Toch handig zo’n rechtstreekse treinverbinding. 70 minuten relax reizen van Antwerpen-Centraal tot Tubize. Kilometertje wandelen door de grauwe Waals-Brabantse gemeente en we staan in de ‘buvette’ van de lokale voetbalclub, een topper ‘en D2’. Het is er kaal en stil, gelukkig brengen de roodgele clubkleuren wat leven. Net als ‘permanent’ van dienst Daniele, die mij als een echte Waal een kus geeft. Uit Herne zijn nog steeds kranige Willy en zijn vrouwtje paraat. Hij beseft niet hoe dikwijls ik thuis bovenaan de trap van de slaapkamer aan hem denk. Maar we gaan wandelen, een tochtje van ruim 28 km. Jaren geleden dat we hier nog waren. Starten meteen pittig langs de muren van een tot lofts in ombouw zijnde industriële site. What goes up must come down, vandaag tot de kale vlakte van wat ooit de Forges de Clabecq was. Nu niet meer dan een stationnetje vol graffiti en een platen frietkot. Brug over het kanaal naar Charleroi en dan langs de steenweg omhoog voorbij de dorpskerk. Onmiskenbaar Waals allemaal met typische werkman huisjes. Weg van de bebouwing, smal pad langs bolle akkers, ooit tarmac geweest. We volgen een klaterend beekje tot de ingang van een kasteel, nu privé universiteit domein. Wegdraaien het statige bos in, pittig klimmen tussen beuk met een ondergroei van bloeiende paasbloemen in het wild. Rustpost na 5,4 km in een cafeetje te Sint-Veroon (Halle/Lembeek). Le patron y parle uniquement la langue de Molière.

Bakje flauwe koffie (dirt water zou mijn Braziliaanse collega zeggen) en weer op pad. Hoog boven en parallel de vallei over een tarmacje dat duidelijk dienst doet als sluipweg. Voorbij een hoeve die er denkelijk vijftig jaar geleden eender uit zag. Kleine hokjes weerszijden de weg herbergen het vee, de mesthoop prikkelt onze reukorganen. Duiken de vallei in langs onverhard, zeg maar vettig, om meteen weer te klimmen. Een brede holle weg met overdaad aan klimop loodst ons naar het akkers plateau. Prachtige vergezichten meteen. De parkoersbouwer gaat wat spelen met de heuvel en onze kuiten, steeds weer op en neer golft ons pad. Een laatste duik, we pauzeren in een klein schooltje te Braine-le-Château onder meer met Jean & Liliane (Anderlecht).

Na de pauze stappen we door het dorp om vervolgens aan een stevige klim te beginnen. Mogen op adem komen in de Sentier du Hasard, rustig bospad, en dan terug een niveau lager tussen de woningen. Lekker vettige klim langs weilanden vervolgens, vlak komt in dit parkoers niet voor ! Om de lokale voetballende jeugd te bereiken moeten we weer een verdieping lager. Bois des Pochets, lees ik op het volgende bord voorbij een roze hoeve. Upstairs maar weer tot de rustpost in Sint-Veroon. Hé, hé, stevig werk tot nog toe maar wij vinden het prima. De nivellering neemt af. We stappen naar een mini watertoren en fraaie gedateerde woningen. Stilaan bergaf tot het kanaal en de brug van daarstraks. In de vallei werkman huisjes. Het begint ons te dagen. Hoog in de heuvel de woningen van het kader, in de vallei die van de werkman, allen Forges de Clabecq. We wandelen rond de kaalgeslagen industriële site en duiken langs een landelijk kasseitje, samen met een straatbeekje, terug naar beneden. Meteen terug upstairs natuurlijk langs woningen en akkers met laagstaand wintergraan. Laatste rustpost in cafeetje l’Egypte. Net op tijd om te zien hoe Spartacus de troepen van Lefevere te grazen neemt.

De laatste loodjes nu, enkele vlokjes sneeuw die smelten voor de zon. We wandelen een heen-en-weertje langs de spoorlijn richting Hennuyères. Nog één klimmetje en vervolgens door gehucht Stéhoux. Langs het kasseitje van le Pont du Diable terug tot een riviertje en dan … recht naar den Duvel. De opeenvolging van heuvels heeft zijn tol geëist, we nemen een ruime pauze. Ik heb een fout uur voor de trein in gedachten en we missen hem dus net. Halfuurtje wachten, geen ramp. Helaas zijn er ook werken rondom de Rooseveltplaats en missen we onze drie verbindingen naar Hemiksem ! Resultaat : pas om 21:30 thuis, het kan verkeren zei ene Bredero !