Mijn wandel weekend begint al op donderdag. Helaas is Lindake er niet bij. Zij krijgt van de orthopedisch chirurg te horen dat de aanrijding door de terrorist als resultaat ‘een complexe polsbreuk met opstuiking’ tot gevolg heeft. Bedoeling is nu het geheel volledig te laten (ver)groeien en daarna te beslissen over opnieuw breken of niet. Niet meteen opbeurend nieuws. Gelukkig blijven de helse pijnen steeds meer achterwege en de brace gekregen van Annieken blijkt een wondermiddel te zijn.

Ben de donderdag dus alleen op pad om pijltjes aan te brengen voor de IJsetrippers tussen Loonbeek, Neerijse en de Doode Bemde. Onthoud vooral een paar zeer ‘bilastende’ stroken maar ook het prachtige vergezicht tot Duisburg en de massale aanval van rosse muggen in de overigens weelderige natuur van de Doode Bemde. Een prachtig parkoers uit de mouw van Wilfried deze keer, zeker weten.

Vrijdag volgt de ontnuchtering. Door het hoge absenteïsme van ‘de poezen’ op het werk vragen de bazen met zachte stem om ‘ de zaken onder controle te houden’. Mijn oude geweten zegt mij dat zaterdag een werkdag zal worden. Linda is er al evenmin blij mee maar beseft dat het niet echt anders kan, mijn gemoedsrust ter wille. Hoor ’s avonds van Wilfried dat meer dan 600 tevreden wandelaars genoten van ons aanbod. Het stemt mij tevreden.

Zondag staan we voor dag en dauw op. Reizen samen met een dametje uit het Antwerpse met bus en trein tot Berg – Oud Station. Ik heb een leuk binnendoortje bedacht met de hulp van Google Maps. Is ons maatje aanvankelijk argwanend, ze neemt al gauw het commando in handen. De Depotwegel loodst ons door een prachtig bos richting startlocatie, net 2500 meter verderop.  We keren na de koffie ruim een kilometer terug over hetzelfde bospad. Volgen dan de Lange Bunder tussen bosrand en gracht, volgroeid maïs ook. In open veld loodst de Kaasdaversweg ons naar de kerk en het prachtige bourgeois huis van Kampenhout. Via de Postwegel lopen we zo het dorp weer uit, langs eetgelegenheid en manege de 2Charels. Claermansweidepad, liepen we al eerder stroken van met de Witloofstappers. Nog Kerkebos en muren van maïs tot onze eerste pauze in het Laerehof te Kampelaar. We kunnen er heerlijk terrassen in de zon, eind september nota bene.

Drie keer zullen we dezelfde rustpost aandoen, we weten intussen dat zulks hier parkoersmatig kan. Haspelen wel, gewoontegetrouw, de planning van onze gastheren door elkaar. Stappen eerst de langste lus van net geen 9 km. Onder luid gebulder van starre grijze vogels lopen we even terug de Kampelaarweg in. Maïs en jong bos wisselen af. Een eerste structuur waaronder witloof wordt geteeld, volgt. Door een metalen poortje pikken we de Plankenbrugweg op, verderop heerlijk biotoopje langs een helder beekje, aanvankelijk onder de populieren met knisperend blad. Wat huizen bij de Heideweg, villa’s bij de Speurkenbemtweg en dan het bos van Liesbeth in. Heerlijk flaneren in koele, vochtige dreven van struise loofbomen. Na de omwalde hoeve volgt de kaarsrechte Voetweg 94 op grondgebied Boortmeerbeek. Het lijkt wel of de clubs hier afspreken qua parkoers, we lopen vrijwel de ganse tijd het omgekeerde van de Witloofstappers zowat een maand geleden. Een extraatje langs nog meer muren van maïs en langs bloeiend koolzaad, bij de Kleinveldekensweg weten we de rustpost nabij. We pikken onderweg Raymond ‘la cravatte’ & ‘Krol’ op die van een andere lus afkomen. Pauzeren doen we met ondermeer Nathalie & Wilfried.

Na de rust laat de Frijselveldweg ons slingeren door het open landbouwland. Patatten worden geoogst. We stappen strookjes van het Steentjesbos alvorens de Lauterwegel ons zanderig terug naar de pleisterplek loodst. Het is er ’t Zeitje boven met busvolk uit Oostende (Stormvogels)  & Westende (Duintrappers). Samen met Moortsele, Waregem en Florastappers maken zij de toeristische dienst uit vandaag. Het taalgebruik lijkt alzo een beetje internationaal. We hebben nog 9 km voor de boeg tot de eindmeet. De Hof Ter Munckwegel voert ons terug naar het landelijke van Hoogheide. Even dokkeren over een kasseitje en we mogen de Timpelweg op, achterafje dat leidt naar puur natuur met kalende populieren. De 30 km maakt een extraatje richting Elewijt. Een paar straten maar en we wandelen alweer onverhard langs een diepliggende beek. Dan volgt een parel van een dreef, de Hoogbosweg dwars door het bos van Steenokkerzeel. We komen terug in open terrein bij de ezeltjes van de Kampenhoeve. Linda trekt het tempo op, ruikt het schuim al denk ik. Ter aankomst is werkmaatje Ronald in geen verte te bespeuren. We drinken ons Duvelke dan maar alleen. Bij het tweede rondje komt hij alsnog opdagen. Nonkel Spons zal ons afzetten bij het station van Vilvoorde, het werd een spannende rit. Toch raken we heelhuids thuis.

Op maandag ga ik dan nog eens pijltjes ophalen. Zelfs bij donker zwerk geniet ik nog van de etappe. Slakken hebben zich weer ‘high’ gevreten aan onze papieren markeringen. Er zijn ook heel wat pijlen verdwenen, vooral in de Doode Bemde, maar blijkbaar was dat op zaterdag niet zo. Gelukkig maar. Dinsdag start de werkweek weer, geen idee waar ze zal eindigen … het leven is vol verrassingen.