Vandaag zijn we paraat voor één van de winterse toptochten. Blauberg is voor velen ‘the place to be’. Wij halen koning auto nog eens van stal want ik heb mijn zinnen gezet op een marathon ondanks de hinder van een verkoudheid. Hennie heeft een strategische plaats ingenomen in de startzaal. We zouden haar spitse snoetje en radde tong liever ergens op het parkoers ontmoeten maar het kan helaas even niet anders. Heel voorzichtig opnieuw opbouwen in 2015 wordt de boodschap.

Moet helaas ook vaststellen dat de batterijtjes van mijn fototoestel er de brui aan geven. Niet getreurd er zijn vast genoeg fotografen aanwezig in het gild vandaag. Toch voel ik mij een beetje als een paria zonder dat derde oog. We trekken ons op gang door de nog slapende straten van de kleine gemeenschap. Kiezen vrij snel resoluut voor de boskant met zijn overwegend bruine kleur van gevallen blad en het nat van de afgelopen 24 uur. Was me een stormachtige vrijdag. Vanaf het Vellekenshof gaat het over slingerende betonbaantjes tussen veestallen en hun weilanden. Dan komen de prachtige bossen van Averbode aan bod. Er zijn open plekken gekapt om opnieuw vennen en heide tot ontwikkeling te laten komen. Wordt vast steeds leuker met het vorderen der jaren. We zwerven even door het Mariapark langs die prachtige Norbertijner abdij van Averbode. Laten de ‘lekdreef’ links liggen en gaan pauzeren in St-Jan.

Het is er beredruk, de stoere meiden en knapen van de 50 km hebben al een ruime lus voorsprong op ons. Linda’s pootje staat nog steeds in het middelpunt van de belangstelling. We kunnen iedereen geruststellen, alles verloopt naar wens. Zijn onze vele wandelvrienden dankbaar voor de vele attenties. Ook voor de waarschuwing van een foutje in de wegwijzers. Wij verkiezen de extra lus in Averbode boven deze in Wolfsdonk en moeten er hier dus vol tegenaan. Meteen de Weefberg op en door sparrenbossen met ondergroei van geel pijpenstrootje richting Testelt, heerlijk wandelen op ons dooie eentje. De Sportstraat en aanpalende sturen ons richting weilanden en wilgenbaantje. Lopen langs mooie serviceflats bij Voortberg en dan naar de kapel van St-Joseph. Stevig klimmen, de Testeltse berg op en genieten van het prachtige uitzicht over de Demervallei tot Scherpenheuvel en Aarschot. Gaan parallel lopen met Demer en spoorbaan, er hoog boven blijvend en koers zettend in oostelijke richting. Duiken finaal de heuvel af richting visvijvers en komen Averbode terug binnen bij wat ik steevast ‘de mijnlamp’ noem. Hebben een prachtige lus gelopen door gebied waar we zelden komen. Een ander publiek in de zaal nu, mensen die kortere afstanden lopen en ook Jefke, vrolijk babbelend als altijd.

Hebben een lus van 13 km met rustpost in Okselaar voor de boeg. Duiken bij het drieprovinciënpunt  de lange rechte dreef in die langs de vijvers van het recreatiedomein van Everbeur loopt. Links liggen de bossen van De Merode die sinds enkele jaren opengesteld zijn voor het publiek. Natuurlijk maakt onze gastheer er dankbaar gebruik van en biedt ons een heerlijke zwerftocht aan door de okeren natuur. Gevallen bladeren en naalden, zelfs verdorde varens zorgen voor de intense kleur. Wij genieten van al dat moois en vorderen behoedzaam want de ondergrond ligt er vettig bij. Een strookje heide, een streep sparrenbos, we komen in de Kompagniestraat uit en stappen door stille straten naar de rustpost ‘bij de fanfare’ in Okselaar. Zijn er intussen de enige, late wandelaars. Na de koffie wacht een etappe van 8 km. We worden meteen afgezet in de bossen van Achterheide. Opvallend veel berk, een strookje groen met hoge brem en klokkebeesen die nog in blad staan. Hoog in de lucht de schrille schreeuw van roofvogels. Wat is dit toch een prachtig parkoers. Een paar keer moeten we door de blubber waden en bij Heuvelken zijn we terug in de straten van Okselaar. Zoals ik verwachtte worden we naar kasteel Arandschot en de dorpskerk geloodst. Toen ik hier woonde werd mij verteld dat kasteelvrouw Boulangé, een Française, zeer tegen de zin van de Zichemse pastoor Munte een kerk aan de bewoners van Okselaar schonk. Het pleintje heeft dan ook haar naam gekregen. Onze parkoersmeester leeft zich uit. Elke bosstrook richting sporthal van Everbeur krijgen we onder de sloffen geschoven. Voorbij taverne Vossenhol stappen we een laatste keer naar St-Jan. De zaal is zo goed als verlaten, Karmijntje maakt er nog zijn opwachting, de Duvel bij de hand.

We mogen terug onderaf de Weefberg door de bossen gaan dwalen. Karmijn wordt onze gezel als we de open stukken van de Nieuwe Mechelsebaan oplopen. Klassieke parkoersstrook dit, langs een bomenkwekerij en bij binnenkomst van Wolfsdonk de kapel. Gezellig keuvelend maken we het wandeluurtje vol. Het wordt al laat en vroeg donker. We besluiten de laatste etappe kort te houden en zullen op 36 km uitkomen. Lijken de laatsten te zijn die de zaal verlaten. Rechtover de dorpskerk gaat het richting natte bossen, Yvan verdwijnt uit ons gezichtsveld. Een wilgenpaadje langs een gracht zet ons af bij voetweg 142, de Weselsendweg. De omgeving blijft bosrijk al stappen we dan wel wat beton langs het Zillekespad. Het is vrijwel donker als we de nog goed beklante zaal binnen vallen. Kip met friet vindt gretig aftrek, het pittige gerstenat eveneens. Er heerst de sfeer van de grote dagen en dit is ook terecht na genoten te hebben van zo’n prachtig parkoers. Even paniek bij Zottemie, maatje Willem heeft de verkeerde pijlen (mtb) gevolgd. Dankzij haar relaties wordt de verloren zoon snel gemotoriseerd opgehaald. Eind goed, al goed. Wij rijden vrolijk naar huis terug over de drukke snelweg. De Grashoppers waren weer ‘top’ en we kijken allen uit naar de laatste grote tocht van het jaar … bij Leo die wel weet waar Mieke de Pap vandaan haalde …