Mijn voorlopig laatste dag ziekenverlof vul ik op met een wandeling, uiteraard. Ben verbaasd de enige treinganger te zijn die in Wezemaal afstapt komende van Antwerpen. In de startzaal is het IJsetrippers boven, wij bezetten haast het volledige folders tafeltje. Ik voel mij nog een beetje moe van het Baargse stappen zondag en kies voor 21 km.

Een rustige aanloop langs het Rodesvoetpad, de dorpskom uit en lopend langs de A2. Bergzicht noemt de tweede straat heel terecht want met uitzicht op de Wijngaardberg. Aan de overkant van de drukke autobaan een kasseitje en dan een niet te zware klim met venijnig einde, de Beniksberg. We lopen een heel eind over het vlakke duin, puur natuur met fraaie uitzichten over de weidse omgeving. Strookje blubber en dan tarmacje duiken naar ’t Holsbeekse Hellegat. Op en neer gaat het nu tot het zandstenen kerktorentje van Gelrode zich moeizaam profileert tegen het grijze zwerk. Eerste pauze na een uurtje lopen. De onfortuinlijke Claude komt ter sprake, menig wandelaar kijkt verbouwereerd.

Op weg voor een lus van acht kilometer. Langs de Dievenvoetweg naar de Eikelberg. Opnieuw genieten van relatief vlak en hoog boven berk en zand. Zakken langs een hol tarmacje en vervolgens klimmen door een berkenbos, het Kloesebos. Ben eenzaam op pad voor een lange omzwerving langs bospaadjes en open stroken van heide en pijpenstrootje. Naar het einde toe halen Annie & Willie, Leo ook mij in. Gezellig keuvelend duiken we de open ruimte boven Gelrode in. Moet hen laten gaan, geniet nog na van Kurtaanse fratsen en heb pijnlijke voeten.

Hoog tijd voor een wat langere pauze in de parochiezaal in gezelschap van Marij & Willy. De laatste loodjes dan. Achter mijn maatjes aan langs het stemmige kerkje en naar de Moedermeule, waar het kasseibaantje helaas is verdwenen. Dan de heuvel op tussen appelen en peren, althans later op het jaar. Waterloospad zet ons terug af in de vallei en het presentje van onze gastheren, een jeneverke. Spoel hem gelijk door met een eerste beklimming van de Wijngaardberg. Wat ze in Giesbaarge kunnen dat doen die van Werchter ook. Op en neer tussen de wijnranken en vervolgens de fruitbomen. Even pauze hoog tegen de bosrand en dan technisch zakken vanaf een monumentaal Heilig Hart tot de plaats waar ooit de Wesemeulen stond. Hinkel mij een weggetje naar de finish en een deug doend Duvelke. Ben verdomd hondsmoe. Rustige reis en vroeg naar bed, morgen moet ik terug naar Vilvoorde …