes door weiland. Rustig en zonnig weer, nogal wat luchtballonnen in het zwerk dus, typisch voor de Klaasjes omgeving. Pauleke (Euraudax) is met ruime kroost onderweg, we passeren hem bij de Tuimelaarkapel. J & L stomen voorbij, Lucien moet hen laten gaan, sluit bij ons aan. We stappen samen door domein Hof Ten Goede, tuin met heel wat hulst, metershoog. Vervolgen onze weg langs een spoorbaan tot de rustpost in een tuincentrum. Onze Waaslander gaat aan de koffie, wij lopen door tot de startlocatie. Hebben acht kilometer op de teller staan. Ik kijk bedenkelijk, lijk wel een eierentrapper.
Maar ‘vort met de bok’ de kouters in en de Kapershoekwegel die ons afzet in het gelijknamig gehucht, meteen de grens met Berlare. We lopen de Gratiebossen in, halfopen terrein. Bij de splitsing met de kortere afstanden kunnen we kiezen tussen natuur (modder) en verhard. Zelfs Linda kiest voor de zwarte blubber die ons langs meerdere vijvers loodst. Katrien & Bart pikken aan, namen een ruim ontbijt onderweg. Verderop halfopen terrein dat ik ken van eerder gelopen GR-tochten. In het Gemeentestraatje moet ik mijn maatjes laten gaan, de pijn is nauwelijks te harden. Ik bouw zelfs een pauze in. Sleep mij alleen verder langs Berlaarse villa’s tot de pauze ruim 9 km verderop bij de Bareldonk kapel.
Ben moedeloos ondanks het mooie weer en toch wel leuke omloop. Trek mij samen met Linda toch terug op gang voorbij de kapel en langs landgoeden om U tegen te zeggen. De Oude dreef beantwoord aan zijn naam en voert ons naar het natte bos van Berlarebroek. Ik loop in mezelf te foeteren als we door wegeniswerken stappen in open terrein. De vroege patatten steken in de grond, we dokkeren over een strookje kassei Avermaat in, een gehucht met één lange straat tot een stemmig wit kerkje en … oef de pauze.
Schoenen uit, wat ik nooit doe en voetjes de lucht in soelaas zoekend. Het helpt niet en ik besluit de lokale lus niet te lopen. Linda pikt ze uiteraard wel mee en ik schuifel voetje voor voetje richting finish. Moet halverwege de 4,3 km pauzeren want de druk is niet te harden. Nog wat stille straten en de marteltuigen kunnen uit en de Duvel in de man. Heb ruim de tijd tot Linda de eindstreep bereikt. Besluit die schoenen toch eens aan een grondige inspectie te onderwerpen. Zijn van hetzelfde merk en type waar ik al enkele jaren mee rondloop. Bril op dan maar en de kleine lettertjes lezen … cijferkes deze keer want … één maat te klein !! Gieren van het lachen doen de meeste wandelmaatjes die daar op de koer mijn verhaal aanhoren. Op kousenvoeten nog bekijken hoe Tommeke zich laat vloeren en dan naar het station zo’n 1500 meter verder. 1000 meter hou ik het vol en dan gaan de martels onherroepelijk de rugzak in. En of ik bekijks had op trein en bus op kousenvoeten …
Na twee jaar op rij Munsterbilzen zoek ik wat afwisseling. Het Middelkerke bij Sir Gerard daar waren we nog nooit eerder. Oep ’t Antwaarpse Zuid nemen we de trein naar ‘Zeitje’. Bouwen een extraatje aan de voorgestelde 25 km. Vertrekken dus aan het station van de kusthoofdstad met onze eigenste twee pk. Langs wat winkelstraten door de stad en bij de Koninginnegallerij de zeedijk op. Jules uit Turnhout zal ons voorbij rijden met de kusttram. Het is stil en rustig, nauwelijks wandelaars en een Noordzee haast zo glad als een spiegel. Volgen bij binnenkomst van Middelkerke de wandeltocht markeringen en blijken een extraatje te lopen door de centrale winkelstraat tot de start. Komen er Jan en zijn vrouwtje (Police de Bruxelles) alsmede Hans & Kathy tegen. Op onze teller staan al ruim 9 km.
Vertrekken langs boompjes gepland in reuze potten en achterafjes door de bebouwing tot een ‘apekot’, hindernissenparkoers hoog boven de grond. Stappen door een luxueuze witte wijk en wat volkstuintjes tot een smal duinenrijtje. Lekker baggeren door zand en vervolgens langs een tegelpad tot een imposante watertoren. De Warandeduinen, lees ik op een naambord, een alleraardigst strookje tot Jonckerhof, een immens kampeerterrein. Lopen tenslotte de Duinenlaan af, rechttoe rechtaan tot de rustpost in Westends schooltje Duinpieper. Een ruim uur wandelen meteen.
Een eerste lus voert naar bungalowparken Rozenhof & ’t Veld. We lijken de polder in te trekken maar mogen eerst nog genieten van een wild stukje natuur langs een plas. Gaspeldoorn staat schitterend en massief geel in bloei te wezen. Dan toch de polder met een collectie bunkers bij Bamburg. Stukje vaderlandse geschiedenis waar we nooit eerder waren en mooie invulling voor onze wandeltocht. Terug naar centrum Westende dan, voorbij de prachtige kerk in gele steen en tweede pauze bij de Duinpieper. De tweede lokale lus voert langs nog meer campings en Westgolf. Pietestraat en vervolgens Lage Duinenstraat waar de boer al ettelijke hectaren jong plantgoed heeft uitgezet, weliswaar onder zeil. Met de kazerne van Lombardsijde aan onze rechterhand stappen we richting Ijzermonding en zijn jachthaven. Tenslotte door de dorpskernen van Lombardsijde en Westende voor een laatste keer binnenkoer van de Duinpieper.
Een kasseitje stuurt ons langzaam de bebouwing uit. Strookje duinen aan de overkant van de Koninklijke baan en dan de dijk op. Het is opvallend rustig, zowel in Westende als in Middelkerke. Door de winkelstraat terug naar de finish. Hans & Kathy adviseren ons de extra lus van 2400 meter zeker mee te pikken maar we hebben er geen zin meer in. De kusttram dan maar tot Oostende en een heerlijk Duvelke in een overvolle afspanning in afwachting van de trein naar Antwerpen. Matig parkoers vandaag want niet veel mogelijkheden in deze omgeving. Och ja, weer eens een tocht die bij in ons boekje staat.
De wandelpijltjes hangen in onze straat, handig toch ! Alleen, we weten niet waar de rustpost is en het telefoonnummer in de Walking van de organiserende vereniging blijkt niet te kloppen. We zijn een beetje besluiteloos, met de bus tot Hoboken of toch maar ’t huis starten. Busje laat op zich wachten en dus gaan we toch maar op pad. De route kennen we haast uit het hoofd. Achtereenvolgens de Hemiksemse gemeenteplaats, sociale woonwijk, watertoren en zwembad. S… geen pijlen meer ! Op onze intuïtie dan maar richting spoorweg en dat klopt nog ook. Van de kerk van Schelle langs de Vliet tot Sint-Bernard en achter de in afbraak zijnde Bekaert draadtrekkerij langs ’t Scheld. Prachtig uitzicht meteen over de statige stroom, Bazel op de andere oever en de Koekenstad recht vooruit. Nog een extraatje door een verwildert bosje en we zijn zo terug thuis. Anderhalf uurtje onderweg geweest. De rustpost blijkt zoals we verwacht hadden inderdaad in het cafeetje net om de hoek te zijn. Ik ga meteen waarschuwen voor de verdwenen markering en krijg prompt de parkoersbewaker aan de lijn. L’amitié par la Marche, nietwaar !
Lichter jasje aan na de thuisrust want nu is het echt wel lente. Door de Hemiksemse witte wijk tot cafeetje Den Halt en dan door de Den Haaglaan en zijn burgerhuizen tot Fort VIII. We zijn intussen al in Hoboken. Een rondgang langs de vijvers van ’t fort, daar zijn wij altijd voor te vinden. De deels gestripte woontorens van de Jacques Brelstraat komen in zicht. Tussen kazernes en park gaat het naar de spoorbaan en even verder rustpost RVC Hoboken. Goed beklant en zo zien we het graag.
Wij lopen dus atypisch vandaag. Hebben eerste de lus van de 30 km in Hemiksem tot ons genomen en zijn nu aan de laatste loodjes bezig. Langs de nieuwe blitse witte woontorens van Groen-Zuid en station Hoboken-Polder. Pikken het Jef Van Linden fietspad op tot een oude voetgangersbrug en dan … waarvoor we gekomen zijn de Hobokense Polder. Wat weinig mensen weten is dat hier een parel van een nat natuurgebied ligt. Alles erop en eraan, greppels en grachten met weelderige platengroei, halfopen graasgebieden voor wilde runderen en paarden, een oude spoorbaan waarvan alleen de rails overblijven. Schitterend is dit ! Zo bereiken we de Schelde en dokkeren deels over de kasseitjes van Nele & Patrache, wandelen deels over de Scheldedijk. Aan onze kant nat bos, de overkant industrie tussen de kerktorens van Burcht & Kruibeke.
De startlokatie in het yacht paviljoen is voor ons dus een simpele rustpost. Heerlijk terrasje in de zon. Terug op pad over het kasseitje met de platanen, N & P achterna. Een ommetje door het jonge bos en langs een vijver waar twee honden de zwempartijen te gek vinden. Dan duiken we opnieuw de polder in voor een tweede heerlijke omzwerving over graspaden door het natte gebied. Toch goed begaanbaar en dus meegenomen. De Scheldelei zet ons terug af in de Hobokense bebouwing. Huisjes kijken tot de rustpost bij RVC. Tijd voor wat nat en straf, we hebben nog zo’n 7 km voor de boeg.
Maken nog net mee hoe Van Avermaet in Vlaanderens Mooiste jammerlijk zijn schouder breekt en gaan weer op pad. Aanvankelijk zwerven door de wijk rondom de Kapelstraat maar dan komt park Zorgvliet en opnieuw Fort VIII aan de beurt. Bij Berkenrode komen we de verbaasde pijlophaler tegen. We stellen hem gerust, zijn op weg naar huis. Eigen invulling dus voor de laatste drie kilometer. Het Macadammeke, het zigeunerkamp en Mastenbos. De nieuwste woonzone van Hemiksem ook. Nog voor 16:00 zijn we terug thuis. De nieuwe schoenen knellen nog en worden dus geruild voor gemakkelijke ‘basketters’. We gaan een terrasje doen op ’t dorpsplein. Gezellige babbel meteen met een paar buren en vol bewondering staren naar een koppel met niet minder dan drie Ierse wolfshonden. De reuzen zijn zich niet bewust van de aandacht die zij trekken, blijven onverstoorbaar in zichzelf gekeerd. Klokslag 18:00 gaan we terug naar huis, Beneluxwandelen wacht … hebben een heerlijke lentedag achter de rug, daar kikkert een mens van op, met of zonder verkoudheid…
De Lijn zet ons op het verkeerde been en wij stappen ettelijke honderden meter te vroeg van de bus af. Het laat ons toe een babbeltje te slaan met Tilly & Jean-Pierre (Puurs) en een onfortuinlijke chauffeur uit de blubber te duwen, terug op berijdbare ondergrond. Je maakt wat mee als wandelaar !
Tot onze verrassing clubmaat Peter in de startzaal en hij steekt even voor ons van wal. We stappen recht naar de muzikale fontein en vervolgens langs het Afrika museum, nog steeds in de steigers. Door jong bos en vervolgens langs de achterste vijver tot de Leuvense Poort en de Voer. Waterkiekens zijn druk in de weer met het nesten bouwen. Pauze kunnen we nemen In Den Congo, onder de stemmige kerktoren van Vossem. Te vroeg voor ons en we stomen gelijk door vrij snel bijgehaald door Peter. Plintveld stuurt ons de heuvel op en naar een eerste kasseitje. Bosdelle is nog een aardig stukje natuur. Een specht timmert er vrolijk op los. Dan komt het Moorselbos aan de beurt. Tarmac lopen langs kasten van landhuizen met grasperken wit van de bloeiende bosanemoontjes. Het parkoers verwordt tot huisjes kijken, de VRT-toren vormt een verre achtergrond. Tramweg ‘Zwette Jean’ zet ons terug af in centrum Vossem. 12 km in de kuiten en dus tijd voor een ‘booke In De Congo’. Uiteraard een bruine boterham.
Onze gastheer trekt nu de heuvels in. Alle registers open zoals wij het verwachten hier in de streek. Een viertal kilometer op en neer hossen door het heerlijke Brabantse landschap tot de kerk van Duisburg. We besluiten nog eens ‘door te trekken’, Peter in het gezelschap van Waaslanders Tiny & Danny achterlatend. Leuk uitzicht vanaf de Voarenberg en dan weer een heel eind straten lopen tot Kleinveld en Eizer. Onze Wilfried zou hier vast wat anders mee doen ! Een klimmende holle weg zet ons af in open veld ergens tussen Duisburg & Huldenberg. De kasseitjes die we nu dokkeren zijn ons zeer bekend van eerdere GR-tochten. Tot ver voorbij de eenzame kapel is het hotsen & botsen. We worden daarbij danig op de zenuwen gewerkt door tientallen kleine, zwarte vliegjes. De lente is in ’t land al oogt ze vandaag grauw en grijs. Een nieuwe wijk, een pittig klimmetje, laatste pauze in Duisburg.
Opnieuw herenigd met Peter lopen we Mieke & Roland achterna langs de Voarenberg. Dan volgt de Terschurendreef en … eindelijk het Zoniënwoud. Flaneren heerlijk over de golvende paden en de brede bos boulevard. Duiken een grasgroene vallei in die ons zal afzetten bij de Wolvenweg, heerlijk hol pad. Centrum Tervuren meteen en laatste mogelijke pauze op 1700 meter van de finish. Nog een kwartiertje huisjes kijken langs onder meer een witte wijk en toen … was er Duvel. Busje komt zo, Peter heeft nog dorst en blijft bij de broertjes de Keyser hangen. In Leive on de stoese hebben we nog tijd voor een laatste natje en dan sporen en brommen we huiswaarts. Mmm … we hadden meer verwacht van deze tocht en van het weer. Morgen ander en beter …
Gisteren zondag pijltjes opgehangen tussen Sint-Agatha-Rode en Terlanen, ondersteuning van onze tocht startend in Ottenburg. Kon pas rond 11:00 aan mijn opdracht beginnen dankzij ‘werken aan het spoor’ en ‘economisch verantwoorde’ reistijden van De Lijn. Maar het verliep allemaal vlotjes en rond 16:00 zit mijn winderige taak er op.
Voor vandaag hebben we met Martin afgesproken bij Kadee. Moeten een omweg maken over Sint-Niklaas want De Lijn geeft zo vroeg niet meer thuis in Klein-Brabant. Iets na negenen zijn we in de startzaal, tot onze verbazing enkele honderden meter verwijdert van de locatie die wij in gedachten hadden. Het parkoers blijkt over Hingene te lopen en dan zijn wij ‘fan’. Klassieke aanloop langs de kloostermuur en door het domein van Marnix van Sint-Aldegonde. Mogen veel dichter bij het kasteel wandelen dan we gewend zijn, mooi zo. Keren haast op onze stappen terug naar het Beurmse centrum en verlaten het opnieuw bij Vitsdam. De 30 km mag ploeteren door zwarte brij langs de spoorbaan en dan lopen we met z’n allen onder de expresweg door. Recht een bedrijvenzone binnen begeleid door koude regen. Gelukkig is de rustpost vlakbij in een ons onbekende sporthal (Reedonk).
De bui is haast over als we ons terug op gang trekken en door het open landschap zetten we koers naar Hingene en het prachtige gele kasteel d’Ursel. Gebouw en park worden opgefrist, cafeetje d’Ouwe Poort ziet er nog steeds hetzelfde uit als 15 jaar geleden … oud dus. Heb heel wat herinneringen aan heroïsche vrijdagavonden die ik hier doorbracht toen ik in de streek werkte. We keken niet op een Keuninckse minder of vooral meer. Niks daarvan vandaag, een zedig koffietje bij de rustpost, we hebben er 10 kilometer opzitten. Het zal voor mij een zware dag worden. Ben nieuwe schoenen aan het inlopen en die zitten toch wel erg stevig rond mijn voeten en vooral tenen.
Moeten heel goed uitkijken bij de vele splitsingen die zich aandienen. Met verenigd intellect slaan we er ons doorheen, kasseitje op en even verder de moerassige brei in. Toch wel heerlijk wandelen door het natte bos. Een kikker laat een metalen gekwaak horen. Hij blijkt zich op te houden in een afwateringsbuis, vandaar. Onderdijks bij de Schelde gaat de tocht verder. Bij Groenendijk lopen we een verdiepje hoger met prachtig uitzicht op de machtige stroom, zicht dat reikt tot Bazel en Hemiksem. We stappen richting zeesluis van Wintam en duiken dan terug benedendijks naar het kasseitje van de Nattenhaesdonk. Oldtimers op toeristische uitstap kruisen ons pad. Sommigen stoppen pronkend zodat ik wat foto’s kan nemen, leuk. We trekken het open veld in, begeleid door nog wat hemels vocht, passeren een kapel en gaan ‘schaatsen’ over een wilgenpaadje. Kleine Hinck zijn opnieuw kasseitjes en een laatste doortocht door parkbos d’Ursel zet ons opnieuw af bij de Hingense rustpost.
Voetjes even omhoog om tot soelaas te komen en daar gaan we weer. Terug de kasseitjes van de landdijk op tot aan de Schelde. Tarmacje lopen want paviljoen De Notelaer en zijn tuin staan in de steigers. Op de wind boksen we ons een weg langs fruitplantages. Hun zurige geur prikkelt voor het eerst dit jaar onze reukorganen. Langs de kant van de weg honderden meter lang afsluitingen om de padden tijdens hun jaarlijkse trek te behoeden voor motorisch geweld. Langs vijvers en grachten wandelen we heerlijk verder, pure natte natuur. Broekweg door de velden ken ik dan weer van eerdere omzwervingen. Hij voert ons voorbij de tempel van Jehova’s getuigen terug naar sporthal Reedonk. Het is er al erg stil.
De laatste etappe kennen we haast uit het hoofd. Kasseitje op richting tunnels onder de expresweg. Vervolgens Beurms gemeentehuis en station en dan linea recta langs de ‘ijzeren weg’ richting Puurs. Bij de eerste overweg naar de andere kant en wat huisjes kijken tot domein Breven en de golfbaan. Ommetje langs de gezonde buitenlucht van grote stallingen runderen en dan een strookje natuur met wilgen en grachten. Afsluiten doen we door domein Breeven en langs zijn grote vijver. Tijd voor Duvel of Bornemse Tripel. Lijken de trein te gaan missen maar daar heeft Martin een oplossing voor. Hij brengt ons tot de A12 in Aartselaar zodat we mits een extraatje van 3,5 km snel thuis zijn … amaai mijn voeten ! Het was nog eens goed toeven bij Kadee en een prima verzorgde wandeltocht met toch weer een paar nieuwe accenten.
Dinsdag staat dan het pijltjes ophalen op het programma. Ben onthutst hoeveel schade er door vandalisme aan ons materiaal is aangericht. Na de opdracht en mits wat improviseren met twee bussen en twee treinen kan ik haast non-stop naar huis reizen (hooguit 40 minuten wachttijd) . Viertal dagen rust voor de voetjes en dan nog eens het nieuwe materiaal proberen in Tervuren en Hoboken. Tot dan.
We gaan nog eens Nederen vandaag al is het maar net over de landsgrens heen. Drie vlotte busreisjes die haast naadloos in elkaar overgaan. Nog voor 09:00 uur zitten we aan de koffie in startzaal Boulevard te Hoogerheide. Even krijgsraad houden en we distilleren een parkoers van 34 km uit de aangeboden afstanden van 25 & 40 km.
Volgen voor de eerste etappe de 25 km. De lang uitgesponnen lus over Calfven vinden wij minder boeiend. Meteen langs frisgroen uitschietende heggen voorbij het cyclocross terrein bij de imposante kerk en dan de Noordoostpolder in met Doel op de achtergrond. Kerkepadje, Marktje, we zijn hier thuis. Lopen het weidse polderlandschap in dat intussen al ‘gesierd’ is met zo’n 30 moderne windmolens. Ze geven van jetje vandaag, er staat een strakke wind. Passeren café Non Plus Ultra, afspanning die bij menig wandelaar een belletje zal doen rinkelen. Duiken bij Langeweg onder de snelweg komende van Antwerpen & Vlissingen door en zetten koers naar de eerste pauze. Steevast bij boerderij Bolders. Drachtige schapen wachten in boxen op wat komen gaan. Enkele mooi zwarte lammetjes kruipen nog dicht bij moeder, niet gewend aan de drukte.
De spoordijk op nu met uitzicht over een Schelde-arm. Weg van het ijzerwerk en water richting Lindonk dan, een overgang van akkers naar bos. We maken een rechthoekje langs beuk en spar en stappen dan opnieuw de spoorbaan over, terug de polder in. Voorbij hoeve Hildernisse en paardenweiden richting vijver en puist in het landschap. Korte klim en tweede pauze op Kraayenberg bij ons Belgisch Limburgs dametje die hier de liefde gevonden heeft. Zij heeft het nu nochtans koud, ondanks het stompie. De zonnige ochtend heeft plaats gemaakt voor grimmig grijs weer. Gelukkig blijft het droog.
We gaan snel weer op pad langs de overkant van de vijver van daarstraks en dan een heuveltje op met uitzicht op de skyline van Bergen-Op-Zoom. Vossenweg laat ons beuken tegen de zuidwester tot we de bossen van Mattenburgh bereiken. Strookjes modder, veel berk met een ondergroei van bramen, rododendrons en hulst. Onder de autobaan door bij Zuidgeest en dan langs een breed zandpad terug naar de bewoonde wereld en zijn klinkerpaden. Derde pauze bij Snepvangers langs de Huijbergsebaan. We komen er Guido (Bazel) en zijn vrouwtje tegen die hier voor het eerst wandelen. Het blijkt hun te bevallen.
Wij hebben een extra lus van 8,5 km gepland, nu dus de 40 km route volgend. Duiken meteen weer de bossen in met spar en een ondergroei van spierwit helmgras. Zandpaden worden ons deel en de zon is opnieuw van de partij. Een prachtige open plek dicht begroeit met heide, aanplant van jonge eik, stroken statige beuk met nog winterse bruine ondergrond van knisperend blad. Een prachtige etappe is dit ! Weilanden voeren vervolgens naar grote hoeve Millstream en gehucht Heimolen. Traditiegetrouw lijkt deze lus ons ‘goed bemeten’. We lopen parallel met een camping en komen opnieuw op het klinkerpad bij Zuidgeest uit. Rustpost Snepvangers loopt stilaan leeg. We praten even bij met Martin (ook Stroboer), wensen zijn vrouwtje een spoedig herstel toe.
De laatste loodjes nu. Stukje Huijbergsestraat en dan de bossen in bij een kampeerterrein. Dra bereiken we een hoog raster. Weten dat we nu om de terreinen, luchthaven van Fokker wandelen. Door een verwilderd bosje heen en we staan op de Antwerpsestraat. De tocht zit er stilaan op. Wandelen door stille straten, langs een beekje ook richting kerk en winkelstraat van Hoogerheide. Kunnen het ons zowaar permitteren een terrasje te doen. Keren dan ook zeer tevreden huiswaarts na een leuke en vrij zonnige wandeldag.
Makkelijke reis vandaag en een eerste keer met de Albatros onder ’t Scheld door tot Linkeroever. Een vijftal wandelaars reppen zich naar de startzaal bij de Stroboeren, heel wat wandelaars in tegenovergestelde richting al, gezellige zondagse drukte. Hans & Cathy gaan ons voor, Mark uit Rotselaar wordt onze eerste gezel. We zetten inderdaad koers naar ‘den tunnél’, moeten de lift nemen tot op Sint-Jansvliet en zijn zondagse rommelmarkt want de roltrappen zijn in onderhoud. Lopen langs de Kloosterstraat en zijn antiekwinkels, rommelmarktjes en prachtige muurschilderingen tot Vlaamse en Waalse kaai. Op zondagochtend gewoon ‘de parking van ’t Stad’. Duiken de bouwwerken van Nieuw-Zuid in, net achter het ook al nieuwe Antwaarpse Justitiepaleis. Dokkeren vervolgens langs de kasseitjes van de kaaien richting kleine voetgangerstunnel. Voor ons een snel stappend stel met prachtig verzorgd hondje ‘in de charette’. Verderop raken we aan de praat en het blijken charmante mensen uit Zottegem te zijn.
Maar nu eerst door de kleine tunnel, langs de trap naar beneden en de lift naar boven. Ruime nieuwbouw voor zij die in België een nieuw leven willen beginnen en dan door het zanderige Burchtse Weel tot de hondenclub, een klassieke rustpost voor deze tocht. Tarmacjes lopen na de koffie rondom het reeds aardig dichtgeslibd Burchts Weel en zijn populatie watervogels. Een strookje bos, langs de waterzuivering onder de E17 door en dan langs de bedrijven van de Baarbeek. Langs de spoorbaan naar ’t westen en vervolgens achterafjes lopen richting station van Zwijndrecht. Liepen samen met Lucien tot café Borrelbabbel en zijn prachtige paasversiering.
Even krijgsraad. Bea en Jerome gaan voor de volle pot (42), wij pikken nog de eerstvolgende etappe van die afstand mee. Wordt een stratenloop van 7,6 km langs Heilig Geesthoek, de terminus van tram draa, de Stenenkruisstraat en de Neerstraat. De haven vormt stilaan onze horizon. Voorbij het kerkhof van Zwijndrecht wandelen we eindelijk nog eens een strookje onverhard tussen fruitbomen en beukenhaag tot rustpost ’t Vlietje, goed beklant met wandelaars.
We slaan een lusje van 5,9 km over en zetten terug koers naar ’t Stad. De zon is zowaar van de partij als we door een jong bos richting ’t Rot lopen. Met Nadine, Marij en Willy door de woeste natuur richting fitnesscentrum en steenweg. Moeten willens nillens de expresweg over. Hoog in de bomen voeren een vijftal reigers een ballet op, paartijd denken wij dan. Middenvijver, een strookje zand en berk komt nu aan bod. Diepliggende beek ook met een rand van frisgroen gras. Dwars over de ruime hondenvlakte gaat het dan naar rustpost korfbalclub Sikopi. We kunnen er zowaar een terrasje doen met Marleen (Wilrijk) en Hobohemmse Linda & Charles.
Terug naar de hondenweide dan en vervolgens zand baggeren langs de prachtige vijvers van … Middenvijver. Doorkruisen een wijk van recente signatuur met opvallend veel zwarte baksteen en stappen langs de rand van het Galgenweel tot de rust oep Sint-Anneke. Hebben nog een uurtje wandelgenot voor de boeg. Langs de rand van ’t Scheld mogen we haast eindeloos genieten van een prachtig uitzicht op de skyline van de Koekenstad, van Boerentoren en kathedraal over Steen en Vleeshuis tot het MAS. Dan linea recta voorbij de jachthaven naar de windmolen en de Plaasj. Het strookje Sint-Annabos is beperkt deze keer, onze gastheren weten niet wanneer de werken aan de nu al verguisde nieuwe snelweg gaan beginnen. Kraaien krassen er luidruchtig als willen ze ons in begrafenisstemming voor het leuke, wilde bos brengen. Nog een laatste park, flatgebouwen en begoede burgerij, hoog tijd voor den Duvel.
We krijgen het gezelschap van Geertrui & Jan, Yvette en Norbert ook. Tja we zijn weer eens bij de laatsten om afscheid te nemen van Ludo en kompanen. Vraagje : kan er geen grotere toer door ’t stad en wat minder Zwijndrecht bij een volgende editie ?
Medio januari stelde Peter ons bij Olat in de bossen van Mierlo aan elkaar voor. Ik was vereerd weer eens een fotograaf die mee Beneluxwandelen opfleurde te mogen begroeten. We zagen elkaar nog een paar keer, onder meer in Linkhout. Een snelle goedlachse babbel en we volgden elk onze eigen route. En toen plots geen foto’s meer. Het was opnieuw Peter die mij van het ontstellende nieuws op de hoogte bracht. Moge je ziel tot rust komen daar waar je nu bent Jan. Kort maar krachtig zo kan ik onze ontmoeting best omschrijven.
Tja, intussen timmeren wij verder aan de weg, verzamelen onze wandel kilometers. Volgens Xavier konden we niet in Oostkamp geraken wegens werken aan het spoor. Voor die twee uit Hemiksem de ideale motivatie om wel een uitweg te zoeken en daar slaagden we wonderwel in. De treinrit tussen Gent en Brugge duurde dan wel 45 minuten, is ideaal voor een extra ochtenddutje. Busje komt zo en met ruim 20 wandelaars tot de kerk van Moerbrugge. Ik heb al een plannetje in het achterhoofd voor straks. Meteen feest trouwens in de startzaal want José uit Torhout staat in de rij bij de inschrijving. Denkelijk drie jaar geleden dat we haar nog ontmoet hebben en de begroeting is zeer hartelijk.
Op pad dan maar langs de tarmacjes van Lettenburg de polder in. Bij het bord Oedelem overschakelen op onverhard door de dreven van Beverhoutsveld. Grachten met oevers van riet en een vettig paadje luiden de prachtige Assebroekse Meersen in. Heerlijk wandelen tot de kerk met prachtige bidweg van deze gemeente en … het eindpunt van stadsbus 1 ! Extra lokale lus na de koffie, de akkers tegemoet en een bosrand. Ryckevelde noemt het hier. Verderop wacht de Gemene Weidebeek. Ooit gemeenschappelijke weilanden dus, nu een heerlijk wandelpad langs bijwijlen kroostrijk water. Prachtig stukje cultuur/natuur dat ons terug naar de rustpost in Assebroek loodst. Geertrui en Jan tekenen present, zei het met een lusje achterstand op ons.
De terugweg vatten we aan langs de oudere rijhuizen van de Molenstraat. Dan draaien we een half verhard fietspad op dat ons door weiden en velden voert tot het Sint-Lucas ziekenhuis. Hobbelig pad langs een gracht en witte, winterse grassen tot een landelijke omgeving en een strookje drukke steenweg, daarstraks met de bus verorberd. Korte strook door een KMO-zone en dan langs de gekanaliseerde waterloop tot de Moerbrug. Een laatste pauze in een schooltje, euver ’t woatere.
De laatste etappe voert aanvankelijk langs de Zuidleie en vervolgens over tarmacjes richting station van Oostkamp, vandaag niet bediend. Er volgt een heerlijke strook door nat bos en we passeren een kasteel met snel zwemmende aalscholver op de gracht. Aan de overkant van een steenweg wachten de onvolprezen Warandeputten. Strookje bos, gekanaliseerde gracht en dan over brede vlonders door het moeras met z’n gitzwart water. Vrolijk lopen we over de finishlijn en genieten van een Leffe bij gebrek aan Duvel.
Dan voeren we mijn plannetje uit. Lopen de eerste etappe door de Meersen opnieuw tot de bushalte. De pijlen zijn intussen al opgehaald maar onze perfecte samenwerking en samenspraak loodsen ons zonder omwegen naar de kerk van Assebroek. Busje komt zo, treintjes ook. Op de Rooseveltplaats loopt het even mis. De bus die wij dachten te nemen blijkt afgeschaft te zijn. Tram 24 tot het Schoonselhof dan maar en een extra wandeling van 3500 meter. We kunnen er om lachen …
