Met de goedkeuring van ‘baankapitein’ Eddy herdopen wij de eerste Beringen – Diest – Beringen tot een Diest – Paal – Diest. Makkelijker met het openbaar vervoer. Het verzoek van Eddy om zeker de vlondertjes lus te lopen willigen we maar wat graag in. Op weg van het station tot ‘Bij Magda’ (het bezoekerscentrum van de Halve Maan) vinden we een afgetrokken pijl van Wandelend Paal. Kunnen hem meteen bij Eddy inleveren. Het parkoers bekijken, korte krijgsraad, een koffietje en we zijn op pad. Beginnen inderdaad met een lusje van 4,5 km door de Oranjestad. Een hoekje van de Warande, kort door het Begijnhof, we stappen over de in opbouw zijnde ruimte van wat ooit het fabriek van Shoe Post was. Ezeldijk noemt het hier en we wandelen inderdaad verder over pas aangelegde vlonders langs een waterloopje richting AZ. Mooi strookje dit, een meerwaarde aan de stadsomgeving. Het park van Cerckel is dat uiteraard ook. Over de markt en door wat kleine straatjes gaat het terug naar de Warande en de rustpost. Voorwaar een prachtige lus, we zijn meteen in opperbeste stemming.
Terwijl wij nog een koffietje nuttigen komen de vroege vogels van de 50 km langs, Erwin & vrouwtje, Leo ‘Mieke Pap’, Leuvenaar Mark en Schellenaar Rudy, en nog vele anderen. Zo zien wij die gabbers ook eens ! Terwijl zij aan het lusje beginnen stappen wij de Diesterse Wallen op. Kruisen nog meer wandelaars als we even de Demer volgen en dan de spoorbaan richting ’t Schoonaar. Verbaasde blikken uit Oudenaarde voorzien we van tekst en uitleg. Dwarsen de drukke steenweg en klimmen zachtjes bij Dewittehoeve over een fietspad richting vliegveld en commando kamp. Moeten nogal wat straten volgen tot voorbij Schaffen, Pater Daemsstraat, Waterstraat en Berkstraat voeren ons tenslotte toch naar zanderige wegen. Lopen door bomen kwekerijen en letterlijk door het maïs in oostelijke richting. Wat is het hier rustig stil ! Warm is het ook maar met voldoende zuurstof in de lucht om toch een lekker tempo te wandelen. Een ruime 7 km na Diest komen we bij schuttersgilde St-Lambertus in Meldert aan. Kunnen er wat bijpraten met Peter uit Eindhoven die van Beringen komt en hier zijn keerpunt van de 30 km heeft.
We duiken meteen weer het stille land in, langs jonge eik en nog eens dwars door het maïs, leuk om doen eigenlijk. De sparrenbossen van de Kriekelswarande komen aan bod. Ze zetten ons af aan de rand van de menselijke wereld. Er volgen eerst nog wat achterafjes en weilanden, dan bebouwing. Klitsbergwijk, doe ie het of doet ie het niet ? We blijven eigenlijk wel onderaf de puist lopen richting centrum van Paal. In het zaaltje van Sint-Paulus ligt ons keerpunt. Het is er uitzonderlijk stil tot onze verbazing. Zal wel met de warmte te maken hebben, de kortere afstanden lijken ons mager bezet. Linda (Nijlen) ploft op een stoel neer. Het feestje bij Jo (50) wordt letterlijk uitgezweet.
Wij terug op pad. Door een witte wijk en vervolgens over nogal wat tarmac langs weilanden en bosjes. Komen op het plateau van Langerheide ,langs rossige akkers en opnieuw een bomen kwekerij. Prachtige vergezichten heb je hier, met nauwelijks tekenen van menselijke aanwezigheid. Eddy gaat wat stoeien met de omgeving, de Venusberg. Op en neer, en nog een keer. Uitzichten vanaf de toppen, herstelpoging voor heide op de heuvelflanken. Een kaarsrecht tarmacje loodst ons dan richting centrum van Meldert, we zijn zo weer bij onze laatste pauze. Naamgenoten uit Halen en Raymond ‘la cravatte’ hebben er nog zo’n 13 km tot Beringen voor de boeg, wij een kleine 10 tot Diest.
Door onze eigenzinnige parkoersinvulling lopen wij intussen helemaal alleen. Niet dat het ons deert, zo genieten we met volle teugen van de omgeving. Steken bij de Zwarte Ring & Friesland Campina de steenweg over. Lopen snel weer in het groen, een verdieping hoger dankzij een mooie holle weg. Spar schakelt over naar jong loof, ook stroken maïs langs ons pad. In de bossen verderop is het heerlijk kuieren over smalle paadjes. In de omgeving van FC Polyte even wat tarmac in het groen. Vrij snel weer heerlijk slingeren door de bossen. Vanaf Groenhof doorkruisen we de achterafjes van Schaffense woonwijken. Bij de Wijerstraat weten we de spoorweg van daarstraks nabij. We lopen niet terug van de Demer naar de Halve Maan maar richting Schaffense Poort. Bij de Antwerpse steenweg kunnen we een zonnig terrasje niet weigeren. Hebben ruim de tijd om te genieten van twee Omer, het moet niet altijd Duvel zijn. Onze verwachtingen werden perfect ingelost Eddy, wij keerden tevreden naar huis terug.
De weergoden gunnen ons een thuismatch. We pikken etappe 3 van de Klein-Brabantse ‘5’ op. Wandel Mee Ruisbroek-Sauvegarde zijn onze gastheren vandaag in een piepklein zaaltje. Gelukkig kunnen wij een terrasje doen voor de start en gezellig keuvelen met vele bekenden. Kleine en grote lus, ook vandaag weer. Wij beginnen met het kleintje van net geen 6 km. Bij een grijs en zwoel zwerk gaan we op pad. Huisjes kijken tot het gemaal op de Vliet. Dan genieten over het grintpad langs de diep ingesneden waterloop tot café Den Dam. De volgende landdijk liepen we recent meerdere keer maar hij blijft mooi. Over het rode fietspad langs de hoofdweg terug naar het dorp. Een achterafje en we staan in de Kerkstraat en stappen terug naar start/finish onder de kerktoren.
Babbel met Jefke die onderweg van Willebroek het parkoers oppikte en daar gaan we weer. Snel het groen in deze keer, langs een gracht en weelderig orchis. Tot het gemaal van daarstraks en dan de kanaaldijk op. Aan de overkant ligt Hellegat, wij lopen tot de kleine Boomse jachthaven. Slaan dan de groene industrieweg in tot het kasseitje richting Boom. De parkoersmeester weet van wanten, hij stuurt ons gemaaid wild terrein in, lekker wandelen. Bij Prayon gaan we onder de spoorbaan door. Even verder ligt de rustpost, verscholen in het groen bij kleiduifschieters. Ik heb een dipje, moet stevig bij eten.
Langs vijvers lopen we terug naar Prayon en dan door het groen parallel de spoorbaan over een fietspad. Honderden meter verder mogen de langste afstanden echt het groen in. Het lijkt wel een brousse waar we door lopen. Er loopt een eenmanspaadje ja, maar rondom netels en andere steke dinges. Echt ons ding dit ! We ruilen het echte wandelwerk voor tarmac langs een denkelijk verlaten spoorbaan. Steken hem over en lopen terug naar het dorp. Krijgen het gezelschap van de Hopbelletjes Brothers die van de 25 lus af komen. Café rust nu, letterlijk, clubhuis ook.
Nemen weer ruim onze tijd vanwege de vele bekenden en gaan op pad voor de extra lus. Achterafjes loodsen ons naar onverhard en maïs. In de volgende wijk zijn we ongewild even getuige van echtelijke twisten, we reppen ons voort, snel wezg van het getier. Mogen uitgebreid genieten van peis en vree wandelend over een breed pad langs een kroosrijke, groene gracht. Zalig ! Een strookje spoorbaan de ‘Hopbelletjes’ ter wille en betonbaantjes loodsen ons door de akkers terug naar het dorp. Loopt ‘facteur’ Rudy’ daar niet voor ons door de slingers in het groen ! Hij vertrekt voor ons van de laatste rust, wij zijn al aan ‘den Duvel’.
Wandel Mee haalt dit jaar echt alles uit de kast. Hof ter Zielbeek, zijn grot en kruisweg, dat hadden we verwacht. Het strookje puur natuur erna is echt de zoveelste meepakker vandaag ! In de laatste straatjes passeren we ook nog de prachtige Sint-Catharina kapel. Door het zware weer houden we het bij 25 km vandaag, keuvelen nog gezellig na met Rudy en laten den Duvel smaken. Wandel Mee heeft ons verrast vandaag, dit was de mooiste tocht die wij er ooit liepen. Ondanks het somber grijze zwerk rijden we blij gezind terug naar Hemiksem, bedankt Klein-Brabanders !
Een lieve medewerkster wacht ons op bij het aftandse station van Tienen. Er is nauwelijks iets verandert sinds ik hier voor het eerst kwam … zo’n 50 jaar geleden !
Ja, de roots van mijn ouders liggen hier, ik haal dan ook wat jeugdsentiment op tijdens het ritje tot de parochiezaal van Neerlinter. Het is er stil, te stil eigenlijk, maar wat wil je bij deze drukkende atmosfeer en wandelaar onvriendelijke weersvoorspellingen. Maar wij zijn paraat, gaan er weer voor ruim bemeten 30 km tegenaan. Paar jaar geleden trouwens dat we in de streek nog present tekenden, toen in Glabbeek aan de overkant van de steenweg Tienen – Diest.
De startplaats van vandaag heeft trouwens de twijfelachtige eer dat ik er ooit mijn eerste wandelpijl miste en de foute richting uit liep ! Niet vandaag dus want ik ben attent. Kerkwegels sturen ons … richting kerk en dan de weidse akkers in, langs peren, maïs en bieten. Heerlijke vergezichten overigens over het vruchtbare land. Er komen toch wel een paar straten aan te pas, een bosrand ook tot de volgende wegels en onze eerste keer pauze in Stok, geboorteplaats van mijn moeder. Kortenaken staat er op het naamsbord maar ik dacht dat dit vroeger een gehucht van Hoeleden was.
We hebben vanaf dit ‘terras’ twee lussen te goed. Spreken de parkoersbouwer tegen en gaan eerst voor 2x vanwege de langste afstand. Duiken de fruitgaarden in, appelen en peren, goed beladen bomen trouwens. Komen schuin op de splitsing in de Bredestraat uit die ons richting Ransberg voert. Even een graspad langs nog meer peren en dan over verwildert terrein, randje Heibos. Terug tarmac nu, bij een bewolkte hemel en in de absolute stilte, één hond niet te na gesproken. Prachtig pad langs een graanakker afgezoomd met frêle klaprozen, rozerood. Het Heibos wordt een feest op de terugweg. Heerlijk wandelen is het door zijn wat koelere laantjes. Linda legt er duchtig de pees op, is in haar element, ik klamp aan. Open terrein noemt Helstraat. Ze golft mee met het landschap tot de rustpost in Stok. Intussen kwamen we al Xavier en Luk tegen, tijdens de pauze ook Jacqueline. Weinig bekend volk vandaag maar wel de kwaliteit van zij die wij lachend ‘de heilige drievuldigheid’ dopen, voor de gelegenheid !
Het tweede lokale lusje van zo’n 5 km heeft weinig om het lijf. De heuvel af met een prachtig vergezicht tot wijk Herrebeek. Langdurig huisjes kijken dan tot de volgende veldweg. Vanaf de Paardenbeek met twijfels terug de helling op en weer binnen in Stok. Een bard met gitaar en zachte stem vermaakt er de medemens. Nog twee uur te gaan. De lucht wordt loodgrijs, we vrezen onweer. Stappen opnieuw door de fruitgaard van lus 1 (eigenlijk 2) en draaien dan weg richting Drieslinter. Hoog in de heuvel kunnen we genieten van prachtige vergezichten op het zuiden gericht. Gaan lekker kasseitjes dokkeren door de akkers. Keizerrijk noemt het hier, dankzij de oogsten van de boer zeker ! Bij een café gaat het een steenweg af voorbij een kapel, beetje saai. Dan terug een graspad op dwars door de akkers, op en neer. Stevig stukje dit, begeleid door wat hemels gedruppel. Linda draait de gashendel volledig open. Ik geef toe, zij is de sterkste vandaag. We pikken kortere afstanden op bij de Heirweg en denderen allen samen Drieslinter binnen en de laatste rustpost. Ook hier vinden wij het veel te stil.
Achter de huizen beginnen we aan onze laatste etappe. Iets voorbij Veldweg mogen we richting groen. Er wacht een prachtige strook door de natuur van de Grote Gete en langs de waterloop, stroomopwaarts. Mooie finale voor deze tocht alhoewel …
We wandelen toch naar Neerlinter … stevig bergop vanaf het water tot de zaal. Zal wel Tiense humor zijn … Tot slot een leuke babbel met onze chauffeuse, van harte bedankt Toekertjes, hebben een leuke uitstap gemaakt naar een toch niet zo evidente startlocatie.
Tijdens de verkenning van ‘onze Omloop’ konden we het zaterdag vrij droog houden. Zelfs een terrasje bij het zwembad van Overijse zat er in. Nathalie had blijkbaar grote dorst en dus lieten de mannen zich niet smeken om mee van een extra rondje te genieten. Voor de zondagse wandeling haak ik aanvankelijk af. Vanuit de zachte bedstee hoor ik de regen op het asfalt van onze straat kletteren. Als ik ten langen leste om 10:00 opsta is Linda niet naar de fitness. De hevigste buien zijn voor vandaag voorbij, zegt ze fijntjes. Het vrouwtje ter wille kies ik de dichtstbijzijnde tocht uit. De Vaartlandstappers weten ons vast wel nog eens te bekoren. Twintig minuutjes autorijden en bij de pinken zijnde parkeerwachters loodsen ons naar een net vrij gekomen plaatsje op een bedrijventerrein. Het is behoorlijk druk in ’t chalet van de lokale voetbalclub, zelfs Wilfried en Nathalie zijn er. Wij gaan nog voor de 30 km, iets wat zij niet zien zitten.
Alleen op pad dus, eerst voor een korte lus van 9,5 km, het parkoers achterstevoren, zo maar. Achterafjes loodsen ons door het stille, zondagse Tisselt tot nieuwe wijk Ziederijhof. Even verder kunnen we een fietspad op langs het Zeekanaal, richting Kapelle-op-den-Bos. Vissers doen hun ding, haast roerloos naar hun dobber turen als waren zij reigers. We duiken de akkers in, langs paden die ook bij knooppunten Rivierenland bekend zijn. Zwerven tussen maïs en bieten, rondom plassen ook richting cafeetje De Plekpot in Kapelle-Oost. We lopen gewoon door, over het rode fietspad langs een steenweg richting Leest. Bij Aland duiken we opnieuw de akkers in, bieten, graan en maïs. Het laatste al twee Linda’s hoog of daaromtrent. Onverhard word terug tarmac. Een fantasierijk pad tussen huizen en akkers zet ons tenslotte af bij de startlocatie. Cowboy Luk houdt er al mee op. Heeft de ochtendlijke buien niet te best verteerd, zo blijkt.
Wij versterken de innerlijke mens en gaan dan op pad voor het grotere werk. Door de bedrijvenzone en langs het kanaal richting Willebroek nu, van de Grote Brug tot de oude Vredesbrug, over de Oostdijk. In de verte priemt de woontoren van Boom. Vanaf de ruïnes van bedrijf Denayer is het slechts een paar stille straatjes ver tot een leuk parkje en de rustpost van Blaasveld. Ex-collega Marleen staat er in de bediening. De tijd tikt verrassend snel weg. We besluiten onze 30 km in te korten tot 26km. Pikken zodoende de lokale lus van de 15 km op. Moeten uiteraard voorbij Het Broekventje bij de kerk van Blaasveld. Lopen het intussen klassieke parkoers langs de Kebbinglei naar het groen onder de spoorbaan door. Het lusje langs FC Blaasveld liepen we niet eerder. Het heerlijke stuk Blaasvelds Broek langs de kapel kennen we uiteraard wel. De hoge bomen van de opeenvolgende dreven houden de stevige bui ‘van de grond’. In meer open gebied moet de plu wel worden boven gehaald. In het nat tippelen we heen en weer langs de spoorlijn en de Bezelaervelden. Extra lange etappe lijkt dit ons.
Na de laatste pauze verlaten we Blaasveld langs de Kattestraat en Vijvershof. Het is ‘kermis in d’ helle’ als we door nieuwe wijk Geerhoek wandelen. Regen en zonneschijn houden elkaar in evenwicht. Nat van hemelwater en zweet tegelijk zijn we. Door een villa straat lopen we richting Heffen. Onverhard wordt vettig. Aanvankelijk nog met gras onder de voetjes tot een hertenfarm. Wat een prachtige, met dons bezette geweien hebben die heren toch ! Zodra de paden echt door het maïs lopen wordt het schaatsen. Linda zoekt beschutting tussen twee rijen groen, je ziet ze niet meer lopen. Buien en zonneschijn zullen elkaar afwisselen tot de finish. In Klein-Brabant hoort daar uiteraard Duvel bij. Tja, samen met clubmaatjes Christine & Noel sluiten we de keet. Zoals verwacht weer goed werk van De Vaartlanders in een omgeving die toch niet zo evident wandelgebied is.
Lokeren = 9,5 mm hemel water, Hamme-Mille = 5,0 mm hemel water. Onze keuze is gauw gemaakt. Ik besluit wel met de auto naar onze Waalse gastheren te rijden. Het openbaar vervoer is er te schraal. Bij Vilvoorde zien we hoe brandweerlieden het dak van een auto lichten. De voorzetels van het wrak zijn bedekt met dekens. We sidderen. Even verderop, in Winksele is het weer zover, wij moeten er gelukkig niet langs. Tja, het wegdek ligt er nattig bij deze ochtend. Stellen zelf ook vast dat menig chauffeur roekeloos rijdt, niet te vatten. Vinden een parkeerplaatsje in een stille straat dichtbij het startlokaal, is hier geen sinecure maar we zijn vroeg van de partij. Worden wel geklopt door clubmaatje Ghislaine, die blijkbaar ook steeds minder slaap nodig heeft.
De vooropgestelde 30 km blijken er slechts 27,7 te zijn maar we weten dat daar bij A.M.I meer dan voldoende pit in zit. Lopen het dorp uit en gaan meteen zachtjes klimmen over een keienpad tussen akkers van bieten, boontjes en rijpend koren. Een holle weg van rosse kassei loodst ons naar het prachtige dorp Gottechain. We vergapen er ons aan schitterende vierkantshoeves. De parkoersmeester vindt iets dat ooit een pad geweest is om ons terug een verdieping lager bij wat koetjes af te zetten. Dan gaan we weer klimmen, bij een zonnig weertje, tussen akkers van graan en maïs. Grez-Doiceau ligt dan beneden in de vallei van Le Train en daar gaat het dus naartoe voor onze eerste pauze. Ik kan er niet weerstaan aan een spie rabarbertaart, bij Linda onbekend. Voorgangers uit Oost-Brabant voorspellen ons een prachtige en pittige lokale lus van 8,5 km. Zag ik op de kaart het woordje Biez niet, mij welbekend?
We doen het nochtans aanvankelijk rustig aan, langs riviertje Le Train en door zijn vallei richting Morsaint en een volgend kasseitje. Kalveren staan netjes op een rij als toeschouwers. Zij laten zich warempel tot een knuffel verleiden. Sentier de Bahayrmon nu. Hé, hé, wat een kuitenbijter is dit ! Eenmanspad, trapperig en voorzien van een soepele leuning. We duiken meteen terug de vallei in langs een tarmacje met een uniek vergezicht als toemaatje. Hobbelig kassei dan, door de velden, richting Domaine de Bercuit. Achterop komende wandelaars wuiven, blijken Jacqueline & Luc te zijn. Zij halen ons pas in boven een volgende joekel van een helling, tussen de villa’s deze keer. Gaan nu samen uitbollen over verhard en onverhard langs de Ry Mazarin en de Sentier des Bonniers tot de tweede pauze in het schooltje van Grez-Doiceau. Krijgen er tot onze niet geringe verrassing het gezelschap van Sabine & Freddy. Proberen ze, ondanks het late uur, nog weg te sturen op de 30 km maar ze laten zich niet vermurwen.
De parkoersmeester tovert nog een mooi strookje Le Train uit zijn hoed alvorens ons over fietspaden een verdieping hoger te sturen. De grotere afstanden duiken, vergezeld van hemels gedruppel de akkers in richting Archennes. Kasseitjes en tarmacjes loodsen ons langs een vlasveld en achterafjes richting spoor. We wandelen door het hoge groen in de richting Waver naar Leuven. Een meer dan pittige helling … de meesten vallen op hun stoel bij Turtles Field, de locale American Football adepten. Nestor maakt nu ook deel uit van het los/vaste gezelschap. In inderdaad los verband wandelen we een technisch stukje langs bosje en akker tot we een graan plateau bereiken. We stappen richting Bossut bij een stevig opzettende bries. Wandelen door het stille dorpje en dan terug de akkers in. Krijgen met wat meer hemelvocht af te rekenen, maar nog steeds doenbaar. Een pracht van een holle kasseiweg zet ons af bij een paar boerderijen. Brutus staat mistroostig op zijn eentje in het hoekje van een weiland, hij gunt ons geen blik waardig. Een patattenveld in bloei, we bereiken de bewoning van Hamme-Mille. De drukke steenweg, die we moeten oversteken ligt op zo’n 200 meter van de finish. Net genoeg om ons copieus te ‘begieten’, we zien er uit als verzopen mussen.
Bij een paar Chimay Blue verbroederen we gezellig met nog meer IJsetrippers, Peter, Dany & Viviane, mijn vroegere werkmakkers Ronny & Marina ook (Ibissers).
Vrolijk vatten wij de terugweg aan. Het zal een vermoeiende rit worden want worden getrakteerd op een heuse zondvloed vanaf Leuven tot Mechelen. We komen er veilig doorheen. Genieten thuis na van een prachtige tocht en de vele gezellige momenten met onze wandelvrienden. Tja, meer moet dat voor ons echt niet zijn.
Mijn wandelweekend begint deze week al op donderdag. Reis met trein en Brusselse metro tot de rand van Zoniën. Ga pijltjes hangen in het grote bos. Het is zo drukkend warm dat zelfs het bladerdak van de magistrale beuken voor geen verkoeling meer zorgen. Halverwege mijn opdracht slaat de paniek toe. Ik beschik over slechts drie rolletjes plakband waar ik reken er vier nodig te hebben ! Communicatiestoornis met de materiaalmeester. Heb gelukkig voldoende lint in de tas deze keer. Mag wel niet van de groene jongens maar in geval van nood mag en moet iedereen dopen. Zal vanavond het bestuur informeren wat en hoe. Keer toch wel met frustratie huiswaarts, markering à la Bilast is niet echt mijn ding.
Zaterdagochtend leggen we hetzelfde traject af met het openbaar vervoer. Jefke reist mee tot Brussel-Centraal en neemt dan de trein tot station Bosvoorde. Een alternatief dat ongeveer even ver van het parkoers verwijderd is, zo’n 4 km. Bij een miezerig zwerk stappen we door de Brusselse parken en vanaf ‘Le Repos des Chasseurs’ het Zoniënwoud binnen. Ken hier de paden als mijn broekzak, ben er geboren en getogen. Bij een kruispunt van in onbruik geraakte tarmacjes hangen mijn eerste pijltjes er nog steeds, vort met de geit. We dokkeren over de kasseitjes van het Molenpad tot het keerpunt richting kapelletje van Welriekende. Daar net voorbij, in de blokhut pauzeren we een eerste keer bij Christine. Roland weet te vertellen dat Dany, niet tot zijn grootste jolijt, mijn linten door pijltjes vervangen heeft. Grr, ik vind het hele verhaal storend, is niet wat ik als service wil leveren. Uiteraard merken de wandelaars er niks van en dat is maar goed ook.
Wij lopen verder richting aankomst. Uiteraard nog steeds door het Zoniënwoud. Langs de Mezendreef richting Leonard kruispunt en dan parallel de snelweg tot een kasseitje. Het zal ons onder het drukke verkeer doorloodsen naar stille groene dreven die ons afzetten in Jezus-Eik en zijn Bosuil. Het is er eigenlijk veel te rustig. Concurrentie van De Parkvrienden, koning voetbal en koppige weergoden doen onze tocht geen goed. Linda wordt door Wilfried gehuldigd als clubkampioene. Kan ik met een draagtas verder over het parkoers sjokken vandaag ! We lopen nu het lusje richting Tervuren, zonder arboretum voor één keer maar met nog steeds veel prachtig groen. Wat straatjes van Overijse en we kunnen genieten van een lokaal gestookt druppelke. Zitten zowaar alleen op het terras bij de wijnboer.
Zoeken meteen terug de overkant van de snelweg op en de enige echte Willeriekende dreef. Zo snel als maar mogelijk is stuurt Wilfried ons terug het woud in, voor een rustig paadje parallel het tarmac. Zo komen we terug bij de blokhut aan waar JP, Ludo & Marion zowaar op een zonnig terrasje van hun Duvelke zitten te genieten. Wij laten ons uiteraard niet smeken. Hebben dezelfde smaak als onze clubmaatjes, en onze voorzitter trouwens. Geertrui en Jan komen ook langs, kunnen we onze discussie over ‘Drunen of geen Drunen’ vrolijk verder zetten. Zij moeten richting aankomst, met strakke pas om straks niets van het voetbal te missen. Wij hebben nog een deel van de lokale lus te goed. Zijn nog maar net weer op pad als de hemelsluizen opnieuw open gaan, met een respectabel volume deze keer. Lopen nu het mooiste stuk van het parkoers met diep ingesneden paden zoals het Bunzingenpad en het Dennenvoetpad. Ik merk dat Dany zijn werk vanochtend grondig gedaan heeft, geen lintje meer te bespeuren. Bij de Tamboerdreef besluit ik het parkoers te verlaten. We zetten er koers naar het kerkhof van Bosvoorde en vervolgens de parken van Tenreuken en het metrostation van Hermann-Debroux. Hebben zodoende denkelijk wel 30 km in de benen.
De terugreis verloopt erg vlot, de meesten zitten nu voor hun televisie of ergens een groot scherm. Maken op de trein nog eens een incident mee met een buitenlander zonder geld. Persoon in kwestie, met paspoort, wordt geboekt in de computer van de begeleider en daarmee is de kous af. De man kan een monkellach nauwelijks onderdrukken. Waarom kopen wij Vlamingen eigenlijk een ticket als we reizen ?
