Vanaf Mechelen neemt de mist gestaag toe. Het is dan ook kouwelijk en onaangenaam als we van station Kapelle-Op-Den-Bos richting Ramsdonk stappen. Door een gelukje zijn wij via internet te weten gekomen dat de startlocatie niet in Nieuwrode was. Aan Ramsdonk hebben we goede herinneringen, dus vort met de geit. In de warme zaal komen we Rikske van Bornem tegen, beetje op de sukkel en hier om onder de mensen te komen.

Na de babbel trekken we ons op gang. Een wandelaarster met stok keert op haar stappen weer, gladde plekken op het tarmac, we vorderen behoedzaam. Langs uitgekapt bos in een weidse lus om de startzaal en dan wadend door bruin blad langs een hoge omheining. Aan de laan met dubbele bomenrij te merken denkelijk een landgoed, oud kasteel. Fiere pellende platanen sturen ons naar een brugje onder de spoorbaan. We gaan het fietspad op richting Londerzeel. Passeren de Bergkapel en zijn verspreide bidweg stations. Wordt verderop Wolvertem, Meise en tenslotte Westrode. Vrijwel zes kilometer tarmac lopen met een zichtbaarheid van nauwelijks een paar honderden meter. Oervervelend.

Na de pauze meteen een onverharde veldweg die overgaat in een bosstrook. Even vettig en dan … tarmac. Gelukkig opnieuw onverhard als de 24 km wegdraait langs een koolzaadveld. Vervolgens graspaden langs akkers en dus goed begaanbaar. Dwars door de Sint-Nikolaaswijk van Kapelle-centrum nu en langs de fabrieken van Eternit naar de vaart. Door de mist is het water en zijn rustende rivierboten nauwelijks te zien. Pauze in het leuke clublokaal van de Sluisstappers, het Schippershof. Wordt meteen gezellig als de Hoeilaarders van de IJsetrippers binnenvallen.

We trekken verder langs het mistige kanaal om enkele honderden meter verder opnieuw de akkers in te duiken. Stilaan priemt de zon als een flauwgele bol door het grijs. Rapen en prei trekken de aandacht, vervolgens letterlijk dwars door gehakseld maïs. De zichtbaarheid neemt met de minuut toe, het plezier aan wandelen eveneens. We gaan stegels lopen luisterend naar namen als Adrians Bosch en Armbosch. Winterwortelen worden geoogst, begin december nota bene. Een vrij gevaarlijk stuk steenweg en dan opnieuw graspaden, vrijwel tot de rustpost van Westrode.

Ondanks het sombere weer toch drukbeklant en met de broertjes De Keyser. We stappen de akkers van Bosveld in. Het is intussen zowaar zonnig geworden ! Een akker van savooikolen loodst ons naar de spoorbaan. Onderdoor en nog een paar straten tot een Lourdesgrot en de finish. We kunnen gaan Duvelen. Net als we op het punt staan treinwaarts te gaan komen de Hobohemmers binnen. De schatten geven ons een lift tot in onze eigenste straat. Hoe een erg matige tocht toch nog een happy end kreeg ! Alleen, het doet vreemd aan om op zaterdag al om 16:00 thuis te zijn …