Het voordeel van bij Anny & Chris te blijven slapen is dat je geen wekker nodig hebt, zij zorgen er wel voor dat je op tijd uit je bed bent, twee hoog. Ik schat dat het zowat 05:30 is als ik in de wachtrij sta voor de inschrijving te Strijland. Mijn maatjes zijn helpers vandaag, stappen niet. Kodakje bij, vraagt de secretaris, natuurlijk zeg ik, we kennen en waarderen elkaar. Op de luxueuze bus dan met Chris D., Bart en Willem, Bart met een duidelijk verslag over Omloop Kluisbergen gisteren. Ik probeer nog wat slaap te vatten maar ben bloednerveus, faalangst door de voorspelde hitte en mijn verdunde zuurstofpijpjes. Wil toch zo graag deze tocht hé. Wat mij opvalt is dat er veel dames deelnemen, dikwijls van jongere leeftijd ook. Mooi toch voor de wandelsport ! Volle zon aan de ‘bollen van Brussel’ en 17°C om 06:50. De groep start aan een gezapig tempo en daar ben ik blij mee. Ik kies zo’n beetje mijn richtpunten zodat ik zonder krachten te gebruiken vlot mee kan. Lukt heel leuk langs paden die ik als Brusselaar uiteraard ken. Strookje Park van Laken, Square Leopold III en dan het schitterende Park Boudewijn en zijn Molenbeek. Onze gastheer trekt door langs de beek tot wat ik vermoed het Laarbeekbos te zijn. Langs het spoor nu naar de Rivieren, Ganshoren weet ik. Tussendoor eens een kasseitje en dan voorbij Winkelcentrum Basilix. Leuk achterdoortje in het groen en bij de Lusthuizenweg (wat een naam) genieten van een colaatje, we zijn een ruim uur onderweg.

Enkele straten lopen in Berchem-Sainte-Agathe en dan het Kattebroek in. Onze gastheren rijgen de groene Brusselse stroken aan een onwaarschijnlijk tempo aan elkaar. Had ik zo mijn mikpunten voor de wagenrust, nu loop ik alleen, wat mij niet deert. Wandel een schitterende natuurreeks die ik recent met Adeps in omgekeerde richting deed. In het groen met een massa aan gele boterbloem, stappend over vlonders ook. Wat is dit zalig ! Kom in Dilbeek uit en moet een paar pittige straten lopen en graanland. Afdaling dan bij de autobaan maar in het groen met een heerlijk geur van verwelkende daslook.  What goes down must come up en het Pajottenland toont zijn ware gezicht, golvend. De schitterende bebossing van de Thaborgberg mag ik deze keer vervolgens in dalende lijn doen mits vele haardspelbochten. Saaie strook dan om onder de autobaan te geraken maar het kan niet anders. Maar er is wat moois beloofd … de Wolfsputten. Onze baas houdt het rustig en wisselt zachtjes golvend af tussen bosjes en gele weilanden. Nog eens, wat een parel van een start is dit eigenlijk ! Ik pauzeer zoals iedereen een eerste keer na 18 km. Vraag mij eigenlijk af waar ik in de groep zit en dat valt best mee. Zeker 25 wandelaars achter mij en ze zien er allemaal tien jaar ouder uit dan normaal, tot ik mezelf in de spiegel bekijk … oeps de warmte eist ook bij mij zijn tol !

Ik maak nu een beginnersfout. De afpeilers komen binnen en ik vertrek ‘sofort’ voor de volgende etappe, iets te weinig pauze eigenlijk. Een eerste bosje en dan nogal wat bebouwing (flats) en tarmac. Het wordt verdomd warm en de wind is op rantsoen, niet bepaald bevorderlijk voor mijn versmalde zuurstofpijpjes. Een mix van verhard en onverhard stuurt mij naar het stemmige kerkje van Sint-Anna-Pede. We zijn met z’n tweeën intussen om de schapenweide onder de spoorwegburg door te gaan. Krijgen nu een reeks veldwegen cadeau, linea recta. Elk moment van lommer of zuchtje  wind is een verpozing, elke strook zon een marteling. Het is knokken door de velden tot de Rustberg, amaai als dit niet betert red ik het niet ! Ligt zeker niet aan het parkoers dat best wel leuk en relatief vlak wandelt maar aan de temperatuur. Rudy & Chris bekijken mij met zorgen op de Rustberg, gaat het maatje, ik hou mij taai na 25 km. Bouw een kwartiertje pauze in. Eten is er niet bij vandaag, te veel zenuwen en warmte.

Maar kijk, het kan verkeren zei Bredero. Ik laat mijn trainingsvest achter bij Chris en merk een heerlijke frisse bries als ik weer verder trek. Heb terug ‘benen’ bij het volgend tarmacje dat ik volg achter een drietal ’ut de Vloanders’. Kan ze meestal een paar kilometer  volgen maar bij de minste molshoop lopen ze van mij weg. Kom Annie en Siske tegen, het gaat goed mannekes en Annie ziet dat het waar is. We stappen naar Kasteel Groenenberg en dan is het echt wel feest. Zalig genieten van het park met zijn oude bomen een heerlijke omzwerving. Helaas beton erna naar Vlezenbeek en Elingen, kilometers maken, moederziel alleen. Het gaat mij goed af aan een gezapig tempo. Terug feest als ik het bos van het Kasteel van Gaasbeek in mag. Effe zakken tot de kerk en dan onderaf het kasteel langs de vijvers en over een tarmacje het dorp binnen tot de rust op het plein. Cafeetje de Pajot, Annie had mij gewaarschuwd maar ik ken de omgeving.

Mijn fototoestel geeft de geest, dus ik moet even als tweeoog verder. Het trio ‘ut de Vlaonders’ steekt mij moeiteloos voorbij na een veldklim en bij een zalig pad langs een beekje. We zijn in Sint-Kwintens-Lennik en ik recupereer mijn derde oog. Het wordt nu linea recta, eerst beton, dan onverhard, vervolgens kiezel richting Leerbeek.  Dit is een echt wel een zware strook, zeg niet dat ze slecht is maar mentaal niet te harden. Passeren de Verbrande Hof en gaan met z’n tweeën water vragen bij de eerste huizen. Guy haalt ons in en voorspelt de rust binnen de 600 meter. Heb er en marathon opzitten en denk aan stoppen, ben ‘perte totale’ .

Annie stapt toevallig ook de rust binnen. Ze bekijkt mij en beslist haar maatjes te laten en mij te begeleiden tot de finish ruim 7 km verder. Twee keer klimmen over de Kesterheide, de cola doet zijn werk maar dan ben ik leeg. Annie doet er alles aan om mij bij de les te houden. Juist ja, prachtige afdalingen door open groene land maar ik weet perfect waar ik ben. Toch heeft ze mij in de hand, ik geef niet op. Ook niet als we net voor de finish nog eens het veld induiken en mogen dalen en klimmen. Siske en Chris  proberen mij op 1,5 km van de finish nog in een auto te krijgen. Ben categoriek, Annie brengt mij binnen en daar ben ik best wel fier op ! Rudy komt er mij begroeten, heeft op mijn aankomst gewacht, Heidetochten zijn toch wel mijn maatjes, de aandacht doet deugd.  We gaan eerst een pauze pakken  ‘op den hof’ en later op de avond kan ik Annie nog een plezier doen door een vervelend probleem op te lossen. Elk om beurt is niets te veel.

Zei ik gisteren ‘nooit meer bij zulke temperaturen’ en ondanks de spierpijn vandaag … in de handen, ik weet het niet, het heeft toch iets die zottigheden.            

FOTOREEKS