Ondanks twijfels in de weer berichtgeving waag ik het er op. Blijkbaar kan ik op een eenvoudige manier in Velle geraken. Ja, ja, Velle, een deelgemeente van Temse tegen Sint-Niklaas aan geprangd. De vriendelijke buschauffeur wijst de weg vanaf halte De Krekel. Miezel vergezelt mij naar een startlokaaltje onder de kerktoren. Het lijkt op een werf. Ik mik op de volle afstand van ruim 20 km.

Stap langs een tarmacje richting grondgebied Sint-Niklaas, van bebouwing naar bosrand en zowaar de rotonde bij de bushalte waar ik net vandaan kom ! Duik vervolgens een prachtig sparrenbos in met een weelderige ondergroei van varens. Slinger mij behoedzaam een weggetje tot een heuse wagenrust naar beproefd Nederlands model. De dames zitten er verdoken onder een luifel en ik loop gewoon door, slingerend langs prachtige mostapijten tot de Jagersdreef. Breeduit grindpad tot een aanplant van ‘kerstbomen’. Dwars door een stille wijk van landhuizen dan en vervolgens door nattige velden met boven het hoofs het sissende geluid van hoogspanningskabels, Doel is niet veraf. Over de privé parking van de lokale slager stap ik Haasdonk binnen en pauzeer bij Nachtvlinders. Er staan zowat 8 km op de teller.

Ik twijfel, neem ik de bus weg van het nat of loop ik toch nog door. Op slecht karakter en tegen beter weten in gaat het langs een kerkwegel en een strookje steenweg richting voetweg 34. Langs orchis, maïs in de bloem en verdom pikante netels terug de weidse landerijen tegemoet. Een strookje oude (militaire) spoorbaan loopt dood in het bos. Verderop wacht een KMO zone en de dreven rond het Hof van Saksen. Loop al de ganse dag moederziel alleen, geen tweede gek te bekennen. Haast eindeloos landelijk tarmac voert mij terug naar de rustpost in Haasdonk. Hoe is het, vraagt de kassierster. Nat, natter, natst is mijn antwoord. Tja we kunnen er nog om grijnzen ook !

De laatste loodjes beginnen bij het dorpsplein en de imposante dorpskerk. De Bunderwegel en een kasseitje voeren naar het lokale Fort. De parkoersbouwer schudt er een wegel uit zijn mouw van nauwelijks 20 cm breed in het hoge gras. Leuk al lijkt het bijwijlen een roetsjbaan. Vanaf kapel Sint-Amelberga even verpozen op het tarmac langs een hectare of zo zonnepanelen met een rustdag. Een laatste strook maïs, een laatste bosje, doorregent zoek ik het bushokje bij De Krekel op. Zit er wat humeurig mijn laatste booke op te peuzelen tot de bus terug naar de Koekenstad. Het heeft maar één keer geregend vandaag …. de godganse dag !