Martin is zo vriendelijk ons op te pikken aan het station van Brugge. Het is al de ganse ochtend druilerig tot nat. Maar vanaf 10:00 wordt er beterschap beloofd, wij houden er de moed in. We pikken een koffietje mee in de moderne, ruime startzaal en gaan op pad voor een eerste lus van zo’n 8,5 km, uitgewuifd door Meester Gerard die ons een tocht met pit beloofd. We hadden niet anders verwacht.

Voor Martin is dit een ontdekkingsreis, wij waren hier al vaker net als Willy uit Mortsel en zijn vrouwke. We stappen langs de monumentale kerk het kleine dorpscentrum van Oostduinkerke in en dwars door het visserijmuseum. Wat is het hier stil, dat is wel even anders tijdens de Vierdaagse van de IJzer ! Enkele ook al stille, natte straten zetten ons af bij golfterrein Ter Hille. Dan komen de eerste begraste duinen aan bod, de Oostvoorduinen. Het Loze Vissertjepad loodst ons langs het volgende natuurgebied, Ter-Yde. We duiken het domein in en volgen een half verhard fietspad. Home Pays de Charleroi laten we achter ons. Martin kent het uit een fotoboek, ik verbleef in de buurt als kind tijdens zomer ‘kolonies’ van de ‘rode’ mutualiteit. We weten, dit wordt pittig, al bespaard de nieuwe parkoersmeester ons het zwaarste … voorlopig. Opnieuw tijd voor koffie, Jacqueline & Luc achterna.

Zij hebben een lusje van 3,5 km voorsprong. Een stratenparkoersje met wat wilgendreefjes. Niks speciaals eigenlijk. We stomen gelijk door voor de échte Witte Burg. Opnieuw langs de mildere zijkant de heuvel op en dan rustig wandelen door de Doornpanne. Het miezelt, echt regenen is dit niet. We stappen door een villawijk richting Noordduinen, zacht golvend terrein in het mulle zand. Nogal wat typische begroeiing ook. Lekker wandelen richting luchtmacht kazerne van Lombardzijde.  Hier leerde ik Wiels drinken in Januari 1980. Kijk met lede ogen toe hoe ‘mijn’ kantine en ‘mijn’ slaapzaal nu ingepalmd zijn door de gasten van Fedasil.  Heb dan het gevoel – het gaat niet goed met Vlaanderen. Over smalle paadjes vorderen we langs onder meer een vijver van denkelijk regenwater. Ik moet een eerste keer mijn maatjes laten gaan, kan het tempo niet aan. Het laatste zware werktrimester begint zijn tol te eisen. We pauzeren in een oud ogende zaal die mij totaal onbekend is maar Linda wederom niet. M & M blijken ook van de partij te zijn net als Annieken & Chris.

Ook hier hebben we een lus voor de boeg. Zoeken opnieuw de haast vlakke Noordduinen op tot voorbij de Abdijmolen. Verscholen in het zand ’t Rozemarijntje, het mooiste huisje dat ik ooi gezien heb met z’n knalrode luikjes. Ik smelt nog maar eens weg als ik het mag aanschouwen, mijn maatjes knikken begrijpend. We stappen tot een abdijruïne grondgebied Koksijde en gaan dan wat villaatjes kijken. Stille straten loodsen ons terug naar de Noordduinen waar we oranje paaltjes volgens, slingerend door het prachtige natuurgebied. Volgen een heel eind een omgewoeld paarden pad tot bij Fedasil. De laatste pauze dient zich aan.

De innerlijke mens versterken want er komt nog wat! Vrij snel de Hoge Blekker, potig al blijven we weer van het steilste gespaard. Vervolgens golvende tarmacjes richting Koninklijke baan. We volgen even het brede tarmac als lijkt de parkoersbouwer te twijfelen wat te doen. Bij een witte villa met sterrenkijker is het van datum … de Schipgatduinen. Al beweert G.D. zich niet meer met het parkoers in te laten, wat nu volgt is helemaal zijn signatuur. Schipgat betekent meerdere duinenrijen tussen strand en steenweg. Wij worden dwars over de verschillende hoogten geloodst. Linda volgen is hier voor mij volstrekt uit de boze, zandstuiver als zij is. Martin lijkt het, bij valavond wel aan te kunnen. Zwaar is een te zacht woord voor deze paar kilometer. Steeds weer worden we op en neer gestuurd, een paar keer haast loodrecht. Van hoog op het duin zie ik mijn maatjes als dwergjes in de diepte lopen. Het uitzicht lijkt steeds meer op de Zwitserse Alpen maar dan in mulle zanderige versie. Medewandelaars blijven ettelijke keren staan, genietend van het uitzicht … en om op adem te komen. Ook bij routinier Martin doet de laatste klim pijn. We zijn blij het natte strandzand te bereiken, maar wat was dit een FENOMENALE doorsteek! Langs de terugtrekkende Noordzee koersen we richting Oostduinkerke-Bad. De Koninklijke Baan over, langs de Rose des Sables. De parkoersmeester laat ons uitbollen tussen de witte villa’s.

In de Witte Burg wacht de Grimbergen en een zoals immer leuke babbel met Gerard, nog steeds dartel als een veulen. De 3 x M zijn het met ons eens, dit was een schitterende tocht waarbij we op geen enkel moment hinder hadden van het donkere zwerk. Wij willen meer van dit tijdens de Picontocht volgend jaar. Chapeau nieuwe en minder nieuwe parkoersmeester, inderdaad moe maar tevreden trekken we over Brugge terug naar Hemiksem. Dank ook aan Martin voor de lift en het gezellige samenzijn, ook dat horen we meer te doen, als de kalenders in elkaar passen.