Wordt in station Leuven vanochtend aangesproken door een dametje van WSP, of ik de weg ken in Namen. Ja dus en ze reist met mij mee over Ottignies. Blijkt een praatvaar te zijn en ik hoef dus een uur lang niets te zeggen. De Spitants zijn zo vriendelijk pijltjes te hangen vanaf het Naamse station tot ‘salle de départ l’Arsenal’, klasse toch ! Prachtige ruime startzaal overigens met zijn vele houten balken. Le scanage werkt niet naar behoren en is schrijf dus manueel in. Ben in Denée verwittigd door een medewerkster van de club dat de tocht pittig is en dit is nu echt de reden waarom ik hier ben. Helaas, heb een slechte dag, ademhaling en benen voelen loom aan, wordt op slecht karakter. Vertrek na Jacqueline & Luc voor een eerste korte en vlakke etappe langs Samber & Maas met tussendoor wat kasseitjes van de nog slapende Naamse binnenstad. Naar La Plante gaat de reis, wereldberoemd bij de wandelaars.
Het echte werk kan beginnen. Pittig klimmen, aanvankelijk over tarmac maar dan de Tienne Maquet op, ‘gadou et cailloux’ er lijkt geen einde aan te komen. Hijgend en puffend, met het zweet dat van mijn verdoemenis loopt raak ik uiteindelijk boven. Gelukkig pauze nu, heerlijk vlak lopen door het beukenbos. Op en neer vervolgens, vals plat van tarmac en bosstrookjes, lekker. Duiken naar Malonne dan waar ik Jacqueline & Luc oppik voor een stevige tarmac klim naar de rustpost, mij onbekend. Het is er drukkend, ik pauzeer buiten, mijn versmalde zuurstofpijpen verteren de ijle lucht niet. Luc haakt af, beetje ziekjes, Martin komt aan. Ik vertrek op de lus van de 30 km die als ‘glissant’ wordt aangegeven.
Zak af dwars door de scholengemeenschap van Malonne naar de vallei van de Samber. De parkoersmeester ontbind dan zijn duivels. Meerdere keren op en neer midden schaarse bebouwing. Finaal het beukenbos in, trapsgewijs naar het hoogste punt van de omgeving. Net zoals daarstraks pauzeren over een ruime vlakke bosafstand. Een watertoren lijkt op een uit de kluiten gewassen champignon. Jacqueline blijkt plots achter mij te lopen, foutje gemaakt van meerdere kilometer. We zoeken onze weg door de schaarse pijlen. Ik moet mijn maatje laten gaan, heb kuitkrampen en dus dringend nood aan magnesium. Moeilijke dag dus. Daal behoedzaam af door een ‘cailloux’ pad tussen spar met een ondergroei van bruinbladige jonge berk. Zicht op de betonfabriek aan de Samber en dan steeds weer op en neer tussen de bewoning, zware tocht hoor. Plots sta ik voor een muur. Vettig pad, enkele centimeter ‘gadou’ en alleen maar bramen aan weerskanten. Hoe red ik dit ? Met kloppend hart meter voor meter vorderen door het ruige struikgewas … ik haal het ! Dit is toch wel op het randje voor een wandeltocht ! Kom uit bij de afdaling naar Malonne van daarstraks. Martin haalt mij in en we klimmen samen de 22 % naar de rustpost.
Beslissen de laatste 9 km samen te lopen. Het wordt een rustig maar vettig parkoers door bos en veld tot de Naamse Citadelle. Even kusjes uitwisselen met treinvrienden uit het Waasland en dan in een intussen miezerige avond stilaan afzakken naar de Samber en de finish. Martin moet een aantal keren op mij wachten, ik heb een slechte dag met krampen in kuiten en knieën. Samen een borreltje drinken, Maatjes IJsetrippers en Dirk begroeten. Hop naar het station en een vlotte reis terug naar Leuven. Deze tocht was echt mooi en even pittig als Denée in december. Ik had het zwaar maar ben echt wel tevreden.
Het is al erg druk als wij rond 08:00 in Pamel aankomen, de Heidetochten lijken er een succesnummer van te maken vandaag. Na weer een massa Nieuwjaarswensen gaan we op pad voor 34 kilometer, het mag al eens iets meer zijn ! Stappen in een omvangrijke groep over een landbouwplateau richting Ninove en Meerbeke. Voorbij een kasteeltje de eerste pauze in een bomvolle De Linde. Zijn een uurtje onderweg. Het duurt even voor we op de lokale lus de bebouwing uit zijn maar toch volgen dra golvende akkers met stilaan vergaande gele mosterd. Krijgen een mooi uitzicht over Ninove en verder cadeau al is de dag grijs en grauw, gelukkig droog. Tweede pauze in Meerbeke na ruim 11 km.
Gaan er nu vandoor langs kerkhof en Hemelrijk terug de akkers tegemoet. Onverhard en beton wisselen elkaar af als we langs de Varenberg richting Neigem wandelen. Een kasteel in twee verschillende stijlen ligt verscholen achter bomen en struiken aan de overkant van een beekje. De rustpost net voorbij de kerk is ons welbekend, trappekes op. Ook hier hebben we een lokale lus voor de boeg. Ze voert ons door een groene vallei en aan de overkant van een drukke steenweg opnieuw de golvende akkers in. Het stemmige kerk van Lieferinge, dat we bereiken lang een kasseitje, vormt ons keerpunt. Terug naar Neigem dus, haast linea recta over een smal tarmacje. Het begint stillekes te worden in de rustpost.
Het roze konijntje dartelt zoals altijd voor ons uit. Veldwegeltjes loodsen ons voorbij de kapel van Bevingen en dan begint het serieuze werk. Langs breed uitgemeten trappen stevig klimmen in het Neigembos. Ik loop naast het houtwerk want de lengte van de treden vloekt met mijn pas. Nog wat verder klimmen door het beukenbos en dan pittig dalen tot de eerste huizen van Meerbeke. Een kerkwegel brengt ons terug op de gewenste hoogte en een laatste maal De Linde. Hebben nog 7 kilometer voor de boeg.
Een paar kerkwegels en dan opnieuw de akkers in. Helaas ook een lange strook huisjes kijken tot de Postkoetsweg. Le moment suprême van deze tocht. Pittig stijgende holle weg met her en der wat vlonders. Op de top even naar adem happen en dan langs weilanden stilaan zakken langs de Ninofweg tot inderdaad … de Ninoofse Steenweg. Gewoon naar de finish nu, met toch nog een prachtig zicht op de molen van Zeppos. Heerlijk verbroederen in de drukke zaal met onder meer de Brugsche Globetrotters en zowaar Martin uit het verre De Pin. Tja zo kom je aan bijna 2200 deelnemers, een heus succes op de hoed van de Heidetochten. Eén persoon heb ik gemist vandaag en dat weet ie zelf wel. Volgende keer dan maar …
Mijn matekes dagen op in Leuven om kwart voor tien. De Madame van Garmin stuurde hen een compleet verkeerde richting uit. Is niet de eerste keer dat ik het verhaal hoor voor mijn thuisadres, er zit een fout van zeker 30 km in het programma ! Maar niet getreurd, we reizen af naar Herselt (Blauberg) voor onze eerste tocht van het weekend. Heb in een goed gevulde startzaal mijn werk met het uitwisselen van Nieuwjaarswensen. Na dat voor mij verschrikkelijke jaar 2018 zit ik terug goed in mijn wandelfamilie. Dat doet deugd.
We houden het vandaag rustig met 19,1 kilometer. De mannen volgen triepelend Rooskapje van op afstand richting bossen van Hertberg. Krijgen afwisselend bosgrond en tarmac onder de voeten geschoven. Lopen vervolgens een meer open strook met weilanden tot de bebouwing van Bergom. Pauze na ruim 7 kilometer onder de kerktoren naar goede gewoonte. Ook hier berendruk en aardig wat vrouwtjes ‘tegen mijn gilée trekken’. Drankje en weer op pad richting de Grote Neet en kasteel de Merode. Aan de overkant van de drukke steenweg duiken wij bij de brandweerkazerne de Kwarekken in. Heerlijke bospaden met opvallend veel rosse varens. Wandelen vervolgens door de Beeltjes-dreef richting immense kasteel dat volgens mij dienst doet als gemeentehuis voor Westerlo. Tunneltje onderdoor en koers zetten naar de Grote Markt. Steken de Nete over bij sluis Het Trammeke en koersen puur natuur langs onder meer de Hoge Dreef terug naar Bergom. Het is er al iets rustiger. Ik merk dat de IJsetrippers goed vertegenwoordigd zijn tot de Voorzitter en zijn Monster toe.
De laatste loodjes dan voor vandaag. Opnieuw de bossen in natuurlijk, nu wat verder van Mie Maan. Even een vettig strookje en vervolgens langs chalets oud en nieuw, typisch voor de streek. Wandelen langs Klein Hees opnieuw de akkers en weilanden tegemoet. De kerk van Blauberg verschijnt aan de einder, deze aangename opdracht zit er op. De terugkeer naar Geraardsbergen verloopt moeizaam. Het is één uur aanschuiven op de Brusselse ring nabij Jette wegens een kettingbotsing. We verliezen er ons humeur niet bij, morgen is weer wandeldag.
Tradities zijn er om in ere gehouden te worden. Neem dan ook al om 06:36 de trein van Leuven naar de Koekenstad. Halfuurtje wachten en dan hupsakee richting Roosendaal. Naar goede gewoonte is Patje Kloek mijn gezel tot in Essen. Handig, hoef ik geen woord te zeggen (hi,hi). Hij rent vanaf Belgische bodem naar Nispen, ik stap vanaf het Ollandse station een ruime 4 km tot het Thor Honk. Maar daarbij dezelfde fout als vorig jaar, ezel die ik ben. Will begroet mij als gewoonlijk en waarschuwt dat er wat meer beton in het parkoers zit als andere jaren. It be so !
Het eerste lusje is net geen 10 km. Begint aangenaam met een lange dreef door bosdomein Visdonk. Langs de rand van Roosendaal dan. Aan de linkerhand statige villa’s, rechts weilanden van melkvee bedrijven. Krampenloop noemt de gracht die we volgen. Draaien de akkers in langs schapen, paarden en een kippenboerderij. Fietspad of zandpad, de keuze is vrij. Maak mij zorgen, zie zeker één kilometer ver geen enkele aanwijzing meer. Iedereen loopt door en dus doe ik dat ook maar. Blijkt de juiste keuze te zijn. Kom in Rucphen uit bij camping Vreugdehof. De pijlen zijn schaars en ik ben plots alleen. Bij een vijfhoek weet ik het niet meer. Wacht op andere wandelaars en we kiezen voor verwijspunt 48 van RWB wat een correcte gok blijkt te zijn. Lange rechte wegen zijn ons deel, tarmac onder een miezerige tot natte hemel. Brr, voel mij niet in mijn sas. Eindigen doen we met een strookje bos. Opvallend hoeveel stormschade hier te bekijken valt. Een laatste betonpaadje, opnieuw die te schaarse bepijling. Ik haal verhaal bij Will, ben dit van Thor niet gewend.
Danyell uitwuiven en weer op pad voor 8,5 km. De andere kant uit langs de Nispense- en Visdonkseweg. Aanvankelijk weer veel tarmac en haast geen markeringen. Een bosstrookje en heerlijke zanderige dreven, zeer bekend terrein. Bij punt 09 markeringen in twee richtingen. Ik volg wat ik gewend ben, dreven tot een boerderij en dat is correct. Heerlijke bosstrook tot een ven dat nog steeds slechts voor 2/3 met water gevuld is. De nu toch wel ruime oever is ingepalmd door rode mossen. Gelig pijpenstrootje in de volgende bosstrook en dan laveren lang paardenweiden. Linea recta tarmac zal mij afzetten bij een natuur kerkhof, opschriften onder jonge boompjes. Bij de Hertendreef raak ik het spoor bijster, U weet intussen waarom. Heb terreinkennis en stap langs de volkstuintjes naar de finish.
Heb ruim de tijd voor een wandelaarsdrankje en wandel terug naar het station, de juiste weg volgend deze keer. De korte lus was mooier dan de lange. Zelf al jaren bepijler zijnde heb ik echter grote vraagtekens bij de route markeringen, ondanks de geschreven routebeschrijving. Zo ken ik Thor niet. Morgen begint een nieuwe episode in mijn leven. Krijg een vast contract bij Straumann NV na ongeveer één jaar interim. Ga 4/5 aan de slag, never on Monday. Eindelijk terug wat mentale en financiële stabiliteit na het debacle van de laatste jaren. Ben nog twee-en-een-half jaar van mijn pensioen.
Kunnen pas om 10:00 door omstandigheden in Ollomont vertrekken, maken er dan ook een ‘grasse matinée van’. Komen rond de middag in Holsbeek aan. Het is er berendruk, we plannen een rustige 12 km die er bijna 14 blijken te zijn. Op pad dus naar Kortrijk-Dutsel. Wat straten lopen en dan een eerste prachtige holle weg beklimmen met een opvolging van jonge beuk in grasland, mijn maatjes kreunen. Ook ik voel mijn dijen branden, nagenieten van Denée gisteren. Door het Chartreuzenbos nu, golvend maar rustig en duikend naar de vallei van Dutsel. Wat straten lopen en we duiken verder Het Koningsbroek in, samen met Rosa & Bruno. Lekker zwerven door nat maar goed begaanbaar gebied. De eerste etappe was echt wel de moeite waard. Uiteraard vele bekenden hier, vooral voor mij eigenlijk, van Kortenberg over Hoboken Polder tot Puurs, om geen namen te noemen.
Het retourtje begint vlak en gunt ons dan weer holle weg tot op een landbouwplateau met zijn gele mosterd. Een holle weg voert nog hoger tot de befaamde Speelberg en zijn nu erg mistige vergezichten. Even vlak en dan de bossen in waar bruin en geel beukenblad toch wel voor kleur zorgen. Lekker wandelen dit ! Finaal duiken we dus terug naar Holsbeek vanuit het Charteuzenbos naar een nog steeds overvolle zaal, goed gevuld met IJsetrippers tot mijn genoegen. Mijn maatjes brengen mij naar de Stoese van Leive waarvoor mijn dank. Morgen Beneluxwandelen weer op niveau brengen.
Paniek vrijdagavond op de trein naar Marloie. Was gewaarschuwd door de treinbegeleider in Brussel dat er pickpockets op de trein zaten en vind in Ottignies mijn portefeuille niet meer terug in een openstaande rugzak. Wordt door reuze sympathieke NMBS mensen geholpen om mijn bankkaarten te blokkeren. Een halfuur later, nog steeds op dezelfde trein vind ik mijn intacte portefeuille terug. De dieven hebben naast hun buit gegraaid en hem dieper weggeduwd tussen kledij. Maandag toch nog naar de bank om alles te corrigeren maar eind goed al goed. Mijn maatjes zijn ook opgelucht en we reizen per auto door naar onze slaapplaats in Ollomont, halverwege La Roche en Houffalize, we zijn er alle drie graag bij.
Zaterdag vroeg uit de veren bij een erg mistige ochtend. Hebben een lange rit te gaan naar de Abbaye de Maredsous. Madame Garmin stuurt ons via de eco-route langs site seeing wegen. Mooi is het we, vallonée et boisé. Het is berendruk in de site Saint-Joseph, deze tocht is dan ook reuze populair, ben blij er weer eens bij te zijn. We starten achterom de abdij en gaan trappekes af tot riviertje La Molignée, de toon is gezet. What goes down must come up en dat doen we ook. Onverhard eindeloos klimmen, van links naar rechts laverend het zachtjes stromend ijswater vermijdend. Ons konijntje dartelt vrolijk voor ons uit, dit is haar terrein. Helemaal boven wacht ons een heerlijk vlak parkoers door de bossen tot Sarlet. Knappe eerste etappe van deze tocht.
Even pauze en we pakken de lokale lus aan. Straatje met mooie vierkanthoeve en dan langs een akker met wintergroen zakken tot de Molignée. Vlak een tot pretpark omgebouwde spoorweg volgen dan. Le Chemin des Carriers zal ons terug op de juiste hoogte brengen, in schuifjes. Kunnen er IJsetrippers begroeten, Chantal en Jack en hunnen respectievelijke trouwboek. Drankje op en we stomen door. Open winderige akkers nu, zachtjes golvend, is eens wat anders. Dalen doen we dan met onder meer Claude over rotsige paden naar het prachtige dorpje Sosoye. De rustposten zijn veel te klein maar we maken er het beste van. Opvallend hoeveel Vlamingen hier mee wandelen.
Trappekes op en trappekes af, we steken een in onbruik zijnde spoorbaan over. Gaan dan tergend traag klimmen lang de Rau de Biert, over tarmac langs een snel vliedend watertje. Ik heb goede benen, voor Chris gaat het wat moeizamer, maatjes blijven samen ! Bereiken Maredret en pauzeren een laatste keer in de bomvolle dorpszaal. Dwars door een bos en dan genieten van een fantastisch uitzicht op de abdij Maredsous. Een paar reuze ‘bere’ varkens zijn zich aan het ingraven, zelfs boerenzoon Chris heeft nog nooit zo’n reuzen gezien. In het dorp volgen we Anny die even fout loopt en zetten dan koers naar de eindmeet. Genieten van een stenen kruikje Maredsous en reizen vlotjes terug naar Nathalie in La Roche vervolgens en onze logies.
