Gisteren verkenden we onze laatste tocht van het jaar, Zoniën vanuit Hoeilaart, bij een druilerig weertje. Zoals altijd is lachebek Nathalie het zonnetje van het team. Ze laat haar gelden tussen de kerels ! Vandaag dient Martin noodgedwongen forfait te geven wegens te drukke beroepsbezigheden. Wij zijn al vroeg op pad richting Brusselse rand. Worden vrijgesteld van de grote politiecontrole bij het AZ-VUB. Linda en Dirk ontsnappen ook aan de aandacht van ‘blauw’. We hebben er zin in, mikken voorzichtig naar de volle 40 km wandelgenot.
We stappen voorbij het ziekenhuis en dan dwars door de ruime wijk met straten genaamd naar vroegere filmhelden. Kromsnavels houden al luid misbaar. Ik heb mij laten vertellen dat de eerste nesten van de groene allochtonen hier werden uitgebroed. Voorbij het standbeeld van Robbedoes duiken we het Dielegembos in. Dirk wordt voor even onze gezel als we door het in her aanleg zijnde Koning Boudewijnpark wandelen. Door de witte wijk aan de overkant van ‘den Expo’ bereiken we de eerste rustpost Ter Rivieren. Nog maar 4,5 km op de teller en dus te vroeg om halt te houden. We duiken het Broek van Ganshoren in, de omgeving van een drukke spoorbaan en woonkazernes. Voorbij het voetbalterrein wacht de onderkant van het Laarbeekbos. Alle afstanden duiken samen onder de Brusselse ring door en mogen genieten van een prachtig uitzicht over ‘le tout Bruxelles’, Basiliek en flatgebouwen van de Mettewielaan prominent aanwezig. Voorbij de hoeve van Neerzellik wacht en klim tot Relegem en dan op en neer naar het dorpscentrum met zijn mooie kerk. Pauzeren doen we zoals steeds in de Groenvink, het volkscafé. We komen er Eddy en Liliane tegen, onze fotograaf prima herstellend van een knie operatie (lees prothese).
Langs de Poverstraat verlaten we het eerste Pajotse dorp, trekken de weidse akkers in voor een trage klim tot een netjes opgekalkte hoeve. In de uitgestrekte velden waar koolzaad voor kleur zorgt, ontwaren we Gerard, de kustbewoner die van alle markten thuis is. We zetten koers naar ‘les petites dames de Kobbegem’. Traditie dat zij er samen de dienst uitmaken. We houden de pauze kort, hebben nog maar een kleine 13 km op de teller staan. Langs kerk en brouwerij (geuze & kriek) stappen we opnieuw de akkers in, tussen bieten en bitterpeeën. En de boer, die ploegde voort, heeft geen oog voor de zondagse toeristen. Langs de bosrand horen we knallen, jagers doen hun ding, duidelijk niet het onze. Een paar donkere reetjes rennen door de open velden. Hadden we hier niet verwacht. Een korte klim langs een wilgenpaadje wordt beloond met een fraai uitzicht over het Atomnium en Brussel-stad. Langs de Bollebeek en een GR-paal van recente signatuur koersen we over betonwegjes richting volgende pauze. Het klassieke cafeetje van Ossel-Star bij het stemmige kerkje van dit gehuchtje. Nadia houdt er de wacht, monstert haar troepen.
Twee lussen van elk ruim 6 km kunnen we hier in de kuiten stoppen. De eerste voert ons de Osselveldstraat op richting Brussegem. Fraaie uitzichten meteen weer over het glooiende land. Net voor het dorpscentrum loodst een stille straat ons richting Wolvendael. Passeren een vijver, dokkeren over een kasseitje, er volgt een vrij technische passage. Een eenmanspaadje met diepe geulen en ‘pinnekesdraad’ aan weerskanten. We nemen er rustig de tijd voor, Linda’s frêle pootje in gedachten houdend. Klimmen naar een paar communicatie- & watertorens om langs een bosje terug te zakken tot Ossel-Star. Nadia zorgt voor sfeer, samen met Chantal (gekneusd maar wel), Gunther en Chris, Linda & Dirk ook. Het is nog vroeg, we besluiten de tweede lus ook te lopen. Duiken weg achter het stemmige dorpskerkje en stappen over asfalt en een dreef bekend van de 60 van Merchtem richting Amelgem (Meise). Bij Oppem gaan we zachtjes klimmen door holle wegen tot de kasseitjes van de Heirbaan. De terugweg wordt ingezet, dokkerend langs weidse spruitenvelden. Kunnen daarbij wederom genieten van de schitterende vergezichten over Brussel. Bij de torens van daarstraks duiken we een laatste keer naar Ossel. Komen er Jean & Liliane tegen die zich verslikt hebben in de markeringen. Ze zijn er nochtans wel maar met erg korte lintjes en dan kan het al eens fout lopen natuurlijk.
De terugweg wordt aangevat. Een tarmacje zet ons af bij St-Gudula Hamme, een fraaie kapel en dan duiken we opnieuw de akkers in. De drijfjacht wordt er even gestaakt, zijn geen koppensnellers deze goed georganiseerde jagers. We zwerven door de weidse akkers richting bebouwing van Relegem en onze tweede passage in de Groenvink. Hebben nog 5 km voor de boeg, geen rustpost in Wemmel dit jaar. Wel golvend langs de Onderrichtstraat en meer beton tot de Brusselse Ring en het Laarbeekbos in zicht komen. Lopen langs de Wemmelse rand richting vijver en de hoeve van Ronkel. Een laatste klim en we kunnen uitbollen langs het AZ.
Van ons Duvelke genieten we met de vrienden uit Borgerhout. Kijken terug op een fantastische dag. Denkelijk één van de mooiste parkoersen ooit voor deze tocht en gelopen bij een schitterend weertje. 9,5 op 10 geven wij de Politie, vanwege de korte lintjes …
De bazen gunnen mij maar wat graag nog een dagje zaterdag arbeid. Wandelen kan ik alleen maar op zondag dus. Linda loopt er een beetje ‘depri’ bij. De niet aflatende nachtelijke pijnen in de voorarm beginnen aan haar moreel te vreten. Gelukkig fleurt ze tijdens de tocht toch weer op. Daarom ook zijn we met twee niet – in goede en minder goede tijden.
We hebben onze zinnen gezet op de Maneblussertocht met hun belofte richting Muizen te wandelen. Het is even twijfelen waar parkeren – ’s zondags blijkt zowat alles in de buurt van de stations gratis te zijn, ons karretje staat netjes voor de deur van de startschool. Het is erg stil in de zaal zo rond 07:30. De rustposten blijken in Battel en Heffen te liggen, de parkoersmeester is dus van gedacht veranderd. We kennen er ook wel heel wat leuke plekjes maar ja, ons hoofd stond op iets anders.
Niet getreurd echter. Het is nog duister als we een eerste keer door het parkje van ’t Arsenaal wandelen. Genieten van het heerlijke stukje ‘over de lattekes’ als liepen we op de Dijle. Smalle Mechelse straatjes zijn steevast met kleine kaseitjes geplaveid. Ze voeren ons naar de Brusselpoort en even verder naar de overkant van ’t Leuvens kanaal. De langere afstanden maken een extraatje door een groene villawijk alvorens park Vrijbroek te betreden. Meer bepaald langs de haast uitgebloeide rozentuin. Aan de overkant en voorbij de waterpartijen lopen we het groen uit. Ik weet dat we nu de Stuivenberglaan moeten volgen om onder de E19 door te geraken, niks aan te doen. Dan duiken we snel het groen in bij het Sylvester stadionnetje. Stappen onderaf dezelfde E19 door een modderig pad tot bij hetzelfde kanaal van daarstraks. Volgen het water naar Battelbrug en de rustpost in dezelfde deelgemeente, haast onder de kerktoren. Hebben er en uurtje wandelgenot opzitten.
Er wacht een lange etappe van 10 goed gemeten kilometer. Stille straten loodsen ons naar de Dijledijk, het is er laag water. Bj het Sigmaproject gaan we een groene landdijk op. Verwarring alom in het gild als een pijl ons de polder induwt, een doodlopend pad op. Ik bel de parkoersmeester op die niet echt schijnt te snappen wat het probleem is. We lossen het dan zelf op, zoeken en vinden een pijl bij het kanaal. Lopen met z’n allen door tot bij het Zennegat. Moeten twee bruggen over (kanaal & Zenne) om onze weg te vervolgen langs de Rupel. Natuurlijk komen de blauwe bruggen bij Rumst weer in zicht. We negeren ze deze keer en lopen onderaf langs visvijvers tot Kleine Bergen, waar we de waterkant verlaten. Net voor de woonkern van Heindonk duiken we de polder in. Een dolle koe lijkt met ons mee te willen stappen. Verderop zowaar erg jonge lammetjes. Wij wisten niet dat dit in oktober ook nog kon. Langs Hooiendonk lopen we Heffen binnen. In het dorpse duivenlokaal houden de Opsinjoren rust. We komen er Jacqueline & Luc tegen, Steven en zijn dametje ook.
Wat bij babbelen over de gekneusde arm en we vatten de lokale lus aan, Xavier achterna. Of we nu links- of rechtsaf gaan, alle tarmacjes blijken hier Heirstraat te noemen. We lopen langs weilanden, maïs maar ook heel wat groentevelden met krulsla en spruiten. Dwarsen bij een rotonde een drukke baan en komen even verder op onverhard uit, de Kasteeldreef. Mooie biotoop die ons later door weilanden zal loodsen. Komen op bekend terrein van de Vaartlandstappers. Lopen wel weg van het Willebroekse langs de Heffenveldweg. Een paar kerkwegels en we zijn terug bij de duivenmelkers. Een uurtje lopen voor een lusje van 8 km. Compensatie voor de toch wel lange eerdere etappe.
Voorbij het verlaten dorpsplein steken we de fraai bebloemde Zennebrug over. Volgen de rivier even stroomopwaarts tot de samensmelting met de 20 km. Duiken dan gezamenlijk het groen in van Den Babbelaar. Moerassig gebied en dus ruim voorzien van vlonders, die wij de eerste keer lopen. Komen zodoende, en na een portie netels terug op de vaart uit en even verder Battelbrug. Pauzeren deze keer samen met Nestor. Er wacht een lange etappe van 8500 meter.
Vrij snel lopen we weer langs het water. Lopen onder de Dijlebruggen van de E19 door. Kan er een leuke foto nemen van een reiger die rustig maar attent blijft zitten. De langere afstanden lopen van de rest weg over fietspaden, lijkt wel een oprit van een autobaan. We trekken het achterland in, voorbij wat een hondenasiel lijkt en volgen een diepliggende rossige gracht. Komen uit bij kasteel en park Tivoli met zijn ruim bemeten kinderboerderij. Laten knorretje en konsoorten achter en vervolgen onze weg langs weer een ander waterloopje. Dit voor ons onbekende terrein blijkt uit te monden bij de drukke spoorlijn Antwerpen – Brussel ter hoogte van het Mechels kerkhof. We kunnen genieten van de nieuw aangelegde fietspaden tot bij Nekkerspoel. Lopen er de Caputsteenstraat in voorbij de zetel van Telenet. Pikken bij de Liersesteenweg terug de Dijle op die we volgen tot voorbij de Dossin kazerne, de Katelijnepoort. Smalle kasseistraatjes loodsen ons finaal naar de laatste rustpost in Den Anker, brouwerij van de Gouden Carlous. Het proevertje streekbier slaan we niet af.
Nog meer smalle straatjes zetten ons af bij de Sint-Romboutstoren. Het is er erg druk wegens het referendum over de klokkenwijzers. We wurmen ons door de volkstoeloop en vervolgen onze weg langs stille volkstraten tot het park van ’t Arsenaal, de finish en den Duvel wenken. Het busvolk uit Etten-Leur vertrekt net, het is erg stil in de zaal. Rond 17:30 zoeken ook wij ons karretje op en rijden terug naar Hemiksem. Ondanks het grijze en soms druppelende zwerk hebben we weer een fijne wandeldag achter de rug. Morgen wacht een erg delicate werkdag wegens ernstige tekortkomingen binnen de groep. Het vreet toch wel aan mij.
Mijn wandel weekend begint al op donderdag. Helaas is Lindake er niet bij. Zij krijgt van de orthopedisch chirurg te horen dat de aanrijding door de terrorist als resultaat ‘een complexe polsbreuk met opstuiking’ tot gevolg heeft. Bedoeling is nu het geheel volledig te laten (ver)groeien en daarna te beslissen over opnieuw breken of niet. Niet meteen opbeurend nieuws. Gelukkig blijven de helse pijnen steeds meer achterwege en de brace gekregen van Annieken blijkt een wondermiddel te zijn.
Ben de donderdag dus alleen op pad om pijltjes aan te brengen voor de IJsetrippers tussen Loonbeek, Neerijse en de Doode Bemde. Onthoud vooral een paar zeer ‘bilastende’ stroken maar ook het prachtige vergezicht tot Duisburg en de massale aanval van rosse muggen in de overigens weelderige natuur van de Doode Bemde. Een prachtig parkoers uit de mouw van Wilfried deze keer, zeker weten.
Vrijdag volgt de ontnuchtering. Door het hoge absenteïsme van ‘de poezen’ op het werk vragen de bazen met zachte stem om ‘ de zaken onder controle te houden’. Mijn oude geweten zegt mij dat zaterdag een werkdag zal worden. Linda is er al evenmin blij mee maar beseft dat het niet echt anders kan, mijn gemoedsrust ter wille. Hoor ’s avonds van Wilfried dat meer dan 600 tevreden wandelaars genoten van ons aanbod. Het stemt mij tevreden.
Zondag staan we voor dag en dauw op. Reizen samen met een dametje uit het Antwerpse met bus en trein tot Berg – Oud Station. Ik heb een leuk binnendoortje bedacht met de hulp van Google Maps. Is ons maatje aanvankelijk argwanend, ze neemt al gauw het commando in handen. De Depotwegel loodst ons door een prachtig bos richting startlocatie, net 2500 meter verderop. We keren na de koffie ruim een kilometer terug over hetzelfde bospad. Volgen dan de Lange Bunder tussen bosrand en gracht, volgroeid maïs ook. In open veld loodst de Kaasdaversweg ons naar de kerk en het prachtige bourgeois huis van Kampenhout. Via de Postwegel lopen we zo het dorp weer uit, langs eetgelegenheid en manege de 2Charels. Claermansweidepad, liepen we al eerder stroken van met de Witloofstappers. Nog Kerkebos en muren van maïs tot onze eerste pauze in het Laerehof te Kampelaar. We kunnen er heerlijk terrassen in de zon, eind september nota bene.
Drie keer zullen we dezelfde rustpost aandoen, we weten intussen dat zulks hier parkoersmatig kan. Haspelen wel, gewoontegetrouw, de planning van onze gastheren door elkaar. Stappen eerst de langste lus van net geen 9 km. Onder luid gebulder van starre grijze vogels lopen we even terug de Kampelaarweg in. Maïs en jong bos wisselen af. Een eerste structuur waaronder witloof wordt geteeld, volgt. Door een metalen poortje pikken we de Plankenbrugweg op, verderop heerlijk biotoopje langs een helder beekje, aanvankelijk onder de populieren met knisperend blad. Wat huizen bij de Heideweg, villa’s bij de Speurkenbemtweg en dan het bos van Liesbeth in. Heerlijk flaneren in koele, vochtige dreven van struise loofbomen. Na de omwalde hoeve volgt de kaarsrechte Voetweg 94 op grondgebied Boortmeerbeek. Het lijkt wel of de clubs hier afspreken qua parkoers, we lopen vrijwel de ganse tijd het omgekeerde van de Witloofstappers zowat een maand geleden. Een extraatje langs nog meer muren van maïs en langs bloeiend koolzaad, bij de Kleinveldekensweg weten we de rustpost nabij. We pikken onderweg Raymond ‘la cravatte’ & ‘Krol’ op die van een andere lus afkomen. Pauzeren doen we met ondermeer Nathalie & Wilfried.
Na de rust laat de Frijselveldweg ons slingeren door het open landbouwland. Patatten worden geoogst. We stappen strookjes van het Steentjesbos alvorens de Lauterwegel ons zanderig terug naar de pleisterplek loodst. Het is er ’t Zeitje boven met busvolk uit Oostende (Stormvogels) & Westende (Duintrappers). Samen met Moortsele, Waregem en Florastappers maken zij de toeristische dienst uit vandaag. Het taalgebruik lijkt alzo een beetje internationaal. We hebben nog 9 km voor de boeg tot de eindmeet. De Hof Ter Munckwegel voert ons terug naar het landelijke van Hoogheide. Even dokkeren over een kasseitje en we mogen de Timpelweg op, achterafje dat leidt naar puur natuur met kalende populieren. De 30 km maakt een extraatje richting Elewijt. Een paar straten maar en we wandelen alweer onverhard langs een diepliggende beek. Dan volgt een parel van een dreef, de Hoogbosweg dwars door het bos van Steenokkerzeel. We komen terug in open terrein bij de ezeltjes van de Kampenhoeve. Linda trekt het tempo op, ruikt het schuim al denk ik. Ter aankomst is werkmaatje Ronald in geen verte te bespeuren. We drinken ons Duvelke dan maar alleen. Bij het tweede rondje komt hij alsnog opdagen. Nonkel Spons zal ons afzetten bij het station van Vilvoorde, het werd een spannende rit. Toch raken we heelhuids thuis.
Op maandag ga ik dan nog eens pijltjes ophalen. Zelfs bij donker zwerk geniet ik nog van de etappe. Slakken hebben zich weer ‘high’ gevreten aan onze papieren markeringen. Er zijn ook heel wat pijlen verdwenen, vooral in de Doode Bemde, maar blijkbaar was dat op zaterdag niet zo. Gelukkig maar. Dinsdag start de werkweek weer, geen idee waar ze zal eindigen … het leven is vol verrassingen.
