Het ochtendlijke Olen ligt erbij als een suikertaart, wit bepoederd en toch schijnt de zon als wij vanaf het station richting grote witblauwe tent stappen. Zijn later dan de vorige jaren, ik raak niet zo makkelijk mijn bed meer uit de laatste tijd. Clubmaatjes Jakke en Roger zijn ook al paraat. Ijsetrippers kan je overal ten lande tegenkomen dezer dagen.

De langere afstanden gaan al meteen hun eigen richting uit, een landschap van weiden en akkers tegemoet. De ondergrond varieert van sneeuw en ijs tot donkere modder en plassen. We stappen langs de Sluizenweg richting Albertkanaal, zijn vrijwel alleen op dit deel van de omloop. Meeuwen zitten op rijtjes te verkleumen op draden boven het water. Wij pikken de vroege vogels onder de marathonstappers op, of beter nog zij ons. Duiken via het Sluizenpad opnieuw bosjes en weilanden in. De parkoersmeester bedenkt een eigen weggetje door een bos vol bramen. Behoedzaam slaan we er ons doorheen. Op de volgende veldweg stormt snelstapper Rudy ons voorbij. Op al respectabele afstand volgen we hem terug naar het kanaal. Er hangt een merkwaardige geur van kokende rijst of deegwaren, alhoewel er alleen maar fabrieken in de buurt zijn. Terug in bosrijke omgeving lopen we een besneeuwd en soms glad bmx strookje. Zeker Linda’s favoriete ondergrond niet. Terug in de sparrenbossen kan er opnieuw normaal gewandeld worden. We herkennen het Bulepad van eerdere omzwervingen in deze omgeving. Lopen tussen woonkernen door richting Ukkenpaadje en zo verder naar Beilen. De rustpost van OLV-Olen is dan vlakbij. We genieten er van heerlijke vers gemaakte soep geserveerd met een dubbel boterham. Bij Gedoviba is de verzorging altijd optimaal en aan heel democratische prijzen. Kunnen vele verenigingen een lesje van leren.

Na een kwartiertje naar het wereldkampioenschap veldrijden gekeken te hebben gaan we weer op pad. Lopen niet zo gek ver van de startlocatie en pikken bij een witte kapel uit 1956 de kortere afstanden op die nog maar net op pad zijn. Volgen een tijdje den ijzeren weg over een strook natuur die er soms bepaald ‘vettig’ bijligt. Na de voetbalterreinen van AC Olen volgen statige huizen van wat vroeger denkelijk de cité voor het hogere kader van Umicore was (Hoboken – Olen in die tijd). Moeten even echt ploeteren door een strookje gras dat onder water staat. Voor Dirk en ikzelf geen probleem, Linda en een andere wandelaar maken er zich behoorlijk druk om. Passeren de mooie muurschilderingen bij Umicore en gaan dan proberen rusten in zaal De Vrede. Aan consumpties geraken blijkt er een onmogelijke opgave en dus spreken we de eigen voorraad aan.

De lokale lus begint met wat huisjes kijken. Dra volgen berk en spar, een zanderige ondergrond ook, zeer goed begaanbaar. Tarmacjes voeren ons dan langs Zonnedauw richting Vaart, de natuur wenkt weer. Ben beducht voor de doorgang van die onvolprezen Mosselgoren maar dat valt best mee. Nattig ja natuurlijk maar het echte ploeterwerk blijft beperkt tot één strook. Paul Baestaens toont ons hoe het moet. Het echte moeras overwinnen we middels vlonders voorzien van ‘kiekendraad’ en dus helemaal niet slipperig. Wel moeten de grote jongens tijdig ‘kop in kas’ om geen ‘tek op hun dek’ te krijgen. Na een ruime omzwerving ruilen we de natuur in voor een jaagpad langs de vaart. Moeten de brug over terug naar De Vrede. We doen tientallen minuten over dat kleine stukje gewoon van de ene naar de andere bekende schuifelend. Gezelligheid troef ! Aan tafel zitten we met Geertrui en Jan Met De Pijp. Deze laatste heeft de glimlach van een schooljongen op het gelaat. Hij geeft mij een prachtig cadeau waar ik toch wel stil van wordt (zie mijn wandelblog).

We vatten de laatste etappe aan met een strook langs het plots erg winderige kanaal. Zijn blij zand en grillige sparren te kunnen opzoeken. Een leuke parkoersverbetering zet ons puur natuur, behalve een stortplaats, af bij Langendonk. Zottemie stoomt voorbij, wil wat snelheid trainen. Bart zal een eind verder volgen. Zwerven door de minst natte gebieden van het Olens Broek en zetten koers naar de bruggen over het kanaal en onder de spoorbaan door. Zijn in Gerheze en dan is de finish in zicht. Een landelijk tarmacje, wat bosjes en immer groene weilanden, wir haben es wieder geschaft ! Gedoviba trakteert op een gratis Duvel of Hopus naar keuze. Onder leiding van Ria bouwen een groep afstandenwandelaars uit alle windstreken een feestje. Wij reppen ons naar de trein, just in time ! Reizen met een gelukzalig gevoel terug naar Hemiksem, Het was weer eens heerlijk wandelen bij deze nog jonge maar zo talentvolle vereniging.