Dit weekend verblijf ik bij mijn twee maatjes in Geraardsbergen. Zij hebben twee tochten ingepland bij clubs die ik niet ken. We houden het rustig want ze sukkelen beiden met de rug. Annieken blaast om 08:30 appel voor het ontbijt, ik moet dus om zes uur mijn Leuvens nest uit wat ik met plezier doe. Koffietje en broodje we gaan op pad. Halfuurtje rijden, met of zonder de raad van de Garmin dame, tot station Ede waar in het weekend geen treinen stoppen. Startlocatie is het Ankerhof, tevens de naam van deze nog prille wandelorganisatie. We trekken vandaag voornamelijk richting Erpe-Mere, zeer nieuwsgierig naar het gebodene. Ook clubmaatjes Viviane & Dany zijn van de partij, ik kom ze wel meer tegen in Oost-Vlaanderen.

Beetje moeizame start. De Groeneweg is een fietspad dat ons door de eerste velden loodst. Stappen een strookje bewoning van Nieuwerkerken om vervolgens over een tarmacje als een verweerd lappendeken puur natuur op te zoeken. Brug over een spoorbaan en nog meer groen langs een eenmanspaadje randje weilanden. Brug over de E40 nu en opnieuw de velden in met prachtige stroken paars witte bloempjes. Bereiken alzo de kern van Erpe. Onze gastheer zoekt fluks het volgende  paadje tussen weilanden op en voert ons dan naar Meredorp voor de eerste pauze na 8 km. Super was het niet maar hier is duidelijk moeite gedaan om zo veel mogelijk groen te bieden, alle lof dus.

Langs het standbeeld van ons aller Lucien ‘Alpe Duez’ richting splitsing en een kiezelpad langs een diep ingesneden beek. Weilanden en maïs in een zonovergoten kouter tot Bambrugge en zijn Everdal. What goes down must come up en we klimmen onze een weggetje naar een drukke steenweg waar we het parkoers van daarnet dwarsen. Grintpaadje naar niveau lager en heerlijk pad langs de beek, ook al van daarstraks. We verslikken ons in het parkoers centrum Mere maar komen goed terecht voor ons wandelaarsdrankje. Hebben nog 8,7 km voor de boeg.

Beetje straten lopen om uit het dorp te geraken. We passeren daarbij de lokale brouwerij De Glazen Toren. Een steegje langs weilanden, wat straten ook, de diepliggende beek van daarstraks komt weer aan bod, zei het een andere van wilgen voorziene strook. Passeren een watermolen in verval en steken een spoorbaan over. Klimmende straten en vervolgens letterlijk door een geurend koolzaadveld en langs een eenzame kapel tot de Kruiskoutermolen. Schitterend stuk parkoers dit ! Opnieuw wat straten down & up, het Stevensveld in. Dra half beton, half kassei, pittig toch wel en het duurt een tijdje. Bereiken bij Topmolen het hoogste punt van de tocht en een magistraal vergezicht. Zijn allen een beetje moe en blij stilletjes te mogen dalen tussen weilanden van Mere naar Ede.  Bij perron 1 weten we de finish nabij. Doen een gezellig terrasje onder een luifel en feliciteren de parkoersmeester. Dit was een leuke tocht waarbij de pittige en laatste 8,7 de kers op de taart was. Volgend jaar zijn wij opnieuw van de partij.   

FOTOREEKS