Om 05:00 uur opstaan, brrr is geleden van de Mesa. Annieken wil en zal de 50 km lopen in Bellingen, geen vent die haar kan afremmen. Het is stillekes in de auto, op de commentaren van de Garmin madame na. Parkeren op het stoppelveld naast de feesttent, de toon is gezet. Het is te stil naar ons goesting aan de inschrijftafel. Ons haasje gaat er meteen vandoor, de mannen nemen de tijd voor een koffietje en een babbel her en der. Wij gaan voor 32 km. Even stappen langs Het Spoor en dan … uiteraard de stoppels op. Netjes geschoren graan dus en dan langs geroot vlas. Gevolgd door lage dennetjes en dan … echt de ‘bush’ in. Hobbel-de-bobbel door wild terrein waar de bosmaaier ons is voorgegaan. Potig hoor, zeker voor diegenen die 12 km stappen. Pol heeft er een andere mening over dan ik en dat is zijn goed recht. Zowaar een strookje straat en de spoorweg nog eens over. Dan door een tuin van bewoners, met klein zwembad en tenten in de tuin, je moet het maar gedaan krijgen. NMBS terrein blijkt te koop te staan, die hebben structureel geld tekort. Het Bellingse Bos in. Parkoers lopen op een zakdoek waarbij het begrip wandelpad een eigen invulling heeft. Daarom komen we hier wandelen. Zachtjes klimmen dan door zonnige akkers met nogal wat maïs. Het wordt warm. Fruitgaarden tenslotte, rode peertjes en groene appels, allebei nog in pocketformaat en rust bij de fruitboer. Terrasje doen met de andere Anny en Ides.

Wij hebben een zee van tijd, voor meerdere babbeltjes met Heidetochters onder meer. Trekken ons terug op gang door het golvende Mouliebos om na één van de vele splitsingen richting kasteelpark Ten Daele te trekken. Dan dwars door een weide en een bietenveld, dit laatste hadden we nog niet gehad vandaag. Vervolgens een ruime strook tarmac, golvend. Bij Pantain Bois terug het gras in, oneffen en veeleisend voor de enkels. Stilaan weer klimmen over kiezelige akkerpaden om te genieten van magistrale vergezichten. Heikruise steenweg en zijn fietspad om deze etappe af te sluiten in de tuin van een hoeve te Bogaarden. Heidetochten zijn alom tegenwoordig, ben de enige IJsetripper.  Net als wij vertrekken komt ons haasje aangestoven, heeft al 7 km meer dan wij in de kuiten en straalt. Dit komt vast goed.

Opnieuw de weilanden en stoppels in tot een diepliggende vijver. Vervaarlijk een verdieping hoger en genieten van vergezichten dan. Een ‘zoenk’ in het landschap stuurt ons weer een verdieping lager en letterlijk dwars door rijen maïs, slechts op halve hoogte gegroeid. De wind neemt stevig toe en daar zijn we blij mee. Stappen terug naar de voorkant van kasteel ten Daele en een dreefje van rode beuk, mijn favoriete boomsoort. Stillekes zakken dan over een betonpaadje langs patat. Hoog tijd voor het volgende krakkemige paadje langs een greppel, enkelbreker. Kier ne kier were zegt Pol over een breed graspad van het zoveelste privé domein. Klimmend tarmacje dan tot het imposante en wit gekalkte Hof Ter Kammen. Beetje paadjes lopen tot het onwaarschijnlijke zicht op de imposante abdijhoeve van Cantimpré en de ranke, slanke kerk van Bellingen. Dwars over het imposante erf tot de rustpost. Ik zet mij op het geïmproviseerde terras tot Chris mij roept. Hebt U ooit een rustpost gekend IN een netjes opgeschilderde kerk met houten meubilair en prachtige bid weg ? Ik heb het nog nooit gezien en heb tijd nodig om te bekomen. Dit moet de mooiste rustpost van het jaar zijn op wandelgebied en na het schitterende parkoers tot nog toe echt LE moment suprème.

Wij hebben hier een extra lusje voor de boeg. Hoog in de heuvel en zicht op ‘de bollen’ van Kester en de mast van Sint-Pieters-Leeuw. Niet te veel beton uiteraard maar dwars door fruitgaarden, boomtakken die krom hangen van de weelde aan herfstfruit, een zalig zicht. Even macadammen tot de voetbal en de kerk van Pepingen en dan via kerkwegels tot een immens vlasveld. Onze gastheer blijft verhard en onverhard variëren tot de hoeve en kerk van Bellingen. Veel bekenden nu, Glimburgers Marina & Rene, Willy en zijn vrouwtje uit Mortsel, Heidetochters natuurlijk ook.

Laatste etappe dan en natuurlijk meteen stoppels en vlas. Lekker golvend en onverhard. Chris pikt René op en ik Marina. We keuvelen ons gezellig en letterlijk door de akkers uiteraard, tot de finish. Kan nog bij babbelen met ‘fotograaf’ Eddy en zijn Liliane, den Davy ook. Felicitaties voor Pol en zijn team, dit was een gigantische tocht waar onwaarschijnlijk veel werk in gestoken moet zijn. Een mooiere tocht dan deze, ik weet het niet hoor …  

FOTOREEKS