Vorig weekend zat mijn levenslust in de diepvries, netjes verstopt achter de kouwe kip. Heelmeesters Chris en Wilfried brachten zorgvuldig balsem aan op de diepe wonden in de ziel. Langzaam kwam mijn lichaam terug boven het vriespunt uit. Helen zal het wellicht nooit maar ik ben vandaag wel op stap met Linda. Vlotjes met de trein tot Diest en dan te voet naar de Schaffense vliegplein zoals aangegeven door Lydia. Bussen rijden af en aan bij de sporthal. Voor de vele militairen is het van ‘moetes’ voor de burgers een plezier, 32 wandelkilometer in lijn tot Leopoldsburg.

Wij schrijven in en trekken ons op gang langs de Water- en de Berkstraat. Karin en Dirk stomen voorbij, die twee lijken altijd haast te hebben. We duiken de golvende bomenkwekerijen van Limbos in, hier wandel ik al jaren graag. Even verderop de grote ‘zonnebank’ van Kelbergen. Strookjes herfstig verkleurend bos, voetbalterreintjes, weilanden en maïs, vergezichten ook. Na één uur stappen hebben we vijf kilometer afgelegd en wordt Lewie Stroboer onze gezel. We keuvelen ons een weggetje richting Vleugt (je weet wel Vos Op Stap) en vervolgen over tarmacjes door het halfopen landschap. Even letterlijk door een maïsveld en dan spant Ons Heer zijn regenboog. De eerste pauze komt er na 10 km en dus na netjes twee uur wandelen. Gezellige legertent en een leuk groepje wandelaars.

Lewie gaat er vandoor en wij volgen even later want Linda moet gaan ‘bossen’. Komt daar een fleurig dametje aangestapt, blijkt ons aller Sigrid (Kontich) te zijn. Wij zullen vandaag samen de rit volmaken. Na het volgende bosje is het huisjes kijken dwars door het Paalse Patersveld. Bij de Klitsberg een eerste opgever, een stevig van kantoorvet voorziene militair. Wandelen de beboste heuvel langs zijn mildere kant en passeren achtereenvolgens de Sint-Sebastiaansgilde Meelberg en de Paalse golfterreinen. Brug over de snelweg, ik ben verbaasd dat we zo snel Tervant verlaten, had er de tweede pauze verwacht. Bij kilometer 15 zijn we nog steeds netjes in het tempo. Stappen over een fietspad door Limburgse bossen tot het Albertkanaal. Brug over het brede water en dan lopen we een tijdje parallel door de Schipperstraat. Helaas komt het vele water nu ook van boven. Paraplu, cape of regenjas, elkeen duikt in zijn eigen beschutting tegen het overvloedige hemelvocht. Zullen een paar keer de oude spoorbaan naar de steenkoolmijnen oversteken. Stappen wel over heerlijk slingerende bospaden in het verkleurende groen. Koersel lees ik op het naambord. Passeren mijnwerkershuisjes met opvallend veel schotelantennes, een pleintje met kiosk bij het casino. Daar doemen de gebouwen van Beringen Mijn op met op de achtergrond de minaretten van de moskee. Tweede rust na 20 km en 4 uur wandelen. De legertent biedt adequate beschutting tegen de nog steeds heftige regenval en we wachten letterlijk tot de bui over is.

Meteen na het vertrekken een prachtig gezicht op de zonovergoten mijnterril. We mogen er zowaar op wandelen, zowat halve hoogte langs zijn noordelijke flank. Schitterende uitzichten natuurlijk over een groen lappendeken met donkere kerktorentjes en een paar andere steenhopen als bakens. Bij de horizon rookpluimen van industrie, ik vermoed de Nederlandse grens. Terug op zeeniveau volgen we aanvankelijk een fietspad en duiken dan het overheerlijke bronsgroen eikenhout in met een weelderige ondergroei van rossige varens. De vrouwtjes lopen vrolijk kwetterend voor mij uit, ik geniet van de heerlijke omgeving en de vele kabouterhuisjes met witte stippen. 25 km en vijf uur gelopen, als dat niet netjes is ! Even een fietspad bij Korspelheide en dan hupsakee terug de bossen in. Militairen vertragen, hebben zere voeten en benen, wij stappen fluks door het mulle zand van de heide tot de laatste rustpost. Geen bier te krijgen, Onze Jongens houden het sportief bij soep en frisdrank.

We laten een mals buitje over trekken en beginnen aan de laatste drie kilometer. Eerst zand baggeren om het domein uit te geraken. Even tarmac tot het bordje Leopoldsburg en ons vervolgens een heerlijk slingerwegje te goed doen tot Villa Astrid. In een pracht van een zaal bij een Duvelke nagenieten van een schitterende tocht. 1400 meter tot het station en een vlotte terugreis naar Hemiksem. Linda is zeer te spreken over haar eerste deelname aan deze tocht. Hopelijk neemt iemand het over van de op rust gaande Leopold I Stappers. Wij hoorden alvast positieve signalen.