Lindake slaapt nog gelukzalig als ik om vijf uur stilletjes uit bed sluip. Moet ‘oep ’t Zuid’ de trein halen van 06:17 die zo’n anderhalf uur later in Oostende aankomt. Kan ik onderweg nog een stevige uil vangen. Het is koud aan ’t Zeitje, zo’n dertien graden, ik ben te licht gekleed, brrr. Probeer een andere route uit, geen kusttram maar bus 68/69 die naar Veurne rijdt. Blijkt een goeie gok te zijn. Een rustige rit van een klein uurtje door het achterland tot het Visserijmuseum in Oostduinkerke. We zijn met een tiental wandelaars. Bij Sunparks moet de chauffeur enkele honderden meter stapvoets rijden om de horde wandelaars voorbij te laten. Ik herken meerdere bekenden zoals Frans (van Jefke), Patje van Giesbaarge en Peter de Zeeuw. Het is 500 meter lopen tot de Witte Burg en de Sint-Nicolaaskerk. Wegens mijn laattijdige beslissing om de Vierdaagse te wandelen ben ik niet ingeschreven en sta ik zo’n halfuur in de file. Naamgenoten Linda & Patrick (Halen) zijn dus ruim voor mij op pad.

Om 9:45 kan ik me eindelijk op gang trekken. Heb gezellig staan keuvelen met twee goedlachse West-Vlaamse deernes die één dagje meelopen. De 32 km wordt meteen van de andere afstanden afgescheiden en dus loop ik vrijwel alleen langs de duinrand, door straten afgezoomd met wilgen. Passeer een jeugdkamp, het is er nog stil in de tenten, Sunparks, bungalowparken ik ken de route richting Ter Duinen haast uit het hoofd. Vele wandeltochten volgen deze weg. We maken een ommetje door het park van het CM verblijf en krijgen een sinaas drankje aangeboden. Een man met doedelzak speelt vrolijke deuntjes en daar hou ik van. Loop nog steeds rechtdoor over een oude spoorweg, nu fietspad achter kasten van villa’s. Doe netjes 49 minuten over de eerste 5 kilometer die mij afzetten centrum Nieuwpoort bij het Keunepark.

Uiteraard lopen we over de houten vloer langs de IJzer tot zijn monding bij de toren van het loodswezen. Het bekertje melk sla ik af, kan mijn maag niet goed tegen. Een eerste keer de dijk op langs flatgebouwen en even verder zowaar de duinen in. Deed deze organisatie vroeger bij mijn weten niet en is dus een ‘meepakker’. Het miezelt als ik terug op de dijk kom. Liep 57 minuten over de tweede vijf kilometer en dat komt natuurlijk door het zand baggeren. Stap langs een marktje en kies voor een portie koude kibbeling. Kan ik lekker al stappend opsmikkelen. Een jong koppeltje met Limburgse roots vraagt mij wat er aan de hand is. Kijken verbaast en verwondert als ik zeg dat we vier dagen lang telkens 32 km zullen wandelen. Ik ga een fietspad op net achter de eerste duinenrij en het strand. Herken de gebouwen van de ‘Pays de Charleroi’, herinnering aan mijn kindertijd en de ‘colonies de vacances’. De parkoersbouwer houdt van variatie. We lopen een strook op het strand, waar ik het natte zand opzoek, kwestie van wat tempo te maken. De duinen komen uitgebreid aan bod en bij Koksijde lopen we opnieuw op de dijk.

Ik zoek een cafeetje op en vraag wat er te drinken valt. De dienster verstaat geen Nederlands en zal een ‘garçon’ sturen ! Twijfel even om een ander terras op te zoeken maar blijf als brave Vlaming toch maar zitten. Opteer voor een Brugse Zot en een kwartiertje pauze. Door het spel van zon en wolken toont de zee een schitterend kleurenpallet. Een Seaking hangt boven het water, reddingsoperatie of oefening, ik heb geen idee. Stap gelaafd verder en kom aan kilometer 15 na 3:05. Krijg er het klassieke vissoepje aangeboden door de Oostduinkerkse Orde van de Paardenvissers. 60000 bekertjes schonken ze vandaag naar eigen zeggen. Even verder heeft een echte reddingsoperatie plaats uitgevoerd door de plaatselijke brandweer. Een man werd via een ladderwagen uit een appartementsgebouw gehaald. Het doet de omstaanders huiveren terwijl de ziekenwagen stilletjes wegrijd. De afstanden 16 en 24 km hebben mee van het soepje genoten en samen zoeken we de Koninklijke baan op. 24 en 32 km moeten opnieuw de dijk op, deze van De Panne nu tot het standbeeld van Albert I. Liep weer 58 minuten over de laatste 5 km, mijn tempo zakt blijkbaar een beetje. Ik had besloten weinig te stoppen maar wel naar mijn gehavende knie te luisteren en die vraagt een lager tempo.

We lopen nu met z’n allen langs villa’s en lage flatgebouwtjes door achterafjes en stille straten richting Calmeynbos. De parkoersbouwer heeft er zin in en laat ons heerlijk zwerven in het groen tot bij Moeder Lambic. Vriendelijke MP’s helpen ons de drukke baan over. Terug het groen in voor een weidse bocht rondom de Oosthoekduinen aan de rand van de polder. Het grijze zwerk laat z’n eerste druppels los. We lopen beschut door het groen en het stoort dus nauwelijks. Moeten nu toch de polder in, over een fietspad langs een drukke baan richting Adinkerke. Ben net vijf uur onderweg voor de eerste 25 km wat ik netjes vind. Bij cafeetje De Kloeffe gaan we met z’n allen een graspad op door het maïs. Deze ‘eigen weg’ loodst ons naar abdijhoeve Ten Duinen, fraaie gebouwen met museum en kerkje. Prachtig stukje wandelweg. Aan de overkant van weer een steenweg wacht het vliegveld van het ABL. De plaatselijke burgervliegclub heeft zijn nostalgische toestellen te kijk gezet. Velen houden pauze in de kleine kantine, ik  loop gelijk door. Stappen een paar kilometer over het tarmac met uitzicht op enerzijds Veurne en anderzijds de kustdorpen. Trotseren daarbij hemels gedruppel bij nogal wat zuidwester. Wandelen door domein ’t Liefoord terug de bewoonde wereld binnen. Net achter een bocht … Ik kijk los in de ogen van Erik Fels die mij meteen herkent en met zijn natuurlijke charme ook met voornaam aanspreekt. Ook Anita is er ! Ik ben uit mijn lood geslagen door hun aanwezigheid, als hoffotografen nota bene, en de vrolijke knuffel waar zij een patent op hebben. De laatste paar kilometer langs Ter Yde, gewoon rechtdoor leg ik aan ijltempo af. Die kerel geeft mij nog altijd een boost ! Het binnenplein van het visserijmuseum zit afgeladen vol. Ik begroet er nog vele bekenden : Dirk (Zichem), Willy & Mary, Polleke Baestaens en nog veel meer.

Loop door naar de bushalte, hier een drankje bemachtigen is een onmogelijke opgave. Reis een halfuurtje vroeger dan gepland naar Oostende af. Wordt er getrakteerd op een stevige plensbui. Gelukkig staat de trein er al en kan ik mij installeren, voetjes op de bank. Ben om 20:15 terug thuis en kan Linda vertellen van een prachtig parkoers en de vele belevenissen van de dag. Morgen mag ik wat langer slapen.