L’Amitié par la Marche maar dan op zijn Nederlands, daar genieten wij vandaag van. Martin gaf de aanzet met Borkel & Schaft als hint aan te dragen eerder deze week. Als een echte wandelmaat biedt hij aan ons op te pikken bij Neerpelt-station. Wij glunderen, een tochtje bij Ad en zeker in deze omgeving slaan wij nooit af. Peter Heesakkers verlaat net de startzaal als wij aankomen. Maakt gelijk rechtsomkeer voor kop koffie met de Belgen. Hennie sluit haar ‘zusje’ Linda in de armen. Altijd feestelijk thuiskomen zo’n Olat tocht.

Het duurt dan ook even voor we op gang geraken. Sorry Martin, 40 km is gezien het tijdszijn voor ons te hoog gegrepen. Vanaf camping Dommelvallei duurt het maar een paar natte veldwegen tot de schattige rivier. Ad zorgt voor afwisseling met enkele bosstroken, ook hier spar uiteraard. Bij een hondenclub heerst luidruchtige drukte, de zondagse training sessies. Terug de Dommel dan in open terrein met de eerste rustpost aan het water, een schitterende locatie. Koffie en Olat-bammetjes, heerlijk !

We nemen afscheid van Peter die de 20 km loopt en vervolgen onze weg langs …de Dommel uiteraard. Elke ‘pinnekesdraad’ dient overwonnen te worden middels een houten trapje, met galante Martin steeds weer paraat voor de ‘korte pootjes’. Schitterend biotoop dit inclusief rietkragen en al dan niet verzopen weilanden. We verlaten de waterkant en gaan een winderige landdijk op richting hoevegebouwen. Snel terug puur natuur met het Plateaux Hageven. Haast kaal terrein met wat vennen. Ik herken het van eerdere tochten van de Grenslopers. Een knuppelpaadje, dennen en sparren groot en klein, we maken een ruime boog rond grote stille plassen. Eigenlijk stappen we van de ene immense open plek naar de andere, nu met mosduinen en nog meer vennen, wuivende gele grassen ook. Schitterend doorsteekje over een rivier met brede rietkragen en middels een wiebelende hangbrug. Verstandige Europese investering. We gaan nu laantjes trekken, beschut door frêle boompjes tussen de akkers door en dit tot de sobere rustpost. Hebben er 15 km opzitten en genieten van koffie en ‘bookes’ op een bankje achter een ‘camionette’ die ons netjes uit de wind houdt. Goed gedaan mannen helpers !

Gesterkt doorlopen we nog meer laantjes, bereiken stilaan de eerste grenspalen. Tussen twee grachten lopend wordt ons pad wat Olatter (lees vettiger). Even wat tarmac als we langs enkele hoeves passeren maar snel terug een sparrenbos. Weg van de 40 km naar de Warmbeek en zijn prachtige, hoge gele kraag. De rustpost Achelse Kluis wenkt. Genieten van een patersdrankje van ’t vat en dan wil Martin daar graag een stukje kaas bij. Uiteraard zijn wij het met hem eens. We worden overvallen door een groepje veertigers, de Wilskes, Karin & Dirk, Zottemie & Bart, Denise & Patrick.Tja, we zijn echt wel in Bels hé !

Verlaten de abdij langs de grenskant en de Doodendraad. Zelfde Duitse fenomeen uit WOI dat we ook kennen bij Leo in Poppel. Hier wel heel expliciet aanwezig met wachthok en ‘pinnekesdraad’. De grens der Lage Landen is duidelijk op het asfalt aangebracht. Het bordje Leenderbos stelt onze kennis van aardrijkskunde bij. Wij lopen naar Groote Heide, drassig grasland omgewoeld door wilde zwijntjes die wij niet te zien krijgen. Adje op zijn best en ploeteren zullen we, door de zwarte smurrie van het natte woeste bos. Dan een eenvoudig graspad dat heerlijk mee slingert met de ruime meanders van de Tongelreep. In de verte wenkt de soeppost. Adje scherpt onze honger, laat ons in een weidse boog aankomen bij Willem en de dames bij de dampende ‘erweten’ soep. Komt Henri Floor zowaar de groep vervoegen, hé dat is een leuk weerzien !

Dirk geeft het laatste startsignaal. Blijkt dat Martin de enige Neder is tussen niet minder dan 12 Belgen. Alhoewel hij is ook een echte Nederbelg als het op wandelen aankomt. Nog even wat nattig bos, door Zottemie doorkruist als een Golden Retriever, pets … pets, ik heb toch geen natte voeten ! Het groepje is sneller dan wij of heeft grote dorst, ze lopen van ons weg over een landdijk die tot de achterkant van de camping voert. En … dan is er zowaar Duvel ! We genieten na van een magistrale tocht, echt weer Ad en Olat zoals wij ze kennen, de absolute top als het om wandelen in de Lage Landen gaat !

Martin zet ons netjes af in Neerpelt. Wij reizen met een gelukzalig gevoel terug naar Heimisse, half slapend, half lachend met de (liefdes)verhalen van de bakvissen die in Antwerpen proberen volwassen te worden. Bedankt lieve vrienden allemaal, wat zijn wij blij nog eens samen met jullie te hebben mogen genieten.