Na vier dagen hypocrisie te Vilvoorde doet het deugd weer tussen echte mensen te zijn, de wandelfamilie. Bij de eersten die ons begroeten het Gouden Wandelpaar 2016 zijnde Gina & Krist. De context waarbinnen zij hun prestaties hebben opgedreven dit jaar is voor iedereen bewonderenswaardig. Zeggen dat ik hen als pril koppeltje exact tijdens deze wandeltocht voor het eerst ontmoette, ettelijke jaren geleden intussen.

Starten tijdens deze tocht is altijd moeilijk, we babbelen ons een weggetje van de ene tafel naar de andere collega. Finaal bereiken we toch de uitgang van de zeer ruime zaal. Zoals het hoort op weg en door de ruime hal van het Brugse station. Dan het Minnewater opzoeken en over de eerste kasseitjes dokkeren. Langs het gebouw van het gelijknamige OCMW en vervolgens door het Begijnhof. Met vele toeristen vertedert toekijken op de vele witte zwanen. Geen ongenode zwarte Australische rustverstoorder meer te bespeuren. Voorbij de rustplaats van paard & koetsier duiken we de stad in met zijn vele, meestal witgekalkte Godshuizen. Kleine rustpunten in de drukke stad. We wandelen door het Minnewaterpark en de nieuwbouw van het Colettijnenhof. Dan duiken we ‘Bruges insolite’ in, de binnenstad van de gewone burger. Een extra parkje bij ’t Pandreitje, een waterpartij bij de Molenbrug en dan breed uitgesponnen langs de vele kerken die Brugge rijk is. Zeker en vast goed bemeten die eerste 8 km tot rustpost Sint-Leo.

De tweede etappe dan. Smalle straatjes, haast steegjes van kassei loodsen ons richting Stadsschouwburg. Het miezelt lichtjes als we door enkele winkelstraten lopen. Zoeken opnieuw de rust op en een klein parkje. Passeren café Kalvarieberg dat mij bekend voorkomt van eerder gelopen Globetrotterstochten. Door een binnentuin richting Sasplein, we zoeken de Brugse ringvaart op en zijn windmolens. Door de ommuurde kasseitjes van Hemelrijk gaat het terug naar Sint-Leo. Overbevolkt deze keer.

Gouden Handrei, lees ik op een naambord, de vele Brugse waterpartijen komen uitgebreid aan bod. Er heerst een immense drukte rond het centrum, zijn ijspiste en kerstkraampjes. Geen spek naar onze bek en we reppen ons verder richting ’t Zand. In de winkelstraat zelf is het vrij rustig en we worden niet als andere jaren ondergedompeld in de vele Kerstmarktjes. Neen, in ruil krijgen we nog meer witte Godshuizen te bewonderen en de monumentale Dumery klok. We zijn al rond 14:00 terug in de drukte van de startzaal. Genieten uitgebreid van onze Brugse Zot, toch wel één van mijn favoriete biertjes. Gezellige babbel met Langdorpers en dan is het tijd voor de trein. Rustig dagje vandaag met een tocht die onderweg minder sfeervol leek dan vorige jaren.