Ik excuseer mij bij voorzitter Wilfried voor de kampioenenviering in Overijse op vrijdagavond. Zie stilaan de bodem van mijn eigen energietank. Toch kom ik om zes uur uit bed, ondanks een bar en boos weer. Een klein groepje reist met de trein naar Olen. Een koppeltje vraagt of wij de weg kennen naar de startzaal. Het hoeft niet eens want Gedoviba zorgt voor een perfecte bepijling vanaf het station. In de ruime tent heel wat bekenden, zelfs vanuit Waregem en Deinze komen ze aangerukt. Ivo heeft er duidelijk geen zin in, Marleen is echter net als Linda niet te verwurmen. Hij rekent zich dan maar bij ‘de zotten’.

Plezierig is het inderdaad niet, door niet aflatende regen het parkoers opgaan. De langere afstanden worden het Doffenpad opgestuurd, de weilanden in. Is tevens de naam van deze wandeltocht. Verhard wordt onverhard aan de overkant van een steenweg. Slingerpaadjes sturen ons de modder en de plassen in. Toch blijft het geheel begaanbaar, zij het soms voetje voor voetje. We komen bij het Albertkanaal uit, waar rivierboten zachtjes een sluis binnenvaren. We stappen, luid taterende Marion achterna, langs een windmolen uit 1938 en verder richting autobaan en Olen-centrum. Na wat straten volgt domein Teunenberg en zijn sparrenbossen. De eerste rustpost wenkt na een klein uurtje nat, nat, nat. Het kleine zaaltje van I.P.A. is druk beklant, te meer daar de stoere stappers van de 42 km er al een extra lus hebben opzitten. Soepketel en koffiepot dampen, we worden verwend.

Danny, Frans, Patrick en Jefke lopen voor ons uit de sparrenbossen in. Linda wandelt behoedzaam richting autobaan. Zij is geen fan van gladde omlopen. Stilaan wordt het parkoers halfopen en beter begaanbaar. We duiken weer onder de autobaan door in Oevel en stappen langs Hoogbuul over het kanaal. Aan de overkant ligt het ruime en moderne Olense Shoppingcenter. We worden er door de organisatie gewaarschuwd voor een onverlaat die steeds weer de pijlen blijkt te verwijderen. Komen vlotjes door het sparrenbos heen en vervolgen onze weg verhard richting Verbrande Kant. Wandelen tenslotte door de nieuwe wijk van Langepad tot de kerk van Onze-Lieve-Vrouw-Olen en de tweede rustpost. In de prachtige zaal hangt een groot scherm. Kunnen we bij het genieten van een lekkere kom soep met brood volgen hoe onze jonge jongens het wk cyclocross naar hun hand zetten.

Even een babbel met Claude en we gaan weer op pad. Stappen voorbij het Olense station een straat in met vele gelijkaardige residenties. Het daagt ons als we voorbij Umicore Research lopen. De wijk van daarnet was denkelijk in vroegere tijden bedoeld voor het kaderpersoneel. Een betonnen afspanning van het fabrieksterrein is prachtig beschilderd met vele taferelen, het heeft iets. In een tweede mooie zaal, in Sint-Jozef, pauzeren we slechts kort. Ik neem net de tijd om even met Jefke te babbelen, het was te lang geleden dat wij hem nog ontmoet hadden. Steken een kanaal over en lopen voor een lange zwerftocht langs zijn oever. Verlaten het water voor de Geelse Mosselgoren. De parkoersbouwer verwent ons met een uitgesponnen lus over zompige graspaden, langs prachtige rietvelden, net niet gladde vlonders (dankzij de kiekendraad) door een moerassige strook. Dit is genieten en we doen dat samen met ondermeer Milleke Mol. Stappen over een meccanobrug naar de overkant van het kanaal. Volgen zijn oever maar korte tijd en gaan nog even door een bos van spar & berk dwalen. Dirk (Nijlen) loopt met ons langs een paar hoeves en door de Olense straten tot we opnieuw de rust van Sint-Jozef bereiken.

Hebben nog zo’n 8 km voor de boeg. Volgen nog eens het kanaal en zijn winderige open ruimte in de andere richting dan daarstraks. Lopen vervolgens door zand en langs grillige sparren richting Nete. Laten Bobbejaanland achter ons. Het Olens Broek dient zich aan, opvallend minder nattig dan verwacht. Toch met vele vlonders uiteraard. Maken dan een lange omzwerving door de weilanden van Langendonken tot het Albertkanaal. Laten water en spoorweg achter ons en duiken een laatste bosstrook in. Aan zijn overkant wacht halfopen Gerheze tot de finish. De tent zit nog vol wandelaars en niet-wandelaars die zich te goed doen aan pannenkoeken en een stevige pint. Linda blijft trouw aan haar Duvel, ik laat mij de Hopus van ’t vat smaken.

En dan wacht de trein. Bij een uitklarende hemel en invallende duisternis stappen we de 2 km terug naar Olen station. Zijn er al even als Peter voorbij holt, hij moet de andere richting uit. Met een tevreden gevoel reizen we terug naar Hemiksem. Het uurtje ochtendlijke regen zijn we alweer vergeten. Gedoviba zette nu al voor de zevende keer een prachtprestatie neer. Dat hebben wij vandaag geleerd.