Ik heb eigenlijk niet zo veel zin in wandelen. De werkplek lijkt steeds meer op een oorlogsgebied. Voornamelijk de leidinggevenden voeren een heuse guerrilla met elkaar. Het begint zo zijn weerslag te hebben op het voetvolk, ook al zijn deze het meest volwassen. Ik hou er ook rekening mee dat Linda’s arm nog absoluut niet genezen is. We kiezen finaal toch voor Oostham, slechts één trein- en busrit te gaan. Een nieuw traject voor ons.

De aangekondigde 24 km blijken er slechts 20 te zijn vanuit het Kristoffelheem. We passen er zoals altijd een mouw aan, gaan voor onze eigen invulling. Bij grijs, mistig weer steken we de drukke steenweg over en stappen door ‘Slagveld’ richting eerste sparrenbos. Open plekken zijn begroeit met metershoge maïs.  Komen ons aller Herman tegen die na een paar kilometer al aan zijn eerste pauze toe is. Bij de eerste splitsing volgen we de 15 km, wat ons een extraatje van 3 km oplevert tot de rustpost. Stappen daarvoor over stille tarmacjes door het halfopen terrein, veel weiland, tot Olmen en De Zwaluwen VV. Via Hamsehoeven gaat het naar Hoef Sport, een typische voetbalkantine ‘in the middle of nowhere’.

De 8 km lange lus van de 20 km loodst ons het gehucht uit over de tarmacjes van Heidehuizen. Bosjes, weilanden, maïs en berken langs de kant van de weg. Ze voeren ons naar een bosstrook met zanderige paden, weg van een motorcross circuit. Verderop terug halfopen terrein, wat chalets ook. Blijken in Gerhees te zijn waar we prachtige laantjes lopen terug naar het brommend lawaai van Hondapark. Maximum toegelaten 96 db lees ik op het bord. We keren het de rug toe, een laatste rechte tarmac volgend tot de rustpost.

Linda is attent, heeft net als ik het raakpunt van heen- en terugweg gemerkt. Net 5 km lang, die kortere lus, weet ze te vertellen met een tik op de klok. Ze heeft een mindere dag en ik vind het ook best, die extra 5 km i.p.v. 8. Na afloop nog een laatste pauze gezellig keuvelend met Kareltje, we hebben nog een klein uurtje te gaan. Door een zee van maïs gaat het richting bossen van ‘Vuvuzela’. Het sparrengebied ligt er woest bij, het is steeds opletten niet te struikelen over luchtwortels en andere uitsteeksels. Wel heel mooi, deze wat wilde omgeving. Komen terug bij de steenweg uit en de finishlijn. Hebben net de tijd voor onze twee Duvelkes. Bij de bushalte zit Herman, die vanmorgen over Leopoldsburg reisde. Ik ga mee over Geel, zegt ie zonder verpinken. Hij geeft onderweg zijn ogen goed de kost, heeft weer wat bijgeleerd vandaag. Vanaf Lier moet de trein een ommetje maken wegens een defecte locomotief in Boechout. We hebben ruim 20 minuten vertraging in Berchem. Wij kunnen er ons niet druk om maken, niks hoeft alles mag …