Zelden zo vlot gereisd als vandaag. Nauwelijks anderhalf uur onderweg en twee overstapjes telkens binnen de 5 minuten, needless. Het is al verduiveld warm om 08:30 op de speelplaats van de Hallaarse school. Hadden we hem hier verwacht, Martin is in geen velden of wegen te bekennen. We trekken ons dan maar onder ons beidjes op gang voor ruim 34 kilometer. Jacqueline volgend hebben we eerst een lokale lus van ruim 8 km voor de boeg. Wat kerkpaadjes, een wijkje nieuwbouw, dwars door tehuis Ter Kerselaere, domein De Averegten wenkt. We zijn maar wat blij een ruime omzwerving te mogen maken door de bossen van dit Heistse domein. Menig jogger tekent hier present voor de zondagse uitbuiking. Ons tempo stokt, Linda voelt zich helemaal niet lekker. Het lijkt of wij op een sukkeldrafje wandelen tot maai- en graspaden in de volle zon. Hooi geurt er heerlijk. Passeren een herdenkingssteen ter ere van een gevallen Lancaster jaargang 1944. It is hot in the city als we opnieuw de speelplaats bereiken. Stappen toch nog netjes binnen de verwachte tijden, zien wel waar het schip strand.

Trekken ons op gang voor de tweede etappe langs de Schranshoeve. Het eerste van vele privé domeinen komt aan bod. Dwars door halfopen terrein en een bosstrook sturen onze gastheren ons naar de oever van de Grote Nete. We volgen de kronkels van de rivier tot Itegem. Passeren een oude toren bij het rusthuis en kiezen terug voor de waterkant. Clubmaat Jakke wordt onze gezel. Het tempo gaat de hoogte in en de drie hazen huppelen door klavers en bossen. Linda komt in het ritme, volgt vlotjes tot de rustpost bij de Landelijke Ruiter Vereniging. Babbel met Wannes, geven elkaar rendez-vous volgende donderdag in Endert (Eindhout).

De Jakke stoomt door, loopt 17 km en wij dus 34. Een groepje wandelaars wordt met een busje afgezet. Blijken mensen van het Gentse brandwondencentrum te zijn die een gegidst rondje lopen. Wij op pad voor de derde etappe. Het echte Ivas haalt stilaan de bovenhand. Door het koren en het maïs lopen moet nu letterlijk geïnterpreteerd te worden. Wij genieten. Een eerste ambachtelijk bruggetje, een prachtige dreef rode beuk, daar is de Nete weer. We passeren het oude café ’t Schipke bij de Netebrug en stomen door alweer een mooie dreef. Maïsvelden liggen er stoffig bij. Tussendoor een tarmacje als verbinding en dan wild bos. We lijken lange tijd in niemandsland te wandelen, geen bewoning te zien. De eerste hoeves geven aan dat de rustpost ’t Hutteke niet veraf meer is. De boer ‘plaveit’ zijn veldweg met bouwpuin, bakstenen en dakpannen. Ik heb op mijn beurt een dipje. Kies voor een heerlijke meuslikoek tijdens de pauze. Hij zal wonderen doen. Gezond variantje op de klassieke taart of pistolet, made by Ivas.

Langs Niemandshoek en een stukje steenweg duiken we de bossen van de Merode in. Wij wisten niet dat deze tot hier reikten. Wandelen heerlijke onverharde dreven door het zonnige bos. Het terrein lijkt bekend bij de zondagse fietsers uit de streek. Na het bos volgen een paar tarmacjes langs onder meer een grote tomatenkwekerij. Op het terras van ’t Hutteke komen we warempel Theo tegen. Helaas geen Hennie vandaag, geveld aan handen en voeten. Langs deze weg wensen we haar het allerbeste.

Duiken meteen weer puur natuur in. Een bosstrook met varens waarin Linda haast verdwijnt (1,60 meter), bruinig water met veel gele plomp ook. Terug naar de Nete dan bij ’t Schipke. Niet voor lang. Ivas bedenkt een wandelpad door een weidse ruimte met bloeiend gras en tientallen bloemensoorten. Na de eigen weg het eigen bruggetje en ‘te griest’ door ‘de maïs’. Een paar hete betonbaantjes maar snel ook weer eigen paadjes over een zanderige paardenrenbaan en ja hoor … letterlijk door het mais. Zelden zo vroeg in het jaar zo’n grote droogte geweten. We lijken wel door duinen te wandelen, de schoenen kleuren zanderig geel. Een laatste pauze bij de ruiters. Komt Dirk Heylen daar aangestoven vanaf de start. Is wat laat (13:00 !) vertrokken maar gaat toch nog voor 30 km. De rakker heeft nog 17 km voor de boeg rond 16:00. Tja, hij heeft daar vast en zeker het tempo voor.

Lachend vertrekken wij voor de laatste opdracht. Moeten dwars door de bewoning van Itegem en krijgen vervolgens nog een prachtig strookje Averegten cadeau. Een zonnig graspad, een laatste wilde bosstrook, we zijn weer bij de steen ter ere van de Lancaster. Nemen aan de finish nog ruim de tijd voor een paar drankjes met Linda (Nijlen) en keren terug naar Heimisse. Ivas heeft zijn reputatie weer alle eer aangedaan. Het groene Neteland rond Heist en Itegem heeft heel wat te bieden als deze gastheren hun beste beentje voorzetten.